Read Муқаддас Китоб Uzbek Матто 27 Bible Online

Матто 27 - Муқаддас Китоб Uzbek bible

Матто 27

¹Тонг отганда, бош руҳонийлар ва халқ йўлбошчиларининг ҳаммаси Исони ўлимга маҳкум қилишга келишиб олдилар.

²Улар Исони боғлаб, ҳоким Пилатга[270] олиб бориб топширдилар.

³Хоин Яҳудо эса Исонинг ўлимга маҳкум этилганини билиб, қилган ишидан пушаймон бўлди. У ўттиз кумуш тангани бош руҳонийлар билан йўлбошчиларга қайтариб олиб келди.

⁴У: — Мен гуноҳ қилдим! Бегуноҳ одамга хоинлик қилдим, — деди. Улар эса: — Бизга нима?! Бу сенинг ишинг! — дейишди.

⁵Яҳудо кумуш тангаларни Маъбадга отиб юборди — да, чиқиб кетди. У бориб, ўзини осиб ўлдирди.

⁶Бош руҳонийлар тангаларни териб олиб: “Бу пулни Маъбад хазинасига қўша олмаймиз, чунки булар қонга беланган”, — дейишди.

⁷Улар маслаҳатлашиб, бу пулга кулолнинг даласини[271] сотиб олдилар, у ерга мусофирлар дафн қилинадиган бўлди.

⁸Шунинг учун ўша ер бугунгача “Қон Ери” деб аталади.

⁹Шундай қилиб, Еремиё пайғамбарнинг башорати[272] бажо бўлди: “Улар ўттиз кумуш тангани олиб, Кулолнинг даласини сотиб олдилар. Бу пул Исроил халқининг У учун белгилаган нархи эди.” Эгамизнинг амри бўйича, Еремиёнинг ҳаётида ҳам худди шундай воқеа юз берган эди.

¹⁰

¹¹Исо ҳоким Пилатнинг ҳузурида турганда ҳоким Исодан: — Сен яҳудийларнинг Шоҳимисан? — деб сўради. — Сиз шунақа дейсиз, — деб жавоб берди Исо.

¹²Бош руҳонийлар билан йўлбошчилар Исони айблаётганларида эса, У ҳеч қандай жавоб бермади.

¹³Шунда Пилат Унга: — Эшитмаяпсанми, Сенинг бўйнингга қанча айблар қўйишяпти! — деди.

¹⁴Лекин Исо биронта айбловга жавоб қайтармади. Ҳоким бунга қойил қолди.

¹⁵Ҳокимнинг бир одати бор эди: у ҳар Фисиҳ байрамида[273] оломоннинг хоҳишига кўра, бир маҳбусни озод қилар эди.

¹⁶Ўша пайтда отнинг қашқасидай таниқли бўлган Ёшуа[274] Бараббас[275] исмли бир маҳбус бор эди.

¹⁷Халқ тўплангач, Пилат улардан сўради: — Сизлар кимни озод қилишимни истайсизлар: Ёшуа Бараббасними ёки Масиҳ деб аталган Исоними?

¹⁸Улар Исони ҳасад туфайли қўлга туширишганини Пилат билар эди.

¹⁹Пилат ҳукм курсисида ўтирган эди, хотини унга шундай хабар юборди: “Бу Одам айбсиз, Унга бирон нарса қила кўрмагин, кеча тушимда У сабабли қаттиқ азоб тортдим.”

²⁰Аммо бош руҳонийлар билан йўлбошчилар оломонни қайраб, Пилатдан: “Бараббасни озод қилинг, Исони эса ўлдиринг” деб сўрашга уларни кўндирдилар.

²¹Ҳоким оломондан яна сўради: — Икковидан қайси бирини озод қилишимни истайсизлар? — Бараббасни! — деб жавоб берди улар.

²²— Масиҳ деб ном олган Исони нима қилай? — деб сўради Пилат. — Хочга михлансин! — дейишди бир оғиздан.

²³— Нимага? У нима ёмонлик қилди? — деб сўради ҳоким. Лекин оломон: — Хочга михлансин! — деб баттар бақирарди.

²⁴Пилат қўлидан ҳеч нарса келмаётганини ва ғалаён бошланаётганини кўриб: — Бу Одамнинг[276] тўкиладиган қони учун мен айбдор эмасман. Бунга ўзларингиз жавоб берасизлар! — деди — да, оломоннинг кўзи олдида сув олиб, қўлларини чайди.

²⁵Бутун халқ бунга жавобан: — Унинг қони бизнинг ва болаларимизнинг гарданида бўлсин! — дейишди.

²⁶Шундан сўнг Пилат Бараббасни озод қилди. Исони эса қамчилатиб, хочга михлашни буюрди.

²⁷Ҳокимнинг аскарлари Исони ҳукумат саройига олиб бориб, бутун бўлинмани Унинг олдига тўплашди.

²⁸Улар Исонинг кийимларини ечиб олиб, Унинг эгнига қизил тўн кийдирдилар.

²⁹Тиканлардан тож ўриб, бошига кийгиздилар. Ўнг қўлига қамиш тутқизиб, Унинг олдида тиз чўкканча: “Яшавор, эй яҳудийларнинг Шоҳи!” деб масхара қилдилар.

³⁰Сўнг Унга тупуриб, қамиш билан қайта — қайта бошига урдилар.

³¹Уни шундай масхара қилганларидан кейин, устидаги тўнни ечиб олиб, Ўзининг кийимларини кийдиришди. Сўнг Уни хочга михлаш учун олиб кетишди.

³²Улар йўлда Киринеялик[277] Шимўн деган кишини учратиб қолиб, Исонинг хочини[278] кўтариб боришга уни мажбур қилдилар.

