Read Today's Persian Version Revised مژده برای عصر جدید - ویرایش اِرمیا 14 Bible Online

اِرمیا 14 - Today's Persian Version Revised مژده برای عصر جدید - ویرایش bible

اِرمیا 14

¹خداوند در مورد خشک‌سالی به من گفت:

²«یهودا سوگوار است و شهروندانش در حال مرگند. مردم از اندوه به روی زمین افتاده‌اند، و مردم اورشلیم برای کمک فریاد برمی‌آورند.

³ثروتمندان، نوکران خود را به‌دنبال آب می‌فرستند؛ آن‌ها به آب‌انبارها می‌روند، ولی اثری از آب نمی‌یابند، و با کوزه‌های خالی برمی‌گردند؛ ناامید و پریشان، صورت‌های خود را می‌پوشانند.

⁴چون بارانی نباریده و زمین خشک شده، زارعین دلشکسته‌اند، و صورت‌های خود را پنهان می‌کنند.

⁵در صحرا، آهوی مادر نوزاد خود را رها کرده چون علفی نیست.

⁶الاغ‌های وحشی بر فراز تپّه‌ها می‌ایستند و مثل شغالان لَه‌لَه می‌زنند، و چون غذایی نخورده‌اند، بینایی خود را از دست می‌دهند.

⁷مردم فریاد برمی‌آورند و می‌گویند: 'اگرچه گناهانمان ما را محکوم می‌کنند، ای خداوند، طبق وعده‌ات به داد ما برس. بارها از تو روگردانیده‌ایم و بر ضد تو گناه ورزیده‌ایم.

⁸تو تنها امید قوم اسرائیل هستی؛ تو کسی هستی که ما را از این مصیبت نجات می‌دهد. چرا تو در سرزمین ما مثل یک بیگانه هستی، مثل مسافری که فقط یک‌شب در اینجا می‌ماند؟

⁹چرا مثل کسی رفتار می‌کنی که گویا غافلگیر شده است، مثل سربازی که قادر به کمک نیست؟ ای خداوند، تو مسلّماً با ما هستی! ما قوم تو هستیم؛ ما را ترک نکن.'»

¹⁰خداوند دربارۀ این مردم می‌گوید: «آن‌ها مایلند از حضور من بگریزند و نمی‌توانند خود را کنترل کنند. از‌این‌رو من از آن‌ها خشنود نیستم. من خطاهای آن‌ها را به یاد خواهم آورد و آن‌ها را به‌خاطر گناهانشان مجازات خواهم کرد.»

¹¹خداوند به من گفت: «از من نخواه که به این مردم کمک کنم.

¹²حتّی اگر آن‌ها روزه بگیرند، به فریادهای آن‌ها گوش نخواهم داد. حتّی اگر آن‌ها قربانی‌های سوختنی و هدایای غلّه به حضور من بیاورند، از آن‌ها راضی نخواهم بود. درعوض، من آن‌ها را از طریق جنگ، قحطی و بیماری هلاک خواهم کرد.»

¹³بعد گفتم: «ای خدای متعال، تو می‌دانی که انبیا به مردم می‌گویند خبری از جنگ و قحطی نخواهد بود. آن‌ها می‌گویند که تو گفته‌ای که در این سرزمین صلح و آرامش خواهد بود.»

¹⁴خداوند در پاسخ گفت: «انبیا به نام من دروغ می‌گویند. من آن‌ها را نفرستادم و به آن‌ها دستوری ندادم و یک کلمه هم به آن‌ها نگفتم. رؤیاهایی که دربارۀ آن‌ها سخن می‌گویند، از جانب من نیست و پیشگویی‌هایشان همه خیالی و بی‌ارزشند.

¹⁵من، خداوند به تو می‌گویم با آن انبیایی که من نفرستادم و از جانب من می‌گویند در این سرزمین جنگ و قحطی نخواهد بود، چه خواهم کرد: من آن‌ها را در جنگ و قحطی خواهم کشت.

¹⁶مردمی هم که این انبیا به آن‌ها نبوّت کرده‌اند، به همین نحو کشته خواهند شد. اجساد آن‌ها در کوچه‌های اورشلیم ریخته می‌شود و کسی نخواهد بود که آن‌ها را دفن کند. آن‌ها همه، از جمله زن‌ها، پسران و دخترانشان دچار همین سرنوشت خواهند شد. من جزای شرارت‌های آن‌ها را خواهم داد.»

¹⁷خداوند به من دستور داد تا دربارۀ اندوه خودم با مردم صحبت کنم و بگویم: «باشد تا شب و روز از چشمانم اشک جاری شود و هیچ‌وقت از گریستن باز نایستم، چون قوم من به‌شدّت مجروح و عمیقاً آسیب دیده است.

¹⁸وقتی به مزرعه‌های بیرون از شهر می‌روم، اجساد مردانی را که در جنگ کشته شده‌اند، می‌بینم؛ وقتی به داخل شهرها می‌روم، مردمی را می‌بینم که از گرسنگی در حال مرگ هستند. انبیا و کاهنان همچنان به کار خود ادامه می‌دهند، امّا نمی‌دانند چه می‌کنند.»

¹⁹خداوندا، آیا یهودا را کاملاً طرد کرده‌ای؟ آیا از مردم صهیون نفرت داری؟ چرا چنان ضربه‌ای به ما وارد کردی که نمی‌توان علاجی برای آن پیدا کرد؟ ما در انتظار صلح بودیم، ولی خبری به ما نرسید؛ ما امید شفا داشتیم، ولی وحشت نصیبمان شد.

²⁰ای خداوند، ما علیه تو مرتکب گناه شده‌ایم. ما به گناهان خود و به گناهان اجدادمان اعتراف می‌کنیم.

²¹وعد‌ه‌های خود را به یادآور و از ما متنفّر نباش؛ اورشلیم را که جایگاه تخت پُرجلال خود تو است، رسوا نکن. پیمان خودت را با ما نشکن.

²²هیچ‌کدام از بُت‌های ملّت‌های دیگر نمی‌توانند باران ببارانند. و آسمان بدون تو نمی‌تواند باران بباراند. ای یَهْوه، خدای ما، امید ما به تو است، چون این تو هستی که همۀ این کارها را می‌کنی.