Read Today's Persian Version Revised مژده برای عصر جدید - ویرایش دوّم سموئیل 14 Bible Online

دوّم سموئیل 14 - Today's Persian Version Revised مژده برای عصر جدید - ویرایش bible

دوّم سموئیل 14

¹چون یوآب پسر صِرویَه می‌دانست که پادشاه شوق بسیاری برای دیدن اَبشالوم دارد،

²به‌دنبال زن باتدبیری که در شهر تِقوع بود، فرستاد و او را نزد وی آوردند. به او گفت: «خود را به دروغ عزادار نشان بده. لباس عزاداری بپوش. سرت را شانه نکن و طوری خود را نشان بده که گویی مدّت زیادی عزادار بوده‌ای.

³سپس نزد پادشاه برو و هرآنچه به تو می‌گویم به او بگو.» آنگاه به او یاد داد که چه بگوید.

⁴وقتی آن زن به حضور پادشاه رسید، در برابر او به علامت احترام روی به خاک نهاد و عرض کرد: «ای پادشاه، به من کمک کنید!»

⁵پادشاه پرسید: «چه می‌خواهی؟» زن جواب داد: «من زن بیوه‌ای هستم. شوهرم فوت کرده است.

⁶این کنیزت دو پسر داشت. آن دو در صحرا با هم جنگ کردند و در آنجا کسی نبود که آن‌ها را از هم جدا کند. درنتیجه یکی از آن‌ها کشته شد.

⁷حالا تمام خانواده تقاضا دارند که من پسر دیگرم را به دست قانون بسپارم تا به‌خاطر قتل برادر خود کشته شود. اگر این کار را بکنم وارثی برای خانوادهٔ ما باقی نمی‌ماند و نام شوهرم از صفحۀ روزگار محو می‌شود.»

⁸پادشاه به زن گفت: «به خانه‌ات برو و من در این مورد حکم خواهم کرد.»

⁹زن گفت: «پادشاها! این گناه به گردن من و خانواده‌ام باشد و تو و خانواده‌ات عاری از هر گناه باشید.»

¹⁰پادشاه گفت: «اگر کسی تو را تهدید کرد، او را به حضور من بیاور و من به تو اطمینان می‌دهم که او به تو صدمه‌ای نخواهد رساند.»

¹¹پس آن زن گفت: «به نام خداوند سوگند یاد کنید که پسر دیگرم توسط خویشاوندانم به قتل نخواهد رسید.» پادشاه گفت: «به حیات خداوند سوگند که تار مویی از سر پسرت کم نخواهد شد.»

¹²آن زن گفت: «ای پادشاه، اجازه بفرمایید که یک خواهش دیگر هم بکنم.» پادشاه پرسید: «چه می‌خواهی؟»

¹³زن گفت: «پس چرا شما این کار را در حقّ قوم خدا نمی‌کنید؟ شما با این تصمیم خود را مقصّر می‌سازید، زیرا پسر خودتان را که آواره است، نبخشیده و به خانه نیاورده‌اید.

¹⁴سرانجام همۀ ما می‌میریم. زندگی ما مثل آب است که وقتی به زمین ریخته شود، جمع کردن آن غیرممکن است. حتّی خدا نیز جان کسی را نمی‌گیرد، بلکه در عوض می‌کوشد تا جان گمشده‌ای را بازیابد.

¹⁵ای پادشاه، دلیل این‌که من نزد شما آمده‌ام این است که مردم مرا ترساندند؛ امّا من با خود گفتم که عرض خود را به حضور پادشاه می‌برم به این امید که او خواهش مرا به‌جا بیاورد.

¹⁶من فکر کردم تو، ای پادشاه، به عرایضم توجّه خواهی کرد و من و پسرم را از دست آن کسی‌ که می‌خواهد ما را از سرزمینی که خدا به ما داده است جدا کند و هلاک سازد، رهایی خواهی داد.

