Read Муқаддас Китоб Uzbek Луқо 1 Bible Online

Луқо 1 - Муқаддас Китоб Uzbek bible

Луқо 1

¹Ҳурматли Теофилус![1] Ўзингизга маълумки, кўп одамлар орамизда Худонинг қилган ишлари тафсилотини ёзишга киришганлар. Бу воқеаларни ёзишда улар бўлиб ўтган ҳодисаларни бошидан кўрган ва уларни бизга етказган одамларнинг сўзларини асос қилиб олганлар. Шунинг учун мен ҳам ҳаммасини бошидан синчиклаб текширганимдан кейингина, бу воқеаларнинг тафсилотини тартиб билан сизга ёзиб беришга қарор қилдим,

⁴токи сизга ўргатилган таълимотнинг ҳақиқийлигига ўзингиз ишонч ҳосил қилинг.

⁵Яҳудия шоҳи Ҳирод[2] даврида Закариё деган бир руҳоний[3] бор эди. У руҳоний Абиё уруғидан[4] келиб чиққанди, хотини Элисабет ҳам руҳонийлар[5] наслидан эди.

⁶Иккови ҳам Худо олдида солиҳ бўлиб, Эгамизнинг амру фармонларига беками — кўст риоя қилишарди.

⁷Элисабет бепушт бўлгани учун уларнинг фарзанди йўқ эди. Бунинг устига, иккови ҳам кексайиб қолган эдилар.

⁸Закариёнинг руҳонийлар бўлинмаси Маъбадда навбатчилик қилаётган кунларнинг бирида, Закариё Худонинг ҳузурида руҳонийлик вазифасини бажараётган эди.

⁹Руҳонийларнинг одати бўйича, Эгамизнинг Маъбадига кириб, хушбўй тутатқилар тутатиш[6] қуръаси[7] унга тушганди.

¹⁰Тутатқи тутатиш вақтида катта бир оломон ташқарида ибодат қилаётган эди.

¹¹Шу пайт Эгамизнинг бир фариштаси Закариёга зоҳир бўлди. Фаришта тутатқи қурбонгоҳининг ўнг томонида турарди.

¹²Закариё уни кўриб, қўрққанидан ўзини йўқотиб қўйди.

¹³Фаришта унга деди: — Закариё, қўрқма, сенинг илтижоларинг ижобат бўлди. Хотининг Элисабет сенга бир ўғил туғиб беради. Унинг исмини Яҳё қўясан.

¹⁴У сенга шодлик ва қувонч келтиради, унинг туғилганидан кўпчилик хурсанд бўлади.

¹⁵У Эгамизнинг назарида улуғ бўлади, шаробу ўткир ичимликларни оғзига олмайди. Онасининг қорнидаёқ[8] Муқаддас Руҳга тўлади.

¹⁶Исроил халқидан бўлган кўпларни у Эгаси Худога қайтаради.

¹⁷У Илёс пайғамбарнинг руҳи ва қудратига тўлиб[9], Раббимиз Масиҳдан[10] олдин келади. Раббимизга тайёр бир халқни тақдим қилиш учун оталарнинг юракларини фарзандларига мойил қилади, итоатсизларнинг фикрини солиҳлар донолиги томон буради.

¹⁸Закариё фариштага деди: — Мен бунга қандай амин бўламан? Ахир, мен кексайиб қолганман, хотиним ҳам қариб қолган бўлса?

¹⁹Фаришта унга шундай жавоб берди: — Мен Худонинг ҳузурида турадиган Жаброилман. Сен билан гаплашгани, сенга бу Хушхабарни эълон қилгани юборилганман.

²⁰Сенга айтганларим ўз вақтида бажо бўлади. Аммо менинг сўзларимга ишонмаганинг учун тилдан қоласан. Айтганларим бажо бўлмагунча, гапиролмайсан.

²¹Шу орада Закариёни кутиб турган халқ унинг Маъбадда имиллаб қолганига ҳайрон бўлди.

