Read Муқаддас Китоб Uzbek Еремиё 4 Bible Online

Еремиё 4 - Муқаддас Китоб Uzbek bible

Еремиё 4

¹Эгамиз шундай демоқда: “Эй Исроил, қани энди қайтсанг, Қани энди, Менга қайтиб келсанг! Ҳузуримдан жирканч бутларингни улоқтириб ташласанг, Қани энди, Менинг йўлимдан озмай юрсанг.

²Қани энди, ҳақиқат, адолат ва тўғрилик ила «Эгамиз шоҳид!» дея қасам ичсанг. Шунда халқлар Мен орқали барака топади, Улар Мен билан фахрланади.”

³Эгамиз Яҳудо халқига ва Қуддус аҳолисига шундай деб айтмоқда: “Ерингизни шудгор қилинг, Тиканлар орасига уруғ сепманг.

⁴Эй Яҳудо халқи ва Қуддус аҳолиси, Ўзингизни Мен, Эгангизга бағишланг, Юрагингизни суннат қилинг[31]. Акс ҳолда, ёвуз қилмишингиз учун Алангали ғазабимни устингизга ёғдираман. Бу ғазабимни ҳеч ким сўндира олмайди.

⁵Яҳудода эълон қилинг, Қуддусда жар солинг: «Бутун юрт бўйлаб бурғу чалинсин.» Баланд овозда ҳайқиринг: «Қани, тўпланинглар! Мустаҳкам шаҳарларга қочиб борайлик!»

⁶Қуддусга[32] қочиб бориш учун ишора беринг, Имилламай, тезроқ қочинг! Мен шимолдан[33] кулфат келтирмоқдаман, Даҳшатли ҳалокат олиб келмоқдаман.

⁷Ана, халқларни ҳалок этувчи йўлга тушди, У шер каби чакалакзордан чиқди. Юртингизни хароб қилгани уясини ташлаб келди. Эвоҳ, энди шаҳарларингиз вайрон бўлади, Ҳаммаси ҳувиллаб қолади.

⁸Марсия айтиб, фарёд қилинглар, Қанорга ўраниб олинглар[34]. Ахир, Эгангизнинг алангали ғазаби Сизни четлаб ўтмади.”

⁹Эгамиз шундай демоқда: “Ўша куни шоҳ билан аъёнларнинг юраги орқага тортиб кетади. Руҳонийлар билан пайғамбарлар даҳшатга тушади.”

¹⁰Шунда мен дедим: “Ё Эгам Раббий, Сен Қуддус аҳолисини ёмон лақиллатдинг! Қилич уларнинг бўғзида турган бир пайтда, Сен уларга тинчлик ваъда қилдинг.”

¹¹Ўша пайт келганда Эгамиз Қуддус аҳолисига шундай деб айтади: “Саҳродаги яланг қирлардан чиққан гармсел[35] халқим томон эсмоқда. У донни хашакдан тозалайдиган майин шабада эмас,

¹²балки Мен юборган кучли бир гармселдир. Мен сизларга қарши Ўз ҳукмимни эълон қилмоқдаман.”

¹³Қаранг! Душман булутдай кўтарилмоқда. Уларнинг жанг аравалари қуюн кабидир, Отлари бургутдан ҳам чаққондир. Эвоҳ, шўримиз қурсин! Хонавайрон бўлдик!

¹⁴Эй Қуддус, нажот топишинг учун юрагингни покла. Қачонгача юрагингда ёвуз ният сақлайсан?!

¹⁵Ана, Дан шаҳридан хабарчининг овози эшитилмоқда, Эфрайим қирларидан[36] бир шум хабар келмоқда.

¹⁶Эгамиз шундай дейди: “Халқларга буни айтинглар, Қуддусда шундай эълон қилинглар: «Олис юртдан босқинчилар келмоқда, Улар Яҳудо шаҳарларига қарши ҳайқирмоқда.

¹⁷Босқинчилар дала қўриқчиларига ўхшаб, Қуддусни қуршаб олишади.» Зотан, Қуддус аҳли Менга қарши бош кўтарди, — деб айтмоқда Эгамиз. —

¹⁸Тутган йўлингиз, қилган қилмишингиз дастидан Бу кулфат бошингизга келди — ку! Жазоингиз шудир. Оҳ, нақадар аччиқ бўлмаса бу кулфат! Нақадар юракни эзади — я!”

¹⁹Вой жоним, адойи тамом бўлдим! Вой юрагим! Қинидан чиққудай бўляпти! Сукут сақлаб тура олмайман, Эшитяпман бурғу садоларини, Эшитяпман урушга даъватларни.

²⁰Кулфат кетидан кулфат келди, Бутун юрт хонавайрон бўлди. Бир зумда чодирларим бузилиб кетди, Масканим пардалари йўқ бўлди.

²¹Қачонгача ёв байроғи кўзим олдида ҳилпираб тураверади?! Қачонгача бурғу овози қулоғимга чалинаверади?!

²²Эгамиз шундай жавоб берди: “Ахир, Менинг халқим бефаросат, Улар Мени танишмайди. Улар нодон, ақлсиз фарзандлардир. Ёмонлик қилишга уста, Яхшилик қилиш эса қўлларидан келмайди.”

²³Мен ерга қарадим, ер айқаш — уйқаш эди, Кўзимни осмонга тикдим, осмонда нур кўринмасди.

²⁴Тоғларга қарадим, тоғлар силкинаётган эди, Ҳамма қирлар ларзага келган эди.

²⁵Қарадим, аммо инсон зоти кўринмади, Ҳатто кўкдаги қушлар ҳам учиб кетган эди.

²⁶Қарадим, ҳосилдор ерлар чўлга айланган эди, Ҳамма шаҳарлар вайрон бўлган эди. Бунга сабаб Эгамизнинг қаттиқ қаҳри эди.

²⁷Зеро, Эгамиз шундай деган эди: “Бутун юрт вайрон бўлади, Лекин юртни бутунлай йўқ қилиб юбормайман.

²⁸Бутун дунё аза тутади, Осмон ҳам қоп — қора бўлиб кетади. Буни Мен айтдим, шахтимдан қайтмайман. Қарор қилдим, қароримни ўзгартирмайман.”

²⁹Отлиқ ва камонкашлар ҳайқириғидан Ҳар бир шаҳар аҳолиси қочиб қолади. Улар чакалакзорлар оралаб югуришади, Қояларга чиқиб, ораларига яшириниб олишади. Ҳамма шаҳарлар ҳувиллаб қолади, У ерларда яшайдиган одам бўлмайди.

³⁰Сен эса, эй харобазорга айланган шаҳар, Нега устингга қирмизи либос кийиб олдинг, Олтин тақинчоқлар билан безандинг? Нега кўзларингни бўяб олдинг? Бекорга безаниб олибсан! Ўйнашларинг[37] сендан нафратланади, Жонингга қасд қилмоқчи улар.

³¹Ана, кимдир тўлғоқ тутган аёлдай бақирмоқда, Кимдир илк бор туғаётган аёлдай инграмоқда. Қиз[38] Қуддус энтикиб қичқирмоқда, Қўлларини чўзиб шундай демоқда: “Шўрим қурсин! Қотилларим олдида мадорим қолмади.”