Read Ўзбек тилидаги Муқаддас Китоб (ЎЗМК), 2013 Матто 27 Bible Online

Матто 27 - Ўзбек тилидаги Муқаддас Китоб (ЎЗМК), 2013 bible

Матто 27

¹Тонг отганда, ҳамма бош руҳонийлар билан оқсоқоллар Исони ўлимга маҳкум қилишга келишиб олдилар.

²Улар Исони боғлаб, Римлик ҳоким Пилатга олиб бориб топширдилар.

³Хоин Яҳудо эса Исонинг ўлимга маҳкум этилганини билиб, қилган ишидан пушаймон бўлди. У ўттиз кумуш тангани бош руҳонийлар билан оқсоқолларга қайтариб олиб келди.

⁴У: — Мен гуноҳ қилдим! Бегуноҳ одамга хоинлик қилдим, — деди. Улар эса: — Бизга нима?! Бу сенинг ишинг! — дейишди.

⁵Яҳудо кумуш тангаларни Маъбадга отиб юборди–да, чиқиб кетди. У бориб, ўзини осиб ўлдирди.

⁶Бош руҳонийлар тангаларни териб олиб: “Бу пулни Маъбад хазинасига қўша олмаймиз, чунки булар қонга беланган”, — дейишди.

⁷Улар маслаҳатлашиб, бу пулга кулолнинг даласини сотиб олдилар, у ерга мусофирлар дафн қилинадиган бўлди.

⁸Шунинг учун ўша ер бугунгача “Қон Ери” деб аталади.

⁹[9-10] Шундай қилиб, пайғамбар Еремиёнинг башорати бажо бўлди: Эгамиз менга амр қилгандай Улар ўттиз кумуш тангани олиб, Кулолнинг даласини сотиб олдилар. Бу пул Исроил халқининг У учун белгилаган нархи эди.”

¹⁰

¹¹Исо Римлик ҳокимнинг ҳузурида турганда ҳоким Исодан: — Сен яҳудийларнинг Шоҳимисан? — деб сўради. — Сиз шунақа дейсиз, — деб жавоб берди Исо.

¹²Бош руҳонийлар билан оқсоқоллар Исони айблаётганларида эса, У ҳеч қандай жавоб бермади.

¹³Шунда Пилат Унга: — Эшитмаяпсанми, Сенинг бўйнингга қанча айблар қўйишяпти! — деди.

¹⁴Лекин Исо биронта айбловга жавоб қайтармади. Ҳоким бунга қойил қолди.

¹⁵Ҳокимнинг бир одати бор эди: у ҳар Фисиҳ байрамида оломоннинг хоҳишига кўра бир маҳбусни озод қилар эди.

¹⁶Ўша пайтда отнинг қашқасидай таниқли бўлган Ёшуа Барабба исмли бир маҳбус бор эди.

¹⁷Халқ тўплангач, Пилат улардан сўради: — Сизлар кимни озод қилишимни истайсизлар: Бараббаними ёки Масиҳ деб аталган Исоними?

¹⁸Улар Исони ҳасад туфайли қўлга туширишганини Пилат билар эди.

¹⁹Пилат ҳукм курсисида ўтирган эди, хотини унга шундай хабар юборди: “Бу одам айбсиз, Унга бирон нарса қила кўрмагин, кеча тушимда У сабабли қаттиқ азоб тортдим.”

²⁰Аммо бош руҳонийлар билан оқсоқоллар оломонни қайраб, Пилатдан: “Бараббани озод қилинг, Исони эса ўлдиринг” — деб сўрашга уларни кўндирдилар.

²¹Ҳоким оломондан яна сўради: — Икковидан қайси бирини озод қилишимни истайсизлар? — Бараббани! — деб жавоб берди улар.

²²Масиҳ деб ном олган Исони нима қилай? — деб сўради Пилат. — Хочга михлансин! — дейишди бир оғиздан.

²³— У нима ёмонлик қилди? — деб сўради ҳоким. Лекин оломон: — Хочга михлансин! — деб баттар бақирарди.

²⁴Пилат қўлидан ҳеч нарса келмаётганини ва ғалаён бошланаётганини кўриб: — Бу Одамнинг тўкиладиган қони учун мен айбдор эмасман. Бунга ўзларингиз жавоб берасизлар! — деди–да, оломоннинг кўзи олдида сув олиб, қўлларини чайди.

²⁵Бутун халқ бунга жавобан: — Унинг қони бизнинг ва болаларимизнинг гарданида бўлсин! — дейишди.

²⁶Шундан сўнг Пилат Бараббани озод қилди. Исони эса қамчилатиб, хочга михлашни буюрди.

²⁷Ҳокимнинг аскарлари Исони ҳукумат саройига олиб бориб, бутун бўлинмани Унинг олдига тўплашди.

²⁸Улар Исонинг кийимларини ечиб олиб, Унинг эгнига қизил тўн кийдирдилар.

²⁹Тиканлардан тож ўриб, бошига кийгиздилар. Ўнг қўлига қамиш тутқизиб, Унинг олдида тиз чўкканча: “Яшавор, эй яҳудийларнинг Шоҳи!” — деб масхара қилдилар.

³⁰Сўнг Унга тупуриб, қамиш билан қайта–қайта бошига урдилар.

³¹Уни шундай масхара қилганларидан кейин, устидаги тўнни ечиб олиб, Ўзининг кийимларини кийдиришди. Сўнг Уни хочга михлаш учун олиб кетишди.

³²Улар йўлда Киринеялик Шимўн деган кишини учратиб қолиб, Исонинг хочини кўтариб боришга уни мажбур қилдилар.