²²Ниҳоят, Закариё ташқарига чиқди, аммо сўзламоққа тили айланмади. Халқ унинг Маъбадда ваҳий кўрганлигини тушунди. Закариё соқов бўлиб қолгани учун халқ билан имо — ишоралар орқали сўзлашишга мажбур бўлди.

²³Маъбаддаги хизмат муддати тугагач, Закариё уйига қайтиб борди.

²⁴Орадан кўп ўтмай, хотини Элисабет ҳомиладор бўлди. У дастлабки беш ой давомида уйидан чиқмай юрди. У шундай дерди:

²⁵“Буни мен учун Эгам қилди. У менга марҳамат кўрсатиб, халқ орасида мени шармандаликдан қутқарди.”

²⁶Элисабетнинг ҳомиласи олти ойлик бўлганда, Худо фаришта Жаброилни Жалиланинг Носира деган шаҳрига,

²⁷Довуд авлодидан Юсуф исмли йигитга унаштирилган бир қизга юборди. Қизнинг оти Марям эди.

²⁸Фаришта унинг олдига бориб: — Салом, эй Худо ёрлақаган қиз! Эгамиз сен биландир[11], — деди.

²⁹Марям фариштанинг сўзларидан саросимага тушди[12]. “Бундай саломлашув нимани билдирар экан?” деб ўйланиб қолди.

³⁰Фаришта унга деди: — Марям, қўрқма, сен Худодан иноят топдинг.

³¹Сен ҳомиладор бўлиб, ўғил туғасан. Унинг исмини Исо[13] қўясан.

³²У буюк бўлади. Уни Худойи Таолонинг Ўғли[14] деб аташади. Эгамиз Худо Унга бобоси Довуднинг тахтини беради.

³³У то абад Исроил халқи[15] устидан ҳукмронлик қилади, ҳукмронлигининг охири бўлмайди.

³⁴— Мен ҳали эр кўрмаган бўлсам, бу қандай бўлади? — деб сўради фариштадан Марям.

³⁵Фаришта жавоб берди: — Муқаддас Руҳ сени қамраб олади, Худойи Таолонинг қудрати сени қоплайди. Шу боис туғадиган ўғлинг муқаддас бўлади, У Худонинг Ўғли деб аталади[16].

³⁶Мана, қариндошинг Элисабет ҳам қарилигида ҳомиладор бўлди, у ўғил туғади. Ҳомиласи олти ойлик. Одамлар эса уни бепушт деб айтардилар.

³⁷Худо учун имконсиз нарса йўқ!

³⁸— Мен Эгамнинг бандасиман. Ҳаммаси сиз айтганингиздай бўлсин, — деб жавоб берди Марям. Шундан кейин фаришта кетди.

³⁹Кўп ўтмай Марям шошилганича Яҳудия қирларидаги шаҳарга йўл олди.

⁴⁰У Закариёнинг уйига кириб, Элисабет билан саломлашди.

⁴¹Элисабет Марямнинг саломини эшитгани заҳоти қорнидаги боласи ўйноқлаб кетди. Элисабет Муқаддас Руҳга тўлиб,

⁴²баланд овозда шундай хитоб қилди: — Сен аёллар ичра мубораксан, қорнингдаги Бола ҳам муборакдир!

⁴³Мен ким бўлибманки, Раббим Масиҳнинг онаси менинг ҳузуримга келибди!

⁴⁴Сенинг саломинг қулоғимга етиши биланоқ, қорнимдаги бола қувончдан ўйноқлаб кетди.

⁴⁵Нақадар бахтлисан! Чунки Эгамиз айтганларини амалга оширишига сен ишондинг.

⁴⁶Марям шундай деди: “Бутун вужудим билан Эгамни улуғлайман,

⁴⁷Нажоткорим Худодан кўнглим шод — хуррам.

⁴⁸Ахир, У мендай арзимас бандасига назар солди. Жамики насллар энди мени бахтли деб атайди.

⁴⁹Зотан, қудратли Худо мен учун буюк ишлар қилди, Муқаддасдир Унинг номи.

⁵⁰Ундан қўрққанларга У насллар оша марҳамат қилади.

