Read Today's Persian Version Revised مژده برای عصر جدید - ویرایش مزمور 78 Bible Online

مزمور 78 - Today's Persian Version Revised مژده برای عصر جدید - ویرایش bible

مزمور 78

¹سرود آساف ای قوم من، به تعالیم من گوش دهید و به آنچه به شما می‌گویم، توجّه نمایید.

²می‌‌خواهم با شما با مَثَل‌ها [۱۷]صحبت کنم و شما را از آنچه در گذشته مخفی بود،

³یعنی چیزهایی که از نیاکان خود شنیده و یاد گرفته‌ایم، آگاه نمایم.

⁴ما این‌ها را از فرزندان خود پنهان نمی‌کنیم، بلکه آن‌ها را برای نسل آینده بازگو می‌نماییم تا آن‌ها نیز کارهای قابل‌ ستایش یَهْوه را بدانند که او باقدرت خود چه شگفت‌انگیز عمل نموده است.

⁵خدا دستورات و شریعت را به قوم اسرائیل و به فرزندان یعقوب داد. او به نیاکان ما دستور داد که آن‌ها را به فرزندان خود بیاموزند

⁶تا نسل‌های بعدی هم این احکام را یاد بگیرند و به‌نوبۀ خود به نسل‌های آینده بیاموزند؛

⁷تا آن‌ها نیز به خداوند توکّل نمایند و آنچه را که خدا انجام داده است فراموش نکنند، بلکه پیوسته احکام او را اطاعت نمایند؛

⁸و تا آن‌ها مانند اجداد خود، نسلی سرکش و یاغی نباشند، زیرا آن‌ها کسانی بودند که که دلی استوار نداشتند و به خدا وفادار نبودند.

⁹طایفۀ اِفرایِم با‌وجودی که با تیروکمان مسلّح بودند، در روز جنگ فرار کردند.

¹⁰آن‌ها پیمان خدا را نگاه نداشتند و از زندگی کردن طبق احکام او سَر باز زدند.

¹¹آن‌ها کارهای خدا را فراموش کردند و معجزاتی را که او به آن‌ها نشان داده بود، از یاد بردند،

¹²یعنی شگفتی‌هایی را که خدا در برابر چشمان نیاکانشان در سرزمین مصر و دیار صُوعَن انجام داده بود.

¹³خدا دریا را شکافت و آب‌ها را مانند دیوار نگه ‌داشت و آن‌ها را از میان آن گذرانید.

¹⁴هنگام روز آن‌ها را به‌وسیلهٔ ابر، و تمام شب با نور آتش هدایت فرمود.

¹⁵در بیابان، صخره‌ها را شکافت و از اعماق زمین، به آن‌ها آب فراوان داد.

¹⁶او از صخره، چشمه به‌وجود آورد و آب را مانند رودخانه جاری ساخت.

¹⁷ولی ایشان باز نسبت به خدای متعال گناه ورزیدند و در بیابان از او سرپیچی کردند.

¹⁸در دل‌های خود، خدا را امتحان کردند و از او غذایی مطابق میل خودشان خواستند.

¹⁹بر ضد خدا حرف زده گفتند: «آیا خدا می‌تواند در بیابان برای ما خوراک تهیّه کند؟

²⁰بله، او صخره را زد و رود آب جاری شد، امّا آیا می‌تواند برای قوم خود نان و گوشت نیز فراهم سازد؟»

²¹وقتی یَهْوه، خداوند شکایت آن‌ها را شنید، بسیار خشمگین شد و آتش خشم او بر بنی‌اسرائیل شعله‌ور گردید،

²²زیرا آن‌ها به خدا ایمان نداشتند و باور نمی‌کردند که او آن‌ها را نجات خواهد داد.

²³ولی خداوند به آسمان فرمان داد و درهای آسمان گشوده شدند

²⁴و غلّۀ آسمانی یعنی مَنّا را بر ایشان بارانید تا بخورند.

²⁵آن‌ها غذای فرشتگان را خوردند و خدا آذوقۀ فراوان برای آنان فرستاد.

²⁶به باد شرقی امر فرمود که بوزد، و باقدرت خود، باد جنوبی را به وزش آورد.

²⁷گوشت را مانند غبار بر‌ آن‌ها بارانید و پرندگان را مانند ریگ کنار دریا از آسمان

²⁸در بین اردو‌گاه ایشان و اطراف اقامتگاه آن‌ها فروریخت.

²⁹پس همگی خوردند و سیر شدند و خدا آنچه را که هوس کرده بودند به آن‌ها داد،

³⁰امّا قبل از این‌که هوس آن‌ها ارضاء شود، و در‌حالی‌که هنوز لقمه در دهانشان بود،

³¹آتش خشم خداوند بر آن‌ها شعله‌ور گردید و نیرومندترین و بهترین جوانان اسرائیل را هلاک کرد.

³²با وجود همۀ این‌ها، آن‌ها از گناه دست نکشیدند و با آنکه آن‌ همه معجزات از او دیده بودند، ایمان نیاوردند.

³³بنابراین خداوند عمرشان را کوتاه و روزگارشان را با ترس‌ولرز همراه نمود.

³⁴هرگاه تعدادی از آن‌ها را می‌کُشت، بقیّه به‌سوی او بازگشت می‌نمودند و از صمیم دل طالب خدا می‌شدند.

³⁵آن‌ها به‌یاد می‌آوردند که خدا صخرهٔ آن‌ها است و خدای متعال، رهانندۀ ایشان است.

