Read Today's Persian Version Revised مژده برای عصر جدید - ویرایش مزمور 106 Bible Online

مزمور 106 - Today's Persian Version Revised مژده برای عصر جدید - ویرایش bible

مزمور 106

¹هللویاه! خداوند را شکر کنید! زیرا که او نیکو است، و محبّت پایدار او جاودانی است.

²چه کسی می‌تواند کارهای عظیمی را که او انجام داده است، بیان کند؟ چه کسی می‌تواند ستایش او را به کمال به‌جا آورد؟

³خوشا به حال کسانی‌ که عدالت را به‌جا می‌آورند و همیشه آنچه را که نیکو است انجام می‌دهند.

⁴خداوندا، وقتی به قوم خود نظر لطف می‌اندازی، مرا هم به یادآور. وقتی آن‌ها را نجات می‌دهی، مرا هم نجات بده

⁵تا سعادت قوم تو را ببینم و در شادمانی امّت تو شریک گردم و به میراثی که به قوم خود می‌بخشی، فخر نمایم.

⁶ما هم مانند اجداد خود گناه کرده‌ایم؛ ما نیز خطا کرده و شرارت ورزیده‌ایم.

⁷اجداد ما در مصر، کارهای عجیب او را درک نکردند؛ آن‌ها مهر و محبّت پایدار او را فراموش کردند و در ساحل دریای سرخ علیه او شورش کردند.

⁸امّا خداوند به‌خاطر نام خود، آن‌ها را رهایی داد تا قدرت عظیم خود را نشان دهد.

⁹او به دریای سرخ فرمان داد و دریا خشک شد، و قوم خود را از میان دریا از روی خشکی گذرانید.

¹⁰آن‌ها را از دست آنانی که از ایشان نفرت داشتند، رهانید و از چنگ دشمنانشان نجات داد.

¹¹امّا آب، تمام دشمنان آن‌ها را غرق کرد به‌طوری‌که حتّی یکی از آنان هم باقی نماند.

¹²در آن‌وقت قوم‌ او به وعدۀ او ایمان آوردند و برای او سرود شکرگزاری خواندند.

¹³امّا آن‌ها به‌زودی همۀ کارهای او را فراموش کردند و منتظر مشورت و نصیحت‌های او نشدند؛

¹⁴بلکه با خواهش‌های نفسانی خود خدا را در صحرا آزمودند.

¹⁵پس او آنچه را که خواسته بودند، به ایشان عطا کرد، امّا هم‌زمان مرض کُشنده‌ای در بین آن‌ها فرستاد.

¹⁶وقتی آن‌ها در بیابان به موسی و به هارون، خدمتگزار مقدّس خداوند، حسادت ورزیدند،

¹⁷زمین دهان باز کرد و داتان و اَبیرام و همراهانش را در خود فروبرد؛

¹⁸آتش بر جمع ایشان زبانه کشید و همۀ آن مردم شریر را سوزانید.

¹⁹آن‌ها در دامنۀ کوه سینا گوساله‌ای از طلا ساختند و آن بُت را پرستش کردند.

²⁰مجسمۀ یک گاوِ علفخوار را بر خدای پُرجلال ترجیح دادند.

²¹آن‌ها خدای نجات‌دهندهٔ خود را فراموش کردند، خدایی که کارهای عظیم در مصر انجام داده بود،

²²یعنی کارهای شگفت‌انگیزی که در زمین مصر انجام داد و آنچه که در دریای سرخ کرد.

²³وقتی خدا فرمود که می‌خواهد آن مردم را هلاک نماید، موسی خادم برگزیدۀ او، در مقابل خدا به شفاعت ایستاد تا خشم او را برگرداند و آنان را هلاک نکند.

²⁴آن‌ها از ورود به آن سرزمین نیکو امتناع ورزیدند زیرا به وعدۀ خداوند اعتماد ننمودند.

²⁵در چادر‌های خود نشستند و غُرغُر و شکایت کردند و به دستورات خداوند گوش ندادند.

²⁶پس خداوند با دست‌های برافراشته سوگند خورد که همه آن‌ها را در آن بیابان هلاک خواهد کرد

²⁷و نسل ایشان را در میان قوم‌های بیگانه پراکنده خواهد کرد تا در سرزمین‌های غریب آواره شوند.

²⁸در فعور، بُت بَعَل را پرستیدند و از قربانی‌هایی که به مردگان تقدیم شده بود، خوردند.

²⁹آن‌ها با رفتار خود، خداوند را به خشم آوردند و به‌خاطر آن، به مرض مُهلکی مبتلا شدند.

³⁰پس فینِحاس برخاسته و مجرمین را مجازات نمود و مرض مُهلک از بین رفت.

³¹این عمل فینِحاس به‌عنوان نیکی به‌حساب او گذاشته شد و نسل‌ اندر نسل تا به‌ابد از آن یاد خواهد شد.

³²در کنار چشمه‌های مریبه، خشم خداوند را برانگیختند، و موسی به‌خاطر آن‌ها به دردسر افتاد؛

³³آن‌ها آن‌چنان او را به ستوه آوردند که نسنجیده سخن گفت.

³⁴آن‌ها قوم‌هایی را که خداوند دستور داده بود از بین ببرند، نکُشتند،

³⁵بلکه با آن‌ها ازدواج کردند و از رفتار بُت‌پرستانۀ آن‌ها پیروی نمودند.

³⁶بُت‌های آن‌ها را پرستش کردند و درنتیجه باعث سقوط خود شدند.

³⁷پسران و دختران خود را برای بُت‌های کنعان قربانی نمودند؛

³⁸آن‌ها خون بی‌گناهان را ریختند، خون پسران و دختران خویش را؛ آن‌ها را برای بُت کنعان قربانی کردند، و آن سرزمین به خون آلوده شد.

³⁹به‌خاطر رفتار بد خود، ناپاک گشتند و با این نوع رفتار، خودفروشی کردند.

⁴⁰بنابراین خشم خداوند، یَهْوه بر قوم خود افروخته شد، و او از قوم خود متنفّر گردید.

⁴¹پس آن‌ها را به دست اقوامی که از ایشان نفرت داشتند، سپرد و آن‌ها بر ایشان حکمرانی نمودند.

⁴²دشمنانشان بر آن‌ها ظلم نموده آن‌ها را خوار و ذلیل کردند.

⁴³خداوند بارها قوم خود را نجات داد، ولی هر بار، آن‌ها مجدداً به ضد خدا شورش نمودند، و بیشتر در گناه فرورفتند.

⁴⁴باوجوداین، هرگاه از در درماندگی به حضور خداوند زاری کردند، خداوند زاری آن‌ها را شنید.

⁴⁵او پیمانی را که با آن‌ها بسته بود، به‌یاد آورد و به‌خاطر محبّت پایدارش، بر آن‌ها رحم فرموده از مجازات آن‌ها چشم پوشید

⁴⁶و دل مردمانی که آن‌ها را به اسارت برده بودند، به رحم آورد.

⁴⁷ای یَهْوه، خدای ما، ما را نجات بده؛ ما را از میان ممالک بیگانه به سرزمین خودمان بازگردان تا نام قدّوس تو را حمد گوییم، و در ستایش تو فخر نماییم.

⁴⁸متبارک باد یَهْوه، خدای اسرائیل، از ازل تا ابدالآباد! همۀ مردم بگویند: «آمین.» هللویاه، خداوند را سپاس باد!