Read Муқаддас Китоб Uzbek Еремиё 48 Bible Online

Еремиё 48 - Муқаддас Китоб Uzbek bible

Еремиё 48

¹Исроил халқининг Худоси — Сарвари Олам Мўаб[294] ҳақида шундай демоқда: “Наво аҳолисининг ҳолига вой! Уларнинг шаҳри хароб бўлади. Хиратайим[295] шармандаларча мағлуб бўлади, Унинг қалъаси[296] уятга қолади, Ер билан яксон қилинади.

²Мўабнинг довруғидан асар ҳам қолмайди. Душман Хашбон шаҳрини қўлга киритади, Мўаб халқини илдизидан қуритишни режа қилади. Мадмон[297] шаҳрида сукунат ҳукм суради, Қилич унинг изига тушади.

³Ана, Хўронайимдан[298] фарёд эшитилмоқда! «Хонавайрон бўлдик!» дея хитоб қилишмоқда.

⁴«Мўаб вайрон бўлди — ку!» дея додлашмоқда. Гўдаклари биғиллаб йиғламоқда.

⁵Одамлар аччиқ — аччиқ йиғлаб, Лухит тепалигига чиқишади. Ҳатто Хўронайимга тушиш йўлида Аччиқ фиғон овозлари эшитилади.

⁶Тезроқ қочинг! Чўлдаги юлғундай Жонингизни сақлаб қолишга тиришинг!

⁷Эй Мўаб, сен куч ва бойлигингга таяндинг, Энди эса мағлуб бўласан. Худойинг Хамўш сургун қилинади, Руҳонийларингу аъёнларинг асир қилиб олиб кетилади.

⁸Сенинг ҳар бир шаҳрингга вайрон этувчи келади, Бирорта шаҳринг омон қолмайди. Водий вайрон қилинади, Ясси тепалик яксон этилади.” Эгамизнинг каломи шудир.

⁹Мўаб учун қабр тоши тайёрланг, Кўп ўтмай Мўаб йўқ бўлади[299]. Шаҳарлари вайрон қилинади, Ҳаммаси ҳувиллаб қолади.

¹⁰Эгамизнинг ишидан бўйин товлаган киши лаънати бўлсин! Қон тўкишдан ўзини тийган бундай киши лаънати бўлсин!

¹¹“Мўаб ёшлигидан бехатар ўсган, Тиндирилган шароб каби тинч яшаган. Гўё бир идишдан бошқасига қуйилмаган, Ҳеч қачон ўз юртидан сургун бўлмаган. Шу боис унинг таъми ўзгармаган, Муаттар ҳиди сақланиб қолган.

¹²Аммо шундай кунлар келмоқдаки, Мен Мўабга қарши одамларни жўнатаман, — деб айтмоқда Эгамиз. — Улар Мўабни шароб тўккандай тўкиб ташлайдилар. Идишларини бўшатиб, чилпарчин қиладилар.

¹³Мўаб халқи ўз худоси Хамўш дастидан шарманда бўлади, Исроил халқининг ҳолига тушади. Ахир, Исроил ҳам Байтилдаги бузоққа[300] инониб, Шармандаи шармисор бўлган эди — ку!”

¹⁴“Биз қаҳрамонлармиз, Жасур жангчилармиз”, деб Айтишга қандай ҳаддингиз сиғди?

¹⁵Худо Шоҳдир, Сарвари Оламдир Унинг номи. У шундай демоқда: “Мўаб вайрон бўлади, Шаҳарлари босиб олинади. Энг сара йигитлари қириб ташланади.

¹⁶Мўабга кулфат яқинлашмоқда, Фалокат унга елдай учиб келмоқда.

¹⁷Эй Мўаб қўшнилари, қайғуринглар, Эй Мўабни таниганлар, мотам тутинглар. Айтинглар: «Эвоҳ, салтанат ҳассаси[301] синди. Қудратли ва улуғвор ҳасса парчаланди.»

¹⁸Эй Дибонда[302] яшайдиганлар, Тўрдаги ўрнингиздан туринглар, Ердаги тупроққа ўтиринглар. Зеро, Мўабни ҳалок этувчи сизга қарши чиқади, У қўрғонларингизни қулатади.

¹⁹Эй Арорда[303] яшайдиганлар, Кўчага чиқиб кузатиб туринглар! Қочиб кетаётган эркагу аёллардан «Нима бўлди?» деб сўранглар.

²⁰Эвоҳ, Мўаб шарманда бўлди, вайрон қилинди. Уввос солиб, фарёд қилинглар! Мўаб хароб бўлганини Арнон дарёси бўйларида эълон қилинглар.

²¹Мен ясси тепаликларда жойлашган ҳамма шаҳарларни: Хўлунни, Яхазни[304], Мифатни,

²²Дибонни, Навони, Байт — Диблатайимни,

²³Хиратайимни, Байт — Гамулни, Байт — Миённи,

²⁴Харийўтни, Бозрахни[305] жазолайман. Хуллас, узоқ — яқинда жойлашган ҳамма Мўаб шаҳарлари вайрон бўлади.

