Read Kutsal Kitap ve Deuterokanonik Kitaplar LUKA 7 Bible Online

LUKA 7 - Kutsal Kitap ve Deuterokanonik Kitaplar bible

LUKA 7

¹İsa halkın can kulağıyla dinlediği sözlerini sona erdirince, Kafernahum'a gitti.

²Bir yüzbaşının kölesi ölüm döşeğinde hasta yatıyordu. Köle yüzbaşı için değerliydi.

³Yüzbaşı İsa'dan söz edildiğini duymuştu. O'na Yahudiler'in ileri gelenlerini göndererek, gelip kölesini iyi etsin diye dilekte bulundu.

⁴Onlar da gelip İsa'ya içtenlikle yalvardılar. “O senin bu iyiliği yapmana layıktır” dediler,

⁵“Çünkü ulusumuzu sever, sinagogumuzu kuran da odur.”

⁶İsa onlarla birlikte yola koyuldu. Evin yakınına vardığında, yüzbaşı arkadaşlarını gönderip O'na, “Ya Rab” dedi, “Kendini yorma. Çünkü çatımın altına girmene bile layık değilim.

⁷Bu nedenle, sana yaklaşmayı kendime yakıştıramadım. Ama bir söz söyle, kölem iyi olsun.

⁸Çünkü ben de buyruk altında bulunan bir adamım. Buyruğumda askerler var. Birine git derim, gider; öbürüne gel derim, gelir. Köleme, şu işi gör derim, görür.”

⁹İsa bunu duyunca şaştı. Ardından gelen kalabalığa dönüp, “İşte size söylüyorum” dedi, “İsrail'de bile böylesi imana rastlamadım.”

¹⁰Gönderilenler eve döndüklerinde köleyi sapasağlam buldular.

¹¹İsa bundan sonra Nain denen kente gitti. Öğrencileriyle büyük bir kalabalık kendisine eşlik ediyordu.

¹²Kentin kapısına yaklaştıklarında bir cenaze alayı gördüler. Dul bir annenin tek oğlu ölmüştü. Büyük bir kalabalık kadınla birlikte gidiyordu.

¹³Rab kadını görünce acıyarak, “Ağlama” dedi.

¹⁴Yaklaşıp tabuta dokundu. Taşıyanlar duruverdi. İsa, “Delikanlı, sana söylüyorum, kalk!” dedi.

¹⁵Ölü kalkıp oturdu, konuşmaya başladı. İsa onu annesine verdi.

¹⁶Herkesi korku sardı. Tanrı'ya şükrederek, “Aramızdan yüce bir peygamber yükseldi” diyorlardı, “Tanrı, halkının yardımına koştu.”

¹⁷İsa'ya ilişkin bu söz tüm Yahudiye'ye ve çevresine yayıldı.

¹⁸Yahya'nın öğrencileri bütün bu olaylara ilişkin ona bilgi verdiler. Yahya da öğrencilerinden ikisini çağırıp

¹⁹Rab'bin yanına göndererek, “Gelecek olan sen misin, yoksa başka birini mi beklemeliyiz?” diye sordu.

²⁰Adamlar gidip İsa'ya sordular: “Bizi sana Vaftizci Yahya gönderdi. ‘Gelecek olan sen misin, yoksa başka birini mi beklemeliyiz?’ diye soruyor.”

²¹İsa o saatte birçok kişiyi hastalıktan, sakatlıktan, kötü ruhlardan kurtarıp iyileştirdi ve çok sayıda körün görmesini sağladı.

²²Sonra, ulaklara, “Gidin, gördüklerinizi, işittiklerinizi Yahya'ya bildirin” dedi, “Körler görüyor, kötürümler yürüyor, cüzamlılar paklanıyor, sağırlar işitiyor, ölüler diriliyor, yoksullar Sevindirici Haber'i duyuyor.

²³Benden ötürü sendeleyip düşmeyene ne mutlu.”

²⁴Yahya'dan gelen ulaklar gidince, İsa kalabalığa Yahya ile ilgili açıklama yaptı: “Çöle ne görmeye çıktınız? Rüzgarın etkisiyle sallanan bir kamış mı?

²⁵Yok bu değilse, ne görmeye çıktınız? Yumuşak giysilere bürünmüş bir adam mı? Bakın, parlak giysiler kuşanıp göz kamaştırıcı ortamda yaşayanlar kral saraylarındadır.

