Read Today's Persian Version Revised مژده برای عصر جدید - ویرایش روت 1 Bible Online

روت 1 - Today's Persian Version Revised مژده برای عصر جدید - ویرایش bible

روت 1

¹در روزگاری که داوران بر اسرائیل حکومت می‌کردند، قحطی سختی در آن سرزمین واقع گشت.

²به همین دلیل، شخصی به نام اِلیمِلِک که از خاندان اِفراتَه بود و در بِیت‌لِحِم یهودیه زندگی می‌کرد، به اتّفاق همسرش نَعومی و دو پسرش مَحلون و کلیون به سرزمین موآب کوچ کرد تا در آنجا زندگی کنند. در طول اقامتشان در آنجا،

³اِلیمِلِک شوهر نَعومی درگذشت و او با دو پسرش تنها ماند.

⁴این دو پسر با دو دختر موآبی به نام‌های عُرفه و روت ازدواج کردند و ایشان حدود ده سال در آنجا زندگی نمودند.

⁵سپس مَحلون و کلیون نیز درگذشتند و نَعومی بدون شوهر و فرزند ماند.

⁶پس از مدّتی، نَعومی شنید که خداوند قوم خود را با اعطای محصول فراوان برکت داده است. او تصمیم گرفت به‌ همراه دو عروس خود، موآب را ترک کند.

⁷بنابراین آن‌ها با هم به راه افتادند تا به یهودیه بازگردند. امّا در بین راه

⁸نَعومی به آن‌ها گفت: «به خانه‌های خود، نزد مادرانتان بازگردید. امیدوارم خداوند در عوض نیکویی که به من و به فرزندانم کرده‌اید، با شما به نیکی رفتار کند.

⁹دعای من این است که هر دوی شما بتوانید ازدواج کنید و تشکیل خانواده بدهید.» پس نَعومی آن‌ها را بوسید و از آن‌ها خداحافظی کرد. امّا آن‌ها گریه‌کنان

¹⁰به او گفتند: «نه، ما حتماً همراه تو و به میان قوم تو خواهیم آمد.»

¹¹امّا نَعومی در پاسخ گفت: «دخترانم، شما باید بازگردید. چرا می‌خواهید همراه من باشید؟ آیا فکر می‌کنید که من می‌توانم دوباره صاحب پسرانی شوم که با شما ازدواج کنند؟

¹²به خانۀ خود بروید، چون من پیرتر از آن هستم که بتوانم دوباره ازدواج کنم. حتّی اگر چنین چیزی امکان داشت و همین امشب ازدواج می‌کردم و صاحب دو پسر می‌شدم،

¹³آیا شما می‌توانید صبر کنید تا آن‌ها بزرگ شوند؟ آیا این امید، مانع ازدواج شما با دیگران نخواهد شد؟ نه دخترانم، شما می‌دانید که این غیرممکن است. خداوند با من از درِ خشم درآمده و از این بابت برای شما بسیار متأسفم.»[۱]

¹⁴آن‌ها باز به گریه افتادند. پس از آن عرفه مادرشوهر خود را بوسید و از او خداحافظی کرد و به خانۀ خود برگشت. امّا روت به او چسبید.

¹⁵پس نَعومی به او گفت: «روت، زنِ برادرشوهرت نزد قوم خود و خدایان خود برگشته است. تو نیز همراه او برو.»

¹⁶امّا روت در جواب گفت: «از من نخواه که تو را ترک کنم. اجازه بده همراه تو بیایم. هر جا بروی، من نیز خواهم آمد و هر جا زندگی کنی، من هم در آنجا زندگی خواهم کرد. قوم تو، قوم من و خدای تو، خدای من خواهد بود.

¹⁷هر جا تو بمیری، من هم خواهم مرد و در همان‌جا دفن خواهم شد. خداوند مرا جزا دهد اگر چیزی جز مرگ، مرا از تو جدا سازد.»

¹⁸وقتی نَعومی دید که روت برای همراهی او مصمّم است، دیگر چیزی نگفت.

¹⁹آن‌ها به راه خود ادامه دادند تا به بِیت‌لِحِم رسیدند. وقتی وارد شهر شدند، مردم از دیدنشان به هیجان آمدند و زنان با تعجّب می‌گفتند: «آیا این نَعومی است؟»[۲]

²⁰او در پاسخ گفت: «دیگر مرا نَعومی نخوانید، مرا مارَه [۳]صدا کنید، چون خدای قادر مطلق زندگی مرا تلخ ساخته است.

²¹وقتی اینجا را ترک کردم، صاحب همه‌‌چیز بودم، امّا خداوند مرا دست‌ خالی به اینجا بازگردانده است. چرا مرا نَعومی صدا می‌کنید در‌حالی‌که خداوند قادر مطلق مرا محکوم کرده و بلا بر من آورده است؟»

²²به‌این‌ترتیب نَعومی به‌ همراه روت، عروس موآبی خود، از موآب بازگشت. وقتی آن‌ها به بِیت‌لِحِم رسیدند، فصل برداشت جو به‌تازگی شروع شده بود.