Read Муқаддас Китоб Uzbek Ҳаворийлар 7 Bible Online

Ҳаворийлар 7 - Муқаддас Китоб Uzbek bible

Ҳаворийлар 7

¹Олий руҳоний Стефандан: “Шу гаплар ростми?” деб сўради.

²Стефан шундай жавоб берди: “Биродарлар, оталар! Менинг гапларимга қулоқ солинглар. Бобомиз Иброҳим ҳали Хоронда яшамасдан олдин — Месопотамияда[62] бўлган пайтда улуғвор Худо унга зоҳир бўлиб,

³шундай деди: «Ўз юртингдан, қариндош — уруғларинг олдидан чиқиб кет. Мен сенга бир юртни кўрсатаман, ўша ерга борасан.»[63]

⁴Шундан кейин Иброҳим Халдейлар юртини[64] тарк этиб, Хоронга бориб ўрнашди. Иброҳимнинг отаси вафот этгач, Худо уни Хорондан ҳозир сизлар яшаб турган юртга кўчирди.

⁵Худо Иброҳимга у ердан мулк бермади, ҳатто бир қарич ер ҳам бермади. Лекин Иброҳимга ва унинг наслига ўша юртни мулк қилиб беришни ваъда қилди. Ваҳоланки, ўша пайтда Иброҳимнинг фарзанди йўқ эди.

⁶Худо унга шундай деди: «Сенинг наслинг бегона бир юртда мусофир бўлиб яшайди. Тўрт юз йил қул бўлиб, жабр — зулм тортади.

⁷Аммо уларни қул қилиб оладиган халқни Мен жазолайман. Шундан кейин улар ўша юртдан чиқадилар ва бу ерда Менга сажда қиладилар.»[65]

⁸Кейин Худо унга суннат аҳдини[66] берди. Шундай қилиб, Иброҳимдан Исҳоқ туғилди. Исҳоқни саккиз кунлигида Иброҳим суннат қилди. Исҳоқдан Ёқуб туғилди, у ҳам суннат қилинди. Ёқубдан ўн икки қабила асосчилари туғилди, улар ҳам суннат қилинди.

⁹Ёқубнинг ўғиллари ўзларининг укалари Юсуфга ҳасад қилиб, уни Мисрга сотиб юбордилар. Аммо Худо Юсуф билан бирга бўлиб,

¹⁰уни ҳамма кулфатлардан сақлаб қолди. Худо Юсуфни шунчалик доно қилдики, у Миср фиръавнининг илтифотига сазовор бўлди. Фиръавн Юсуфни бутун Миср ва ўзининг хонадони устидан ҳоким қилиб тайинлади.

¹¹Ўша даврда бутун Миср ва Канъон бўйлаб очарчилик тарқалди, кўп азоб — уқубатлар келиб чиқди. Ота — боболаримиз егулик топа олмай қолдилар.

¹²Ёқуб, Мисрда дон бор экан, деб эшитиб қолди. У ўғилларини, яъни бизнинг боболаримизни Мисрга биринчи бор сафарга жўнатди.

¹³Улар Мисрга иккинчи марта борганларида, Юсуф акаларига ўзини танитди. Шундай қилиб, Юсуфнинг уруғ — аймоғи фиръавнга маълум бўлди.

¹⁴Шундан кейин Юсуф отаси Ёқубни, ҳамма қариндош — уруғларини ёнига чақирди. Улар ҳаммаси бўлиб етмиш беш[67] киши эдилар.

¹⁵Шундай қилиб, Ёқуб Мисрга кетди. Ёқуб ҳам, унинг ўғиллари, яъни ота — боболаримиз ҳам Мисрда вафот этдилар.

¹⁶Уларнинг суякларини Шакам шаҳрига олиб келиб, Иброҳимнинг мақбарасига қўйдилар. Бу мақбарани Иброҳим шакамлик Хамўрнинг ўғилларидан бир қанча кумушга сотиб олган эди.

¹⁷Худонинг Иброҳимга берган ваъдаси амалга ошадиган пайт яқинлашгани сари, Мисрдаги халқимиз ғоят кўпайиб борар эди.

¹⁸Мисрни бошқа ҳукмдор бошқара бошлади. У Юсуф тўғрисида ҳеч нарса билмасди.

¹⁹Улар ота — боболаримизга найранг ишлатдилар. Ота — боболаримиз чақалоқларидан воз кечишларига тўғри келди, чақалоқлари ўлдирилди.

