Read Today's Persian Version Revised مژده برای عصر جدید - ویرایش داوران 9 Bible Online

داوران 9 - Today's Persian Version Revised مژده برای عصر جدید - ویرایش bible

داوران 9

¹اَبی‌مِلِک پسر جِدعون نزد خویشاوندان مادر خود به شِکیم رفت و همه را جمع کرده به آن‌ها گفت

²که از مردان شِکیم بپرسند: «آیا می‌خواهید هفتاد پسر جِدعون بر شما حکومت کنند یا یک نفر؟ و به یاد داشته باشید که من از گوشت و خون شما می‌باشم.»

³پس خویشاوندان مادرش از طرف او همهٔ سخنان او را به مردان شِکیم گفتند، و آن‌ها با کمال خوشی پیروی از اَبی‌مِلِک را پذیرفتند و گفتند: «او برادر ما است.»

⁴آن‌ها هفتاد سکّۀ نقره از پرستشگاه بَعَل‌بِریت [۴]به او دادند. اَبی‌مِلِک با آن پول، مردان ولگرد و بیکار را اجیر کرد تا به او بپیوندند.

⁵بعد به خانۀ پدر خود در عُفرَه رفت و هفتاد برادر خود را روی یک سنگ کشت. امّا یوتام کوچک‌ترین پسر جِدعون زنده ماند، زیرا او خود را پنهان کرده بود.

⁶بعد همۀ مردان شِکیم و بِیت‌مِلّو کنار ستون درخت بلوط در شِکیم او را به پادشاهی برگزیدند.

⁷وقتی یوتام باخبر شد، در بالای کوه جِرزیم ایستاده با صدای بلند به آن‌ها گفت: «ای مردان شِکیم، به من گوش بدهید تا خدا به شما گوش بدهد.

⁸یک روز درختان تصمیم گرفتند که پادشاهی برای خود انتخاب کنند. آن‌ها رفته به درخت زیتون گفتند، 'بیا پادشاه ما باش.'

⁹امّا درخت زیتون به آن‌ها گفت، 'آیا می‌خواهید که من از تولید روغن خود که به‌وسیلهٔ آن به خدایان و اشخاص ادای احترام می‌کنند، صرف نظر کنم و بروم حاکم درختان دیگر باشم؟'

¹⁰سپس درختان به درخت انجیر گفتند، 'بیا پادشاه ما شو.'

¹¹درخت انجیر جواب داد، 'آیا من باید تولید میوۀ خوب و شیرین خود را ترک کنم و رفته بر درختان پادشاهی کنم؟'

¹²سپس نزد تاک انگور رفته گفتند، 'بیا پادشاه ما شو.'

¹³تاک گفت، 'آیا باید از تولید شراب خود که برای خدایان و انسان خوشی می‌آورد صرف‌نظر کنم و حاکم درختان دیگر شوم؟'

¹⁴بالاخره نزد بوتۀ خار رفتند و گفتند، 'بیا و پادشاه ما باش.'

¹⁵بوتۀ خار جواب داد، 'اگر به‌راستی می‌خواهید که من پادشاه شما شوم، پس بیایید در سایۀ من پناه ببرید، وگرنه آتشی از من خواهد برخاست که حتّی تمام درختان سدر لبنان را خواهد سوزانید.'

¹⁶سپس یوتام ادامه داده گفت: «آیا شما واقعاً از روی راستی و صداقت اَبی‌مِلِک را پادشاه خود ساختید؟ آیا یاد جِدعون را محترم شمردید و با خاندانش آن‌چنان رفتار کردید که سزاوار کارهایی بود که او انجام داده بود؟

¹⁷پدر من برای شما و به‌خاطر شما جنگ کرد. زندگی خود را به خطر انداخت و شما را از دست مِدیانیان نجات داد.

¹⁸امّا شما امروز بر ضد خانوادۀ پدرم برخاستید و هفتاد پسر او را روی یک سنگ کُشتید و اَبی‌مِلِک را که پسر کنیز او است، فقط به‌خاطر این‌که یکی از اقوام شما است به‌عنوان پادشاه خود انتخاب کردید.

