Read Муқаддас Китоб Uzbek Марк 6 Bible Online

Марк 6 - Муқаддас Китоб Uzbek bible

Марк 6

¹Исо у ердан жўнаб, она шаҳрига[55] борди. Шогирдлари ҳам Унинг ортидан эргашдилар.

²Шаббат куни Исо синагогада таълим берди. Уни тинглаётганларнинг кўпчилиги ҳайратга тушиб: — Бу Одам шунча нарсани қаердан ўрганди экан — а? — деб сўрардилар. — Унга бундай доноликни ким берди? У бундай мўъжизаларни қандай қиляпти?

³Ие, У Марямнинг дурадгор ўғли — ку! Ёқуб, Юсуф, Яҳудо ва Шимўннинг акаси эмасми бу?! Унинг сингиллари ҳам орамизда яшайди — ку! Одамлар Исодан қаттиқ хафа бўлдилар.

⁴Исо уларга шундай деди: — Пайғамбар она шаҳридан, ўз қариндош — уруғлари ва уйидан бошқа ҳамма ерда иззатланади.

⁵Исо у ерда ҳеч қандай мўъжиза кўрсата олмади. Фақатгина бирмунча беморларга қўл теккизиб, уларни соғайтирди.

⁶Исо одамларнинг ишончсизлигига ҳайрон қолди. Шундан сўнг Исо атрофдаги қишлоқларда кезиб юриб, таълим берарди.

⁷Ўн икки ҳаворийни ёнига чақириб, иккита — иккитадан қилиб жўната бошлади. Уларга ёвуз руҳлар устидан ҳокимият берди.

⁸Уларга буюриб деди: “Йўл учун ёлғиз ҳассадан бошқа ҳеч нарса — нон ҳам, тўрва ҳам, белбоғларингизга мис чақа ҳам қистириб олманглар,

⁹оёғингизга чориқ кийиб, устингизга қўшимча кийим олманглар.”

¹⁰Исо яна деди: “Бирор ерга бориб, биронта уйга кирганингизда, то ўша жойни тарк этгунингизгача, шу уйда туринглар.

¹¹Агар бирор жойнинг одамлари сизни қабул қилмаса ва сизга қулоқ солмаса, у ердан чиқиб кетаётганингизда уларни огоҳлантириш тариқасида оёқларингизнинг чангини қоқиб кетинглар[56].”[57]

¹²Шундай қилиб, ҳаворийлар йўл юриб, тавба қилинглар, деб ҳаммани даъват қилишди.

¹³Улар кўп жинларни қувиб чиқаришди ва кўп хасталарга зайтун мойи суртиб[58] уларни соғайтиришди.

¹⁴Исонинг номи эл оғзига тушиб қолган эди. Шоҳ Ҳироднинг[59] қулоғига ҳам миш — мишлар етиб борди. Баъзи одамлар: “Яҳё чўмдирувчи тирилиб келибди. Шунинг учун У мўъжизалар кўрсатиш қудратига эга”, дейишарди[60].

¹⁵Бошқалар эса: “Бу Илёс[61]”, деб айтишарди. Яна бошқа бировлари: “Қадимги пайғамбарларга ўхшаган бир пайғамбар бу”, деб айтардилар.

¹⁶Ҳирод буларни эшитиб: “Мен бошини олдирган Яҳё тирилиб келибди”, деди.

¹⁷Ҳирод ўз укаси Филипнинг хотини Ҳиродияга уйланган эди. Яҳё эса Ҳиродга: “Сиз укангизнинг хотинига уйлана олмайсиз, бу қонунга зид”, деб айтар эди. Шунинг учун Ҳирод Яҳёни қўлга олиб, зиндонга қаматиб қўйган эди.

¹⁸

¹⁹Ҳиродиянинг ҳам Яҳёда қасди бор эди. У Яҳёни ўлдирмоқчи бўларди, аммо бу ниятига ета олмаётган эди.

²⁰Негаки Ҳирод Яҳёнинг солиҳ ва муқаддас киши эканини билиб, ундан қўрқар ва уни ҳимоя қилар эди. Унинг сўзлари Ҳиродни гангитиб қўярди, шунга қарамай, Ҳирод уни эшитишни хуш кўрарди[62].

²¹Бир куни қулай фурсат туғилиб қолди. Ҳирод ўзининг туғилган куни муносабати билан амалдорларига, лашкарбошиларига ва Жалила ҳудудининг йўлбошчиларига зиёфат берди.

²²Ҳиродиянинг қизи[63] кириб, рақс тушди ва Ҳирод билан улфатларининг кўнглини топди. Шоҳ қизга: — Тила тилагингни, тилаган нарсангни бераман, — деди.

²³Унга ҳатто қасам ичиб: — Мендан нима сўрасанг, бераман, шоҳлигимнинг ярмигача бўлса ҳам, бераман, — деди.

²⁴Қиз ташқарига чиқиб онасига: — Нима сўрай? — деди. — Яҳё чўмдирувчининг бошини сўра! — деди онаси.

²⁵Қиз шу онда шоҳ ҳузурига югуриб бориб: — Менга ҳозироқ Яҳё чўмдирувчининг бошини лаганда келтириб беришингизни сўрайман, — деди.

²⁶Шоҳ жуда хафа бўлди. Аммо меҳмонлари олдида қасам ичгани учун қизнинг илтимосини рад этишни истамади.

²⁷У ўша заҳоти жаллодни юбориб, Яҳёнинг бошини келтиришни буюрди.

