Read Today's Persian Version Revised مژده برای عصر جدید - ویرایش اوّل پادشاهان 8 Bible Online

اوّل پادشاهان 8 - Today's Persian Version Revised مژده برای عصر جدید - ویرایش bible

اوّل پادشاهان 8

¹آنگاه سلیمان تمام رهبران طایفه‌‌‌ها و خاندان‌های ‌اسرائیل را در اورشلیم گرد هم آورد تا صندوق پیمان خداوند را از شهر داوود، یعنی صهیون، به معبدِ بزرگ بیاورند.

²همۀ مردان اسرائیل در ماه اِتانیم که ماه هفتم است، هنگام عید خیمه‌ها نزد سلیمان پادشاه جمع شدند.

³هنگامی‌که همۀ رهبران اسرائیل گرد آمدند، کاهنان صندوق پیمان را بلند کردند

⁴و به معبدِ بزرگ آوردند. لاویان و کاهنان، همچنین خیمۀ مقدّس خداوند و همۀ ظروف مقدّسی را که در داخل خیمه بود، با خود آوردند.

⁵سلیمان پادشاه و همۀ مردم اسرائیل در مقابل صندوق پیمان جمع شدند و تعداد بی‌شماری گوسفند و گاو قربانی کردند.

⁶کاهنان، صندوق پیمان خداوند را در جای خود در داخل معبدِ بزرگ و در مقدّس‌ترین مکان در زیر بال‌های مجسمۀ فرشتگان نگهبان قرار دادند.

⁷بال‌های گستردۀ فرشتگان نگهبان روی صندوق پیمان، تیرک‌هایی را که با آن‌ها صندوق حمل می‌شد، می‌پوشاند.

⁸این تیرک‌ها آن‌قدر بلند بودند که از مقدّس‌ترین مکان که قبل از محراب بود، دیده می‌شدند، امّا از خارج دیده نمی‌شدند و تا به امروز در همان‌جا قرار دارند.

⁹درون صندوق پیمان چیزی نبود جز دو لوح سنگی که موسی در کوه سینا، در آن گذاشته بود، جایی که خداوند با قوم اسرائیل هنگام خروجشان از مصر پیمان بست.

¹⁰هنگامی‌که کاهنان از جایگاه مقدّس خارج شدند، ناگهان ابری معبدِ بزرگ را پُر کرد،

¹¹به‌طوری‌که کاهنان نتوانستند وظایف خود را انجام دهند، زیرا نور درخشان و خیره کنندۀ حضور خداوند آنجا را پُر کرده بود.

¹²آنگاه سلیمان گفت: «خداوند فرموده است که در تاریکی غلیظ ساکن خواهد شد.

¹³اکنون من معبد باشکوهی برای تو ساخته‌ام، مکانی که تو تا ابد در آن ساکن شوی.»

¹⁴آنگاه سلیمان پادشاه به جماعت روی کرد و تمام آنانی را که در آنجا ایستاده بودند، برکت داد و

¹⁵گفت: «سپاس بر یَهْوه، خدای اسرائیل که هرچه به پدرم داوود وعده داده بود، با دست‌های خود انجام داد. به او فرموده بود،

¹⁶'از زمانی‌‌که قوم خود اسرائیل را از مصر بیرون آوردم، شهری را در سرتاسر اسرائیل برنگزیدم که در آن معبدی ساخته شود تا من در آن ستایش شوم، امّا داوود را برگزیدم تا بر قوم من حکومت کند.'

¹⁷«خواستهٔ پدرم داوود این بود که معبدی برای پرستش یَهْوه، خدای اسرائیل بسازد.

¹⁸امّا خداوند به پدرم داوود گفت، 'قصد تو خوب بود که می‌خواستی معبدی برای من بنا کنی،

¹⁹امّا تو نباید معبد را بسازی، بلکه پسری که از صُلب تو تولّد خواهد یافت، آن‌ را برای من خواهد ساخت.'