²⁰Шу пайтда Мусо туғилган эди. У жуда чиройли бола эди. Ота — онасининг уйида Мусони уч ой парваришлаганларидан кейин

²¹охири, воз кечишга мажбур бўлдилар. Фиръавннинг қизи Мусони сақлаб олиб, ўз ўғлидай тарбия қилди.

²²Мусога Мисрликларнинг илму маърифати ўргатилди, у сўзда ҳам, ишда ҳам буюк одам бўлди.

²³Мусо қирқ ёшга кирганда, унинг юрагида қардошлари бўлган Исроил халқини кўриш орзуси туғилди.

²⁴Мисрликлардан бири Исроил халқидан биттасига шафқатсизлик қилаётганини кўрганда, Мусо қардошини ҳимоя қилди. Мисрликни ўлдириб, қардошининг ўчини олди.

²⁵Мусо: «Худо мен орқали халқимни озод қилмоқчи, буни халқим тушунса керак», деб ўйлади. Аммо улар тушунмадилар.

²⁶Кейинги куни Мусо Исроил халқидан иккитаси жанжаллашаётганини кўриб, уларни яраштирмоқчи бўлди: «Қулоқ солинглар, эй одамлар, ахир, сизлар биродарсизлар! Нега бир — бирингизни хафа қиляпсизлар?»

²⁷Аммо қардошини хафа қилаётган одам Мусони туртиб деди: «Ким сени бизнинг устимиздан ҳукмдор ёки ҳакам қилиб қўйди?

²⁸Кеча Мисрликни ўлдирганингдай мени ҳам ўлдирмоқчимисан?»[68]

²⁹Мусо бу гапни эшитгач, Мисрдан қочиб кетди ва Мидиён юртида[69] мусофир бўлиб яшай бошлади. Бу юртда Мусо икки ўғил кўрди.

³⁰Орадан қирқ йил ўтгач, Мусо саҳродаги Синай тоғи ёнида бўлганда, бута алангаси ичида унга бир фаришта[70] зоҳир бўлди[71].

³¹Мусо буни кўриб, ҳайрон бўлди. Яхшироқ кўриш учун бутага яқин борди. Шу пайт у Эгамизнинг овозини эшитди:

³²«Мен ота — боболарингиз — Иброҳим, Исҳоқ ва Ёқубнинг Худосиман.» Мусо қўрққанидан титраб, қарашга журъат этмади.

³³Шунда Эгамиз Мусога деди: «Оёғингдаги чориғингни еч, чунки сен турган жой муқаддас ердир.

³⁴Халқимнинг Мисрда чеккан азобларини кўрдим, уларнинг оҳ — воҳларини эшитдим. Мен уларни озод қилиш учун келдим. Энди кел, Мен сени Мисрга юбораман.»

³⁵Мана шу Мусони халқ рад қилиб, унга: «Ким сени бизга ҳукмдор ва ҳакам қилиб қўйди?» деб айтганди. Худонинг Ўзи эса Мусони ҳукмдор ва халоскор қилиб юборди. У буни бута ичида зоҳир бўлган фаришта орқали амалга оширди.

³⁶Мусо Исроил халқини Мисрдан олиб чиқди. Мисрда, Қизил денгизда ва саҳрода қирқ йил давомида мўъжизалар ва аломатлар кўрсатди.

³⁷Исроил халқига: «Худо сизлар учун ўз халқингиз орасидан менга ўхшаган бир пайғамбар чиқаради[72]»[73], деб айтган ҳам ўша Мусо эди.

³⁸Саҳрода Исроил халқи билан бирга яшаган Мусодир, Синай тоғида оталаримиз билан бирга турган, фаришта билан гаплашган ҳам удир. Бизга бериладиган Худонинг ҳаётбахш каломини Мусо фариштадан қабул қилди.

³⁹Аммо ота — боболаримиз Мусога итоат этишни истамадилар. Аксинча, улар Мусони менсимай, кўнгилларида Мисрга қайтишга мойил бўлдилар.

⁴⁰Улар Ҳорунга шундай дедилар: «Биз учун худолар ясаб бер, улар бизни йўлда бошлаб борсин. Бизни Мисрдан олиб чиққан Мусога нима бўлганини билмаймиз.»[74]

⁴¹Ўша пайтда улар бузоқ тасвирини ясадилар, ўша бутга қурбонлик қилдилар. Шундай қилиб, қўлларининг ижоди олдида кўнгилхушлик қилдилар.

