Read Today's Persian Version Revised مژده برای عصر جدید - ویرایش اوّل سموئیل 25 Bible Online

اوّل سموئیل 25 - Today's Persian Version Revised مژده برای عصر جدید - ویرایش bible

اوّل سموئیل 25

¹سموئیل درگذشت و تمام قوم اسرائیل برای مراسم عزاداری جمع شدند. سپس او را در آرامگاه خانوادگی‌اش در رامَه به خاک سپردند. سپس داوود به صحرای فاران رفت.

²در آنجا شخص ثروتمندی از خاندان کالیب در مَعون زندگی می‌کرد که دارای املاکی در کَرمِل بود. او سه هزار گوسفند و یک هزار بُز داشت. او در وقت پشم‌چینی در کَرمِل بود.

³نام او نابال بود و زنش اَبیجایل نام داشت که زنی زیبا و دانا بود، ولی نابال مردی سنگدل و بد‌اخلاق بود. نابال در کَرمِل مشغول پشم‌چینی گوسفندانش بود.

⁴در بیابان به داوود خبر دادند که نابال پشم گوسفندان خود را می‌چیند.

⁵پس داوود ده‌ نفر از جوانان همراه خود را به کَرمِل نزد او فرستاد

⁶و گفت سلام مرا به او برسانید و بگویید: «خداوند تو و خانواده‌ات را سلامت بدارد و اموالت را برکت دهد.

⁷شنیدم که برای پشم‌چینی به آنجا رفته‌ای. زمانی‌‌که چوپان‌هایت در اینجا بودند، ما به آن‌ها آزاری نرساندیم و تا وقتی‌که در کَرمِل بودند، هیچ‌ چیزشان گُم نشد.

⁸از خدمتکارانت بپرس و آن‌ها به تو خواهند گفت. اینک تقاضا دارم به فرستادگان من احسان کنی، زیرا امروز روز عید است. پس هر چه از دستت برمی‌آید، به ما و آقایمان داوود لطف کن، ما همه خادمان تو هستیم.»

⁹فرستادگان داوود رفته پیام او را به نابال رساندند و منتظر جواب ماندند.

¹⁰نابال پرسید: «داوود کیست؟ پسر یَسّی چه‌کاره است؟ این روزها غلامان بسیاری از نزد اربابان خود فرار می‌کنند.

¹¹آیا می‌خواهید که من نان و آبی را که برای پشم‌چینان خود تهیّه کرده‌ام و حیوانی را که برای خوراک آن‌ها سربریده‌ام، به شماها که معلوم نیست از کجا آمده‌اید، بدهم؟»

¹²قاصدان داوود بازگشتند و به او خبر دادند که نابال چه گفت.

¹³آنگاه داوود به همراهان خود گفت: «همگی شمشیر خود را به کمر ببندید.» همه شمشیرهای خود را بر کمر بستند، و چهارصد نفرشان با داوود رفتند، امّا دویست نفرشان در همان‌جا نزد اسباب‌ها ماندند.

¹⁴یکی از خدمتکاران نابال به اَبیجایل گفت: «داوود چند نفر را از بیابان فرستاد که سلام او را به آقای ما برسانند امّا او آن‌ها را تحقیر کرد،

¹⁵در‌حالی‌که آن‌ها با ما خوب رفتار کردند و تا وقتی‌که در صحرا با آن‌ها بودیم، هیچ آزاری به ما نرسید و چیزی از ما گُم نشد.

¹⁶روز و شب مثل دیواری از ما و گوسفندان ما محافظت می‌کردند.

¹⁷حالا بهتر است که هرچه زودتر فکری بکنی، چون ممکن است بلایی بر سر ارباب و خاندان او بیاید. آقای ما به حدّی بدسرشت است که کسی جرأت نمی‌کند با او کلمه‌ای حرف بزند.»

¹⁸آنگاه اَبیجایل فوراً برخاسته دویست نان، دو مَشک شراب، پنج گوسفند بریان شده، پنج پیمانه غلّۀ برشته‌شده، صد دسته قرص نان کشمشی و دویست قرص نان انجیر مهیّا کرده روی الاغ‌ها بار کرد

¹⁹و به خادمان خود گفت: «شما قبل از من بروید و من به‌دنبال شما می‌آیم.» او در این مورد به شوهر خود چیزی نگفت.

²⁰همچنان‌که اَبیجایل سوار الاغ بود و از پیچ‌و‌خم کوه پایین می‌آمد، ناگهان داوود را دید که با همراهان خود به‌طرف او می‌آید و چند لحظه بعد به آن‌ها رسید.

²¹داوود پیش خود فکر کرده بود که: «چرا من بیهوده از مال و دارایی این شخص در بیابان نگهبانی کردم!؟ وقت خود را تلف نمودم و نگذاشتم هیچ‌چیزی از اموال او گُم شود، و حالا او خوبی مرا این‌طور پاداش می‌دهد!

