Read Муқаддас Китоб Uzbek Еремиё 49 Bible Online

Еремиё 49 - Муқаддас Китоб Uzbek bible

Еремиё 49

¹Эгамиз Оммон[319] халқи тўғрисида шундай дейди: “Исроил тирноққа зормиди?! Унинг меросхўри йўқмиди?! Нимага унда Мўлахга[320] топинадиганлар Гад ҳудудини эгаллаб олишди? Нимага Оммон халқи Гад шаҳарларида яшаяпти?

²Бу қилмишлари учун шундай кунлар келадики, Мен Оммонликларнинг Рабба шаҳрига[321] қарши уруш эълон қиламан, — деб айтмоқда Эгамиз. — Рабба шаҳрини вайроналар уюмига айлантираман, Атрофдаги қишлоқларига ўт қўяман. Шунда Исроил халқи Оммон босқинчиларининг ерларини босиб олади, — деб айтмоқда Эгамиз. —

³Дод сол, эй Хашбон![322] Ай шаҳри[323] вайрон бўлди! Эй Рабба аҳолиси, фарёд қилинг! Қанорга ўраниб[324], марсия айтинг, Қайғудан баданингизни тилинг[325]. Ахир, худойингиз Мўлах сургун қилинади, Руҳонийлару аъёнларингиз асирга олиб кетилади.

⁴Эй исёнкор қиз[326] Оммон, Нечун кучинг билан мақтанасан? Сенинг кучинг қирқилади![327] Сен бойлигингга ишонасан, «Бизга ҳужум қилишга ким журъат этар?» дейсан.

⁵Мен Ўзим сенга ҳар томондан даҳшат соламан, — деб айтмоқда Сарвари Олам — Раббий. — Ҳаммангиз тумтарақай бўлиб қочасизлар, Қочоқларни ҳеч ким тўплай олмайди.

⁶Аммо шундан сўнг Мен Оммон халқини яна фаровонликка эриштираман[328].” Эгамизнинг каломи шудир.

⁷Сарвари Олам Эдом[329] ҳақида шундай демоқда: “Темонда[330] фаросатли киши қолмадими? Оқилона насиҳат берадиган топилмадими? Ақлларини моғор босдими?

⁸Эй Дедонликлар[331], қочинглар, Чуқур ғорларда бекиниб олинглар! Вақт келди Эсов наслини[332] жазолашга, Фалокат келтираман унинг бошига.

⁹Боғингизда узум терган одамлар Бир — икки бош бўлса — да, узум қолдиради — ку! Кечаси уйга тушган ўғри Фақат хоҳлаган нарсасини олади — ку!

¹⁰Мен эса Эсовнинг бор — йўғини тортиб оламан, Унинг пана жойларини ошкор қиламан, У ҳеч қаерга яширина олмайди. Унинг болалари ҳалок бўлади, Оға — ини, қўшнилари ўлади. Ундан асар ҳам қолмайди.

¹¹Етимларингизни қолдиринг, Уларнинг жонини асрайман. Беваларингиз Менга инониб яшасин.”

¹²Эгамиз шундай демоқда: “Айбсиз одамлар жабр тортса — ю, сен, эй Эдом, жазосиз қоласанми?! Йўқ, сен жазодан қочиб қутулолмайсан. Жазо косасидан[333] албатта ичасан.

¹³Ўз номим билан қасам ичиб[334] айтаманки, Бозрах шаҳри[335] вайрон бўлади. Унинг аянчли аҳволи одамларни ваҳимага солади. Ўтган — кетганлар уни мазах қилиб, номини қарғишларда ишлатади. Ён — атрофидаги ҳамма шаҳарлар ҳам то абад ташландиқ бўлиб қолади.” Эгамизнинг каломи шудир.

¹⁴Эгамиз барча халқларга жарчи юборди, Мен, Еремиёга шундай хабар етиб келди: “Тўпланинг! Эдомга ҳужум қилинг, Қани, жангга отланинг!”

¹⁵Эгамиз дейди: “Эй Эдом, сени халқлар орасида арзимас қилиб қўяман, Бутун одамзод сендан ҳазар қиладиган бўлади.

¹⁶Важоҳатинг сени алдади, Такаббурлигинг сени аҳмоқ қилди. Сен — ку тик қояда яшайсан, Азим чўққиларни эгаллагансан. Бургут каби инингни баланд қурган бўлсанг ҳам, Сени у ердан тортиб тушираман.” Эгамизнинг каломи шудир.

¹⁷Эгамиз шундай демоқда: “Эдомнинг бошига тушадиган кулфатлар шу қадар даҳшатли бўладики, бу юртнинг олдидан ўтган ҳар бир киши унинг аянчли аҳволидан ваҳимага тушиб, қотиб қолади. Садўм, Ғамўра[336] ва уларнинг атрофидаги шаҳарлар қандай вайрон бўлган бўлса, Эдом ҳам худди шундай вайрон бўлади. У ерда ҳеч ким яшамайди.

