Read Today's Persian Version Revised مژده برای عصر جدید - ویرایش رومیان 7 Bible Online

رومیان 7 - Today's Persian Version Revised مژده برای عصر جدید - ویرایش bible

رومیان 7

¹ای برادرانِ [۱۱]من، شما از شریعت اطّلاع دارید و می‌دانید که انسان فقط تا زمانی‌‌که زنده است، ملزم به اطاعت از آن است.

²مثلاً یک زن شوهردار، تا وقتی‌که شوهرش زنده است، بنابر شریعت به او تعلّق دارد، امّا اگر شوهر او بمیرد، دیگر آن زن از قید حکمی که او را به شوهرش مقیّد می‌ساخت، آزاد است.

³از این جهت اگر آن زن در زمان حیات شوهرش با مرد دیگری زندگی کند، زناکار خوانده خواهد شد، امّا اگر شوهرش بمیرد، دیگر این حکم شامل حال او نیست و چنانچه با مرد دیگری ازدواج کند، مرتکب زنا نمی‌شود.

⁴ای برادرانِ [۱۲]من، شما نیز جزئی از بدن مسیح هستید؛ نسبت به شریعت مُرده‌اید و اکنون به آن کسی‌ که پس از مرگ زنده شد تعلّق دارید تا برای خدا ثمر بیاوریم.

⁵زیرا هنگامی‌که ما گرفتار طبیعت نفسانی بودیم، امیال گناه‌آلود که به‌وسیلهٔ شریعت برانگیخته شده بود، در وجود ما کار می‌کرد و موجب مرگ ما می‌شد.

⁶امّا اکنون از قید شریعت آزاد شده‌ایم، زیرا نسبت به آنچه که ما را در بردگی نگاه می‌داشت، مُرده‌ایم تا به‌وسیلهٔ روح‌القدس از راه تازه‌ای خدا را خدمت کنیم، نه از راه کهنۀ احکام نوشته شده.

⁷پس چه بگوییم؟ آیا شریعت مقصّر است؟ به هیچ وجه! اگر شریعت نبود، من گناه را نمی‌شناختم. مثلاً اگر شریعت نگفته بود «طمع نکن»، من هرگز نمی‌دانستم طمع‌کردن چیست.

⁸گناه با سوء‌استفاده از این حکم شریعت، هر نوع طمع‌کاری را در زندگی من پدید آورد. زیرا گناه بدون شریعت، مثل جسد بی‌جان است.

⁹خود من زمانی بی‌خبر از شریعت زنده بودم، امّا همین‌که حکم شریعت آمد، گناه جان گرفت و من مُردم،

¹⁰و شریعت که قرار بود به حیات منجر شود، در مورد من، مرگ به بار آورد.

¹¹زیرا گناه با استفاده از آن حکمِ شریعت مرا فریب داده کُشت.

¹²بنابراین شریعت به خودی خود مقدّس است و تمام احکام آن مقدّس، عادلانه و نیکو.

¹³آیا مقصود این است که چیزی نیکو موجب مرگ من شد؟ به ‌هیچ‌وجه! گناه این‌ کار را کرد تا ماهیّت واقعی‌اش آشکار شود. گناه با استفاده از یک‌چیز نیکو موجب مرگ من شد تا به‌وسیلهٔ این حکمِ شریعت، نهایتِ پلیدی گناه معلوم گردد.

¹⁴ما می‌دانیم که شریعت روحانی است؛ امّا من انسانی نفسانی هستم و مانند برده‌ای به گناه فروخته شده‌ام.

¹⁵نمی‌دانم چه‌کار می‌کنم؛ زیرا آنچه را که می‌خواهم انجام نمی‌دهم، بلکه برعکس، چیزی را که از آن تنفّر دارم به‌عمل می‌آورم.

¹⁶وقتی کاری می‌کنم که نمی‌‌‌خواهم بکنم، این نشان می‌دهد که من نیکو بودن شریعت را تصدیق می‌کنم.

¹⁷پس درواقع من آن کسی‌ که این کار را انجام می‌دهد نیستم، بلکه گناهی است که در من به‌سر می‌برد.

¹⁸می‌دانم که در من یعنی در طبیعت نفسانی من هیچ نیکویی نیست، زیرا اگرچه میل به نیکی کردن در من هست، ولی قدرت انجام آن‌ را ندارم.

¹⁹آن نیکی‌ای را که می‌خواهم، انجام نمی‌دهم، بلکه کار بدی را که نمی‌‌‌خواهم، به‌عمل می‌آورم.

²⁰اگر کاری را که نمی‌‌‌خواهم، ‌انجام می‌دهم، دیگر کنندۀ آن کار من نیستم، بلکه گناه است که در من به سر می‌برد.

²¹پس به این قاعدۀ کلّی پی می‌برم که هر وقت می‌خواهم کار نیکویی انجام دهم، شرارت به ذهنم می‌آید.

²²باطناً از شریعت خدا لذّت می‌برم،

²³ولی می‌بینم فرمان دیگری بر بدن من حاکم است که با فرمان حاکم بر ذهن من می‌جنگد و مرا اسیر فرمان گناهی می‌سازد که در اعضای بدن من است.

²⁴من چه آدم بدبختی هستم! چه کسی می‌تواند مرا از دست این بدن که مرا به‌سوی مرگ می‌کشاند آزاد سازد؟

²⁵خدا را شکر می‌کنم که او به‌وسیلهٔ خداوند ما عیسای مسیح، چنین کاری را کرده است. خلاصه با عقل خود شریعت خدا را بندگی می‌کنم در‌حالی‌که طبیعت نفسانی من بندۀ گناه است.