²⁰«اکنون خداوند به وعدۀ خود وفا کرده است، زیرا من جانشین پدرم داوود شده و بر تخت سلطنت اسرائیل نشسته‌ام، همان‌طور که خداوند وعده داده بود، من معبدِ بزرگ را برای پرستش یَهْوه، خدای اسرائیل ساخته‌ام.

²¹در آنجا مکانی برای صندوق پیمان فراهم آورده‌ام، پیمانی که خداوند، هنگامی‌که نیاکان ما را از مصر بیرون آورد، با آن‌ها بست.»

²²آنگاه سلیمان در‌حالی‌که تمام قوم اسرائیل حاضر بودند، در مقابل قربانگاه در حضور خداوند ایستاده دست‌های خود را به‌سوی آسمان بلند کرد

²³و گفت: «ای یَهْوه، خدای اسرائیل، هیچ خدایی چون تو در آسمان و بر روی زمین نیست! تو پیمان خود را با قوم خویش نگاه می‌داری، و هنگامی‌که ایشان با تمام دل در زندگی از تو پیروی می‌کنند، محبّت خود را به آن‌ها نشان می‌دهی.

²⁴تو وعدۀ خود را با پدرم داوود نگاه داشتی؛ امروز همۀ سخنان تو به حقیقت پیوسته است.

²⁵اکنون ای یَهْوه، خدای اسرائیل وعده‌ای را که به بندۀ خود، پدرم داوود داده‌ای، نگاه‌دار که فرمودی همواره یکی از فرزندان او بر تخت پادشاهی اسرائیل خواهد نشست، اگر مانند او از تو پیروی کنند.

²⁶پس اکنون، ای خدای اسرائیل، بگذار هرآنچه را به بنده‌ات، پدرم داوود وعده داده بودی، به حقیقت بپیوندد.

²⁷«امّا ای خدا، آیا به‌راستی تو در زمین ساکن خواهی شد؟ حتّی همۀ آسمان‌ها گنجایش تو را ندارند، پس چگونه این معبد، تو را در خود جای خواهد داد؟

²⁸ای یَهْوه، خدا من بندۀ تو هستم؛ به نیایش من گوش فراده و درخواست امروز مرا برآورده کن.

²⁹باشد که چشمان تو روز و شب بر این معبدِ بزرگ باشد، مکانی که تو برگزیده‌ای تا در آن ستایش شوی. هنگامی‌که من به‌سوی این معبدِ بزرگ نیایش می‌کنم، مرا بشنو.

³⁰نیایش‌های مرا بشنو و نیایش‌های قوم خود را هنگامی‌که به‌سوی این مکان روی می‌کنند، بشنو؛ از جایگاه خود در آسمان‌ها ما را بشنو و ما را ببخش.

³¹«هرگاه کسی متّهم به جرمی‌ علیه دیگری گردد و به قربانگاه این معبدِ بزرگ آورده شود تا سوگند یاد کند که بی‌گناه است،

³²ای خداوند، در آسمان‌ها بشنو و عمل کن و بندگان خود را داوری کن. گناهکاران را مجازات نما و آنچه را که کرده‌اند، بر سر خودشان فرود آور، و آنچه کرده است بر سر او فرود آور، و بی‌گناهان را طبق نیکوکاری ایشان پاداش بده.

³³«هنگامی‌که قوم تو اسرائیل به‌خاطر گناه علیه تو از دشمنانشان شکست می‌خورند و سپس به‌سوی تو باز می‌گردند و به این معبدِ بزرگ آمده با فروتنی برای بخشش، تو را نیایش می‌کنند،

³⁴از آسمان‌ها آن‌ها را بشنو، گناه قوم خود را ببخش و آن‌ها را به سرزمینی که به نیاکان ایشان دادی، بازگردان.