²⁸Жаллод зиндонга бориб, Яҳёнинг бошини танидан жудо қилди. Кейин унинг бошини лаганда келтириб, қизга берди. Қиз эса онасига берди.

²⁹Яҳёнинг шогирдлари юз берган ҳодисани эшитиб, унинг жасадини олгани боришди ва уни дафн этишди.

³⁰Ҳаворийлар Исонинг олдига йиғилиб, қилган ҳамма ишларини, халққа нималар ўргатишганини айтиб бердилар[64].

³¹Исо уларга: — Келинглар, ёлғиз ўзимиз кимсасиз жойга борайлик, бир оз дам олинглар, — деди. Чунки келиб — кетувчилар кўплигидан уларнинг овқат ейишга ҳам вақти йўқ эди.

³²Исо билан шогирдлари қайиққа тушиб[65], ёлғиз ўзлари кимсасиз жойга жўнаб кетишди.

³³Лекин кўпчилик уларнинг қаерга кетаётганини билиб қолдилар. Шунда атрофдаги ҳамма шаҳарлардан одамлар пиёда йўлга тушишди, Исо билан шогирдлари бораётган жойга югуриб, улардан олдин етиб боришди.

³⁴Исо қайиқдан тушганда, катта бир оломонни кўрди. Уларга ачиниб кетди, чунки улар чўпонсиз қўйларга ўхшарди. Исо уларга кўп нарсалар ҳақида таълим берди.

³⁵Кеч кирганда, шогирдлар Исонинг олдига келиб дедилар: — Бу жой кимсасиз экан, бунинг устига, жуда кеч бўлиб қолди.

³⁶Халқни жўнатиб юборинг, токи улар атрофдаги қишлоқ ва овулларга бориб, ўзларига егулик сотиб олишсин.

³⁷— Сизлар уларга овқат беринглар! — деди Исо. — Наҳотки биз икки юз кумуш тангага[66] нон сотиб олиб келиб, халққа едирсак? — деб сўрашди Ундан.

³⁸Исо деди: — Қанча нонларингиз бор? Бориб кўринглар. Улар билиб келиб: — Бешта нон, иккита балиқ бор экан, — дейишди.

³⁹Исо халойиқни гуруҳ — гуруҳ қилиб, яшил ўт устига ўтқазишни шогирдларига буюрди.

⁴⁰Халқ юзтадан ва элликтадан гуруҳ — гуруҳ бўлиб ўтирди.

⁴¹Исо бешта нон билан иккита балиқни олди ва осмонга қараб, шукрона дуосини ўқиди. Нонларни синдириб, халойиққа тарқатиш учун шогирдларига берди. Иккита балиқни ҳам ҳаммага тақсимлаб берди.

⁴²Ҳамма еб тўйди.

⁴³Сўнг ортиб қолган нон бурдаларини ва балиқларни йиғиб олишган эди, тўла ўн икки сават чиқди.

⁴⁴Нон еганлар орасида беш минг эркак бор эди.

⁴⁵Исо вақт ўтказмай, шогирдларини қайиққа тушириб, кўлнинг нариги томонидаги[67] Байтсайда шаҳрига[68] кетишга мажбур қилди. Оломонни эса уйларига қайтариб жўнатиб юборди.

⁴⁶Одамлар билан хайрлашгандан кейин, ибодат қилиш учун тепаликка чиқди.

⁴⁷Оқшом тушди. Қайиқ кўлнинг ўртасида, Исо эса ёлғиз Ўзи қуруқликда қолган эди.

⁴⁸Шогирдлар эшкак эшишга қийналаётган эдилар, чунки шамол қайиққа қарши эсар эди. Исо буни кўриб, эрта саҳарда кўл устида юрганича шогирдлари томон борди — да, уларнинг олдидан ўтиб кетмоқчи бўлди[69].

⁴⁹Шогирдлар эса кўл юзида юрган Исони кўриб, арвоҳ деб ўйлаб, бақириб юборишди.

⁵⁰Чунки ҳаммалари Уни кўриб, ваҳимага тушиб қолган эдилар. Лекин Исо ўша заҳоти уларга: — Дадил бўлинглар! Қўрқманглар, бу Менман! — деди.

⁵¹Сўнг Исо шогирдлари ёнига — қайиққа ўтгач, шамол тиниб қолди. Шогирдлар тамомила ҳайратга тушдилар,

⁵²чунки улар нон тўғрисидаги мўъжизани ҳам тушунмаган эдилар, уларнинг имони суст эди[70].

⁵³Улар кўлдан сузиб ўтиб[71], Генисарет[72] ўлкасига келдилар. Ўша ерда қайиқни боғладилар.

⁵⁴Қайиқдан чиқишлари биланоқ халқ Исони таниб қолди.

⁵⁵Одамлар бутун юртни югуриб айланиб чиқдилар, хасталарни тўшакларда Исонинг олдига олиб бордилар. Улар ҳар сафар Исонинг қаердалигини эшитишса хасталарни ўша ерга олиб боришарди.

⁵⁶Исо қаерга бормасин — қишлоқларгами, шаҳарларгами, овулларгами — одамлар хасталарни очиқ майдонларга ётқизиб қўйишарди. Хасталар Исодан: “Ҳеч бўлмаса кийимингизнинг этагига қўл теккизайлик”, деб илтимос қилишарди. Унга қўл теккизганларнинг ҳаммаси шифо топарди.