Read Today's Persian Version Revised مژده برای عصر جدید - ویرایش دوّم سموئیل 19 Bible Online

دوّم سموئیل 19 - Today's Persian Version Revised مژده برای عصر جدید - ویرایش bible

دوّم سموئیل 19

¹یوآب باخبر شد که داوود پادشاه برای اَبشالوم گریه می‌کند و سوگوار است.

²وقتی مردم شنیدند که پادشاه به‌خاطر پسر خود بسیار غمگین است، پیروزی آن روز به اندوه تبدیل شد.

³سپاهیان همه به آرامی وارد شهر شدند، مانند سربازان شرمگین از فرار از میدان جنگ.

⁴پادشاه روی خود را پوشاند و با صدای بلند گریه کرد و گفت: «آه ای پسرم، اَبشالوم! وای پسرم، اَبشالوم!»

⁵آنگاه یوآب به کاخ پادشاه آمد و به او گفت: «امروز تو باعث خجالت همه شدی. همین مردم بودند که زندگی تو، پسران، دختران، زنان و صیغه‌هایت را نجات دادند.

⁶تو دشمنان خود را دوست داری و از کسانی‌ که به تو محبّت دارند نفرت داری. حالا به ما ثابت شد که فرماندهان و رزمندگانت نزد تو هیچ ارزشی ندارند. امروز فهمیدیم که اگر اَبشالوم زنده بود و همۀ ما کشته می‌شدیم، تو خوشحال می‌شدی.

⁷اکنون برخیز و بیرون برو و با مردم با مهربانی صحبت کن. اگر این کار را نکنی، به خدا قسم که تا شب یک نفر هم برای تو باقی نخواهد ماند و این برای تو چنان مصیبتی خواهد بود که در عمرت ندیده باشی.»

⁸پس پادشاه به‌ناچار برخاسته رفت و کنار دروازۀ شهر نشست. مردان او شنیدند که او آنجا است و همۀ آن‌ها در آنجا به دور او جمع شدند. در این زمان تمام اسرائیلیان به شهرهای خودشان فرار کردند.

⁹پس بحث و ستیز در بین تمام طایفه‌ها شروع شد. آن‌ها می‌گفتند: «داوود پادشاه، ما را از دست دشمنانمان و فلسطینیان نجات داد و حالا از دست اَبشالوم فراری است و در آوارگی به سر می‌برد.

¹⁰حالا اَبشالوم که ما به‌عنوان پادشاه خود مسح نموده‌ بودیم، در جنگ کشته شده است، پس چرا کسی را نمی‌فرستیم که داوود پادشاه را بازآورد؟»

¹¹خبر آنچه اسرائیلی‌ها می‌گفتند، به داوود رسید. بعد داوود پادشاه به صادوق و اَبْیاتار کاهن پیامی به این شرح فرستاد: «به رهبران یهودا بگویید، 'چرا در بازآوردن پادشاه، شما آخر از همه هستید؟

¹²و شما که برادران و از رگ و خون من هستید، چرا در بازآوردن پادشاه تأخیر می‌کنید؟'

¹³و به عَماسا بگویید، 'چون تو خواهرزادۀ من هستی؛ خدا مرا بکُشد اگر تو را به‌جای یوآب سپهسالار خود نکنم.'»

¹⁴پس عَماسا مردان یهودا را قانع ساخت و آن‌ها هم با یک‌دل و یک‌زبان موافقت کردند و به پادشاه پیام فرستاده گفتند: «تو و همۀ کسانی‌ که با تو هستند، نزد ما بازگردید.»

¹⁵پس پادشاه رهسپار اورشلیم شد و وقتی‌که به رود اُردن رسید، همۀ مردم یهودا به استقبال او به جِلجال آمدند تا پادشاه را در عبور از رود اُردن همراهی کنند.

¹⁶شِمعی، پسر جیرای بنیامینی، هم باعجله از بَحوریم آمد و همراه مردم یهودا به استقبال او شتافت.

¹⁷یک‌ هزار بنیامینی همراه او بودند. صیبا، خادم شائول، با پانزده پسر و بیست نفر خدمتکار آمد. آن‌ها همه پیش از داوود به رود اُردن رسیدند.

¹⁸آن‌ها از رودخانه گذشتند تا خاندان پادشاه را به این‌سوی رودخانه بیاورند و هرآنچه خواستِ پادشاه است، انجام دهند. وقتی پادشاه از رود عبور کرد، شِمعی پسر جیرا به پیش پای پادشاه افتاد

¹⁹و گفت: «امیدوارم که سرورم گناهی را که کرده‌ام و خطای بزرگی را که در روز رفتن ایشان از اورشلیم از من سر زد فراموش کرده و مرا بخشیده باشند،

²⁰زیرا خودم خوب می‌دانم که چه گناهی کرده‌ام و به همین خاطر قبل از همۀ خاندان یوسف به استقبال پادشاه آمدم.»

²¹اَبیشای پسر صِرویَه گفت: «آیا شِمعی که پادشاه برگزیدۀ خداوند را دشنام داد، نباید کشته شود؟»

²²امّا داوود به اَبیشای و یوآب، پسران صِرویَه، گفت: «نمی‌دانم با شما چه‌کنم که با من به مخالفت برخاسته‌اید. امروز روز کشتن نیست، بلکه روزی است که باید جشن بگیریم، زیرا من دوباره پادشاه اسرائیل شدم.»

