Read Муқаддас Китоб Uzbek Луқо 5 Bible Online

Луқо 5 - Муқаддас Китоб Uzbek bible

Луқо 5

¹Бир куни Исо Жалила кўли[75] бўйида турганда, оломон Худонинг сўзини эшитиш учун Исонинг ёнида тирбанд бўлди.

²Исо кўл қирғоғида турган икки қайиқни кўрди. Балиқчилар қайиқдан чиқиб, тўрларини юваётган эдилар.

³Қайиқлардан бири Шимўнники[76] эди. Исо Шимўннинг қайиғига тушиб, қирғоқдан бир оз нарироқ сузиб боришни илтимос қилди. Сўнг ўтириб, ўша ердан одамларга таълим берди.

⁴Исо гапини тугатиб, Шимўнга деди: — Чуқурроқ ерга сузиб бориб, ўлжа учун тўрларингизни ташланглар.

⁵Шимўн Исога шундай деди: — Устоз, биз тун бўйи астойдил ҳаракат қилдик, лекин ҳеч нарса тутолмадик. Аммо Сиз айтганингиз учун тўр ташлаймиз.

⁶Улар тўр ташлаганларида, шу қадар кўп балиқ овладиларки, ҳатто тўрлари йиртила бошлади.

⁷Улар бошқа қайиқдаги ўртоқларига, ёрдам беринглар, деб ишора қилдилар. Қайиқлар етиб келгач, иккала қайиқни ҳам балиққа тўлдирдилар, қайиқлар сувга бота бошлади.

⁸Шимўн[77] буни кўрди — да, Исонинг олдида тиз чўкиб деди: — Ҳазрат! Менинг ёнимдан кетинг, чунки мен гуноҳкор инсонман.

⁹Шимўн ва ёнидагилар бундай мўл балиқ овидан ҳайратга тушган эдилар.

¹⁰Шимўннинг шериклари Забадиё ўғиллари Ёқуб билан Юҳанно ҳам ҳайратда эдилар. Исо Шимўнга деди: — Қўрқма, бундан буён сен инсонларни овлайсан.

¹¹Улар қайиқларини қирғоққа тортдилар ва ҳамма нарсаларини қолдириб, Исога эргашдилар.

¹²Исо бир шаҳарда бўлганда, тери касаллигига[78] чалинган бир одам келиб қолди. У Исони кўриб, юз тубан ерга мук тушиб, ёлворди: — Ҳазрат, биламан, истасангиз, мени бу касалликдан поклай оласиз.

¹³Исо қўлини узатди ва унга теккизиб: — Истайман, пок бўл! — деди. Касаллик эса ўша заҳоти кетди.

¹⁴Исо унга қатъиян деди: — Бу ҳақда ҳеч кимга оғиз оча кўрма. Бориб, ўзингни руҳонийга кўрсат. Покланганингни ҳаммага исбот қилиш учун[79] Мусо амр қилган қурбонликларни келтир[80].

¹⁵Исо тўғрисидаги гап — сўзлар эса тобора ёйилиб бораверди. Тумонат халойиқ Уни тинглаш ва дардларидан фориғ бўлиш учун Унинг олдига йиғилиб келар эди.

¹⁶У эса кўпинча кимсасиз жойларга кетиб, ибодат қилар эди.

¹⁷Бир куни Исо таълим бераётганда, Унинг тингловчилари орасида фарзийлар[81] билан Таврот тафсирчилари[82] ҳам ўтирган эдилар. Улар Жалила ва Яҳудиянинг ҳамма қишлоқларидан, Қуддусдан келган эдилар. Исода Эгамизнинг хасталарга шифо бериш қудрати бор эди[83].

¹⁸Бир нечта киши тўшакда ётган бир шол одамни кўтариб келдилар. Уни уйга — Исонинг олдига олиб киришга уриндилар.

