Read Today's Persian Version Revised مژده برای عصر جدید - ویرایش لوقا 9 Bible Online

لوقا 9 - Today's Persian Version Revised مژده برای عصر جدید - ویرایش bible

لوقا 9

¹عیسی دوازده شاگردش را نزد خود خواند و به آن‌ها قدرت و اختیار داد تا بر تمامی دیوها چیره شوند و بیماری‌ها را شفا بخشند.

²آنان را فرستاد تا پادشاهی خدا را اعلام کنند و بیماران را شفا دهند.

³به آنان فرمود: «برای مسافرت هیچ‌چیز با خود نبرید، نه چوب‌دستی، نه کوله‌بار، نه نان و نه پول، و هیچ‌یک از شما نباید جامۀ اضافی داشته باشد.

⁴هرگاه شما را در خانه‌ای می‌پذیرند، تا وقتی در آن شهر هستید در آن خانه بمانید.

⁵امّا کسانی‌ که شما را نمی‌پذیرند، وقتی شهرشان را ترک می‌کنید، برای اخطار به آنان، گرد و خاک آن شهر را هم از پای‌های خود بتکانید.»

⁶به‌این‌ترتیب آن‌ها به راه افتادند و روستا به روستا می‌گشتند و در همه‌جا بشارت می‌دادند و بیماران را شفا می‌بخشیدند.

⁷وقتی، هیرودیس پادشاه از آنچه اتّفاق افتاده بود آگاهی یافت، بهت‌زده شد، چون عدّه‌ای می‌گفتند که یحیای تعمید‌دهنده زنده شده است.

⁸عدّه‌ای نیز می‌گفتند که الیاس [۱۵]ظهور کرده، عدّه‌ای هم می‌گفتند که یکی از انبیای قدیم زنده شده است.

⁹امّا هیرودیس گفت: «من که خودم فرمان دادم سر یحیی را از تنش جدا کنند؛ پس این کیست که دربارۀ او این چیزها را می‌شنوم؟» و او پیوسته می‌کوشید او را ببیند.

¹⁰وقتی دوازده رسول بازگشتند، گزارش کارهایی را که انجام داده بودند، به عیسی گفتند. او آنان را برداشته با خود به شهری به نام بِیت‌صیدا برد.

¹¹امّا مردم باخبر شدند و به‌دنبال او به راه افتادند. عیسی ایشان را پذیرفت و برای ایشان دربارۀ پادشاهی خدا صحبت کرد و کسانی را که محتاج درمان بودند شفا داد.

¹²نزدیک غروب، دوازده شاگرد نزد او آمدند و عرض کردند: «این مردم را مرخص فرما تا به دهکده‌ها و کشتزارهای اطراف بروند و برای خود منزل و خوراک پیدا کنند، چون ما در اینجا در محل دورافتاده‌ای هستیم.»

¹³او پاسخ داد: «شما خودتان به آنان غذا بدهید.» امّا شاگردان گفتند: «ما فقط پنج نان و دو ماهی داریم، مگر این‌که خودمان برویم و برای همۀ این جماعت غذا بخریم.»

¹⁴در آنجا حدود پنج هزار مرد بودند. عیسی به شاگردان فرمود: «آن‌ها را به دسته‌های پنجاه نفری بنشانید.»

¹⁵شاگردان این‌ کار را انجام دادند و همه را نشانیدند.

¹⁶بعد عیسی آن پنج نان و دو ماهی را گرفت، چشم به آسمان دوخت و برای آن خوراک سپاسگزاری کرد. سپس نان‌ها را پاره کرد و به شاگردان داد تا پیش مردم بگذارند.

¹⁷همه خوردند و سیر شدند و دوازده سبد از خُرده‌های باقی‌مانده جمع شد.

¹⁸یک روز وقتی عیسی به تنهایی دعا می‌کرد و فقط شاگردانش با او بودند، او از آنان پرسید: «مردم مرا که می‌دانند؟»

¹⁹جواب دادند: «بعضی‌ها می‌گویند تو یحیای تعمیددهنده‌ای، عدّه‌ای می‌گویند تو الیاس [۱۶]هستی و عدّه‌ای هم می‌گویند که یکی از انبیای پیشین زنده شده است.»

