Read Uwspółcześniona Biblia Gdańska, 2018 Hioba 30 Bible Online

Hioba 30 - Uwspółcześniona Biblia Gdańska, 2018 bible

Hioba 30

¹Ale teraz śmieją się ze mnie młodsi ode mnie, ci, których ojców nie uznałbym za godnych, by postawić ich z psami swojej trzody.

²Na cóż by mi się przydała siła ich rąk, u których zginęła starość?

³Byli samotni z powodu niedostatku i głodu i uciekali na pustkowie ciemne, jałowe i spustoszone.

⁴Zrywają sobie malwę przy krzakach i korzenie jałowcowe na pokarm.

⁵Wygnano ich spośród ludzi, wołano za nimi jak za złodziejem;

⁶Tak że musieli mieszkać w rozpadlinach dolin, w jaskiniach podziemnych i skałach.

⁷Między krzakami ryczeli, gromadzili się pod pokrzywami.

⁸To byli synowie ludzi wzgardzonych i synowie ludzi nikczemnych, podlejsi niż proch ziemi.

⁹Ale teraz jestem tematem ich pieśni, stałem się tematem ich przysłowia.

¹⁰Brzydzą się mną i oddalają się ode mnie, nie wstydzą się pluć mi w twarz.

¹¹A ponieważ on rozluźnił mój sznur i upokorzył mnie, oni też rzucili przede mnie wędzidło.

¹²Po mojej prawicy powstają młodzieńcy, odtrącają moje nogi i torują przeciwko mnie swoje drogi zguby.

¹³Popsuli moją ścieżkę i przyczynili się do mojej nędzy, a nie mają pomocnika.

¹⁴Napadli na mnie niczym przez szeroki wyłom i wśród spustoszenia nacierali na mnie.

¹⁵Strach obrócił się przeciwko mnie, ściga moją duszę jak wiatr. Moje szczęście przemija jak chmura.

¹⁶A teraz rozpływa się we mnie moja dusza, ogarnęły mnie dni cierpienia;

¹⁷W nocy ból przeszywa moje kości, a moje żyły nie mają odpoczynku.

¹⁸Z powodu wielkiego cierpienia zmieniła się moja szata i ściska mnie jak kołnierz mej tuniki.

¹⁹Wrzucił mnie w błoto, stałem się podobny do prochu i popiołu.

²⁰Wołam do ciebie, ale nie słuchasz mnie; staję, a na mnie nie patrzysz.

²¹Stałeś się dla mnie okrutny, sprzeciwiasz mi się swoją mocną ręką.

²²Unosisz mnie na wietrze i wsadzasz mnie na niego, a rozwiewasz mój dobytek.

²³Wiem bowiem, że wydasz mnie na śmierć i do domu przeznaczonego dla wszystkich żyjących.

²⁴Do grobu jednak nie ściągnie swej ręki, choćby wołali, gdy będzie niszczyć.

²⁵Czy nie płakałem nad strapionym? Czy moja dusza nie smuciła się nad ubogim?

²⁶Gdy oczekiwałem dobra, oto przyszło zło; a gdy spodziewałem się światła, przyszła ciemność.

²⁷Moje wnętrze zawrzało i nie uspokoiło się; zaskoczyły mnie dni utrapienia.

²⁸Chodzę sczerniały, ale nie od słońca; powstaję i wołam w zgromadzeniu.

²⁹Stałem się bratem smoków, a towarzyszem młodych strusiów.

³⁰Moja skóra poczerniała na mnie i moje kości są spalone od gorączki.

³¹Moja harfa zamieniła się w lament, a mój flet — w głos płaczących.