¹⁷من با خود گفتم که کلام پادشاه به من امنیّت خواهد داد، زیرا پادشاه مانند فرشتۀ خداوند است و فرق خوبی و بدی را می‌داند. خداوند پشت‌وپناهت باشد.»

¹⁸آنگاه پادشاه به آن زن گفت: «یک سؤال از تو می‌کنم و تو باید صادقانه جواب بدهی.» زن گفت: «بفرمایید.»

¹⁹پادشاه پرسید: «آیا یوآب تو را به اینجا فرستاده است؟» زن جواب داد: «عمر پادشاه دراز باد! من نمی‌خواهم چیزی را از پادشاه پنهان کنم. بله، یوآب مرا به اینجا فرستاد و آنچه را که به شما گفتم او به من یاد داد.

²⁰او این کار را کرد تا منظور خود را به‌طور غیرمستقیم به عرض پادشاه برساند. امّا روشن شد که پادشاه مانند فرشتۀ خداوند، خردمند و دانا و از همۀ رویدادها باخبر است.»

²¹آنگاه پادشاه به یوآب گفت: «من تصمیم گرفته‌ام که آنچه را که تو می‌خواهی انجام دهم. برو و اَبشالوم را بیاور.»

²²یوآب روی بر زمین نهاده تعظیم کرد و گفت: «پادشاها! خداوند شما را برکت دهد! امروز به این خادمت معلوم شد که پادشاه از من رضایت دارند، زیرا خواهش مرا پذیرفتند.»

²³پس یوآب برخاست و به جِشور رفت و اَبشالوم را به اورشلیم آورد.

²⁴پادشاه گفت: «او را به خانه‌اش ببر و به اینجا نیاور. من نمی‌خواهم او را ببینم.» به‌این‌ترتیب اَبشالوم در خانۀ خود زندگی کرد و دیگر پادشاه را ندید.

²⁵در اسرائیل کسی به زیبایی اَبشالوم پیدا نمی‌شد. از فرق سر تا کف پا هیچ‌گونه عیبی در او نبود.

²⁶او موی سَرخود را سالانه یک‌بار کوتاه می‌کرد، زیرا در مدّت یک سال آن‌قدر بلند و سنگین می‌شد که وزن آن به بیش از دو کیلوگرم می‌رسید.

²⁷اَبشالوم سه پسر و یک دختر به نام تامار داشت که زن بسیار زیبایی بود.

²⁸اَبشالوم دو سال در اورشلیم زندگی کرد و هیچ‌گاه پادشاه را ندید.

²⁹بعد به یوآب پیام فرستاد که بیاید و او را نزد پادشاه ببرد، امّا یوآب نخواست که بیاید. بار دوّم از او خواهش کرد که بیاید، بازهم قبول نکرد.

³⁰آنگاه اَبشالوم به خدمتکاران خود گفت: «مزرعۀ یوآب در کنار کشتزار من است و او در آن جو کاشته است. بروید و آن‌ را آتش بزنید.» خدمتکاران رفتند و مزرعۀ یوآب را آتش زدند.

³¹یوآب به خانۀ اَبشالوم رفت و از او پرسید: «چرا خدمتکاران تو مزرعۀ مرا آتش زدند؟»

³²اَبشالوم جواب داد: «من از تو خواهش کردم که اینجا بیایی تا تو را به حضور پادشاه بفرستم که از او بپرسی چرا مرا از جِشور به اینجا آورده است؟ برای من بهتر بود که در همان‌جا می‌ماندم. بنابراین می‌خواهم نزد پادشاه بروم تا اگر گناهکارم، مرا بکُشد.»

³³یوآب رفت و پیام اَبشالوم را به پادشاه رساند. پادشاه او را به حضور خود خواند. وقتی اَبشالوم نزد پادشاه آمد، روی بر زمین نهاده تعظیم کرد، و پادشاه او را بوسید.