³⁵«هنگامی‌که آسمان بسته می‌شود و به‌خاطر گناه علیه تو، باران نمی‌بارد، اگر آن‌ها به‌سوی این مکان دعا کنند و نام تو را بخوانند و از گناه خود بازگردند،

³⁶آن‌ها را از آسمان‌ها بشنو. گناهان پادشاه و مردم اسرائیل را ببخش و به آن‌ها درستکاری بیاموز. پس ای خداوند، به آن سرزمینی که به‌عنوان ارث دائمی به قومت بخشیده‌ بودی، باران بفرست.

³⁷«هرگاه این سرزمین دچار خشک‌سالی یا طاعون شود یا محصولات آن در اثر بادهای سوزان و هجوم ملخ از بین برود، یا دشمن، قوم تو را در هریک از شهرها محاصره کند، هر بلا و مرضی که باشد،

³⁸نیایش‌های آن‌ها را بشنو. اگر هر‌کس از قوم تو اسرائیل با قلبی پُر از اندوه دست‌های خود را به‌سوی این معبدِ بزرگ با نیایش بلند کند،

³⁹نیایش‌های آن‌ها را بشنو. از جایگاه خود در آسمان‌ها، به آن‌ها گوش فراده. ایشان را ببخش و یاری کن. تنها تو از اندیشۀ قلب انسان آگاهی. با هر‌کس هر آن‌گونه که سزاوار او است، عمل کن

⁴⁰تا آن‌ها در تمام مدّتی که در سرزمینی که تو به نیاکانشان داده‌ای، زندگی کنند و از تو بترسند.

⁴¹«همچنین وقتی بیگانه‌ای که در سرزمین دوردستی زندگی می‌کند، دربارهٔ نام تو و کارهای عظیمی ‌که تو برای قوم خود انجام داده‌ای، بشنود و برای دعا و ستایش تو به این معبدِ بزرگ بیاید،

⁴²

⁴³نیایش او را بشنو. از آسمان که جایگاه تو است، ندای او را بشنو و آنچه را از تو درخواست می‌کند، برآورده کن تا همۀ مردم جهان، مانند قوم تو اسرائیل، تو را بشناسند و از تو پیروی کنند. آنگاه آن‌ها خواهند دانست این معبد بزرگی که من ساخته‌ام، مکانی است که تو باید در آن ستایش شوی.

⁴⁴«وقتی‌که تو به مردم خود امر می‌کنی که به جنگ علیه دشمنانشان بروند و آن‌ها به‌سوی این شهر که تو برگزیده‌ای و این معبدِ بزرگ که من برای تو ساخته‌ام، به درگاه تو نیایش کنند، هرکجا که هستند،

⁴⁵نیایش آن‌ها را بشنو. از آسمان‌ها ایشان را بشنو و پیروزشان گردان.

⁴⁶«هنگامی‌که قوم تو علیه تو مرتکب گناه می‌شود، زیرا هیچ‌کس نیست که گناه نکند، و تو در خشم خود اجازه می‌دهی که دشمن آن‌ها را شکست دهد و به اسارت به سرزمینی دیگر ببرد، حتّی اگر آن سرزمین در دوردست باشد.

⁴⁷نیایش مردم خود را بشنو. اگر ایشان در آن سرزمین توبه کنند و اعتراف نمایند که چقدر پلید و گناهکار هستند، خداوندا نیایش ایشان را بشنو.

⁴⁸اگر ایشان با تمامی دل‌وجان خود، در سرزمین دشمنان خود که آن‌ها را به اسارت برده‌اند، توبه کنند و به‌سوی سرزمینی که به نیاکانشان دادی و شهری که تو برگزیدی و معبد بزرگی که من به نام تو ساخته‌ام، نیایش کنند،

⁴⁹آنگاه نیایش ایشان را بشنو. از جایگاه خود در آسمان‌ها نیایش ایشان را بشنو و نسبت به آن‌ها بخشنده باش.