²⁵Мўабнинг қудрати синади, кучи кесилади.” Эгамизнинг каломи шудир.

²⁶Ўзини Эгамиздан устун қўйган Мўабни маст[306] қилинглар. Ўз қусуғида ўзи думалаб ётсин, одамларга кулги, масхара бўлсин.

²⁷Эй Мўаб, эсингдами, Исроил устидан кулган эдинг! У ўғримидики, у ҳақда гапирганингда бошингни чайқаган эдинг!

²⁸Эй Мўаб аҳолиси! Шаҳарларни тарк этинг, Қоялар орасида яшаб юраверинг. Тоғ дарасида ин қурган кабутарлардай бўлинг.

²⁹Эшитганмиз Мўабнинг мағрурлигини, Манманлиги, киборлиги, такаббурлигини! Нақадар такаббурдир у! Ниҳоятда гердайиб кетган!

³⁰Эгамиз шундай демоқда: “Мен бу халқнинг сурбетлигини биламан. Улар беҳуда мақтанадилар.

³¹Шундай экан, Мўаб учун Мен йиғлайман, Бутун Мўаб халқи учун фарёд қиламан. Хир — Харасот[307] аҳолиси учун кўз ёш тўкаман.

³²Эй Сивмо қишлоғининг узумзорлари, Мен ҳам, Язир шаҳри сингари, сизлар учун қайғураман[308]. Сизнинг новдаларингиз ўсиб кетди, Ҳатто Ўлик денгиздан ҳам ошиб ўтди, Шохларингиз Язир шаҳригача[309] етди. Аммо ёзги мевалар ва узумларингизга Зараркунандалар тушди.

³³Мўабнинг ҳосилдор ерларида Шодлигу хурсандчилик барҳам топди. Мен узум сиқиш чуқурларидаги[310] Шаробни тортиб оламан. Энди ҳеч ким шодликдан ҳайқириб узум эзмайди, Шодон қийқириқлар энди эшитилмайди.

³⁴Хашбон, Элалей аҳли фарёд чекади, Уларнинг овози Яхазгача эшитилади. Садоси Зўвардан Хўронайимгача жаранглайди, То Эглат — Шалишиёгача етиб боради. Ҳатто Нимрим сувлари нобуд бўлади.

³⁵Мўаб саждагоҳларида[311] қурбонлик қилганларни ўлдираман, Ўз худоларига атаб тутатқи тутатганларни йўқ қиламан, — деб айтмоқда Эгамиз. —

³⁶Қалбим най каби нола қилиб, Мўаб учун қайғурмоқда. Ҳа, қалбим най каби, Хир — Харасот одамлари учун йиғламоқда. Ахир, уларнинг йиққан бойлиги йўқ бўлди.

³⁷Қайғудан ҳамма сочини олдирган, Ҳамма соқолини қириб ташлаган, Ҳамма қўлларини тилган[312], Белларига қанор ўраб олган[313].

³⁸Мўабдаги ҳамма томлар устида[314], Ҳамма шаҳар майдонларида Фақат марсия айтилади. Зотан, Мен Мўабни синдириб ташлайман, Кераксиз идишдай чилпарчин қиламан, — деб айтмоқда Эгамиз. —

³⁹Мўаб чил — чил синади! Одамлари аччиқ — аччиқ йиғлайди! Шармандаликдан Мўаб юзини яширади! Мўаб ҳаммага масхара бўлади, Унинг аҳволидан қўшни халқлар ваҳимага тушади.”

⁴⁰Эгамиз шундай демоқда: “Қаранглар! Душман бургут сингари, Мўабга ҳужум қилмоқда, Қанот кериб Мўаб узра парвоз этмоқда.

⁴¹Мўаб шаҳарлари[315] энди олинади, Қалъалари қўлга киритилади. Ўша куни Мўаб лашкарлари ваҳимага тушади, Улар дард тутган аёл каби бўлиб қолади.

⁴²Ахир, Мўаб ўзини Мендан устун қўйди, Энди у нобуд бўлади.

⁴³Эй Мўаб аҳли, сизни ваҳима, Тузоқ ва чоҳ кутмоқда! — деб айтмоқда Эгамиз. —

⁴⁴Ваҳимадан қочган чуқурга тушар, Чуқурдан чиққан эса тузоққа илинар. Мен Мўабнинг бошига Жазо йилини келтираман, — деб айтмоқда Эгамиз. —

⁴⁵Ҳолдан тойган қочоқлар Хашбон шаҳри соясида тўхтайди. Аммо олов чиқади Хашбон шаҳридан, Аланга чиқади шоҳ Сихўннинг шаҳридан[316]. Ёнғин бутун Мўаб юртини ямлаб ютади, Исёнкор одамларнинг бошини ейди[317].

⁴⁶Эй Мўаб, ҳолингга вой! Хамўшга сиғинганлар нобуд бўлади, Ўғил — қизларинг асирликка тушади.

⁴⁷Аммо кейинчалик Мен Мўаб халқини яна фаровонликка эриштираман[318].” Эгамизнинг каломи шудир. Мўаб тўғрисидаги башоратлар ўз ниҳоясига етди.