Read Ўзбек тилидаги Муқаддас Китоб (ЎЗМК), 2013 Хўшея 4 Bible Online

Хўшея 4 - Ўзбек тилидаги Муқаддас Китоб (ЎЗМК), 2013 bible

Хўшея 4

¹Эгамизнинг даъвоси бор бу юрт аҳолисига, Эй Исроил халқи, қулоқ тут Эгамизнинг сўзига: “Бу юрт вафою садоқатни билмайди, Улар Мен, Худони тан олмайди.

²Қачон қарамаса лаънат айтишади, Алдашади, одам ўлдиришади, Ўғирлик қилиб, фаҳш ишларга берилишади. Ҳамма ёқда зўравонлик, қотилликлар қилишади.

³Мана шунинг учун юрт қуриб бормоқда, У ерда яшовчи халқ нобуд бўлмоқда. Ҳалок бўлмоқда ёввойи ҳайвонлар, Кўкдаги қушлару ҳатто денгиздаги балиқлар.

⁴Биронтангиз халқни айбламанг! Уларга таъна қилманг! Менинг даъвоим сизларга қаршидир, Эй руҳонийлар!

⁵Сизлар кечаю кундуз қоқиласизлар, Ҳатто пайғамбарлар ҳам сизлар билан бирга қоқилади. Сизларни деб Мен халқингизни нобуд қиламан!

⁶Ана, халқим Мени билмагани учун нобуд бўлмоқда. Бу сизнинг айбингиз, эй руҳонийлар! Ахир, сизлар воз кечдинглар Мени билишдан, Энди Мен ҳам воз кечаман сиздан. Менинг руҳонийларим бўлмайсизлар! Сизлар Худойингизнинг қонунларини унутдингизлар, Шунинг учун Мен ҳам фарзандларингизни унутаман.

⁷Эй руҳонийлар, кўпайгани сари сизнинг сонингиз, Менга қарши кўпроқ гуноҳ қилдингиз. Энди улуғворлигингизни шармандаликка алмаштираман.

⁸Ахир, сизлар халқимнинг гуноҳ қурбонликлари билан Қорнингизни тўйғиздингиз, Халқимнинг қабиҳликларига ташнадир сиз.

⁹Мана, Мен халқимни ҳам, Сизни ҳам бирдай жазолайман. Тутган йўлларингиз, Қилган қилмишларингизга яраша қайтараман.

¹⁰Сизлар ейсизлар, аммо қорнингиз тўймайди, Зино қиласизлар, аммо сонингиз кўпаймайди. Сизлар Менга бўйсунмай қўйгансиз.

¹¹Фаҳш, шаробнинг эски ва янгиси Халқимни эс–ҳушидан айирди.

¹²Улар ёғоч бутдан ваҳий сўрашади. Таёқдан панд–насиҳат олишади. Шаҳвоний ҳирс уларни йўлдан урди, Улар Мен, Худосига бевафо бўлди.

¹³Қурбонликлар қилишаётир тоғ чўққиларида, Тутатқилар тутатишаётир қирларда, Эман, чинор ва қайрағочларнинг оромбахш сояларида. Эй халқим, натижада қизларинг фоҳиша бўлди, Келинларинг зинога ботди.

¹⁴Аммо Мен фоҳиша қизларингни жазоламайман, Зинокор келинларингнинг адабини бермайман. Ахир, эркакларнинг ўзи ғарлар олдига бормоқда, Саждагоҳ фоҳишалари билан улар қурбонликлар келтирмоқда. Айтилган–ку, эс–ҳушидан айрилган халқ нобуд бўлади, дея.

¹⁵Исроил халқи Менга бевафолик қилса ҳам, Бу жиноятга Яҳудо халқи қўл урмасин. Улар сажда қилгани Гилгалга бормасин, Байт–Обунга ҳам оёқ босмасин. ‘Худо шоҳид’, дея қасам ичишмасин.

¹⁶Ҳа, эшакдай ўжардир Исроил халқи, Кўп ўтмай Мен уларни яйловга ҳайдаб юбораман, Улар кенг даладаги ёлғиз қўзига ўхшаб қолишади.

¹⁷Эфрайим халқи кўнгил боғлади бутларга, Билганларини қилишсин, қўйинг уларни ўз ҳолига!

¹⁸Айш–ишратдан кейин улар фаҳшга берилишар. Уларнинг йўлбошчилари беҳаёликни яхши кўрар.

¹⁹Қуюн уларни супуриб кетади. Бутларга қилган қурбонликлари туфайли шарманда бўлишади.”