Read Муқаддас Китоб Uzbek Ҳаворийлар 19 Bible Online

Ҳаворийлар 19 - Муқаддас Китоб Uzbek bible

Ҳаворийлар 19

¹Аполлос Коринфда экан, Павлус қирлар бўйлаб йўл юриб, Эфес шаҳрига келди. Бу ерда у Исога имон қўйган бир нечта одамни учратди.

²Павлус улардан: — Имонга келганларингизда, Муқаддас Руҳни қабул қилдингизларми? — деб сўради. Улар: — Йўқ, биз Муқаддас Руҳ борлигини ҳатто эшитмаганмиз, — деб жавоб бердилар.

³— Ундай бўлса, қай асосда сувга чўмдирилдингизлар? — деб сўради Павлус. — Яҳёнинг таълимотига кўра, сувга чўмдирилдик, — деб жавоб берди улар.

⁴Шунда Павлус деди: — Яҳё тавба қилганларни сувга чўмдирар эди. У Исроил халқига, мендан кейин келаётганга, яъни Исога, имон келтиринглар, деган эди.

⁵Улар бу гапни эшитиб, Раббимиз Исонинг номидан сувга чўмдирилдилар.

⁶Павлус уларга қўлини қўйган эди, Муқаддас Руҳ уларни қамраб олди. Улар бошқа[217] тилларда гапира бошладилар ва Худо аён қилган сўзларни айтдилар.

⁷Улар тахминан ўн икки киши эди.

⁸Павлус синагогага уч ой давомида бориб, жасорат билан халққа гапириб, Худонинг Шоҳлиги тўғрисида ишончли далиллар келтирди.

⁹Аммо баъзилари ўжарлик қилиб, умуман ишонмадилар ва ҳамманинг олдида Исонинг йўли тўғрисида ёмон гапларни айтдилар. Павлус ёнига имонлиларни олиб, уларнинг ҳузуридан кетди. Ҳар куни у Тиранус деган одамнинг маъруза залида мунозара ўтказадиган бўлди.

¹⁰Бу ҳолат икки йил давом этди, Асия аҳолисининг ҳаммаси — яҳудийлар ҳам, ғайрияҳудийлар[218] ҳам Раббимиз Исо ҳақидаги хабарни эшитишди.

¹¹Худо Павлус орқали ғаройиб мўъжизалар кўрсатар эди.

¹²Павлуснинг танасига теккан рўмолча ёки кийимлар хасталарга теккизилганда, улар хасталикларидан шифо топар, улардан ёвуз руҳлар чиқиб кетарди.

¹³Скевас деган яҳудий бош руҳонийси бор эди. Унинг етти ўғли ўлка бўйлаб кезиб, одамлардан ёвуз руҳларни қувиб чиқарар эдилар. Бир куни улар Раббимиз Исонинг номи билан шундай қилишга уриниб, ёвуз руҳга: “Павлус эълон қилаётган Исо номи билан буюрамиз: чиқиб кет!” дедилар.

¹⁵Ёвуз руҳ эса уларга: “Мен Исони биламан, Павлусни ҳам биламан, сизлар эса ким бўлибсизлар?” деб сўради.

¹⁶Ичида ёвуз руҳи бор одам уларга ташланди. Уларни шу қадар қаттиқ урдики, улар ўша уйдан яланғоч, ярадор ҳолда зўрға қочиб қутулдилар.

¹⁷Эфесда яшаган яҳудий ва ғайрияҳудийларнинг[219] ҳаммаси бу воқеани эшитиб, қўрқувга тушдилар. Раббимиз Исонинг номи улуғланди.

¹⁸Шунингдек, имонга келганларнинг кўпчилиги қилмишларини очиқчасига эътироф этдилар.

¹⁹Афсунгарлик билан машғул бўлганларнинг бир қанчаси китобларини тўплаб, омманинг кўзи олдида ёқиб юбордилар. Бу китобларнинг қиймати ҳисобланганда, эллик минг кумуш танга[220] чиқди.

²⁰Шу тариқа Раббимиз ҳақидаги хабар ёйилиб, таъсири тобора ортиб борар эди.

²¹Шу ҳодисалар юз бергандан кейин, Павлус Македония ва Ахаядан ўтиб, Қуддусга боришга қарор қилди. “У ерга борганимдан кейин, Римга ҳам боришим керак”, деди у.