²⁶Öyleyse ne görmeye çıktınız? Bir peygamber mi? Evet, size derim ki, peygamberden de üstün olanı gördünüz.

²⁷Kendisine ilişkin yazılmış olandır o: “ ‘İşte, senin önünden habercimi gönderiyorum. O önden gidip senin yolunu hazırlayacak.’

²⁸“Size söylüyorum: Kadınlardan doğanlar içinde Yahya'dan üstünü yoktur. Ama Tanrı'nın Hükümranlığı'nda en küçük olan ondan üstündür.”

²⁹Bu sözleri duyunca, bütün halk ve gümrük vergisi toplayanlar Tanrı'yı doğruladılar. Çünkü Yahya'nın vaftiziyle vaftiz edilmişlerdi.

³⁰Ama Ferisiler'le yasa yorumcuları[5] Tanrı'nın kendileriyle ilgili tasarısını reddederek Yahya tarafından vaftiz edilmeye yanaşmamışlardı.

³¹İsa konuşmayı sürdürdü: “Bu kuşağın insanlarını neye benzeteyim? Onlar neye benzerler?

³²Çarşı yerinde oturup birbirine şöyle bağrışan çocuklara benzerler: — Biz size kaval çaldık, Ama siz kalkıp oynamadınız! — Biz ağıt yaktık, Ama siz ağlamadınız!

³³“Çünkü Vaftizci Yahya geldi. Ne ekmek yiyor, ne şarap içiyor. ‘Onda cin var!’ diyorsunuz.

³⁴İnsanoğlu geldi. Yiyor da, içiyor da. ‘İşte obur, şaraba düşkün biri!’ diyorsunuz, ‘Vergi toplayanların, günahlıların dostu!’

³⁵Ama bilgelik bütün çocukları tarafından doğrulandı.”

³⁶Bir Ferisi İsa'yı yemeğe çağırdı. İsa Ferisi'nin evine gitti, sofrada yerini aldı.

³⁷O kentte günah içinde yaşayan bir kadın vardı. İsa'nın Ferisi'nin evinde sofrada oturduğunu öğrenince, kaymaktaşı bir kapta güzel kokulu yağ getirdi.

³⁸Ağlayarak İsa'nın arkasında, hemen ayakları dibinde durdu. Gözyaşlarıyla O'nun ayaklarını ıslattı, sonra saçlarıyla onları kuruladı. İsa'nın ayaklarını öpüyor, güzel kokulu yağla ovuyordu.

³⁹İsa'yı yemeğe çağıran Ferisi durumu görünce, “Bu adam bir peygamber olsaydı, kendisine dokunan şu kadının kim ve ne tür biri olduğunu bilirdi!” diye mırıldandı, “Çünkü günahlıdır o.”

⁴⁰İsa, “Simun, sana bir şey diyeceğim” dedi. O da, “Söyle, öğretmenim” dedi.

⁴¹İsa konuşmayı sürdürdü: “Bir adama iki kişinin borcu vardı. Birinin borcu beş yüz dinardı[6], öbürünün ise elli dinar.

⁴²Ödeyecek güçleri olmadığından, adam her ikisine de borcu bağışladı. Bunlardan hangisi onu daha çok sevecek?”

⁴³Simun, “Sanırım, kendisine daha çok bağışlanan” diye yanıtladı. İsa, “Doğru düşündün” dedi.

⁴⁴Sonra gözlerini kadına dikerek Simun'a, “Bu kadını görüyor musun?” dedi, “Senin evine geldim, ayaklarım için su getirmedin. Ama o gözyaşlarıyla ayaklarımı ıslattı, saçlarıyla da kuruladı.

⁴⁵Beni öpmedin bile. Ama içeri girdim gireli, o ayaklarımı öpmeden duramıyor.

⁴⁶Başımı yağla ovmadın. Ama o ayaklarımı güzel kokulu yağla ovdu.

⁴⁷Bu nedenle, sana derim ki, onun pek çok olan günahları bağışlandı. Çünkü o çok sevgi gösterdi. Oysa az bağışlanan az sever.”

⁴⁸Sonra kadına, “Günahların bağışlandı” dedi.

⁴⁹Sofrada oturanlar, “Kim bu?” diye mırıldandılar, “Günahları bile bağışlıyor!”

⁵⁰İsa kadına, “İmanın seni kurtardı” dedi, “Esenlikle git!”