Read Today's Persian Version Revised مژده برای عصر جدید - ویرایش اعداد 14 Bible Online

اعداد 14 - Today's Persian Version Revised مژده برای عصر جدید - ویرایش bible

اعداد 14

¹بنی‌اسرائیل تمام آن شب با آواز بلند گریستند

²و علیه موسی و هارون شکایت کرده گفتند: «ای‌کاش در مصر می‌مردیم، یا در همین بیابان تلف می‌شدیم.

³چرا خداوند ما را به این سرزمین آورد تا با شمشیر به قتل برسیم و زنان و فرزندان ما اسیر شوند؟ آیا بهتر نیست که به مصر بازگردیم.»

⁴پس به یکدیگر گفتند: «بیایید برای خود رهبری انتخاب کنیم و به مصر بازگردیم.»

⁵آنگاه موسی و هارون در پیش بنی‌اسرائیل به خاک افتادند.

⁶یوشع پسر نون و کالیب پسر یِفُنّه ازجمله آنانی بودند که برای بررسی به سرزمین کنعان رفته بودند، جامۀ خود را چاک زدند و

⁷به بنی‌اسرائیل گفتند: «ما سرزمین کنعان را بررسی کردیم. آنجا سرزمین بسیار خوبی است.

⁸اگر خداوند از ما خشنود باشد، ما را به آنجا خواهد بُرد و آن سرزمین پُر از شیر و عسل را به ما خواهد داد.

⁹پس علیه خداوند شورش نکنید و از مردمِ کنعان نترسید، زیرا شکست دادن آن‌ها برای ما مثل آب خوردن آسان است. آن‌ها پُشت و پناهی ندارند، امّا خداوند با ما است. از ایشان نترسید!»

¹⁰امّا تمام جماعت خواستند آن‌ها را سنگسار کنند که ناگهان حضور پُرجلال خداوند در خیمهٔ مقدّس بر تمام بنی‌اسرائیل ظاهر شد.

¹¹خداوند به موسی گفت: «تا به کی این قوم به من اهانت می‌کنند؟ با وجود این‌همه نشانه‌هایی که من در میان آن‌ها انجام داده‌ام، به من اعتماد ندارند.

¹²آن‌ها را به مرض هولناکی مبتلا نموده هلاک خواهم کرد، و از تو قومی که بزرگ‌تر و قوی‌تر از این‌ها باشد، به‌وجود خواهم آورد.»

¹³امّا موسی به خداوند گفت: «اگر این خبر به گوش مردم مصر برسد، آن‌ها چه خواهند گفت؟ تو این قوم را باقدرت خود از دست آن مردم رهایی دادی.

¹⁴مردم مصر این موضوع را به ساکنان سرزمین کنعان خبر خواهند داد. مردم کنعان می‌دانند که تو، ای خداوند، با این قوم هستی و خود را در ابری که بالای سر آن‌ها است، به آن‌ها نشان می‌دهی و تو، ای خداوند، با ستون ابر در روز و ستونی از آتش هنگام شب، آن‌ها را راهنمایی می‌کنی.

¹⁵حالا اگر تمام این قوم را از بین ببری، آن مردمی که شهرت تو را شنیده‌اند، خواهند گفت:

¹⁶'چون خداوند نتوانست این قوم را به سرزمینی که وعدۀ مالکیّت آن‌ را به آن‌ها داده بود برساند، آن‌ها را در بیابان از بین بُرد.'

¹⁷اکنون التماس می‌کنم که قدرت خود را به ما نشان دهی و این قول خود را به انجام برسانی، هنگامی‌که فرمودی،

¹⁸'من، یَهْوه، زود خشمگین نمی‌شوم، و محبّت پایدار من بی‌پایان عظیم است و گناهان و تقصیرهای شما را می‌آمرزم، امّا گناه را بدون سزا نمی‌گذارم، بلکه گناه پدران را از فرزندانشان تا نسل سوّم و چهارم جزا می‌دهم.'

¹⁹پس التماس می‌کنم در عظمت محبّت پایدارت، گناهان این مردم را ببخشی، چنانچه از همان زمانی‌‌که سرزمین مصر را ترک کردند، گناهان ایشان را بخشیده‌ای.»

²⁰آنگاه خداوند گفت: «به‌خاطر التماس تو، من آن‌ها را می‌بخشم،

²¹امّا به حیات خود و به حضور پُرجلالم که زمین را پُر کرده است، قسم می‌خورم،

²²که هیچ‌کدام از آن‌هایی را که جلال و معجزات مرا در مصر و همچنین در بیابان دیده‌اند و بازهم از من نافرمانی کرده‌ بارها مرا مورد آزمایش قرار داده‌اند،

²³آن سرزمینی را که به نیاکانشان وعدۀ مالکیّت آن‌ را داده‌ام، نخواهند دید، آری، هیچ‌یک از آنانی که مرا خوار شمردند، آن را نخواهند دید.

