Read Today's Persian Version Revised مژده برای عصر جدید - ویرایش حزقیال 20 Bible Online

حزقیال 20 - Today's Persian Version Revised مژده برای عصر جدید - ویرایش bible

حزقیال 20

¹در روز دهمِ ماه پنجم از سال هفتمِ تبعید ما، عدّه‌ای از رهبران اسرائیل آمدند و مقابل من نشستند تا از خداوند راهنمایی بطلبند.

²آنگاه خداوند با من چنین سخن گفت:

³«ای انسان فانی، به رهبران اسرائیل بگو خداوند متعال می‌گوید: آیا برای مشورت نزد من آمده‌اید؟ به حیات خودم سوگند که من به پرسش‌های شما پاسخ نخواهم داد.» خداوند متعال چنین سخن گفته‌ است.

⁴«تو، ای انسان فانی، آیا آماده هستی که ایشان را داوری کرده محکوم سازی؟ پس آنان را از کارهای قبیح اجدادشان آگاه بساز،

⁵و آنچه را که به تو می‌گویم، به ایشان بگو. هنگامی‌که اسرائیل را برگزیدم، با آن‌ها عهد بستم. من خود را در سرزمین مصر به آن‌ها آشکار کردم و دست خود را برافراشته گفتم، من یَهْوه، خدای شما هستم.

⁶در آن روز بود که عهد بستم که ایشان را از مصر بیرون آورم و به سرزمینی که برای ایشان برگزیده بودم ببرم، سرزمینی که شیر و عسل در آن جاری است و بهترین سرزمین‌ها است.

⁷به ایشان گفتم که بُت‌های کَریهی را که دوست می‌دارند، دور بیندازند و خود را با خدایان مصری آلوده نکنند، زیرا من یَهْوه، خدای شما هستم.

⁸امّا آن‌ها علیه من سرکشی کردند و به من گوش فراندادند و بُت‌های کَریه خود و خدایان مصر را رها نکردند. من آماده بودم خشم خود را در سرزمین مصر بر ایشان فرو ریزم.

⁹امّا به‌خاطر حفظ حرمت نام خود، آن کار را نکردم، زیرا در حضور قومی که در میان ایشان زندگی می‌کردند، اعلام کرده بودم که قوم اسرائیل را از مصر بیرون خواهم آورد.

¹⁰«پس آن‌ها را از سرزمین مصر به بیابان آوردم.

¹¹فرمان‌های خود را به ایشان دادم و احکام خود را به ایشان آموختم تا به هر‌کس که از آن‌ها پیروی کند، حیات بخشد.

¹²همچنین برگزاری روز سَبَّت را نشانۀ پیمان خود با ایشان ساختم تا به آنان یاد آوری شود که من، خداوند، ایشان را تقدیس کرده‌ام.

¹³امّا قوم اسرائیل در بیابان علیه من سرکشی کردند. ایشان از قوانین من پیروی نکردند و احکام حیات‌بخش مرا زیر پا نهادند و روز سَبَّت را بی‌حرمت شمردند. آنگاه آماده بودم که خشم خود را در بیابان بر ایشان فرو ریزم و ایشان را نابود کنم.

¹⁴امّا چنین نکردم تا در نظر قوم‌هایی‌ که دیدند اسرائیل را از مصر بیرون آوردم، نام من بی‌حرمت نشود.

¹⁵امّا در بیابان سوگند یاد کردم که ایشان را به سرزمینی که به ایشان داده بودم، نیاورم، سرزمینی که شیر و عسل در آن جاری است و بهترینِ سرزمین‌ها است.

¹⁶ایشان قوانین مرا را رد کردند و از احکام من پیروی نکرده روز سَبَّت را بی‌حرمت کردند، چون دل‌هایشان به‌دنبال بُت‌هایشان بود.

¹⁷«با‌این‌حال بر ایشان رحم کردم و تصمیم گرفتم ایشان را آنجا در بیابان نکُشم.

¹⁸در بیابان به فرزندانشان گفتم: از احکام و فرمان‌های نیاکان خود پیروی نکنید و با بُت‌های ایشان خود را آلوده نسازید.

¹⁹من، یَهْوه، خدای شما هستم. از احکام من پیروی کنید و با‌دقّت کامل دستورات مرا به‌جا آورید.

²⁰روز سَبَّت مرا که به یادبود پیمان من با شما تعیین شده است، نگاه دارید تا بدانید که من، یَهْوه، خدای شما هستم.

²¹«امّا فرزندانشان علیه من سرکشی کردند. از فرمان‌های من پیروی نکردند و قوانین مرا با‌دقّت انجام ندادند، قوانینی که اطاعت از آن به آنان زندگی‌ می‌بخشد. ایشان روز سَبَّت مرا بی‌حرمت ساختند. آنگاه اندیشیدم که خشم خود را بر ایشان فرو ریزم و همه را بکُشم.

²²امّا دست نگاه داشتم تا در نظر ملّت‌هایی که دیدند ایشان را از مصر خارج می‌کنم، نام من بی‌حرمت نگردد.

²³همچنین در بیابان سوگند یاد کردم که در میان ملّت‌ها و کشورها ایشان را پراکنده خواهم کرد،

²⁴زیرا آن‌ها احکام مرا به‌جا نیاوردند، قوانین مرا رد کردند، روز سَبَّت مرا بی‌حرمت ساختند و به بُت‌های اجداد خود چشم دوختند.

²⁵«پس من هم احکام و قوانینی به ایشان دادم که خوب و حیات‌بخش نبودند.