²²Шундай қилиб, у икки ёрдамчиси — Тимўтий билан Эрастусни Македонияга юборди. Павлуснинг ўзи эса маълум вақт Асия вилоятида қолди.

²³Аммо ўша пайтда Исонинг йўлига қарши қаттиқ ғала — ғовур бўлди.

²⁴Демитрус деган бир заргар одам Артемиснинг[221] маъбади тасвирини кумушдан ясаб, ҳунармандларга кўп фойда келтирарди.

²⁵Демитрус бу соҳада ишлайдиган ҳамма ҳунармандларни чақириб, шундай деди: — Биродарлар, биласизларки, биз шу ҳунар орқали яхши даромад оламиз.

²⁶Сизлар фақат Эфесдагина эмас, балки бутун Асия вилоятида Павлус деган одамнинг қилаётганларини кўриб эшитяпсизлар. Павлуснинг айтиши бўйича, қўлда ясалган худолар асло худолар эмасмиш. У кўпчиликни шунга ишонтириб, йўлдан уряпти.

²⁷Шуниси хавфлики, бизнинг бу ҳунаримиз халқнинг назаридан қолиши мумкин. Фақат шугина эмас, балки бошқа хавф ҳам бор: буюк Артемиснинг маъбади ҳеч нарсага арзимас экан деган фикрга олиб келади. Асия вилояти ва бутун дунёдаги ҳамма одам топинадиган бу маъбуданинг улуғворлиги барҳам топади — ку!

²⁸Ҳунармандлар бу гапни эшитганларида, ғазабланиб: “Эфеснинг Артемиси буюкдир!” деб шовқин — сурон кўтардилар.

²⁹Шаҳарда тўс — тўполон бошланди. Халқ иккита Македонияликни — Гаюс билан Аристархусни тутиб олиб, театр томонга шошилдилар. Иккалови Павлусга йўлда ҳамроҳ бўлиб келаётган эдилар.

³⁰Павлус оломон олдига чиқмоқчи бўлган эди, имонлилар йўл қўймадилар.

³¹Ҳатто Павлуснинг дўстлари бўлган Асия вилоятининг баъзи амалдорлари хабар бериб, театрга киришга таваккал қилманг, деб илтимос қилдилар.

³²Оломон саросимага тушган эди. Баъзилари бир нарса деб шовқин солса, бошқалари бошқа нарсани айтиб шовқин соларди. Уларнинг кўпчилиги нима учун йиғилганини билмасди.

³³Яҳудийлар оломонга вазиятни тушунтирмоқчи бўлиб, Искандар деган бир одамни олдинга чиқардилар. Искандар қўли билан оломонга, жим бўлинглар деган ишорани қилиб, ҳимоя нутқини айтишга ҳаракат қилди.

³⁴Аммо халқ унинг яҳудий эканини билгач, ҳаммалари жўр бўлиб: “Эфесликларнинг Артемиси буюкдир!” деб икки соатга яқин бақириб туришди.

³⁵Шаҳар котиби оломонни тинчлантиргач, шундай деди: — Эй Эфесликлар! Буюк Артемис маъбадининг ва осмондан тушган ҳайкалининг[222] сақловчиси Эфес шаҳри эканини ким билмайди?!

³⁶Буларни ҳеч ким инкор эта олмайди. Шундай экан, сизлар сукут сақлаб, ўйламасдан қадам босмаслигингиз керак.

³⁷Бу одамлар маъбадни талон — тарож қилмаган ёки маъбудамизни ҳақорат қилмаган, сизлар эса уларни бу ерга олиб келибсизлар.

³⁸Агар Демитрус билан унинг ҳунармандлари бирон одамни айблайдиган бўлса, маҳкамалар очиқ, қозилар бор, бир — бирига қарши айбловларни ўша ерда ҳукм қилишсин.

³⁹Агар бошқа бир чора кўрмоқчи бўлсангиз, у аҳолининг қонуний йиғинида ҳал қилинади.

⁴⁰Ахир, бугун юз берган воқеадан кейин бизни исёнда айблашлари мумкин. Бизда бу шовқин — суронни оқлайдиган бирон сабаб йўқ. У шу гапларни айтиб, оломонни тарқатиб юборди.