³³Улар Гўлгота деган жойга етиб келдилар. Гўлгота “бош суяги” маъносини беради.

³⁴Аскарлар у ерда Исога ичгани аччиқ ўт[279] аралаштирилган шароб бердилар. Исо уни татиб кўрди, аммо ичмади.

³⁵Аскарлар Исони хочга михлаб қўйишди. Кийимлари учун қуръа ташлаб, ўзаро бўлишиб олишди[280].

³⁶Кейин ўша ерда Исони қўриқлаб ўтиришди.

³⁷Исонинг бош томонига улар: “Бу яҳудийларнинг Шоҳи Исодир” деган айбномани осиб қўйдилар.

³⁸Исо билан бирга иккита қароқчини ҳам михлаган эдилар. Уларнинг бири Исонинг ўнг томонида, бири чап томонида эди.

³⁹Ўтиб кетаётганлар бошларини чайқаб, Исони ҳақоратлашарди[281]:

⁴⁰— Эй Маъбадни бузиб уч кун ичида тиклайдиган! Агар Худонинг Ўғли[282] бўлсанг, Ўзингни Ўзинг қутқар — чи! Хочдан тушиб кўр — чи!

⁴¹Бош руҳонийлар, Таврот тафсирчилари ва йўлбошчилар ҳам уларга қўшилиб, Исони масхаралай кетишди:

⁴²— У бошқаларни қутқарарди, Ўзини эса қутқара олмайди! У Исроилнинг Шоҳи эмиш! Қани, хочдан тушсин, шунда биз Унга ишонамиз.

⁴³У Худога ишонарди. Агар Худо Ундан мамнун бўлса, ҳозир Уни қутқарсин[283]. Ахир, У Ўзини Худонинг Ўғли деб атаган — ку!

⁴⁴Исо билан бирга хочга михланган қароқчилар ҳам Уни шундай ҳақоратлар эдилар.

⁴⁵Тушдан бошлаб соат учгача[284] ҳамма ёқ зулматга чўмди.

⁴⁶Соат учларда Исо баланд овоз билан: — Эли, Эли, ламо шавақтани?[285] — деб фарёд қилди. Бунинг таржимаси: “Эй Худойим! Эй Худойим! Нега Мени тарк этдинг?!”[286] демакдир.

⁴⁷У ерда турган баъзилар буни эшитиб: — У Илёсни[287] чақиряпти, — дейишди.

⁴⁸Улардан бири югуриб бориб, шимгични олди ва арзон шаробга[288] ботириб, бир қамишнинг учига илди — да, Исога ичиш учун узатди.

⁴⁹Бошқалари эса: — Қани, кўрайлик — чи, Илёс келиб[289] Уни қутқарармикан, — дейишди.

⁵⁰Аммо Исо қаттиқ фарёд қилди — ю, жон берди.

⁵¹Шу заҳоти Маъбаддаги парда[290] юқоридан пастгача йиртилиб, иккига бўлиниб кетди. Ер ларзага келди, тошлар ёрилди.

⁵²Қабрлар очилиб, тақводор одамларнинг кўпчилиги тирилди.

⁵³Улар қабрларидан чиқдилар, Исо тирилгандан кейин муқаддас Қуддус шаҳрига бордилар. Кўп одамлар уларни кўрди.

⁵⁴Исони қўриқлаб турган Рим юзбошиси билан ёнидаги аскарлар зилзилани ва содир бўлаётган барча ишларни кўриб, ваҳимага тушдилар. Улар: — Ҳақиқатан ҳам бу Одам Худонинг Ўғли экан! — дедилар.

⁵⁵У ерда бир талай аёллар ҳам бор эди, улар узоқдан қараб турган эдилар. У аёллар Жалиладан Исога эргашиб келган ва Унга хизмат қилгандилар.

⁵⁶Уларнинг орасида Магдалалик[291] Марям, Ёқуб билан Юсуфнинг онаси Марям ва Забадиё ўғилларининг[292] онаси ҳам бор эди.

⁵⁷Оқшом тушаётган пайтда[293] Юсуф деган Ариматеялик[294] бир бой одам келди. У ҳам Исонинг шогирди эди.

⁵⁸Юсуф Пилатнинг ҳузурига бориб, Исонинг жасадини сўради. Пилат жасадни унга беришни буюрди.

⁵⁹Юсуф жасадни олиб, уни тоза зиғир матосига кафанлади

⁶⁰ва ўзи учун қояга ўйдирган янги қабрга қўйди. Юсуф катта тошни юмалатиб келиб, қабрнинг оғзини ёпди ва ўзи кетди.

⁶¹Магдалалик Марям билан бошқа Марям[295] у ерда қолиб, қабрнинг рўпарасида ўтиравердилар.

⁶²Шаббат арафасининг эртасига бош руҳонийлар ва фарзийлар Пилатнинг ҳузурига йиғилишиб,

⁶³дедилар: — Ҳазрати олийлари, бир нарса эсимизга тушиб қолди: ўша ёлғончи тириклигида: “Уч кундан кейин Мен тириламан”, деган эди.

⁶⁴Шунинг учун буйруқ беринг: қабр уч кун қўриқлансин. Акс ҳолда, Унинг шогирдлари бориб, жасадни ўғирлаб кетадилар — да, одамларга: “У ўликдан тирилди” деб айтадилар. Бу ёлғон биринчисидан[296] ҳам баттар бўлади.

⁶⁵Пилат уларга деди: — Хўп, қўриқчиларни олиб, қўлингиздан келганча, қабрни қўриқланглар.

⁶⁶Улар бориб, қабр тошига муҳр босдилар ва қабрни қўриқлай бошладилар.