³⁶امّا حرف‌های آن‌ها همه تملّق‌آمیز بود و سخنانشان همه دروغ بود.

³⁷دل‌هایشان با خدا راست نبود و به پیمانی که با ایشان بسته بود، وفا نمی‌کردند.

³⁸امّا خدا با رحمت خود گناهانشان را بخشید و آن‌ها را هلاک نکرد. او بارها خشمگین شد امّا خشم خود را فرونشانید.

³⁹او به‌یاد آورد که آن‌ها انسان فانی هستند بادی که لحظه‌ای می‌وزد و دیگر بر نمی‌گردد.

⁴⁰آن‌ها بارها در بیابان در مقابل او سرکشی کردند و در صحرای خشک او را رنجاندند.

⁴¹آن‌ها بارها او را آزمایش کردند و خدای مقدّس اسرائیل را آزردند.

⁴²قدرت عظیم او را فراموش کردند، و روزی را که آن‌ها را از دست دشمنانشان آزاد کرد، به‌ یاد نیاوردند،

⁴³یعنی زمانی‌‌که او قدرت عظیم خود را با معجزات و عجایب، بر منطقۀ صُوعَن در سرزمین مصر آشکار کرد.

⁴⁴او آب رود‏ها را به خون تبدیل کرد، به‌طوری‌که مصریان آب برای خوردن نداشتند.

⁴⁵و انواع پشه‌ها را فرستاد که آن‌ها را می‌گزیدند و قورباغه‏‌هایی که زمین آن‌ها را ویران می‌کردند.

⁴⁶او کِشت و زراعتشان را به آفت سپرد و محصول زحماتشان را خوراک ملخ‌ها ساخت.

⁴⁷تاکستان‌های ایشان را به‌وسیلهٔ تگرگ و درختان انجیرشان را با بوران از بین برد.

⁴⁸رمه‏‌ها و گلّه‏‌هایشان را با تگرگ و رعدوبرق از بین برد.

⁴⁹او آتش خشم و غضب هولناک خود را مانند فرشتگان مرگ فرستاد تا آن‌ها را به اضطرابی عظیم گرفتار سازد.

⁵⁰او از خشم خود دست نکشید و به آن‌ها امان نداد، بلکه بلایی فرستاده آنان را هلاک نمود.

⁵¹او تمام پسران نخست‌زادۀ مصریان را هلاک کرد.

⁵²آنگاه قوم خود را مانند گلّهٔ گوسفند از مصر بیرون آورد و آنان را مانند شبانی در بیابان هدایت نمود.

⁵³او آنان را در امنیّت رهبری کرد و آن‌ها هیچ ترسی نداشتند. امّا دریا، دشمنان ایشان را غرق نمود.

⁵⁴او آن‌ها را به سرزمین مقدّس خود، بر کوهی که خود آن‌ را تسخیر نموده بود، آورد.

⁵⁵ساکنانِ آنجا را در مقابل چشمان آنان بیرون راند و آن سرزمین را به‌عنوان میراثی بین آنان تقسیم کرد و طایفه‌های اسرائیل را در آنجا ساکن ساخت.

⁵⁶امّا آن‌ها بار دیگر طغیان کردند و خدای متعال را امتحان نمودند و دستورات او را اطاعت نکردند.

⁵⁷مانند نیاکان خود از خدا روی برگردانده به او خیانت کردند، و همچون کمان کج، غیرقابل‌اعتماد شدند.

⁵⁸با ساختن پرستشگاه‌ها او را به خشم آوردند، و با بُت‌پرستی غیرت او را برانگیختند.

⁵⁹چون خدا آن وضع را دید، بسیار خشمگین شد و قوم اسرائیل را به‌کل رد کرد‌.

⁶⁰مسکن خود را در شیلوه ترک کرد، یعنی خیمه‌ای که در میان آدمیان برپا نموده بود.

⁶¹به دشمنان فرصت داد تا صندوق پیمان را که نشانۀ قدرت و جلال او بود، به یغما ببرند.

⁶²او از قوم خود خشمگین شد و آنان را به شمشیر دشمنانشان سپرد.

⁶³جوانانشان در آتش جنگ سوختند و دختران جوانشان نتوانستند شوهر کنند.

⁶⁴کاهنانشان با شمشیر به قتل رسیدند و بیوه‌های ایشان نتوانستند عزاداری کنند.

⁶⁵سرانجام، خداوند مانند کسی‌ که از خواب بیدار شود و مانند رزمنده‌ای سرخوش از شراب، برخاست.

⁶⁶دشمنان خود را به عقب راند و برای همیشه خجل و رسوا ساخت.

⁶⁷نسل یوسف را رد کرد و طایفۀ اِفرایِم را برنگزید،

⁶⁸بلکه طایفۀ یهودا را برگزید و کوه صهیون را که دوست می‌داشت.

⁶⁹در آنجا معبدِ بزرگ خود را همان‌طور که آسمان و زمین استوار و پایدار است، برپا نمود.

⁷⁰بندۀ خود داوود را برگزید، و او را از چراگاه گوسفندان،

⁷¹جایی که گوسفندان پدرش را می‌چرانید، بیرون آورد، تا شبان قوم او، یعنی میراثش، بنی‌اسرائیل، باشد.

⁷²او صمیمانه آن‌ها را شبانی کرد، و با مهارت آن‌ها را شبانی نمود.