²²حال لعنت خدا بر من باد، اگر تا صبح یک مرد از مردان او را زنده بگذارم.»

²³وقتی اَبیجایل داوود را دید، فوراً از الاغ خود پایین آمد، روی به خاک نهاد و تعظیم کرد.

²⁴سپس او به پای‌ داوود افتاد و گفت: «من تمام گناه و تقصیر را به گردن می‌گیرم، امّا خواهش می‌کنم به سخنان کنیزتان گوش بدهید.

²⁵شما نباید به نابال [۶]که مردی بدسرشت است اعتنا کنید. او همان‌طور که از اسمش پیدا است، آدم احمقی است. باور کنید وقتی فرستادگان شما آمدند، من در آنجا نبودم.

²⁶آقای من، اینک خداوند شما را از ریختن خون و گرفتن انتقام از دشمنانتان باز داشته است. به نام خداوند زنده قسم که همۀ دشمنانتان و همهٔ آنانی که قصد آزار شما را دارند، مانند نابال مجازات خواهند شد.

²⁷من این هدایا را برای شما و همراهانتان آورده‌ام

²⁸و تمنّا دارم که اگر آمدن کنیزتان به اینجا گستاخی باشد، او را ببخشید. من ایمان دارم که خداوند شما و خاندان شما را به سلطنت خواهد رسانید، چون شما برای خداوند می‌جنگید، و تا زمانی‌‌که زنده هستید هیچ بدی بر شما واقع نخواهد شد.

²⁹اگر کسی درپی آزار شما باشد و قصد کشتن شما را داشته باشد، خداوند شما را در پناه خود آن‌چنان محافظت خواهد کرد که کسی از گنج خود مراقبت می‌کند، امّا جان دشمنانتان را مانند سنگ فلاخن از بدنشان دور می‌اندازد.

³⁰وقتی‌که خداوند همۀ چیزهای خوبی را که وعده کرده است، در حقّ شما انجام دهد و شما را به مقام پادشاهی اسرائیل برساند،

³¹آنگاه به‌خاطر گرفتن انتقام از دشمنان و ریختن خون آن‌ها دچار ندامت و پشیمانی نخواهید شد. و ای آقای من، پس بعد از آنکه خداوند احسان خود را در حقّ شما به‌جا آورد، این کنیزتان را به‌ یاد بیاورید.»

³²داوود به اَبیجایل گفت: «یَهْوه، خدای اسرائیل متبارک باد که تو را امروز نزد من فرستاد.

³³آفرین بر تو که با چنین حکمتی، مرا از ریختن خون و گرفتن انتقام بازداشتی!

³⁴وگرنه به نام یَهْوه، خدای اسرائیل که نگذاشت من به تو صدمه‌ای برسانم، قسم که اگر تو نزد من نمی‌آمدی، تا صبح یک نفر از مردان نابال را هم زنده نمی‌گذاشتم.»

³⁵بعد داوود چیزهایی را که اَبیجایل آورده بود گرفت و به او گفت: «به خانه‌ات برو و نگران نباش؛ آنچه را که خواستی به‌جا خواهم آورد.»

³⁶وقتی اَبیجایل نزد نابال برگشت، دید که او جشن شاهانه‌ای در خانه برپا کرده و مست و سرخوش بود. اَبیجایل تا صبح به او چیزی نگفت.

³⁷وقتی صبح شد و مستی شراب از سرش پرید، زنش تمام ماجرا را به او گفت. آنگاه او ناگهان منقلب شد و مثل سنگ بی‌حرکت شد.

³⁸پس از ده‌ روز خداوند جان او را گرفت.

³⁹وقتی داوود از مرگ نابال آگاه شد، گفت: «متبارک باد خداوند که انتقام توهینی را که نابال به من کرد، از او گرفت و نگذاشت که خطایی از من سر زند. خداوند سزای عمل بد او را به او داد.» بعد داوود برای اَبیجایل پیغام فرستاد و پیشنهاد کرد که همسر او بشود.

⁴⁰فرستادگان داوود نزد اَبیجایل در کَرمِل رفتند و به او گفتند: «داوود ما را فرستاد که تو را نزد او ببریم تا همسر او بشوی.»

⁴¹اَبیجایل برخاست روی به خاک افتاد و گفت: «من کنیز او هستم، و آماده‌ام پای خادمان آقای خود را بشویم.»

⁴²بعد فوراً برخاست و بر الاغ خود سوار شد و همراه پنج ندیمۀ خود، به‌دنبال فرستادگان داوود به راه افتاد و به‌این‌ترتیب همسر داوود شد.

⁴³داوود با اَخینوعَمِ یِزرِیلی هم ازدواج کرده بود و هر دو همسر او شدند.

⁴⁴در این زمان، شائول دختر خود میکال را که همسر داوود بود، به فَلْطی پسر لایِش که از ساکنان جَلّیم بود، داد.