³³Улар Гўлгота деган жойга етиб келдилар. Гўлгота “Бош суяги” маъносини беради.

³⁴Аскарлар у ерда Исога ичгани аччиқ ўт аралаштирилган шароб бердилар. Исо уни татиб кўрди, аммо ичмади.

³⁵Аскарлар Исони хочга михлаб қўйишди. Кийимлари учун қуръа ташлаб, ўзаро бўлишиб олишди.

³⁶Кейин ўша ерда Исони қўриқлаб ўтиришди.

³⁷Исонинг бош томонига улар: “Бу яҳудийларнинг Шоҳи Исодир”, деган айбини кўрсатувчи ёзувни осиб қўйдилар.

³⁸Исо билан бирга иккита қароқчини ҳам михлаган эдилар. Уларнинг бири Исонинг ўнг томонида, бири чап томонида эди.

³⁹Ўтиб кетаётганлар бошларини чайқаб, Исони ҳақоратлашарди:

⁴⁰— Эй Маъбадни бузиб уч кун ичида тиклайдиган! Агар Худонинг Ўғли бўлсанг, Ўзингни Ўзинг қутқар–чи! Хочдан тушиб кўр–чи!

⁴¹Бош руҳонийлар, Таврот тафсирчилари ва оқсоқоллар ҳам уларга қўшилиб, Исони масхаралай кетишди:

⁴²— У бошқаларни қутқарарди, Ўзини эса қутқара олмайди! У Исроилнинг Шоҳи эмиш! Қани, хочдан тушсин, шунда биз Унга ишонамиз.

⁴³У Худога ишонарди. Агар Худо Ундан мамнун бўлса, ҳозир Уни қутқарсин. Ахир, У Ўзини Худонинг Ўғли деб атаган–ку!

⁴⁴Исо билан бирга хочга михланган қароқчилар ҳам Уни шундай ҳақоратлар эдилар.

⁴⁵Тушдан бошлаб соат учгача ҳамма ёқ зулматга чўмди.

⁴⁶Соат учларда Исо баланд овоз билан: — Эли, Эли, ламо шавақтани? — деб фарёд қилди. Бу сўзнинг таржимаси: “Эй Худойим! Эй Худойим! Нега Мени тарк этдинг?!” — демакдир.

⁴⁷У ерда турган баъзилар буни эшитиб: — У Илёсни чақиряпти, — дейишди.

⁴⁸Улардан бири югуриб бориб, шимгични олди ва арзон шаробга ботириб, бир қамишнинг учига илди–да, Исога ичиш учун узатди.

⁴⁹Бошқалари эса: — Қани кўрайлик–чи, Илёс келиб Уни қутқарармикан, — дейишди.

⁵⁰Аммо Исо қаттиқ фарёд қилди–ю, жон берди.

⁵¹Шу заҳоти Маъбаддаги парда юқоридан пастгача йиртилиб, иккига бўлиниб кетди. Ер ларзага келди, тошлар ёрилди.

⁵²Қабрлар очилиб, тақводор одамларнинг кўпчилиги тирилди.

⁵³Улар қабрларидан чиқдилар, Исо тирилганидан кейин муқаддас шаҳарга бордилар. Кўп одамлар уларни кўрди.

⁵⁴Исони қўриқлаб турган юзбоши билан ёнидаги аскарлар зилзилани ва содир бўлаётган барча ишларни кўриб, ваҳимага тушдилар. Улар: — Ҳақиқатан ҳам бу Одам Худонинг Ўғли экан! — дедилар.

⁵⁵У ерда бир талай аёллар ҳам бор эди, улар узоқдан қараб турган эдилар. У аёллар Жалиладан Исога эргашиб келган ва Унга хизмат қилгандилар.

⁵⁶Уларнинг орасида Магдалалик Марям, Ёқуб билан Юсуфнинг онаси Марям ва Забадий ўғилларининг онаси ҳам бор эди.

⁵⁷Кечқурун Юсуф деган ариматиялик бир бой одам келди. У ҳам Исонинг шогирди эди.

⁵⁸Юсуф Пилатнинг ҳузурига бориб, Исонинг жасадини сўради. Пилат жасадни унга беришни буюрди.

⁵⁹Юсуф жасадни олиб, уни тоза зиғир матога кафанлади

⁶⁰ва ўзи учун қояга ўйдирган янги қабрга қўйди. Юсуф катта тошни юмалатиб келиб, қабрнинг оғзини ёпди ва ўзи кетди.

⁶¹Магдалалик Марям билан бошқа Марям у ерда қолиб, қабрнинг рўпарасида ўтиравердилар.

⁶²Шаббат арафасининг эртасига бош руҳонийлар ва фарзийлар Пилатнинг ҳузурига йиғилишиб,

⁶³дедилар: — Ҳазрати олийлари, бир нарса эсимизга тушиб қолди: ўша ёлғончи тириклигида: “Уч кундан кейин Мен тириламан”, деган эди.

⁶⁴Шунинг учун буйруқ беринг: қабр уч кун қўриқлансин. Акс ҳолда Унинг шогирдлари бориб, жасадни ўғирлаб кетадилар–да, одамларга: “У ўликдан тирилди” деб айтадилар. Бу ёлғон биринчисидан ҳам баттар бўлади.

⁶⁵Пилат уларга деди: — Хўп, қўриқчиларни олиб, қўлингиздан келганча, қабрни қўриқланглар.

⁶⁶Улар бориб, қабр тошига муҳр босдилар ва қабрни қўриқлай бошладилар.