Read Ўзбек тилидаги Муқаддас Китоб (ЎЗМК), 2013 Ишаё 24 Bible Online

Ишаё 24 - Ўзбек тилидаги Муқаддас Китоб (ЎЗМК), 2013 bible

Ишаё 24

¹Ана, Эгамиз хароб этади ер юзини, Вайронага айлантиради уни, Остин–устин қилади ер юзини, Тарқатиб юборади замин аҳлини.

²Бир тақдир кутмоқда Халқу руҳонийни, Қул ва унинг эгасини, Чўрию унинг бекасини, Харидору сотувчиларни, Қарздору қарз берувчини, Судхўру қарз олганни.

³Дунё тамом вайрон бўлади, Ер юзи ўлжага айланади. Ҳа, Эгамизнинг каломи шудир.

⁴Дунё қуриб, вайрон бўлади, Ер юзи қайғуриб, тамом бўлади, Дунёнинг мағрур халқи кучдан қолади.

⁵Замин булғанди, Ахир, унинг аҳли қонунларни бузди, Худонинг кўрсатмаларини оёқ ости қилди. Ҳа, абадий аҳд бузилди.

⁶Шу боис лаънат оламни еб битиради, Олам аҳли гуноҳи жазосин тортади, Шу сабабдан улар йўқолиб бормоқда, Жуда оз одамлар қутулиб қолди.

⁷Янги шаробинг тугади, токларинг қуриди, Илгари шод бўлганлар оғир нафас олмоқда.

⁸Доиранинг жўшқин садоси кесилди, Шодон овозлар энди эшитилмайди, Арфанинг шўх садоси сукутга толди.

⁹Энди шароб ичиб, қўшиқ айтмаслар, Ичганга шаробнинг таъми аччиқ туюлар.

¹⁰Вайрона шаҳар ташландиқ бўлди, Ҳамма уй беркилган, кириб бўлмайди.

¹¹Шароб йўқлигидан кўчаларда шовқин–сурон. Эвоҳ, шодликдан асар ҳам қолмади, Дунёни севинч тарк этди.

¹²Шаҳар харобазор, Дарвозалари эса парча–парча.

¹³Ҳа, ҳосил мавсумидан кейин, Зайтун дарахти ёки узумзор қандай бўлса, Дунёдаги халқлар ҳам шундай яланғоч бўлиб қолади.

¹⁴Мана, ғарбдагилар Эгамизнинг буюклигини овоза қиладилар. Улар овозларини юксалтириб, Севинчдан ҳайқирадилар.

¹⁵Шу боис, эй шарқ аҳли, Эгамизга ҳамду сано айтинг, Эй денгиз оролларида яшовчилар, Исроил халқининг Худоси — Эгамизга ҳамду сано айтинг.

¹⁶Дунёнинг энг четидан қўшиқлар эшитурмиз: “Одил Худога шарафлар бўлсин!” Аммо мен: “Тамом бўлдим! Тамом бўлдим! Энди ҳолимга вой! — дедим. — Хоинлар сотмоқдалар, Ҳа, улар хоинлик қилмоқдалар!”

¹⁷Эй олам аҳли, сизни ваҳима, Тузоқ ва чоҳ кутмоқда.

¹⁸Ваҳимали овозни эшитиб қочган чуқурга тушар, Чуқурдан чиққан эса тузоққа илинар, Самоларнинг қопқаси очилади, Оламнинг пойдевори титраб кетади.

¹⁹Ер парча–парча бўлиб, Майдаланиб кетади. Ер қаттиқ тебранади.

²⁰Замин маст одамдай гандираклайди, Даладаги чайладай тебранади. Гуноҳларнинг оғирлигидан букчайиб қолади, Йиқилади–ю, қайтиб тура олмайди.

²¹Ўша куни Эгамиз юқоридаги самовий кучларга, Пастдаги замин шоҳларига жазо беради.

²²Улар чоҳдаги асирлар каби Бир жойга йиғиб олинади, Зиндонга қамаб қўйилади, Кейинроқ улар жазоланади.

²³Ой хижолат бўлар, қуёш шарманда бўлар, Сарвари Олам Қуддусдаги Сион тоғида ҳукмрон бўлар. Халқ оқсоқолларига У Ўз улуғворлигини намоён қилар.