Read Муқаддас Китоб Uzbek Луқо 2 Bible Online

Луқо 2 - Муқаддас Китоб Uzbek bible

Луқо 2

¹Ўша кунларда Қайсар[21] Август[22]: “Бутун Рим империясидаги аҳоли рўйхатга олинсин[23]”, деган фармон чиқарди.

²Бу илк аҳоли рўйхати бўлиб, Сурияда Квириниюс ҳоким бўлган пайтда ўтказилди[24].

³Рўйхатдан ўтиш учун ҳамма ўз шаҳрига борди.

⁴Юсуф ҳам Жалиладаги Носира шаҳридан Яҳудиянинг Байтлаҳм шаҳрига йўл олди. Бу шаҳар Довуд шаҳри эди. Юсуф Довуд хонадонидан, унинг наслидан эди.

⁵Юсуф рўйхатдан ўтгани Марямни ҳам ўзи билан олиб кетди. Марям Юсуфга унаштирилган бўлиб, фарзанд кутаётган эди.

⁶Улар ўша ерда бўлганларида Марямнинг ой — куни тўлди.

⁷У ўзининг тўнғич ўғлини туғди. Уни йўргаклаб, охурга ётқизиб қўйди, чунки меҳмонхонада уларга жой йўқ эди.

⁸Байтлаҳм яқинида чўпонлар бор эди. Улар тунда яйловдаги сурувини қўриқлаш учун далада ётиб қолган эдилар.

⁹Уларнинг қаршисида Эгамизнинг бир фариштаси пайдо бўлди, Эгамизнинг улуғворлиги уларнинг атрофини ёритиб юборди. Чўпонлар қаттиқ ваҳимага тушдилар.

¹⁰Аммо фаришта уларга шундай деди: — Қўрқманглар! Мен сизларга Хушхабар олиб келдим. Бу хабар ҳаммага буюк қувонч келтиради.

¹¹Бугун Довуд шаҳрида[25] сизлар учун Нажоткор туғилди. У Масиҳдир[26], бизнинг Раббимиздир.

¹²Мана, сизларга Унинг белгиси: охурда ётган, йўргакланган Чақалоқни топасизлар.

¹³Бирдан фариштанинг ёнида само лашкари бўлмиш сон — саноқсиз фаришталар пайдо бўлди. Улар Худога ҳамду сано айтишарди:

¹⁴“Фалак тоқидаги Худога шарафлар бўлсин, Худодан марҳамат топган ердаги бандаларга тинчлик келсин![27]”

¹⁵Фаришталар осмонга кўтарилиб кетгандан кейин, чўпонлар бир — бирига дедилар: — Қани, Байтлаҳмга борайлик! Эгамиз бизга айтган воқеа юз берганини кўрайлик!

¹⁶Улар шоша — пиша бордилар, Марям, Юсуф ва охурда ётган Чақалоқни кўрдилар.

¹⁷Улар Чақалоқни кўриб, фаришта бу Чақалоқ тўғрисида нималар айтганини гапириб бердилар.

¹⁸Чўпонларнинг гапини эшитганларнинг ҳаммаси ҳайратга тушди.

¹⁹Марям эса бу сўзларнинг барини дилига тугиб олиб, чуқур ўйлаб юрди.

²⁰Чўпонлар қайтиб кетаётиб, Худони улуғлаб, Унга ҳамду санолар айтдилар. Чунки эшитган ва кўрганларининг ҳаммаси худди фаришта айтгандай содир бўлганди.

²¹Орадан саккиз кун ўтди. Чақалоқни суннат қиладиган пайт[28] келди. Унга Исо деб исм қўйдилар. Исо она қорнида пайдо бўлмасдан олдин, фаришта Унга шу исмни берган эди.

²²Мусонинг қонунига кўра[29], Марям покланиш кунларига риоя қилди. Бу муддат тугагач, Марям билан Юсуф Қуддусга бордилар. У ерда покланиш қурбонлигини келтириб, Эгамизнинг қонунидаги: “Иккита каптар ёки иккита мусича келтирилсин” деган амрни бажардилар[30]. Улар Болани ҳам Эгамизга тақдим қилмоқчи бўлиб, Уни ўзлари билан Қуддусга олиб борган эдилар. Чунки Эгамизнинг қонунида: “Ҳар бир тўнғич ўғил Эгамизга бағишланиши керак”, деб ёзилган[31].

²³

²⁴

²⁵Ўша пайтда Қуддусда Шимўн деган бир одам бор эди. У солиҳ, тақводор одам бўлиб, Исроилнинг нажот топишини интизор бўлиб кутар эди. Муқаддас Руҳ унга ёр эди.