²⁶ایشان را گذاشتم که با قربانی کردن فرزند اوّل خود برای بُت‌ها، خود را آلوده سازند و به‌این‌ترتیب ایشان را جزا بدهم تا بدانند که من خداوند هستم.

²⁷«پس ای انسان فانی، از جانب من، خداوند متعال، به قوم اسرائیل بگو که وقتی اجدادشان را به سرزمینی که به نیاکانشان وعده‌ داده بودم آوردم، در آنجا هم به من خیانت کردند و نام مرا بی‌حرمت ساختند، زیرا بر سر هر تپّه و زیر هر درخت سبز برای بُت‌ها قربانی نمودند، بُخور سوزاندند و عطر و هدایای نوشیدنی آوردند و با این کار خود، آتش خشم مرا برافروختند.

²⁸

²⁹به ایشان گفتم: این مکان‌های بلند که به آنجا می‌روید، چیست؟» پس نام آن تا به امروز بامَه یعنی مکان‌های بلند می‌باشد.

³⁰بنابراین به قوم اسرائیل بگو که خداوند متعال چنین می‌گوید: آیا شما هم مانند نیاکانتان با پرستش بُت‌های کَریه خود را ناپاک و نجس خواهید ساخت؟

³¹حتّی امروز همان هدایا را به بُت‌ها تقدیم می‌کنید و با قربانی کردن فرزندانتان در آتش برای آن‌ها، خود را ناپاک می‌سازید، و هنوز شما اسرائیلی‌ها می‌آیید تا ارادۀ مرا بدانید!؟ من، یَهْوه، خدا می‌گویم: به حیات خود سوگند به پرسش‌های شما پاسخ نخواهم داد.

³²آنچه در ذهن شما است هرگز رخ نخواهد داد که مانند ملّت‌ها و قبایل کشورهای دیگر شوید و چوب و سنگ را ستایش کنید.

³³«من، خداوند متعال، به حیات خود سوگند می‌خورم که با دست پُرقدرت و بازوی توانا و خشم سهمگین، بر شما سلطنت خواهم کرد.

³⁴هنگامی‌که شما را از کشورهایی که در آن‌ها پراکنده شده‌اید، گرد هم آورم، قدرت و خشم خود را به شما نشان خواهم داد.

³⁵شما را به بیابان ملّت‌ها خواهم آورد و در آنجا با شما روبه‌رو شده شما را داوری خواهم کرد.

³⁶اینک همان‌گونه که نیاکانتان را در صحرای سینا محکوم کردم، شما را نیز محکوم خواهم ساخت.

³⁷«شما را از زیر عصا خواهم گذراند و مجبور خواهید شد که از پیمان من پیروی کنید.

³⁸کسانی را که سرکش و گناهکار هستند، از میان شما برخواهم داشت و از سرزمینی که اینک در آن زندگی می‌کنید، بیرون خواهم آورد، امّا اجازه نخواهم داد تا به سرزمین اسرائیل بازگردند. آنگاه خواهید دانست که من خداوند هستم.»

³⁹خداوند متعال چنین می‌گوید: «ای قوم اسرائیل، همۀ شما بروید و بُت‌های خود را خدمت کنید! امّا من به شما هشدار می‌دهم که پس از این باید از من پیروی کنید و با تقدیم هدایا به بُت‌ها، نام مقدّس مرا بی‌حرمت نسازید.

⁴⁰در آن سرزمین، بر کوه مقدّس من، یعنی کوه بلند اسرائیل، همۀ شما مرا پرستش خواهید کرد. از ستایش شما راضی خواهم بود و قربانی‌ها و هدایای مقدّس شما را خواهم پذیرفت.

⁴¹پس از آنکه شما را از کشورهایی که در آن‌ها پراکنده شده‌اید بیرون آوردم و گرد هم جمع کردم، قربانی‌های سوختنی شما را خواهم پذیرفت و ملّت‌ها خواهند دید که من مقدّس هستم.

⁴²هنگامی‌که شما را به اسرائیل، سرزمینی که به نیاکانتان وعده داده بودم، بازگردانم، آنگاه خواهید دانست که من خداوند هستم.

⁴³آنگاه تمام کارهای ناشایستی را که انجام داده‌اید و باعث آلودگی‌تان شد، به یاد خواهید آورد و به‌خاطر همه پلیدی‌هایی که انجام دادید، از خود بیزار خواهید شد.

⁴⁴ای قوم اسرائیل، هنگامی‌که با شما به‌خاطر نام خود عمل کنم و نه برحسب رفتارهای پلید و فاسد شما، آنگاه خواهید دانست که من یَهْوه، خدا هستم.» خداوند متعال چنین سخن می‌گوید.

⁴⁵خداوند با من چنین سخن گفت:

⁴⁶«ای انسان فانی، به‌سوی جنوب بنگر و علیه آن سخن بگو و علیه جنگل‌ جنوب نبوّت کن.

⁴⁷به جنگل‌ جنوب بگو به آنچه خداوند متعال می‌گوید گوش فراده. بنگر! اینک آتشی برمی‌افروزم و همۀ درختان تو را از تر و خشک خواهد سوزاند، و هیچ‌چیزی نمی‌تواند آن‌ را خاموش کند. آن آتش از جنوب به‌سوی شمال گسترش خواهد یافت و همه، گرمای شعله‌های آن‌ را حس خواهند کرد.

⁴⁸همه خواهند دانست که من، خداوند، این آتش را افروخته‌ام و خاموش نخواهد شد.»

⁴⁹آنگاه گفتم: «آه ای یَهْوه، خدا، ایشان دربارۀ من می‌گویند، 'چرا او با رمز و معمّا سخن می‌گوید؟'»