¹⁹اگر شما یقین دارید که از روی راستی و صداقت این کار را کرده‌اید و احترام جِدعون را به‌جا آورده‌اید، من نیز آرزو می‌کنم که شما و اَبی‌مِلِک با هم خوش باشید؛

²⁰وگرنه، آتشی از اَبی‌مِلِک برخیزد که همۀ ساکنان شِکیم و بِیت‌ملُو را بسوزاند و تمام مردم شِکیم و بِیت‌مِلّو و نیز خود اَبی‌مِلِک را هلاک سازد.»

²¹بعد یوتام از آنجا گریخت و از ترس برادر خود، اَبی‌مِلِک، به بَئیر فرار کرد.

²²اَبی‌مِلِک مدّت سه سال بر اسرائیل حکومت کرد.

²³آنگاه خداوند روح شرارت بین اَبی‌مِلِک و مردم شِکیم ایجاد کرد و مردم شِکیم بر ضد اَبی‌مِلِک شورش نمودند.

²⁴پس از این حادثه، اَبی‌مِلِک و ساکنان شِکیم که در قتل هفتاد پسر جِدعون با او هم‌دست بودند، به سزای کار خود رسیدند.

²⁵مردم شِکیم برای حمله بر اَبی‌مِلِک، در امتداد جاده‌ای که به بالای کوه می‌رفت، کمین کردند و هر کسی را که از آنجا می‌گذشت، غارت می‌کردند. اَبی‌مِلِک از این امر باخبر شد.

²⁶جَعل پسر عِبد با خویشاوندان خود به شِکیم آمد و در آنجا مردم شِکیم به او اعتماد کردند.

²⁷یک روز آن‌ها بیرون رفتند و از تاکستانی انگور چیده شراب ساختند و جشن گرفتند. سپس به پرستشگاه خدای خود رفتند و در آنجا خوردند و نوشیدند و اَبی‌مِلِک را مسخره کردند.

²⁸جَعل پسر عِبد از مردم پرسید: «اَبی‌مِلِک کیست؟ چرا ما مردم شِکیم باید او را خدمت کنیم؟ آیا او پسر جِدعون و نام دستیارش زِبول نیست؟ ما باید به جدّ خود حامور وفادار باشیم.

²⁹ای‌کاش این مردم زیر دست من می‌بودند تا من اَبی‌مِلِک را از بین می‌بردم. آنگاه به اَبی‌مِلِک می‌گفتم، 'تمام لشکرت را جمع کن و به جنگ ما بیا.'»

³⁰امّا وقتی زِبول حاکم شهر سخنان جَعل پسر عِبد را شنید، بسیار خشمگین شد.

³¹او پیامی به اَبی‌مِلِک در اَرومَه فرستاده گفت: «جَعل پسر عِبد و خویشاوندان او به شِکیم آمده‌اند و مردم را بر ضد تو می‌شورانند.

³²پس هنگام شب تو و همراهانت بروید و پنهان شوید.

³³صبح روز بعد، وقت طلوع آفتاب بروید و به شهر حمله کنید. وقتی‌که او و مردانش برای مقابله آمدند، آن‌وقت هر کاری که از دستت برمی‌آید با آن‌ها بکن.»

³⁴پس اَبی‌مِلِک و همۀ کسانی‌ که با او بودند، شبانگاه رفتند و به چهار دسته تقسیم شده در کمین نشستند.

³⁵وقتی صبح شد، جَعل پسر عِبد بیرون رفت و نزد دروازۀ شهر ایستاد. اَبی‌مِلِک با همراهان خود از کمینگاه بیرون آمد.

³⁶چون جَعل آن‌ها را دید، به زبول گفت: «آن مردم را می‌بینی که از کوه پایین می‌آیند؟!» زبول به او گفت: «تو سایۀ کوه را مردم خیال کردی.»

³⁷جَعل باز گفت: «ببین مردم به‌طرف ما می‌آیند و یک گروه دیگر هم از راه بلوط مَعُونیم می‌آیند.»

³⁸آنگاه زبول رو به‌طرف او کرده پرسید: «کجا است آن حرف‌های توخالی‌ای که می‌زدی؟ یادت می‌آید که می‌گفتی،' اَبی‌مِلِک کیست که ما او را خدمت بکنیم؟' این‌ها کسانی هستند که تو به آن‌ها ناسزا می‌گفتی. پس حالا برو و با آن‌ها جنگ کن.»