²⁶Муқаддас Руҳ унга: “Эгамиз ваъда қилган Масиҳни сен кўрмагунингча, ўлмайсан”, деб аён қилган эди.

²⁷Шундай қилиб, Шимўн Муқаддас Руҳ бошчилигида Маъбадга борди. Исонинг ота — онаси қонунда буюрилган маросимни бажариш учун Чақалоқни Маъбад ҳовлисига олиб кирдилар.

²⁸Шунда Шимўн Чақалоқни қўлига олиб, Худога ҳамду сано айтди:

²⁹“Эй Эгам, ваъдангни Сен бажо айладинг, Энди тинчгина ўлишга рози бу қулинг.

³⁰Зеро, ўз кўзим ила кўрдим Қутқарувчини,

³¹Барча эллар олдида ҳозирлаган нажотингни.

³²Ғайрияҳудийларга аён бўладиган нурдир У, Халқинг Исроилнинг шуҳратидир У.”

³³Юсуф ҳам, Марям ҳам Исо ҳақида айтилган бу сўзлардан ҳайратга тушдилар.

³⁴Шимўн уларни дуо қилиб, Исонинг онаси Марямга деди: — Мана шу гўдак Исроил халқи орасида кўп одамларнинг қулашига ва юксалишига сабабчи бўлади. У Худодан аломат бўлади, Уни кўплар рад этади.

³⁵Натижада кўпларнинг сирли фикрлари ошкор бўлади. Сенинг қалбингга ҳам қилич санчилади.

³⁶У ерда Ханна исмли кекса бир пайғамбар аёл ҳам бор эди. У Ошер қабиласидан Паниёл деган одамнинг қизи эди. У турмушга чиқиб, эри билан етти йил яшади.

³⁷Сўнг бева қолган эди. У саксон тўрт йил давомида бева бўлиб[32], ҳеч қачон Маъбадни тарк этмасди. Рўза тутиб, ибодат қилиб, кечаю кундуз Худога сажда қиларди.

³⁸Шимўн Марям ва Юсуфга гапириб турган пайтда Ханна уларга яқинлашиб, Худога шукроналар айтди. У Қуддуснинг озод қилинишини интизорлик билан кутганларнинг ҳаммасига бу Бола ҳақида сўзлай бошлади.

³⁹Юсуф билан Марям Эгамизнинг қонунидаги ҳамма талабларни бажарганларидан кейин, Жалилага, ўз шаҳри Носирага қайтиб бордилар.

⁴⁰Бола улғайиб, кучга ва доноликка тўлиб борарди. У Худонинг инояти остида эди.

⁴¹Исонинг ота — онаси ҳар йили Фисиҳ байрамида[33] Қуддусга борар эдилар.

⁴²Исо ўн икки ёшда бўлганда, улар яна одатдагидай байрам қилиш учун Қуддусга бордилар.

⁴³Байрамдан кейин улар уйга қайтар эканлар, ўсмир Исо Қуддусда қолди. Ота — онаси эса бундан бехабар эди.

⁴⁴Улар, Исо йўловчилар орасида келяпти, деб ўйлашди. Бир кун йўл босганларидан кейин, Исони қариндош — уруғлари ва таниш — билишлари орасидан қидира бошладилар.

⁴⁵Уни топа олмаганларидан кейин, Қуддусга қайтиб, Исони ўша ердан қидирдилар.

⁴⁶Уч кундан сўнг Уни Маъбаддан топдилар. У муаллимлар орасида ўтирарди, уларнинг гапларига қулоқ солиб, саволлар берарди.

⁴⁷Исонинг гапларини эшитганларнинг ҳаммаси Унинг фаҳм — идрокига ва бераётган жавобларига ҳайрон қолардилар.

⁴⁸Ота — онаси Уни кўриб, ажабландилар. Онаси Унга деди: — Ўғлим, бу нима қилганинг? Отанг икковимиз Сени қидиравериб адойи тамом бўлдик — ку!

⁴⁹— Нега Мени қидирдингизлар? — деди Исо. — Мен самовий Отамнинг[34] уйида бўлишим[35] кераклигини наҳотки билмаган бўлсангизлар?!

⁵⁰Аммо улар Исонинг айтган гапини тушунмадилар.

⁵¹Исо улар билан Носирага қайтиб кетди. Доим ота — онасига итоат қилди. Онаси эса бу гапларнинг ҳаммасини дилига тугиб қўйди.

⁵²Исо улғайиб, йиллар ўтган сари доно бўлиб борарди. У Худонинг ҳам, одамларнинг ҳам меҳрини қозонарди.