Read Today's Persian Version Revised مژده برای عصر جدید - ویرایش اوّل سموئیل 20 Bible Online

اوّل سموئیل 20 - Today's Persian Version Revised مژده برای عصر جدید - ویرایش bible

اوّل سموئیل 20

¹بعد داوود از نایوت رامَه گریخت و نزد یوناتان آمده گفت: «من چه گناهی کرده‌ام؟ چه خلافی نسبت به پدرت کرده‌ام که قصد کشتن مرا دارد‌؟»

²یوناتان گفت: «‌هرگز! کسی تو را نخواهد کشت. پدرم هر کاری که بخواهد انجام دهد، چه کوچک و چه بزرگ، اوّل با من در میان می‌گذارد. چرا باید پدرم این موضوع را از من پنهان کند؟ چنین نیست.»

³داوود جواب داد: «پدرت خوب می‌داند که من و تو دوست هستیم؛ پس او نخواسته است که از این موضوع چیزی به تو بگوید، مبادا تو غمگین شوی. به نام خداوند و به جان تو سوگند که من با مرگ فقط یک‌قدم فاصله دارم.»

⁴یوناتان به داوود گفت: «هرچه بخواهی برایت انجام خواهم داد.»

⁵داوود جواب داد: «فردا جشن ماه نو است و قرار است من با پدرت سر سفره بنشینم، امّا به من اجازه بده تا غروب روز سوّم در صحرا پنهان شوم.

⁶اگر پدرت دلیل نبودن مرا بر سر سفره بپرسد، بگو که من از تو خواهش کردم تا به من اجازه بدهی که به شهر خود به بِیت‌لِحِم بروم و در مراسم قربانی سالانه با خانوادۀ خود باشم.

⁷اگر بگوید، 'خوب'، خواهم دانست که خطری برای من نخواهد بود. امّا اگر خشمگین شد، تو خواهی دانست که او قصد آزار مرا دارد.

⁸پس از تو خواهش می‌کنم که از روی لطف به من کمک کنی، زیرا ما قول دوستی به هم داده‌‌ایم، ولی اگر خطایی از من سرزده است، خودت مرا بکُش، امّا مرا نزد پدرت نبر.»

⁹یوناتان گفت: «هرگز چنین فکری نکن! اگر می‌دانستم که پدرم قصد بدی نسبت به تو دارد، آیا به تو نمی‌گفتم؟»

¹⁰داوود گفت: «اگر پدرت با‌خشم به تو جواب دهد، چه کسی مرا آگاه خواهد ساخت؟»

¹¹یوناتان به داوود گفت: «بیا با هم به مزرعه برویم.» و هر دو به راه افتادند.

¹²یوناتان به داوود گفت: «در حضور یَهْوه، خدای اسرائیل به تو قول می‌دهم که فردا یا پس‌فردا، با پدرم دربارۀ تو صحبت خواهم کرد، و اگر نظرش نسبت به تو نیک بود، به تو خبر خواهم داد.

¹³اگر دیدم که خشمگین است و قصد کشتن تو را دارد، به جان خودم قسم می‌خورم که به تو خبر خواهم داد تا بتوانی به‌سلامتی فرار کنی. خداوند یار و نگهبان تو باشد همان‌طور که با پدرم بوده است!

¹⁴اگر من زنده ماندم، لطفاً سوگند وفاداری خود را با من به یاد داشته باش.

¹⁵اگر مُردم، همان لطف و محبّت را نسبت به خانوادۀ من داشته باش تا روزی که خداوند همۀ دشمنانت را از روی زمین نابود کند.

¹⁶پس یوناتان با خاندان داوود پیمان بست و گفت، 'باشد که خداوند انتقام تو را از دشمنانت بگیرد.'»

¹⁷یوناتان دوباره داوود را قسم داد که محبّت خود را به او حفظ کند، زیرا داوود را مانند جان خود دوست می‌داشت.

¹⁸یوناتان گفت: «چون فردا جشن اوّل ماه است، اگر تو بر سر سفره نباشی همه متوجّه غیبت تو خواهند شد.

¹⁹پس‌فردا همه بیش‌ازپیش از غیبت تو آگاه خواهند شد. پس مانند دفعۀ پیش در مخفیگاه خود، در کنار ستون سنگی بمان.

²⁰من می‌آیم و طوری سه تیر به آن‌طرف، پرتاب می‌کنم که گویا هدفی را نشانه گرفته‌ام.

²¹آنگاه یک نفر را می‌فرستم که تیرها را پیدا کند. اگر به او بگویم، 'تیرها در این‌طرف تو هستند، برو آن‌ها را بیاور'، پس بدان که خیر و خیریّت است و مطمئن باش که هیچ خطری متوجّه تو نیست.