⁵⁰مردمی ‌را که علیه تو گناه و سرکشی کرده‌اند، ببخش و قلب کسانی‌ که ایشان را به اسارت گرفته‌اند، نرم ساز تا شاید بر ایشان مهربانی کنند.

⁵¹چون ایشان قوم و میراث تو هستند که از مصر، از میان کورهٔ آهن بیرون آوردی.

⁵²«باشد که چشمان تو بر زاری خدمتکار تو و زاری قوم تو اسرائیل گشوده باشد و هنگامی‌که تو را می‌خوانند، ایشان را بشنوی؛

⁵³چون تو ایشان را از میان تمامی ‌قوم‌های جهان برگزیدی تا میراث تو باشند، همان‌گونه که به موسی خدمتگزار خود، هنگامی‌که نیاکان ما را از مصر بیرون آوردی، اعلام کردی.»

⁵⁴پس از آنکه سلیمان نیایش و دعای خود را به خداوند به پایان رسانید، از برابر قربانگاه جایی که در آنجا زانو زده و دست‌های خود را به‌سوی آسمان برافراشته بود، برخاست

⁵⁵و ایستاد و با آوازی بلند، همۀ کسانی را که در آنجا گرد آمده بودند، برکت داده گفت:

⁵⁶«سپاس بر خداوند که طبق همۀ وعده‌های خود به قوم خود اسرائیل آرامی بخشیده و به همۀ وعده‌های نیکویی که توسط موسی خدمتگزار او داده بود، وفا کرده است.

⁵⁷یَهْوه، خدای ما با ما باشد، همان‌طور که با نیاکان ما بود و ما را ترک و رها نکند.

⁵⁸باشد که او دل‌های ما را به‌سوی خود مایل گرداند تا ما در راه او گام برداریم و احکام و فرمان‌هایی را که به نیاکان ما داد، به‌جا آوریم.

⁵⁹باشد که یَهْوه، خدای ما همواره این نیایش را به‌یاد آورد و با بخشندگی، نیازهای روزانۀ مردم اسرائیل و پادشاه ایشان را برآورده کند

⁶⁰تا همۀ قوم‌های جهان بدانند که خداوند ما یکتاست و به‌جز او خدایی نیست.

⁶¹باشد که شما که قوم او هستید، همیشه به یَهْوه، خدایمان وفادار باشید. احکام و فرمان‌های او را همان‌طور که امروز پیروی می‌کنید، به‌جا آورید.»

⁶²آنگاه سلیمان پادشاه و تمام قوم اسرائیل در حضور خداوند قربانی تقدیم کردند.

⁶³سلیمان بیست و دو هزار گاو و یک‌صد و بیست هزار گوسفند برای قربانی مشارکت و سلامتی به خداوند وقف کرد. پس پادشاه و همۀ قوم اسرائیل معبدِ بزرگ را تقدیس کردند.

⁶⁴در همان روز پادشاه وسط حیاطی را که جلوی معبدِ بزرگ قرار داشت، تقدیس کرد. چون قربانگاه برنزی گنجایش همۀ قربانی‌ها را نداشت، او قربانی‌های سوختنی، هدایای غلّه و چربی قربانی‌های مشارکت و سلامتی را در آنجا تقدیم کرد.

⁶⁵پس پادشاه با تمامی قوم اسرائیل در آن زمان به مدّت هفت روز عید خیمه‌ها را برپا نمود و جمعیّت انبوهی از راه دور، از گذرگاه حَمات تا مرز مصر در جنوب، در آنجا بودند.

⁶⁶در روز هشتم، سلیمان مردم را روانه کرد؛ آن‌ها پادشاه را برکت دادند و با شادمانی و دلی شاد از همۀ خوبی‌هایی که خداوند به داوود خدمتگزار خود و همۀ قوم اسرائیل نشان داد، به خانه‌های خود رفتند.