²⁰عیسی فرمود: «شما مرا که می‌دانید؟» پطرس جواب داد: «مسیح خدا.»

²¹بعد به آنان دستور اکید داد که این موضوع را به هیچ‌کس نگویند

²²و ادامه داد «لازم است که پسر انسان [۱۷]متحمّل رنج‌های سختی شود و مشایخ یهود، سران کاهنان و علما او را رد کنند و او کُشته شود و در روز سوّم زنده گردد.»

²³سپس به همه فرمود: «اگر کسی بخواهد پیرو من باشد، باید از خود بگذرد و هرروزه صلیب خود را بردارد و به‌دنبال من بیاید.

²⁴هرکه بخواهد جان خود را حفظ کند آن‌ را از دست خواهد داد، امّا هرکه به‌خاطر من جان خود را فدا کند آن‌ را نجات خواهد داد.

²⁵برای آدمی چه سودی دارد که تمام جهان را به دست بیاورد، امّا جان خود را از دست بدهد یا آن‌ را مستوجب مجازات نماید؟

²⁶هرکه از من و تعالیم من عار داشته باشد پسر انسان [۱۸]نیز وقتی با جلال خود و جلال پدر و فرشتگان مقدّس بیاید، از او عار خواهد داشت.

²⁷به‌یقین به شما می‌گویم از کسانی‌ که در اینجا ایستاده‌اند عدّه‌ای هستند که تا پادشاهی خدا را نبینند، طعم مرگ را نخواهند چشید.»

²⁸هشت روز بعدازاین گفت‌وگو، عیسی پطرس، یوحنا و یعقوب را برداشت و برای دعا به بالای کوه رفت.

²⁹هنگامی‌که به دعا مشغول بود، هیأت او تغییر کرد و لباس‌هایش از سفیدی می‌درخشید.

³⁰ناگهان دو مرد یعنی موسی و الیاس [۱۹]را دیدند که در آنجا با او گفت‌وگو می‌کردند.

³¹آن‌ها با شکوه و جلال ظاهر گشتند و دربارۀ مرگ او که می‌بایست در اورشلیم به انجام رسد صحبت می‌کردند.

³²در این موقع پطرس و همراهان او به خواب رفته بودند، امّا وقتی بیدار شدند جلال او و آن دو مردی را که در کنار او ایستاده بودند مشاهده کردند.

³³در‌حالی‌که آن دو نفر از نزد عیسی می‌رفتند، پطرس به او عرض کرد: «ای استاد، چه خوب است که ما در اینجا هستیم! سه سایبان بسازیم، یکی برای تو، یکی برای موسی، یکی هم برای الیاس.» پطرس بدون آنکه بفهمد چه می‌گوید، این سخن را گفت.

³⁴هنوز حرفش تمام نشده بود که ابری آمد و بر آنان سایه افکند و وقتی ابر آنان را فراگرفت شاگردان ترسیدند.

³⁵آنگاه از ابر ندایی آمد: «این است پسر من و برگزیدۀ من؛ به او گوش دهید.»

³⁶وقتی آن ندا به پایان رسید، آن‌ها عیسی را تنها دیدند. آن سه نفر سکوت کردند و در آن روزها از آنچه دیده بودند، چیزی به کسی نگفتند.

³⁷روز بعد وقتی از کوه پایین می‌آمدند، جمعیّت زیادی به دیدار عیسی آمده بودند.

³⁸ناگهان مردی از وسط جمعیّت فریاد زد: «ای استاد، از تو التماس می‌کنم به پسر من، که تنها فرزند من است، نظری بیاندازی.

³⁹روحی او را می‌گیرد و او ناگهان نعره می‌کشد، دهانش کف می‌کند و بدنش به تشنّج می‌افتد، و سرانجام آن روح او را مجروح کرده به‌سختی از او جدا می‌شود.

⁴⁰از شاگردان تو تقاضا کردم که آن روح را بیرون کنند، امّا نتوانستند.»

