Read Today's Persian Version Revised مژده برای عصر جدید - ویرایش داوران 19 Bible Online

داوران 19 - Today's Persian Version Revised مژده برای عصر جدید - ویرایش bible

داوران 19

¹در آن روزها، زمانی‌‌که پادشاهی در اسرائیل نبود، مردی لاوی در دورترین قسمت کوهستان اِفرایِم زندگی می‌کرد. او زنی را از بِیت‌لِحِم برای خود صیغه کرد،

²امّا آن زن از دست او ناراحت شده به خانۀ پدر خود به بِیت‌لِحِم یهودا برگشت و مدّت چهار ماه در آنجا ماند.

³سپس شوهرش به‌دنبال او رفت تا دل او را به دست آورده به خانه بازگرداند؛ او با خادم خود و دو الاغ روانهٔ خانۀ پدر‌زن خود شد. همسرش او را به خانۀ پدر خود برد و پدرزنش از دیدن او خوشحال شد.

⁴پدرزنش اصرار کرد تا او بماند. پس او سه روز در خانۀ پدرزن خود ماند و با هم خوردند و نوشیدند.

⁵در روز چهارم هنگام صبح برخاستند و مرد لاوی برای رفتن آماده شد. امّا پدر دختر به داماد خود گفت: «برای تقویت خود چیزی بخورید و بعد بروید.»

⁶پس آن دو مرد با هم نشستند، خوردند و نوشیدند. باز پدرزنش گفت: «یک‌شب دیگر هم بمان و خوش باش.»

⁷روز دیگر باز وقتی می‌خواست برود، پدرزنش اصرار کرد که بماند، پس او یک‌شب دیگر در آنجا ماند.

⁸صبح زود روز پنجم، او برخاست تا برود. پدرزنش گفت: «چیزی بُخور و تا بعد از ظهر صبر کن.» پس آن دو مرد با هم خوردند.

⁹امّا وقتی آن مرد با صیغه‌ و خادمش آمادۀ رفتن شدند، پدرزنش به او گفت: «ببین، اکنون روز به آخر رسیده است و نزدیک غروب است. بیا امشب هم بمان و خوش بگذران. فردا صبح زود می‌توانی برخاسته به خانه‌ات بازگردی.»

¹⁰امّا آن مرد نخواست شب در آنجا بماند. پس برخاست و با صیغه‌اش و همراه خادم و دو الاغ خود از آنجا حرکت کرد و به‌طرف یبوس (یعنی اورشلیم) رفت.

¹¹وقتی به نزدیکی شهر یبوس رسیدند، نزدیک غروب آفتاب بود. خادمش به او گفت: «بیا به یبوس برویم و شب را در آنجا بگذرانیم.»

¹²امّا او در جواب گفت: «خیر، ما در شهری که مردمانش اسرائیلی نیستند، توقّف نخواهیم کرد. کوشش می‌کنیم که به جِبعَه یا در صورت امکان به رامَه برسیم و شب را در آنجا بمانیم.»

¹⁴پس آنجا را ترک کردند و به راه خود ادامه دادند. بعد از غروب آفتاب به جِبعَه که یکی از شهرهای بنیامین است، رسیدند.

¹⁵آن‌ها به‌طرف جِبعَه رفتند تا شب را در آنجا به‌سر ببرند. داخل شهر شدند و در میدان شهر نشستند، ولی هیچ‌کس آن‌ها را به خانه‌ٔ خود دعوت نکرد.

¹⁶در همین وقت، پیرمردی از کار روزمرّۀ خود در مزرعه برمی‌گشت. او یکی از ساکنان اصلی کوهستان اِفرایِم بود، ولی اکنون در جِبعَه که همۀ مردم آن بنیامینی بودند، زندگی می‌کرد.

¹⁷وقتی مسافران را در میدان شهر دید، پرسید: «از کجا آمده‌اید و به کجا می‌روید؟»

¹⁸مرد لاوی جواب داد: «ما از بِیت‌لِحِم یهودیه آمده‌ایم و به دورترین نقطۀ کوهستان اِفرایِم، جایی که محل سکونت ما است، می‌رویم. من به بِیت‌لِحِم یهودیه رفتم و اکنون در حال بازگشت به خانۀ خود هستم. در این شهر کسی ما را به خانه‌اش دعوت نکرد که شب را در آنجا بمانیم.

¹⁹ما کاه و یونجه برای الاغ‌های خود و نان و شراب برای خودم، صیغه‌ام و خادمم داریم. هیچ‌چیزی کم نداریم.»

²⁰پیرمرد گفت: «صلح و سلامتی بر تو باد! به خانهٔ من بیایید و من تمام نیازهای شما را برآورده می‌کنم. شما نباید شب در میدان شهر بمانید.»

²¹پس پیرمرد آن‌ها را به خانۀ خود برد. برای الاغ‌ها کاه و یونجه آورد. آن‌ها پای‌های خود را شستند و خوردند و سیر شدند.

²²در‌حالی‌که آن‌ها خوش و سرحال بودند، چند نفر از اشخاص شریر شهر به دور خانۀ پیرمرد جمع شده در زدند و به صاحب‌خانه گفتند: «آن مرد را که مهمان تو است، بیرون بیاور تا با او لواط کنیم.»

²³صاحب‌خانه بیرون رفت و به آن‌ها گفت: «نه، ای برادران من، حرف زشت نزنید. آن مرد مهمان من است. این کار بد را نکنید.

²⁴من یک دختر باکره دارم، او را با زن صیغه‌ای مهمان خود، برایتان می‌فرستم و هرچه دلتان می‌خواهد با آن‌ها بکنید، امّا از کار بد با آن مرد صرف نظر کنید.»

²⁵امّا آن مردان به حرف او گوش ندادند. آنگاه آن مرد لاوی زن صیغه‌ای خود را نزد آن‌ها فرستاد و آن‌ها تمام شب به او تجاوز می‌کردند. صبح زود او را رها نمودند.

²⁶سپیده‌دَم آن زن آمد و نزد درِ خانه‌ای که شوهرش مهمان بود، افتاد و تا زمانی‌‌که هوا روشن شد در آنجا ماند.

²⁷وقتی‌که شوهرش بیدار شد، رفت و در خانه را باز کرد و می‌خواست که به راه خود برود؛ دید که صیغه‌اش نزد در افتاده و دست‌هایش بر آستانۀ در است.

²⁸شوهرش به او گفت: «برخیز تا برویم.» امّا جوابی نشنید. پس جنازۀ او را بر پشت الاغ انداخت و روانۀ خانهٔ خود شد.

²⁹چون به خانۀ خود رسید، کارد را گرفت و جسد آن زن را دوازده قطعه کرد و آن قطعات را به دوازده طایفۀ اسرائیل فرستاد.

³⁰هر‌کس آن‌ را دید گفت: «از روزی که مردم اسرائیل از مصر خارج شدند تا‌به‌حال چنین جنایت فجیعی دیده نشده است. پس باید دربارهٔ آن تفکّر و مشورت کنیم و چاره‌ای بیاندیشیم.»