²⁴ولی بندۀ من کالیب با آن‌ها فرق دارد. او همیشه و از صمیم قلب دستورات مرا انجام داده است. بنابراین او را به همان سرزمینی که برای بررسی‌اش رفته بود، خواهم بُرد و نسل او را مالک آن خواهم ساخت.

²⁵حالا که عمالیقیان و کنعانیان در دشت‌ها سکونت دارند، از راه دریای سرخ به بیابان بازگردید.»

²⁶سپس خداوند به موسی و هارون گفت:

²⁷«تا به کی این مردم شریر از من شکایت می‌کنند؟ من بارها شکایت این قوم را شنیده‌ام.

²⁸به آن‌ها بگو یَهْوه چنین می‌گوید، 'به حیات خود قسم که همان سرنوشتی را که آرزو کرده بودند، برسرشان خواهم آورد.

²⁹اجسادتان در این بیابان پوسیده خواهند شد. از تمام اشخاص بیست‌ساله و بالاتر یک نفر هم زنده نخواهد ماند، چراکه علیه من شکایت کردید.

³⁰به‌غیراز کالیب پسر یِفُنّه و یوشع پسر نون هیچ‌کدام از شما به آن سرزمینی که به شما وعده داده بودم، قدم نخواهید گذاشت.

³¹امّا کودکان شما را که گفتید اسیر ساکنان آن سرزمین خواهند شد، به‌سلامتی به آن سرزمینی که شما آن‌ را رد کردید، خواهم رساند.

³²امّا اجساد شما در این بیابان خواهد افتاد.

³³فرزندان شما به‌خاطر بی‌ایمانی شما برای چهل سال به‌ سبب بی‌وفایی شما زحمت کشیده چوپانی خواهند کرد تا زمانی‌‌که آخرین نفر شما در بیابان بمیرد.

³⁴در ازای هر روزی که نمایندگان شما آن سرزمین را بررسی کردند، یک سال جزا خواهید دید، یعنی مدّت چهل سال در بیابان جزای نافرمانی خود را خواهید دید تا بدانید ‌که نا‌اطاعتی از من چه نتیجه‌ای دارد.

³⁵شما، ای قوم شریر، که به مخالفت با من برخاسته‌اید، مطمئناً در بیابان خواهید مُرد. من، یَهْوه، سخن گفته‌ام.'»

³⁶آن‌ کسانی‌ که برای بررسی به کنعان رفته بودند و با شایعات بد، مردم را به وحشت انداخته آن‌ها را به شکایت کردن از خداوند تحریک نمودند،

³⁷آری، آن کسانی‌که اخبار بد آوردند، در اثر بلایی ‌که خداوند بر سرشان آورد، همه هلاک شدند.

³⁸از بین آن‌ها تنها یوشع پسر نون و کالیب پسر یِفُنّه زنده ماندند.

³⁹وقتی موسی آنچه را که خداوند فرموده بود، به اطّلاع بنی‌اسرائیل رساند، آن‌ها بسیار گریه کردند.

⁴⁰روز بعد، صبح زود برخاستند و به سر کوه رفتند و گفتند: «اکنون ما آماده هستیم تا به سرزمینی که خداوند به ما وعده داده برویم. ما اعتراف می‌کنیم که گناه کرده‌ایم.»

⁴¹موسی به آن‌ها گفت: «چرا از فرمان خداوند سرپیچی می‌کنید؟ شما موفّق نخواهید شد.

⁴²شما نباید به آن‌ کوه بروید، زیرا خداوند با شما نخواهد بود و دشمنانتان، شما را شکست خواهند داد.

⁴³وقتی با عمالیقیان و کنعانیان روبه‌رو شوید، با شمشیر آن‌ها به قتل خواهد رسید، چون شما از دستور خداوند سرپیچی کرده‌اید و خداوند با شما نخواهد بود.»

⁴⁴امّا آن‌ها به حرف موسی گوش ندادند و با‌وجودی که صندوق پیمان خداوند و موسی از اردوگاه حرکت نکرده بودند، به‌طرف کوهستان حرکت کردند.

⁴⁵آنگاه عمالیقیان و کنعانیانِ ساکن کوهستان پایین آمدند و آن‌ها را شکست داده تا حُرما تعقیب کردند.