²³بعد پادشاه به شِمعی گفت: «سوگند یاد می‌کنم که تو کشته نخواهی شد.»

²⁴بعد مِفیبوشِت، نوهٔ شائول، از اورشلیم به دیدن پادشاه آمد. از روزی که پادشاه اورشلیم را ترک کرد، مِفیبوشِت دیگر پای‌ها و لباس خود را نشسته بود و ریش خود را کوتاه نکرده بود. پادشاه به او گفت: «چرا با من نیامدی؟»

²⁵

²⁶مِفیبوشِت جواب داد: «ای پادشاه! خادم من مرا فریب داد. همان‌طور که می‌دانید من از دو پا لنگ هستم. من به او گفتم که الاغ مرا پالان کن چون می‌خواهم بر آن سوار شده همراه پادشاه بروم.

²⁷و او به دروغ گفت که من نخواستم همراه پادشاه بروم. من می‌دانم که پادشاه همچون فرشتۀ خداوند است؛ پس هرچه در نظرتان پسندیده است، انجام بدهید.

²⁸تمام خاندان ما باور نمی‌کردند که شما ما را زنده بگذارید، امّا برعکس، شما مرا از بین همۀ کسانی‌ که با شما به سر یک سفره نان می‌خوردند، زیادتر افتخار بخشیدید. من دیگر حقّ ندارم از سرورم تقاضای بیشتری داشته باشم.»

²⁹پادشاه گفت: «لزومی ندارد که بیش از این سخن بگویی دیگر حرف نزن. تصمیم من این است که تو و صیبا زمین شائول را بین خود تقسیم کنید.»

³⁰مِفیبوشِت گفت: «همۀ زمین از آن صیبا باشد. همین‌که پادشاه به‌سلامتی برگشته است برای من کافی است.»

³¹بَرزِلّائی که از داوود و سپاه او در مَحَنایِم پذیرایی کرده بود، از روجلیم آمد تا پادشاه را در عبور از رود اُردن بدرقه کند.

³²او شخص سال‌خورده و ثروتمندی بود که هشتاد سال عمر داشت.

³³پادشاه به او گفت: «همراه من به اورشلیم بیا. در آنجا زندگی کن و من همۀ وسایل زندگی تو را فراهم خواهم کرد.»

³⁴امّا بَرزِلّائی به پادشاه گفت: «سال‌های زیادی از عمر من باقی نمانده است که به اورشلیم بروم.

³⁵من پیرمردی هشتادساله هستم، و هیچ‌چیز برایم لذّت‌بخش نیست. مزۀ آنچه را که می‌خورم و می‌نوشم، نمی‌توانم بچشم. صدای آواز خوانندۀ مرد یا زن را نمی‌توانم بشنوم. پس چرا با رفتن خود مشکل دیگری بر مشکلات پادشاه بیفزایم؟

³⁶برای من همین افتخار کافی است که با پادشاه از رود عبور کنم! بعد اجازه می‌خواهم که به سرزمین خود بازگردم

³⁷و در همان جایی که پدر و مادرم دفن شده‌اند، بمیرم. امّا پسرم کِمهام اینجا در خدمت پادشاه است. اجازه بدهید که با شما بیاید و هر خوبی که در حقّ او بکنید، در حقیقت، در حقّ من کرده‌اید.»

³⁸پادشاه گفت: «بسیار خوب، کمهام با من بیاید و هرچه که تو بخواهی برای او انجام خواهم داد.»

³⁹پس همگی از رودخانه گذشتند. وقتی‌که پادشاه به آن‌طرف رود رسید، بَرزِلّائی را بوسید و برکتش داد، و بَرزِلّائی به خانۀ خود برگشت.

⁴⁰پادشاه به جِلجال رفت و کمهام را هم با خود برد. تمام مردم یهودا و نیمی از مردم اسرائیل در آنجا حاضر بودند و همراه او رفتند.

⁴¹بعد همۀ مردان اسرائیل جمع شده به حضور او آمدند و شکایت کرده گفتند: «چرا تنها مردان یهودا پادشاه و خانواده‌اش را در عبور از رود همراهی کردند؟»

⁴²مردم یهودا در جواب گفتند: «به‌خاطر این‌که پادشاه از طایفۀ خود ما است. دلیلی ندارد که شما حسادت کنید. ما از او چیزی نگرفته‌ایم و او به ما اَنعامی نداده است.»

⁴³مردم اسرائیل گفتند: «در اسرائیل ده طایفۀ دیگر هست، بنابراین ما ده برابر بیشتر از شما به گردن پادشاه حقّ داریم. پس چرا سایر طایفه‌ها را در آوردن پادشاه دعوت نکردید؟ به‌خاطر داشته باشید که ما اوّلین کسانی بودیم که پیشنهاد کردیم او را دوباره بیاوریم تا پادشاه ما باشد.» امّا مردم یهودا در ادّعای خود خشن‌تر از مردم اسرائیل بودند.