Read Today's Persian Version Revised مژده برای عصر جدید - ویرایش خروج 12 Bible Online

خروج 12 - Today's Persian Version Revised مژده برای عصر جدید - ویرایش bible

خروج 12

³به تمام جماعت اسرائیل بگو: هر خانواده در روز دهم این ماه، باید برّه‌ یا بُزغاله‌ای برای خود بگیرد.

⁴اگر یک برّه برای تعداد یک خانواده زیاد است، برّه را با همسایۀ مجاور خود تقسیم کنند و هر خانواده مقدار لازم را برای افراد خانواده‌اش بردارد.

⁵برّه یا بُزی که انتخاب می‌کنید، باید یک‌ساله، نر و بی‌عیب باشد.

⁶آن‌ را تا روز چهاردهم همین ماه نگاه دارید. آنگاه تمام جماعت بنی‌اسرائیل برّه‌های خود را در عصر آن روز ذبح کنند.

⁷سپس مقداری از خون آن‌ را بردارید و بر دو طرف چهارچوب و بر سر درِ خانه‌ای که حیوان در آن خورده می‌شود، بمالید.

⁸در همان شب، آن را کباب کرده با سبزیجات تلخ و نان بدون خمیرمایه بخورید.

⁹این گوشت را خام و یا آب‌پز نخورید، بلکه تمام آن‌ را همراه با کلّه و پاچه و روده‌های آن‌ را روی آتش کباب کنید.

¹⁰هیچ‌چیزی از آن‌ را تا صبح نگاه ندارید و اگر چیزی از آن باقی ماند، آن‌ را با آتش بسوزانید.

¹¹موقع خوردن آن، کمربند خود را ببندید، کفش خود را به پا کنید، عصای خود را به دست بگیرید و آن‌ را باعجله بخورید. این عید فِصَح [۹]خداوند است.

¹²«در آن شب من از سرزمین مصر عبور خواهم کرد و تمام نخست‌زادگان مصری، چه انسان و چه حیوان، همه را خواهم کشت. من، خداوند هستم و بر تمام خدایان مصر داوری خواهم کرد.

¹³خونی که بر خانۀ خود مالیده‌اید، نشانه‌ای است که شما در آنجا زندگی می‌کنید، و چون آن نشانه را ببینم، از آن عبور خواهم کرد و وقتی‌که مصریان را هلاک می‌کنم، به شما هیچ آسیبی نخواهد رسید.

¹⁴آن روز برای شما یک روز یادبود خواهد بود؛ شما آن‌ را به‌عنوان عید برای خداوند همیشه جشن بگیرید. این عید در بین شما یک رسم همیشگی باشد و نسل بعد از نسل آن‌ را جشن بگیرید.»

¹⁵خداوند گفت: «مدّت هفت روز نان بدون خمیرمایه بخورید. در همان روز اوّل، تمام خمیرمایه را از خانۀ خود دور بریزید. اگر کسی در این هفت روز نان خمیرمایه‌دار بخورد، باید از قوم من منقطع شود.

¹⁶در روز اوّل و همچنین در روز هفتم این جشن، باید برای عبادت گردهم آیید. در این دو روز نباید هیچ کاری انجام دهید. فقط می‌توانید غذایی را که باید خورده شود آماده کنید.

¹⁷شما باید عید نان فطیر را نگاه دارید، زیرا در چنین روزی بود که طایفه‌های شما را از مصر بیرون آوردم. بنابراین شما باید نسل بعد از نسل این عید را جشن بگیرید.

¹⁸شما باید از غروب روز چهاردهم ماه اوّل تا غروب روز بیست و یکم، نان بدون خمیرمایه بخورید.

¹⁹برای هفت روز نباید خمیرمایه در خانه‌های شما پیدا شود و اگر کسی در این مدّت چیزی با خمیرمایه بخورد، چه غریب و چه اهل آنجا، باید از جماعت اسرائیل منقطع شود.

²⁰هیچ‌چیزی که خمیرمایه داشته‌ باشد نخورید؛ بلکه فقط نان فطیر بخورید.»

²¹موسی تمام رهبران قوم اسرائیل را صدا کرد و به آن‌ها گفت: «هرکدام از شما برّه‌ یا بُزغاله‌ای مناسب خانوادۀ خود انتخاب کنید و آن‌ را برای عید فِصَح ذبح کنید.

²²یک شاخه از بوتهٔ زوفا بردارید و آن‌ را در خون حیوان که در تشت ریخته شده فرو کنید. سپس آن‌ را به سر در و دو طرف چهارچوب خانه‌های خود بمالید و هیچ‌یک از شما تا صبح از خانه بیرون نرود،

²³زیرا هنگامی‌که خداوند از مصر عبور می‌کند تا مصریان را بکُشد، خونی را که بر سردر و دو طرف چهارچوب خانه‌ٔ شما است، خواهد دید و از آن رد شده اجازه نخواهد داد که فرشتۀ مرگ به خانه‌های شما داخل شود و شما را هلاک کند.

²⁴شما و فرزندان شما باید این احکام را برای همیشه نگه دارید.