⁴²Шу сабабдан Худо улардан юз ўгирди, самовий жисмларга сажда қилишсин, деб уларни тарк этди. Зотан, пайғамбарлар китобида шундай ёзилган: «Эй Исроил халқи, сизлар жуда кўп қурбонликлар келтирасизлар! Мен ота — боболарингизни қирқ йил саҳрода олиб юрганимда, улардан шу қадар кўп қурбонлигу назрларни талаб қилмадим!

⁴³Сизлар ўзингиз ясаган худоларга — Мўлах ва Райфон[75] тасвирларига топиниб юрибсизлар. Шунинг учун Мен сизларни Бобил юртига сургун қиламан. Қани, энди туринглар! Мўлахнинг чодирини ва Райфоннинг тасвири бўлган юлдузни кўтариб олиб кетинглар.»[76]

⁴⁴Саҳрода ота — боболаримизнинг Муқаддас аҳд чодири[77] бор эди. Бу Чодир, Худо Мусога буюргандай, У кўрсатган намуна бўйича ясалган эди.

⁴⁵Кейинроқ ўша Чодир оталаримизга берилди. Оталаримиз Ёшуа билан кетганларида Чодирни ўзлари билан олиб кетдилар. Ўшанда Худо қувиб юборган халқларнинг ерини оталаримиз тортиб олган эдилар. Чодир шоҳ Довуд замонигача ўша юртда оталаримиз билан қолди.

⁴⁶Худонинг марҳаматига сазовор бўлган Довуд: «Ёқубнинг Худосига маскан[78] қуриб берай», деб Ундан изн сўради.

⁴⁷Аммо Худога уйни Сулаймон қуриб берди.

⁴⁸Ваҳоланки, Худойи Таоло инсон қўллари билан ясалган уйларда истиқомат қилмайди. Худо пайғамбар орқали айтгандай:

⁴⁹«Осмон Менинг тахтимдир, Ер оёғим тагидаги курсидир. Менга қандай уй қуриб бера оласиз?! — демоқда Эгамиз. — Қайси жой Менга маскан бўла олади?!

⁵⁰Ахир, ҳаммасини Ўз қўлларим билан яратганман.»[79]

⁵¹Сизлар ўжар халқсиз! Эй юраклари, қулоқлари суннат қилинмаганлар![80] Сизлар ҳам, ота — боболарингизга ўхшаб, ҳар доим Муқаддас Руҳга қарши турасизлар.

⁵²Ота — боболарингиз пайғамбарларнинг ҳаммасини қувғин қилганлар! Солиҳ Зотнинг[81] келишини башорат қилганларни улар ўлдирганлар! Энди эса сизлар Солиҳ Зотни сотиб, қатл қилдингизлар.

⁵³Худонинг қонунини олган сизларсиз. Аммо ўша қонун сизларга фаришталар орқали берилганига[82] қарамай, сизлар унга риоя қилмадингизлар.”

⁵⁴Олий кенгаш аъзолари Стефаннинг сўзларини эшитиб, ғазабга миндилар, ғазабдан тишларини ғижирлатдилар.

⁵⁵Аммо Муқаддас Руҳга тўлган Стефан осмонга тикилиб, Худонинг улуғворлигини кўрди. Исо Худонинг ўнг томонида[83] турар эди.

⁵⁶“Қаранглар! — деди Стефан. — Мен осмон очилганини кўряпман. Инсон Ўғли[84] Худонинг Ўнг томонида турибди!”

⁵⁷Улар эса қўллари билан қулоқларини беркитиб олдилар, сўнг бирданига ҳаммалари овозлари борича бақириб, Стефанга ташландилар.

⁵⁸Улар Стефанни шаҳар ташқарисига олиб чиқдилар ва тошбўрон қилдилар. Унга қарши гувоҳлик берганлар эса чопонларини Шоул[85] деган йигитнинг оёқлари остига қўйдилар.

⁵⁹Улар Стефанни тошбўрон қилаётганларида, Стефан: “Эй Раббим Исо, руҳимни ол!” деб ибодат қилди.

⁶⁰Сўнгра у тиз чўкиб, овози борича: “Эй Раббим Исо! Бу гуноҳни уларга юкламагин!” деб бақириб, жон берди.