⁴¹عیسی پاسخ داد: «ای نسل بی‌ایمان و منحرف، تا کی با شما باشم و شما را تحمّل کنم!؟ پسرت را به اینجا بیاور.»

⁴²زمانی‌‌که آن پسر را نزد عیسی می‌آوردند، دیو او را به زمین زد و به تشنّج انداخت. عیسی به روح پلید نهیب زده دستور داد که از او خارج شود و آن پسر را شفا بخشید و به پدرش بازگردانید.

⁴³همۀ مردم از بزرگی خدا مات و مبهوت ماندند. درحالی‌که عموم مردم از تمام کارهای عیسی در حیرت بودند، عیسی به شاگردان فرمود:

⁴⁴«این سخن مرا به‌خاطر بسپارید: پسر انسان [۲۰]به دست آدمیان تسلیم خواهد شد.»

⁴⁵امّا آنان نفهمیدند چه می‌گوید. مقصود عیسی چنان برای آنان پوشیده بود که از درک آن عاجز بودند و می‌ترسیدند دربارۀ آن از او سؤال کنند.

⁴⁶مباحثه‌ای در میان آنان درگرفت که چه کسی بین آن‌ها از همه بزرگ‌تر است.

⁴⁷عیسی فهمید که در ذهنشان چه افکاری می‌گذرد، پس کودکی را گرفت و او را در کنار خود قرار داد

⁴⁸و به آنان فرمود: «هرکه این کودک را به نام من بپذیرد مرا پذیرفته است و هرکه مرا بپذیرد فرستندۀ مرا پذیرفته است، زیرا در بین شما آن کسی بزرگ‌تر است که از همه کوچک‌تر باشد.»

⁴⁹یوحنا عرض کرد: «ای استاد، ما مردی را دیدیم که با ذکر نام تو دیوها را بیرون می‌کرد، امّا چون از ما نبود سعی کردیم مانع کار او شویم.»

⁵⁰عیسی به او فرمود: «با او کاری نداشته باشید، زیرا هرکه ضد شما نباشد با شما است.»

⁵¹چون وقت آن رسید که عیسی به آسمان برده شود، با عزمی راسخ رو به اورشلیم نهاد

⁵²و قاصدانی پیشاپیش خود فرستاد. آنان حرکت کردند و به دهکده‌ای در سرزمین سامریان وارد شدند تا برای او تدارک ببینند.

⁵³امّا مردمان آن ده نخواستند از او پذیرایی کنند، زیرا معلوم بود که او عازم اورشلیم است.

⁵⁴وقتی یعقوب و یوحنا، شاگردان او، این جریان را دیدند، گفتند: «خداوندا، آیا می‌خواهی بگوییم از آسمان آتشی ببارد و همۀ آنان را بسوزاند؟»

⁵⁵امّا او برگشت و شاگردانش را سرزنش [۲۱]کرد.

⁵⁶سپس عیسی و شاگردانش روانۀ دهکدۀ دیگری شدند.

⁵⁷در بین راه مردی به عیسی عرض کرد: «هر جا بروی، من به‌دنبال تو می‌آیم.»

⁵⁸عیسی جواب داد: «روباهان لانه و پرندگان آشیانه دارند، امّا پسر انسان [۲۲]جایی برای سرنهادن ندارد.»

⁵⁹عیسی به شخص دیگری فرمود: «به‌دنبال من بیا.» امّا او جواب داد: «ای آقا، بگذار اوّل بروم و پدرم را به خاک بسپارم.»

⁶⁰عیسی پاسخ داد: «بگذار مردگان، مردگان خود را به خاک بسپارند. تو باید بروی و پادشاهی خدا را اعلام نمایی.»

⁶¹شخص دیگری گفت: «ای آقا، من با تو خواهم آمد، امّا اجازه بفرما اوّل با خانواده‌ام خداحافظی کنم.»

⁶²عیسی به او فرمود: «کسی‌ که شروع به شخم زدن نماید و پیوسته به عقب نگاه کند، شایستۀ پادشاهی خدا نیست.»