⁵¹У Ўзининг қудратини кўрсатди, Юраги такаббурларни тўзғитиб ташлади.

⁵²Ҳукмдорларни тахтларидан туширди, Фақирларни эса юксалтирди.

⁵³Очларни неъматлар ила тўйдирди, Бойларни эса қуруқ жўнатди.

⁵⁴Ота — боболаримизга берган ваъдаси бўйича, Иброҳимга, унинг наслига Шафқат қилишни то абад ёдида тутди. Қули Исроилга ёрдам берди.”

⁵⁵

⁵⁶Шундай қилиб, Марям Элисабетникида уч ойча қолди, кейин уйига қайтиб кетди.

⁵⁷Элисабетнинг ой — куни етиб, ўғил туғди.

⁵⁸Қўни — қўшни ва қариндошлари Эгамизнинг унга кўрсатган буюк марҳаматини эшитиб, у билан бирга қувонишди.

⁵⁹Улар саккизинчи куни болани суннат қилгани олиб боришди[17]. Унга Закариё деб отасининг исмини қўймоқчи бўлишди.

⁶⁰Бунга боланинг онаси эътироз билдириб: — Йўқ, исмини Яҳё қўямиз, — деди.

⁶¹Лекин бошқалар: — Қариндош — уруғинг орасида бу исм билан аталган ҳеч ким йўқ — ку, — дейишди унга.

⁶²Шу пайт отасига имо — ишора қилиб, ундан болага қандай исм қўймоқчи эканлигини сўрашди.

⁶³Закариё имо — ишора орқали бир тахтача сўради ва: “Унинг исми Яҳё бўлади”, деб ёзди. Ҳамма ҳайрон қолди.

⁶⁴Шу пайт Закариё яна тилга кириб, гапира бошлади ва Худога ҳамду сано айтди.

⁶⁵Ҳамма қўшнилари ҳайратда қолди, бутун Яҳудия қирларида бу воқеа овоза бўлиб кетди.

⁶⁶Бу ҳақда эшитганларнинг ҳаммаси: “Ажабо, бу бола ким бўларкин?” дея мулоҳаза қилишарди. Чунки Эгамизнинг қудрати унда намоён эди.

⁶⁷Чақалоқнинг отаси Закариё Муқаддас Руҳга тўлиб, башорат қила бошлади:

⁶⁸“Исроил халқининг Худоси — Эгамизга ҳамду санолар бўлсин! У бизга ёрдамга келди, Ўз халқини асоратдан халос қилди.

⁶⁹Азалдан бизга ваъда бергандай, Муқаддас пайғамбарлари орқали айтгандай, Қули Довуд хонадонидан Бизга қудратли Нажоткорни[18] юборди.

⁷⁰

⁷¹Токи У бизни душманларимиздан қутқарсин, Биздан нафратланадиганларнинг ҳаммасидан халос этсин.

⁷²Шундай қилиб, Худо ота — боболаримизга илтифот айлади, Муқаддас аҳдини ёдида тутди.

⁷³Бобокалонимиз Иброҳимга берган ўша қасамёдига кўра,

⁷⁴Худо бизни ёвларимиз қўлидан қутқарди, Энди биз Унга қўрқмасдан хизмат қила оламиз.

⁷⁵Бутун умримиз давомида Унинг олдида муқаддас ва солиҳ бўла оламиз.

⁷⁶Сен ҳам, болажоним, Худойи Таолонинг пайғамбари деб аталасан. Зеро, сен Раббимиз Масиҳдан олдин юрасан, У юрадиган йўлни ҳозирлайсан.

⁷⁷Халқига нажот топишларини эълон қиласан, Худо уларнинг гуноҳларини кечиришини айтасан.

⁷⁸Зеро, Худойимиз меҳр — шафқатга бой, У самодан бизга уфқ Нурини[19] сочади.

⁷⁹Зулматда, ўлим соясида ўтирганларни ёритади, Тинчликка олиб борадиган йўлни бизга кўрсатади.”

⁸⁰Бола улғайиб, руҳан кучайди. Исроил халқига хизмат қиладиган вақти келмагунча, чўлда[20] яшади.