Read Ўзбек тилидаги Муқаддас Китоб (ЎЗМК), 2013 Марк 5 Bible Online

Марк 5 - Ўзбек тилидаги Муқаддас Китоб (ЎЗМК), 2013 bible

Марк 5

¹Исо шогирдлари билан кўлнинг нариги қирғоғидаги Гераса ҳудудига етиб келди.

²Исо қайиқдан тушиши биланоқ, ёвуз руҳга чалинган бир одам қабрлар орасидан югуриб чиқиб, Уни қаршилади.

³У одам қабристонда яшарди. Уни ҳеч ким ҳатто занжир билан ҳам боғлай олмасди.

⁴Кўп маротаба уни кишанлару занжирлар билан боғлаган бўлсалар–да, аммо у занжирларни узиб, кишанларни ҳам синдириб ташлар эди. Уни тинчитишга ҳеч кимнинг кучи етмас эди.

⁵Доимо, кечаю кундуз қабрлар орасида, тоғларда бақириб юрар, баданини тошлар билан тилиб, жароҳатлар эди.

⁶У Исони узоқдан кўриб, югуриб келди–да, Унга таъзим қилиб,

⁷овози борича бақирди: — Эй Исо, Худойи Таолонинг Ўғли! Мени тинч қўй! Худо ҳақи Сенга ёлвораман, менга азоб берма!

⁸Чунки Исо унга: “Эй ёвуз руҳ, бу одамдан чиқиб кет!” — деб буюрган эди.

⁹Исо ёвуз руҳдан: — Исминг нима? — деб сўради. — Исмим Тумонат, чунки бизлар кўпчиликмиз, — деб жавоб берди у.

¹⁰Уларни бу ҳудуддан ташқарига ҳайдаб чиқармаслигини Исодан қайта–қайта ёлвориб сўради.

¹¹Ўша тоғнинг ён бағрида катта чўчқа подаси ўтлаб юрган эди.

¹²Ёвуз руҳлар Исога ёлвориб: — Бизни шу чўчқаларга юборгин, уларга кирайлик, — дейишди.

¹³Исо уларга рухсат берди. Ёвуз руҳлар эса шу заҳоти у одамдан чиқиб, чўчқаларга кириб олишди. Икки мингга яқин чўчқа тик қияликдан кўлга ёпирилиб, чўкиб кетди.

¹⁴Шунда чўчқа боқувчилар қочиб кетиб, бўлиб ўтган ҳодисани шаҳар ва қишлоқларда гапириб юрдилар. Аҳоли эса нима бўлганини кўришга борди.

¹⁵Улар Исонинг олдига келганларида, илгари тумонат жин қамраган одамни кийинган ва ақли расо ҳолда ўтирганини кўриб, қўрқиб кетишди.

¹⁶Воқеани кўрганлар эса ҳалиги одам жиндан қандай қутулгани ва чўчқалар билан нима рўй бергани ҳақида халққа сўзлаб беришди.

¹⁷Шунда маҳаллий халқ Исодан: “Ҳудудимиздан чиқиб кетинг”, деб ўтинди.

¹⁸Исо қайиққа тушди. Жиндан қутулган одам Исога: “Сиз билан кетай”, деб ёлворди.

¹⁹Лекин Исо рози бўлмади. Унга шундай деди: — Уйингга бор, Мен — Раббинг сен учун нималар қилганимни, қандай раҳм–шафқат кўрсатганимни ўз яқинларингга гапириб бер.

²⁰Шунда у киши бориб, Исо унга қанчалар мурувват кўрсатганини Декаполисда эълон қила бошлади. Ҳамма ҳайратга тушарди.

²¹Исо қайиқда кўлнинг нариги томонига яна сузиб ўтди. Бир талай оломон қирғоқда Унинг атрофига тўпланди.

²²Шу пайт Яир исмли бир киши келиб қолди. У синагога оқсоқолларидан бири эди. У Исони кўрди–ю, оёғига йиқилиб:

²³— Менинг жажжи қизим ўлим тўшагида ётибди. Келиб унга қўлингизни теккизинг, у соғайиб тирик қолсин, — деб қайта–қайта ёлворди.

²⁴Исо у билан кетди. Исонинг орқасидан кўп халойиқ эргашиб, Уни қисиб қўяр эди.

²⁵У ерда ўн икки йилдан бери қон кетишидан азоб чекаётган бир аёл ҳам бор эди.

²⁶У кўп табиблар муолажасидан анча қийналиб, бутун мол–мулкини сарф этгани билан ҳеч фойда кўрмаган, аҳволи баттар ёмонлашиб борарди.

²⁷Аёл Исо ҳақида эшитди–ю, халойиқ орасида Исонинг орқасидан келиб, кийимига қўл теккизди.

²⁸У ўзича: “Агар кийимига бир тегиб олсам бас, соғайиб кетаман”, — деб ўйлаган эди.

²⁹У шундай қилиши биланоқ, қон кетиши тўхтади. Аёл касалликдан фориғ бўлганини ўз танасида ҳис этди.

³⁰Исо эса шу онда Ўзидан бир куч чиққанлигини сезди. У орқасига ўгирилиб халойиқдан: — Кийимимга ким тегди? — деб сўради.

³¹Шогирдлари Унга: — Сизни халойиқ қисиб турганлигини кўриб турибсиз–ку! Нимага яна: “Менга ким тегди?” деб сўраяпсиз? — дейишди.

³²Лекин Исо буни ким қилганини кўриш учун атрофга қарар эди.

³³Аёл ўзида қандай ўзгариш бўлганини билиб, титраб–қўрқиб келди, Исонинг оёқлари остига ўзини ташлаб, бутун ҳақиқатни Унга сўзлаб берди.

³⁴Исо унга деди: — Қизим, ишончинг сени соғайтирди. Эсон–омон бор, дардингдан халос бўлгин.

³⁵Исо шундай деб турган ҳам эдики, синагога оқсоқолининг уйидан одамлар келиб унга: — Қизингиз ўлди, нега яна Устозни овора қиляпсиз? — дедилар.

³⁶Исо бу сўзларни эшитиб қолиб, синагога оқсоқолига: — Қўрқманг, фақат ишонинг, — деди.

³⁷Исо ҳеч кимнинг эргашишига йўл қўймай, фақат Бутрус, Ёқуб ва унинг укаси Юҳаннони олиб кетди.

³⁸Синагога оқсоқолининг уйига етганларида, безовталикни, дод–фарёд қилаётган одамларни кўрдилар.

³⁹Исо ичкарига кириб: — Нега безовтасизлар? Нега йиғлаяпсизлар? Қизча ўлмаган, у ухлаб ётибди, — деди.

⁴⁰Улар эса Исонинг устидан кулишди. Исо ҳаммани ташқарига чиқариб юборди. У қизчанинг ота–онаси ва шогирдларини олиб қолиб, қизча ётган хонага кирди.

⁴¹Қизчанинг қўлидан ушлаб унга: — Талифа кум! — деди. Бу гапнинг таржимаси: “Қизалоқ, қани, ўрнингдан тур!” демакдир.

⁴²Ўн икки яшар қизча шу онда ўрнидан турди, юриб, атрофни айлана бошлади. Буни кўрганларнинг ақли шошди.

⁴³Исо: — Буни ҳеч ким билмасин, — деб уларга қатъий буюрди ва қизчага овқат беришларини айтди.