²⁵وقتی به سرزمینی که خداوند به شما وعده داده است وارد شدید، باید این مراسم را به‌جا آورید.

²⁶وقتی فرزندان شما بپرسند، 'معنی این مراسم چیست؟'

²⁷پاسخ بدهید، این مراسم قربانی فِصَح برای خداوند است، زیرا او در مصر از خانه‌های بنی‌اسرائیل رد شد و مصریان را هلاک کرد، ولی از سر ما گذشت.» پس بنی‌اسرائیل زانو زدند و خداوند را پرستش کردند.

²⁸سپس رفتند و آنچه را که خداوند توسط موسی و هارون دستور داده بود، انجام دادند.

²⁹در نیمه‌های شب خداوند تمام نخست‌زادگان مصری، از نخست‌زادهٔ فرعون که جانشین او است، گرفته تا نخست‌زادۀ اسیری که در زندان بود و همچنین نخست‌زادۀ حیوانات، همه را کشت.

³⁰در آن شب فرعون و درباریان و همۀ مصریان بیدار شدند و شیون عظیمی ‌در مصر برپا شد، زیرا خانه‌ای نبود که در آن کسی نمرده باشد.

³¹در همان شب فرعون، موسی و هارون را فراخواند و به آن‌ها گفت: «برخیزید و از سرزمین من بیرون بروید. شما و تمامی ‌قوم اسرائیل از کشور من خارج شوید و همان‌طور که می‌خواستید خداوند را پرستش کنید.

³²گلّه‌ها و رمه‌های خود را بردارید و بروید. برای من نیز برکت بطلبید.»

³³مصریان اصرار می‌کردند که بنی‌اسرائیل هرچه زودتر سرزمین آن‌ها را ترک کنند، چون می‌گفتند: «اگر شما از اینجا نروید همۀ ما خواهیم مرد.»

³⁴پس بنی‌اسرائیل خمیرهای بدون خمیرمایهٔ خود را برداشتند و آن‌ها را در بالاپوش خود پیچیدند و بردوش خود حمل کردند.

³⁵بنی‌اسرائیل همان‌طور که موسی به ایشان گفته بود، از مصریان زینت آلات طلا و نقره و لباس خواستند.

³⁶خداوند نظرِ لطفِ مصریان را نسبت به بنی‌اسرائیل برانگیخته بود به‌طوری‌که هرچه می‌خواستند به آن‌ها می‌دادند. به‌این‌ترتیب، بنی‌اسرائیل اموال مصریان را به تاراج بردند.

³⁷بنی‌اسرائیل که تعداد آن‌ها علاوه بر زن‌ها و بچّه‌ها در حدود شش‌صد هزار مرد بود، پیاده از رعمسیس به سُکّوت کوچ کردند.

³⁸عدّۀ زیادی از قوم‌های دیگر نیز همراه با گلّه‌ها و رمه‌ها و حیواناتِ دیگر با آن‌ها رفتند.

³⁹آن‌ها از خمیر بدون خمیرمایه که از مصر با خود آورده بودند، نان فطیر پختند، زیرا که باعجله از مصر بیرون رانده شده بودند و فرصتی برای تهیّهٔ توشهٔ راه نداشتند.

⁴⁰بنی‌اسرائیل مدّت چهارصد و سی سال در مصر زندگی کرده بودند.

⁴¹درست در آخرین روز چهارصد و سی سال، تمام طایفه‌های قوم خداوند از مصر بیرون رفتند.

⁴²در آن شب بود که خداوند از آن‌ها پاسداری کرده ایشان را از سرزمین مصر بیرون آورد و این همان شبی است که بنی‌اسرائیل باید نسل بعد از نسل در آینده به یاد خداوند باشند.

⁴³خداوند به موسی و هارون گفت: «احکام عید فِصَح عبارت‌اند از: هیچ بیگانه‌ای نباید از غذای فِصَح بخورد،

⁴⁴امّا هر غلامی‌ که شما خریده‌ و ختنه کرده‌اید، می‌تواند از آن بخورد.

⁴⁵خارجیان یا کارگر روزمزد از آن نخورد.

⁴⁶تمام آن غذا باید در همان خانه خورده شود؛ چیزی از آن نباید بیرون برده شود و هیچ‌یک از استخوان‌های آن شکسته نشود.

⁴⁷تمام جماعت اسرائیل این عید را نگاه‌ دارند.

⁴⁸کسی‌ که ختنه نشده از آن نخورد، امّا اگر یک خارجی در بین شما باشد و بخواهد عید را برای خداوند نگه دارد، اوّل باید تمام مردان اهل خانه‌اش ختنه شوند و بعد، مانند اهالی آنجا، آن عید فِصَح را نگاه‌ دارد. بعد از آن او مانند اهالی آنجا خواهد بود.

⁴⁹این احکام برای کسی‌ که اسرائیلی ‌است و یا شخص خارجی‌ای که در میان شما ساکن شده است، یکی است.»

⁵⁰تمام بنی‌اسرائیل اطاعت کردند و آنچه را که خداوند به موسی و هارون فرموده بود، انجام دادند.

⁵¹در آن روز خداوند تمام طایفه‌های بنی‌اسرائیل را از مصر بیرون آورد.