³⁹جَعل پیشاپیش مردم شِکیم برای جنگ با اَبی‌مِلِک رفت.

⁴⁰اَبی‌مِلِک به تعقیب جَعل پرداخت و جَعل گریخت. بسیاری از مردم شِکیم زخمی شدند و تا نزدیک دروازۀ شهر، به هر طرف روی زمین مجروح افتادند.

⁴¹اَبی‌مِلِک در اَرومَه ساکن شد و زبول، جَعل و وابستگانش را از شِکیم بیرون راند تا دیگر در آنجا زندگی نکنند.

⁴²روز بعد، مردم شِکیم به صحرا رفتند و اَبی‌مِلِک باخبر شد.

⁴³او مردان خود را جمع کرد و به سه دسته تقسیم کرد و آن‌ها در صحرا کمین کردند. وقتی مردم را دیدند که از شهر بیرون می‌آیند، از کمینگاه خود خارج شدند و همه را به قتل رساندند.

⁴⁴اَبی‌مِلِک و همراهانش با شتاب رفتند و در جلوی دروازۀ شهر ایستادند تا نگذارند که مردم به شهر داخل شوند. دو دستۀ دیگر آن‌ها، به کسانی‌ که در صحرا بودند حمله کردند و همه را کشتند.

⁴⁵اَبی‌مِلِک تمام آن روز جنگ کرد تا این‌که شهر را به تصرّف خود درآورد. همۀ کسانی را که در شهر بودند، از بین بردند. شهر را ویران کردند و بر آن نمک پاشیدند.

⁴⁶وقتی مردمی که در نزدیک بُرج شهر بودند از واقعه باخبر شدند، به قلعۀ پرستشگاه بَعَل‌عهد پناه بردند.

⁴⁷وقتی اَبی‌مِلِک باخبر شد که ساکنان بُرج شِکیم در یک‌جا جمع شده‌اند،

⁴⁸با همراهان خود به بالای کوه صَلمون رفت. تبری را به دست گرفته شاخۀ درختی را بُرید و آن‌ را بر شانۀ خود گذاشت. آنگاه به همراهان خود گفت: «شما هم فوراً همان کاری را بکنید که من کردم!»

⁴⁹پس هرکدام یک شاخۀ درخت را بُریده به‌دنبال اَبی‌مِلِک رفتند. شاخه‌ها را بردند و آن‌ها را در اطراف قلعه انباشته و آن‌ها را آتش زدند. همۀ مردم بُرج شِکیم، که در حدود یک هزار مرد و زن بودند، هلاک شدند.

⁵⁰بعد اَبی‌مِلِک به شهر تِبص رفت. در آنجا اردو زد و آن‌ را تصرّف کرد.

⁵¹امّا در داخل شهر یک بُرج بسیار مستحکم وجود داشت. پس همۀ مردم، زن و مرد و رهبران به داخل آن بُرج رفتند و درها را به روی خود قفل کرده به پشت‌بام برج رفتند.

⁵²اَبی‌مِلِک برای حمله به‌طرف بُرج رفت. وقتی به دروازۀ بُرج نزدیک شد تا آن‌ را آتش بزند،

⁵³یکی از زن‌ها سنگ آسیابی گرفته بر سر اَبی‌مِلِک انداخت و کاسۀ سرش را شکست.

⁵⁴اَبی‌مِلِک فوراً به جوان سلاح‌دار خود گفت: «شمشیرت را بِکش و مرا بکُش تا مبادا مردم بگویند که یک زن او را کُشت. پس آن جوان شمشیر خود را به شکم او فرو کرد و او را کشت.

⁵⁵چون مردم اسرائیل دیدند که اَبی‌مِلِک مُرده است، همه به خانه‌های خود بازگشتند.

⁵⁶به‌این‌ترتیب، خدا اَبی‌مِلِک را به‌خاطر گناهی که علیه پدر خود کرد و هفتاد پسر او را کشت، به سزای کارهایش رساند.

⁵⁷خدا همچنین بلای شرارت مردم شِکیم را بر سر خودشان آورد. به‌این‌ترتیب نفرین یوتام پسر جِدعون به حقیقت پیوست.