Read Муқаддас Китоб Uzbek Ибтидо 8 Bible Online

Ибтидо 8 - Муқаддас Китоб Uzbek bible

Ибтидо 8

¹Худо Нуҳни ва у билан кемада бирга бўлган барча жонзотларни эсдан чиқармаган эди. Худо ер узра шабада эстирган эди, сув пасая бошлади.

²Ер остидаги булоқлар[44], осмоннинг қопқаси[45] беркилди, қаттиқ қуяётган жала тўхтади.

³Сув аста — секин ер юзида камая бошлади. Ниҳоят, 150 кундан кейин сув камайди.

⁴Еттинчи ойнинг ўн еттинчи куни[46] кема Арарат тоғи чўққиларига тиралиб тўхтаб қолди.

⁵Ўнинчи ойгача сув камайиб бораверди. Ниҳоят, ўнинчи ойнинг биринчи куни[47] тоғ чўққилари кўринди.

⁶Яна қирқ кун ўтгач, Нуҳ кеманинг дарчасини очди — да,

⁷қарғани чиқариб юборди. Ер юзидаги сув қуригунча, қарға у ёқдан — бу ёққа учиб юраверди.

⁸Ер юзидаги сув қуриганини билиш учун энди Нуҳ кемадан каптарни учириб юборди.

⁹Ҳали ер юзини сув босиб ётгани учун каптар қўнгани жой тополмай, кемага — Нуҳнинг ёнига қайтиб келди. Нуҳ каптарни ушлаб, ичкарига олди.

¹⁰Етти кундан кейин Нуҳ яна каптарни кемадан учирди.

¹¹Кечга яқин каптар унинг ёнига қайтиб келди. Каптарнинг тумшуғида янги ўсиб чиққан зайтун барги бор эди. Нуҳ билдики, ер юзидаги сув пасайибди.

¹²Нуҳ яна етти кунни ўтказиб, каптарни учириб юборди. Каптар Нуҳнинг ёнига бошқа қайтиб келмади.

¹³Нуҳ 601 ёшга кирганда, биринчи ойнинг биринчи кунида[48] ер юзидаги сув қурий бошлади. Нуҳ кеманинг қопқоғини очиб қаради, ер юзи ҳали тўлиқ қуримаган экан.

¹⁴Ниҳоят, иккинчи ойнинг йигирма еттинчи куни[49] ер бутунлай қуп — қуруқ бўлди.

¹⁵Кейин Худо Нуҳга шундай деди:

¹⁶“Кемадан чиқ, хотининг, ўғилларинг, келинларинг ҳам сен билан бирга кемадан чиқишсин.

¹⁷Ўзинг билан бирга ҳамма тирик жонзотларни — қушлару ҳайвонларни, судралиб юрувчи жониворларни, ҳашаротларни ҳам олиб чиқ, токи улар ер юзида серпушт бўлиб, кўпайиб, ғиж — ғиж қайнасин.”

¹⁸Шундай қилиб, Нуҳ ўғилларини, хотини ва келинларини бошлаб, кемадан ташқарига чиқди.

¹⁹Ҳамма ҳайвонлар, судралиб юрувчи жониворлар, ҳашаротлар, қушлар — ерда яшайдиган жамики жонзотлар ҳам ўз жуфти билан кемадан чиқди.

²⁰Сўнгра Нуҳ Эгамизга атаб қурбонгоҳ қурди. Сўнг ҳар бир ҳалол ҳайвондан ва ҳалол қушдан[50] олиб, қурбонгоҳ устида уларни қурбонлик қилиб куйдирди.

²¹Эгамиз қурбонликнинг хушбўй ҳидидан мамнун бўлиб, Ўзига Ўзи деди: “Инсоннинг кўнглида болалигиданоқ қабиҳ ният бор экан. Шундай бўлса ҳам, Мен бундан буён жамики тирик жонзотни олдингидай қириб ташламайман. Инсон туфайли бутун дунёни лаънатламайман.

²²Бу олам турар экан, баҳорда экин — тикин, кузда ўрим — йиғим, ёз ва қиш, совуқ ва иссиқ, кундуз ва тун бўлаверади.”