¹⁹Лекин оломон кўплигидан бунинг иложини тополмай, уйнинг томига чиқиб[84], томдан тешик очдилар. Сўнг шолни ўша тешикдан тўшаги билан оломон ўртасига — Исонинг олдига туширдилар[85].

²⁰Исо уларнинг ишончини кўриб, шолга деди: — Биродарим, гуноҳларинг кечирилди.

²¹Тафсирчилар билан фарзийлар эса ўзларича шундай мулоҳаза қила бошладилар: “Куфрлик қилаётган бу Одам ким ўзи? Худодан бошқа ҳеч ким гуноҳларни кечира олмайди — ку!”

²²Исо уларнинг мулоҳазаларини билиб, шундай савол берди: — Нега бундай нарсаларни ўйлайсизлар?

²³Қайси бири осонроқ? Шолга: “Гуноҳларинг кечирилди!” деб айтишми, ёки: “Ўрнингдан туриб юр!” деб айтишми?

²⁴Инсон Ўғлига[86] ер юзида гуноҳларни кечириш ҳокимияти берилган. Ҳозир шуни билиб оласизлар. Исо шундай деди — ю, шолга: — Сенга айтаман: ўрнингдан тур! Тўшагингни олиб, уйингга бор! — деб буюрди.

²⁵Шол ўша заҳоти ҳамманинг кўзи олдида ўрнидан турди. Ётган тўшагини олиб, Худони улуғлаб, уйига кетди.

²⁶Ҳамма ҳайратга тушиб, Худони улуғлади. Улар қўрқув ичра: “Бугун ақл бовар қилмайдиган ҳодисани кўрдик”, деб айтардилар.

²⁷Шундан сўнг Исо у ердан чиқиб, солиқчи[87] Левини[88] кўриб қолди. Леви солиқ йиғадиган жойда ўтириб, одамлардан солиқ йиғаётган эди. Исо унга: — Ортимдан юр! — деди.

²⁸Леви ўрнидан турди, ҳамма нарсасини қолдириб, Исога эргашди.

²⁹Сўнгра Леви ўз уйида Исонинг шарафига катта зиёфат берди. Меҳмонлар орасида бир гуруҳ солиқчилар ва бошқа одамлар бор эди.

³⁰Фарзийлар ва фарзийларнинг мазҳабидан бўлган тафсирчилар норози бўлиб, Исонинг шогирдларига дедилар: — Нега сизлар солиқчилару гуноҳкорлар билан бирга еб — ичиб ўтирибсизлар?

³¹Исо уларга шундай жавоб берди: — Соғлар эмас, хасталар табибга муҳтождир.

³²Мен солиҳларни эмас, гуноҳкорларни тавбага чақиргани келганман.

³³Баъзи одамлар Исога дедилар: — Мана, Яҳёнинг шогирдлари фарзийларнинг шогирдлари каби, тез — тез рўза тутиб, ибодат қилишади. Сизнинг шогирдларингиз эса еб — ичиб юрибдилар!

³⁴Исо уларга деди: — Куёв даврада бўлганда тўйга келган меҳмонларни рўза тутишга мажбур қилиб бўлармиди?!

³⁵Бироқ улар куёвдан жудо бўладиган кунлар келади, ана ўшанда рўза тутадилар.

³⁶Исо уларга бир масални ҳам айтиб берди: — Ҳеч ким янги кийимдан йиртиб олиб, эски кийимга ямоқ солмайди. Акс ҳолда, янги кийим ҳам йиртилади, янги кийимдан олинган ямоқ ҳам эски кийимга тўғри келмайди.

³⁷Шунингдек, ҳеч ким янги шаробни эски мешга қуймайди. Чунки янги шароб мешни ёриб юборади[89], шароб тўкилади, меш ҳам нобуд бўлади.

³⁸Аксинча, янги шаробни янги мешга қуймоқ даркор[90].

³⁹Эски шаробдан ичган одам янги шаробни истамайди. “Эскиси яхши”, деб айтади.