Read Муқаддас Китоб Uzbek Луқо 19 Bible Online

Луқо 19 - Муқаддас Китоб Uzbek bible

Луқо 19

¹Исо Ерихо шаҳрига кириб, шаҳар бўйлаб ўтаётган эди.

²Бу шаҳарда Заккай деган бир одам бор эди. У солиқчилар[212] бошлиғи бўлиб, бой эди.

³Заккай “Исо ким экан?” деб Уни кўришга уринарди, аммо одам кўплигидан кўра олмасди, чунки унинг бўйи паст эди.

⁴У олдинга югуриб, Исони кўриш учун шикамора — анжир дарахти[213] устига чиқиб олди. Исо ўша ердан ўтиши керак эди.

⁵Исо у ерга келганда, юқорига қараб, Заккайга деди: — Заккай! Тезроқ пастга туш, Мен бугун сенинг уйингда меҳмон бўлишим керак.

⁶Заккай дарров пастга тушди, Исони қувонч билан уйига таклиф қилди.

⁷Буни кўрганларнинг ҳаммаси: “Исо бир гуноҳкор одамнинг уйига меҳмонга борди”, деб норозилик билдиришди.

⁸Заккай эса ўрнидан туриб, Раббимиз Исога деди: — Ҳазрат, мен мол — мулкимнинг ярмини камбағалларга бераман. Бирон кимсанинг нарсасини ноҳақ олган бўлсам, тўрт баробар қилиб қайтараман.

⁹Исо унга шундай жавоб берди: — Бугун бу хонадонга нажот келди, чунки бу одам ҳам Иброҳимнинг ўғлидир[214].

¹⁰Инсон Ўғли йўқолганни излаб топиш ва уни қутқариш учун келган.

¹¹Оломон Исонинг бу сўзларини тинглар экан, Исо гапини бир масал билан давом эттирди. Чунки Исо Қуддусга яқинлашиб қолган эди, одамлар ҳам, Худонинг Шоҳлиги ҳозир зоҳир бўлиши керак, деб ўйлардилар.

¹²Исо шундай деди: “Бир зодагон одам узоқ мамлакатга кетмоқчи бўлибди. У ерда шоҳлик тахтини эгаллаб, қайтиб келмоқчи эди.

¹³Кетишдан олдин у хизматкорларидан ўнтасини чақирибди — да, ҳар бирига бир тилладан[215] бериб, шундай дебди: — Мен қайтиб келгунимча, бу пулларни ишга солинглар.

¹⁴Ҳолбуки, бу зодагоннинг ҳамюртлари уни ёмон кўришар экан. Унинг орқасидан: «Бу одам бизга шоҳ бўлмасин, истамаймиз», деб айтиш учун элчилар юборишибди.

¹⁵Аммо зодагон шоҳлик тахтини эгаллаб, қайтиб келибди. Сўнг ўзи пул берган хизматкорларини чақиртириб, ким қанча фойда олганини билмоқчи бўлибди.

¹⁶Биринчиси келиб: — Шоҳ ҳазратлари, сизнинг тиллангиз ўн тилла фойда олиб келди, — дебди.

¹⁷Шоҳ унга: — Баракалла! Сен яхши хизматкорсан! Кичик ишда ишончимни оқлаганинг учун ўнта шаҳар устидан ҳоким бўласан, — дебди.

¹⁸Иккинчиси келиб: — Шоҳ ҳазратлари, сизнинг тиллангиз беш тилла фойда келтирди, — дебди.

¹⁹Унга ҳам: — Сен ҳам бешта шаҳарга ҳокимлик қиласан, — дебди.

²⁰Сўнг учинчи хизматкори келиб: — Шоҳ ҳазратлари! — дебди, — мана сизнинг тиллангиз, мен уни рўмолчага тугиб сақладим.

²¹Мен сиздан қўрқдим, сиз қаттиққўл одамсиз. Сиз бермасдан оласиз, экмасдан ўрасиз.

²²Шоҳ эса унга: — Эй ёмон хизматкор! — деб дўқ урди, — мен сени ўз сўзларинг бўйича ҳукм қиламан! Менинг қаттиққўллигимни ҳамда бермасдан олишимни, экмасдан ўришимни билар экансан,

²³нега пулимни муомалага киритмадинг? Мен қайтиб келганимдан кейин, пулимни фойдаси билан олган бўлардим.

