Read Today's Persian Version Revised مژده برای عصر جدید - ویرایش اِرمیا 38 Bible Online

اِرمیا 38 - Today's Persian Version Revised مژده برای عصر جدید - ویرایش bible

اِرمیا 38

¹شِفَطیا پسر مَتّان، جِدَلیا پسر فَشحور، یوکل پسر شِلِمیا، و فَشحور پسر مَلکیا شنیدند که من به مردم می‌گفتم که

²خداوند می‌گوید: «هر‌کس در شهر بماند، یا از جنگ خواهد مُرد یا از گرسنگی و بیماری. امّا اگر کسی برود و خود را تسلیم بابِلی‌ها کند، کشته نخواهد شد و جان خود را نجات خواهد داد.»

³من همچنین به آن‌ها می‌گفتم که خداوند گفته است: «من شهر را تسلیم ارتش بابِل خواهم کرد و آن‌ها شهر را خواهند گرفت.»

⁴آنگاه بزرگان قوم به حضور پادشاه رفتند و گفتند: «این مرد باید کشته شود. با این حرف‌ها او باعث می‌شود سربازان جرأت خود را از دست بدهند. او همین کار را با سایر کسانی‌ که در شهر باقی مانده‌اند، انجام می‌دهد. او به مردم کمکی نمی‌کند، فقط می‌خواهد به آن‌ها لطمه بزند.»

⁵صِدِقیای پادشاه در پاسخ گفت: «بسیار خوب، من نمی‌توانم مانع کار شما شوم؛ هرچه می‌خواهید با او بکنید.»

⁶پس آن‌ها مرا گرفتند و با ریسمان به ته آب‌انبار شاهزاده مَلْکیا که در محوطۀ کاخ قرار داشت، انداختند. آب‌انبار آب نداشت و ته آن پُر از گِل بود و من در گِل فرو رفتم.

⁷عِبدمِلِک حَبشی یکی از خواجه‌سرایانی که در کاخ سلطنتی خدمت می‌کرد، شنید که مرا در چاه انداخته‌اند. در آن زمان پادشاه در دروازۀ بنیامین به شکایات مردم رسیدگی می‌کرد.

⁸پس عِبدمِلِک به آنجا رفت و به پادشاه گفت:

⁹«ای سرور من، کاری که این اشخاص کرده‌اند، اشتباه است. آن‌ها اِرمیا را به ته چاه انداخته‌اند، جایی که او از گرسنگی خواهد مُرد، چون دیگر غذایی در شهر وجود ندارد.»

¹⁰آنگاه پادشاه به عِبدمِلِک دستور داد تا به‌ همراه سه نفر دیگر مرا، قبل از این‌که بمیرم، از چاه بیرون بیاورند.

¹¹پس عِبدمِلِک به‌ همراه آن سه نفر به قسمت انباری کاخ رفتند و مقداری لباس کهنه برداشتند و با ریسمان آن‌ها را برای من انداختند.

¹²او به من گفت تا پارچه‌های کهنه را زیر بازوهایم بگذارم تا ریسمان بدن مرا زخمی نکند. من این کار را کردم،

¹³و آن‌ها مرا از چاه بیرون آوردند و مرا در محوطۀ کاخ نگاه داشتند.

¹⁴چندی بعد، به دستور صِدِقیای پادشاه مرا به حضور او در سوّمین درِ ورودی معبدِ بزرگ بردند و او به من گفت: «من از تو چیزی را می‌پرسم و می‌خواهم تمام حقیقت را به من بگویی.»

¹⁵من در جواب گفتم: «اگر حقیقت را بگویم، تو مرا خواهی کُشت و اگر به تو نصیحت کنم، تو به من اعتنایی نخواهی کرد.»

¹⁶صِدِقیای پادشاه در تنهایی و به‌طور خصوصی به من قول داده گفت: «من به نام خدای زنده، خدایی که به ما زندگی عطا کرده، سوگند یاد می‌کنم که تو را نخواهم کشت و تو را به دست کسانی‌ که می‌خواهند تو را بکُشند، نخواهم داد.»

¹⁷آنگاه به صِدِقیا گفتم که خداوند متعال، خدای اسرائیل، گفته است: «اگر تسلیم سرداران ارتش بابِل شوی تو و خانواده‌ات زنده خواهید ماند. این شهر هم در آتش نخواهد سوخت.

¹⁸امّا اگر تسلیم نشوی، بابِلی‌ها آن‌ را به آتش خواهند کشید و شما راه فراری نخواهید داشت.»

¹⁹امّا پادشاه در پاسخ گفت: «من نگران هموطنان خودمان هستم که ما را ترک کرده‌اند و به بابِلی‌ها پیوسته‌اند. ممکن است مرا هم تحویل آن‌ها بدهند و مورد شکنجه قرار بگیرم.»

²⁰من گفتم: «تو را به آن‌ها تحویل نخواهند داد. استدعا می‌کنم دستورات خداوند را اطاعت کنی. آنگاه همه‌‌چیز به خیر خواهد گذشت و تو از مرگ نجات خواهی یافت.

²¹امّا خداوند در رؤیا به من نشان داده است که اگر تسلیم نشوی، به چه روزی خواهی افتاد.

²²در آن رؤیا دیدم که تمام زن‌های کاخ سلطنتی به‌طرف افسران پادشاه بابِل برده می‌شوند. به آنچه آن‌ها در مسیر خود می‌گفتند گوش بده: 'بهترین دوستان پادشاه او را گمراه کردند؛ آن‌ها به حرف‌های او گوش ندادند. وقتی در گِل فرو‌رفت، دوستانش او را تنها گذاشتند.'»

²³بعد، من اضافه کرده گفتم: «تمام زن‌ها و فرزندانت را نزد بابِلی‌ها خواهند برد و تو خودت هم نخواهی توانست از دست آن‌ها فرار کنی. پادشاه بابِل، تو را به زندان خواهد انداخت و این شهر در آتش خواهد سوخت.»

²⁴صِدِقیا در پاسخ گفت: «نگذار کسی از این صحبت ما باخبر شود، وگرنه زندگی تو در خطر خواهد بود.

²⁵اگر درباریان باخبر شوند که من با تو صحبت کرده‌ام، آن‌ها از تو خواهند پرسید که صحبت ما دربارۀ چه بوده است. آن‌ها به تو قول خواهند داد که اگر همه‌‌چیز را به آن‌ها بگویی، آن‌ها تو را نخواهند کُشت.

²⁶فقط به آن‌ها بگو که تو از من استدعا می‌کردی تا تو را به زندان خانۀ یوناتان برنگردانم تا در آنجا بمیری.»

²⁷سپس تمام درباریان نزد من آمده از من دربارهٔ گفتگویم با پادشاه سؤال کردند، و من دقیقاً همان چیزی را به ‌آن‌ها گفتم که پادشاه به من گفته بود بگویم. آن‌ها دیگر سؤالی نکردند، چون صحبت ما را نشنیده‌ بودند.

²⁸و مرا تا روزی که اورشلیم فتح شد، در محوطۀ کاخ نگاه داشتند.