¹⁹Мен, Иордан чакалакзоридаги арслондай, яйловдаги қўйларга ҳужум қиламан. Бир зумда Эдом халқини ўз юртидан ҳайдаб чиқараман. Ўзим хоҳлаган инсонни у ерга бош қиламан. Ахир, ким Менга тенг кела олади?! Ким Мендан ҳисобот сўрай олади?! Қайси чўпон Менга қарши тура олади?!

²⁰Шундай экан, Эдом халқига қарши тузган режаларимни эшитиб қўйинг. Темон аҳолисига қилган ниятларимга қулоқ тутинг: йиртқичлар сурувдаги қўзичоқларни судраб кетади. Қилмишлари дастидан ям — яшил яйловлари пайҳон бўлади.

²¹Эдом гурсиллаб қулаганда, ер юзи ларзага келади. Халқнинг доду войлари Қизил денгизгача[337] эшитилади.

²²Қаранглар! Душман бургутдай Бозрахга ҳужум қилмоқда. Қанот кериб шаҳар узра парвоз этмоқда. Ўша куни Эдом лашкари дард тутган аёл каби ваҳимага тушади.”

²³Қуйидаги хабар Дамашқ ҳақидадир: Эгамиз шундай дейди: “Хомат билан Арпад аҳли[338] шум хабар эшитишади, Шунинг учун улар саросимага тушади. Юрагига тушган ғулғула босилмайди, Жўшқин денгиз каби тинчланмайди.

²⁴Дамашқ мадорсиз қолади, Орқага қочмоқчи бўлади, Бутун вужудини ваҳима қамраб олади. Дард тутган аёлдай азобу қийноқда қолади.

²⁵Эвоҳ, машҳур шаҳар тарк этилади! Қувонч макони[339] ташлаб кетилади!

²⁶Ўша куни йигитлари майдонларда ўлади, Ҳамма сипоҳлари ҳалок бўлади, — деб айтмоқда Сарвари Олам. —

²⁷Мен Дамашқ деворларига ўт қўяман, Олов Банҳадад қалъаларини ёндириб ташлайди.”

²⁸Бобил шоҳи Навухадназар[340] мағлуб қилган Кедар ва Хазор[341] шоҳликлари ҳақида Эгамиз шундай дейди: “Қани бўлинг, Кедарга ҳужум қилинг! Ўша шарқ қабилаларини ҳалок этинг!

²⁹Қўлга киритинг чодирларию қўйларини, Чодир пардаларию бор бисотини. Туяларини ўзингизга олинг. Одамлар бақиради: «Атрофни даҳшат қамради!»

³⁰Эй Хазор аҳолиси! Қочинг! Узоқларга бош олиб кетинг. Чуқур ғорларда яшириниб олинг, — деб айтмоқда Эгамиз. — Зеро, Бобил шоҳи Навухадназар Сизларга қарши бир режа тузди, Сизларни ҳалок этиш ниятида юрибди.

³¹Эй Бобил лашкарлари, Қани, хотиржам бўлган халққа ҳужум қилинглар! Бехатар яшаётганларга ташланинглар! — деб айтмоқда Эгамиз. — Улар саҳрода ёлғиз яшайдилар, Шаҳарларининг на дарвозалари, на тамбалари бор.

³²Уларнинг туяларини ўлжа оласиз, Мол подаларини қўлга киритасиз. Сочини олдириб юрган[342] Хазорликларни Мен тўрт томонга тарқатиб юбораман. Уларнинг устига ҳар ёқдан кулфат ёғдираман, — деб айтмоқда Эгамиз. —

³³Хазор то абад ташландиқ бўлиб қолади, Чиябўрилар маконига айланади. У ерда ҳеч ким яшамайди, У жойларга ҳеч ким бориб ўрнашмайди.”

³⁴Яҳудо шоҳи Зидқиё[343] ҳукмронлигининг илк даврида Эгамиз Еремиё пайғамбарга Элам юрти[344] тўғрисида Ўз сўзини аён қилди.

³⁵Сарвари Олам демоқда: “Мен Элам мерганларини нобуд қиламан. Қудратининг манбаини синдираман.

³⁶Улар устига тўрт томондан душман соламан. Ҳаммасини ер юзининг тўрт томонига тарқатиб юбораман. Эламликлар қочиб бормаган бирон — бир юрт қолмайди.

³⁷Мен Эламни қасди бор душманлари қаршисида саросимага соламан. Қайнаган ғазабимни устиларига кулфат қилиб ёғдираман, — деб айтмоқда Эгамиз. — Ортидан қилич солиб, ҳаммасини битта қолдирмай қириб ташлайман.

³⁸Уларнинг шоҳини аъёнлари билан бирга йўқ қиламан. Эламда Ўз тахтимни ўрнатаман.

³⁹Аммо кейинчалик Мен Элам халқини яна фаровонликка эриштираман.” Эгамизнинг каломи шудир.