²⁴Сўнг ёнида турганларга дебди: — Унинг қўлидан тиллани олиб, ўн тилласи борга беринглар.

²⁵— Эй олампаноҳ, унинг ўн тилласи бор — ку! — дейишибди улар.

²⁶— Сизларга шуни айтай: кимда бор бўлса, унга яна берилади. Кимда йўқ бўлса, ҳатто бори ҳам тортиб олинади.

²⁷Энди менинг шоҳ бўлишимни истамаган душманларимга келсак, уларни шу ерга олиб келиб, кўз олдимда қатл қилинглар.”

²⁸Исо шу гапларни айтгандан кейин, йўлида давом этиб, Қуддусга кетди.

²⁹Зайтун тоғи[216] этагидаги Байтфагия билан Байтания қишлоқларига яқинлашгач, У шогирдларидан иккитасига деди:

³⁰— Анави қишлоққа[217] боринглар. У ерга киришингиз биланоқ, боғлиқ турган ва ҳеч қачон минилмаган хўтикни кўрасизлар. Ўша хўтикни ечиб, бу ерга олиб келинглар.

³¹Агар кимдир сизлардан: “Хўтикни нега ечяпсизлар?” — деб сўраб қолса, “Бу хўтик Раббимиз Масиҳга керак”, — деб айтинглар.

³²Шогирдлар бориб, худди Исонинг айтганини топдилар.

³³Хўтикни ечаётганларида унинг эгалари: — Нега хўтикни ечяпсизлар? — деб сўрашди.

³⁴Шогирдлар: — У Раббимиз Масиҳга керак, — дедилар.

³⁵Хўтикни Исонинг олдига келтиришди — да, устига тўнларини ташлаб, Исони миндиришди.

³⁶Исо хўтикни миниб кетаётганда, одамлар тўнларини йўлга пойандоз қилдилар.

³⁷Исо Зайтун тоғидан тушадиган жойга етиб келганда, кўпдан — кўп шогирдлар кўрган барча мўъжизаларни эслаб шодландилар ва баланд овозда Худога ҳамду санолар айтдилар:

³⁸“Эгамиз номидан келаётган Шоҳ барака топсин![218] Осмонда тинчлик, фалак тоқида шон — шарафлар бўлсин!”

³⁹Шунда оломон орасидан баъзи фарзийлар Исога: — Устоз, шогирдларингизни жим қилинг! — дейишди.

⁴⁰Исо эса уларга деди: — Сизларга шуни айтай: агар булар жим бўлса, тошлар чинқиради!

⁴¹Исо Қуддусга кирай деганда, шаҳарни кўриб, йиғлаб юборди:

⁴²“Тинчлик учун нималар зарурлигини бугун сен билсайдинг! Аммо булар сенга қоронғи.

⁴³Бошингга шундай кунлар келади: душманларинг атрофингга тупроқ уядилар, сени ўраб оладилар, ҳар томондан сиқувга оладилар.

⁴⁴Бағрингдаги фарзандларингни қириб ташлайдилар. Сени шу қадар вайрон қиладиларки[219], шаҳрингда ҳатто тош устида турган тош қолмайди. Чунки Худо сени қутқаргани келганди, аммо сен бу имкониятни қўлдан бой бердинг[220].”

⁴⁵Исо Маъбадга кириб, ичкарида савдо — сотиқ қилаётганларни[221] қувиб чиқара бошлади.

⁴⁶Уларга шундай деди: — “Менинг уйим ибодат уйи бўлади”[222], деб Муқаддас битикларда ёзилган — ку! Сизлар эса Худонинг уйини қароқчилар уясига[223] айлантириб юборибсизлар!

⁴⁷Исо ҳар куни Маъбадда таълим берарди. Бош руҳонийлар, Таврот тафсирчилари ва халқ йўлбошчилари эса Уни ҳалок қилиш пайига тушдилар.

⁴⁸Лекин бунинг чорасини топмадилар, чунки бутун халқ Исонинг сўзларини жону дили билан тинглар эди.