²²ولی اگر به او بگویم، 'جلوتر برو و تیرها در آن‌طرف تو است'، به این معنی است که تو باید فوراً از اینجا بروی، زیرا خدا تو را روانه کرده است.

²³از خدا می‌خواهم که به ما کمک کند تا به عهد و پیمان خود وفادار باشیم، چون او شاهد پیمان ما بوده است.»

²⁴پس داوود خود را در مزرعه پنهان کرد. وقتی‌که جشن اوّل ماه شروع شد، پادشاه بر سفرۀ غذا حاضر شد.

²⁵او طبق عادت در جای مخصوص خود کنار دیوار نشست. یوناتان مقابل او قرار گرفت و اَبنیر در کنار شائول نشست. امّا جای داوود خالی بود.

²⁶شائول در آن روز چیزی نگفت و گمان کرد که حادثه‌ای برای داوود رخ‌داده است، و ممکن است برای شرکت در این مراسم از‌نظر شرعی پاک نبوده است.

²⁷امّا فردای آن، یعنی در روز دوّم ماه، بازهم جای داوود خالی بود. شائول از پسر خود یوناتان پرسید: «چرا پسر یَسّی سر سفره نیامده است؟ او نه دیروز اینجا بود و نه امروز.»

²⁸یوناتان جواب داد: «داوود بسیار خواهش کرد که به او اجازه بدهم به بِیت‌لِحِم برود.

²⁹او از من خواهش کرده گفت، 'اجازه بده که بروم، زیرا خانوادۀ من می‌خواهند مراسم قربانی را برگزار کنند و برادرم به من امر کرده است که در آنجا حاضر باشم. بنابراین اگر به من لطف داری، بگذار که بروم و برادرانم را ببینم.' به همین دلیل او نتوانست سر سفره به حضور پادشاه حاضر شود.»

³⁰آنگاه شائول بر یوناتان بسیار خشمگین شد و به او گفت: «ای حرام‌زاده، من می‌دانم که تو از داوود پشتیبانی می‌کنی. تو با این کار هم آبروی خودت را می‌بری و هم آبروی مادرت را.

³¹تا زمانی‌‌که پسر یَسّی بروی زمین زنده باشد، تو به پادشاهی نخواهی رسید. پس برو و او را به حضور من بیاور؛ او باید کشته شود.»

³²یوناتان از پدر خود پرسید: «چرا او باید کشته شود؟ گناه او چیست؟»

³³آنگاه شائول نیزه‌ای را که در دست داشت به‌قصد کشتن او به‌طرف او انداخت. پس یوناتان دریافت که پدرش دست از کشتن داوود برنخواهد داشت.

³⁴پس یوناتان با‌خشم از سر سفره برخاست و در آن روز هم که روز دوّم ماه بود، چیزی نخورد، زیرا به‌خاطر رفتار زشت پدرش نسبت به داوود بسیار ناراحت شده بود.

³⁵صبح روز بعد یوناتان با یک پسر جوان به وعده‌گاه خود در مزرعه نزد داوود رفت.

³⁶او به آن جوان گفت: «برو تیرهایی را که می‌اندازم، پیدا کن.» آن جوان دوید، و یوناتان تیر را طوری انداخت که از او دورتر افتاد.

³⁷وقتی آن جوان به‌جایی رسید که تیر یوناتان افتاده بود،

³⁸یوناتان از پشت سر او صدا کرده گفت: «تیر به آن‌طرف افتاد. شتاب کن؛ صبر نکن!» جوان تیر را برداشت و نزد آقای خود آمد.

³⁹البتّه آن جوان منظور یوناتان را نفهمید. فقط یوناتان و داوود می‌دانستند که منظور چیست.

⁴⁰بعد یوناتان کمان خود را به آن جوان داد و به او گفت که آن‌ را به شهر ببرد.

⁴¹همین‌که آن جوان از آنجا رفت، داوود از پشت تودهٔ سنگ برخاسته به روی خاک افتاد و سه مرتبه سجده کرد. آن دو یکدیگر را می‌بوسیدند و با‌هم گریه می‌کردند. غم و غصّۀ داوود بیشتر از یوناتان بود.

⁴²یوناتان به داوود گفت: «به‌سلامت برو. ما به نام خداوند قسم خورده‌‌ایم و خداوند، من و تو و فرزندانمان را برای همیشه نسبت به پیمان ما وفادار خواهد ساخت.» بعد هر دو از هم جدا شدند، و یوناتان به شهر بازگشت.