Read Ўзбек тилидаги Муқаддас Китоб (ЎЗМК), 2013 Луқо 5 Bible Online

Луқо 5 - Ўзбек тилидаги Муқаддас Китоб (ЎЗМК), 2013 bible

Луқо 5

¹Бир куни Исо Жалила кўли бўйида турганда, оломон Худонинг сўзини эшитиш учун Исонинг ёнида тирбанд бўлди.

²Исо кўл қирғоғида турган икки қайиқни кўрди. Балиқчилар қайиқдан чиқиб, тўрларини юваётган эдилар.

³Қайиқлардан бири Шимўнники эди. Исо Шимўннинг қайиғига тушиб, қирғоқдан бир оз нарироқ сузиб боришни илтимос қилди. Сўнг ўтириб, ўша ердан одамларга таълим берди.

⁴Исо гапини тугатиб, Шимўнга деди: — Чуқурроқ ерга сузиб бориб, ўлжа учун тўрларингизни ташланглар.

⁵Шимўн Исога шундай деди: — Устоз, биз тун бўйи астойдил ҳаракат қилдик, лекин ҳеч нарса тутолмадик. Аммо Сиз айтганингиз учун, тўр ташлаймиз.

⁶Улар тўр ташлаганларида, шу қадар кўп балиқ овладиларки, ҳатто тўрлари йиртила бошлади.

⁷Улар бошқа қайиқдаги ўртоқларига, ёрдам беринглар, деб ишора қилдилар. Қайиқлар етиб келгач, иккала қайиқни ҳам балиққа тўлдирдилар, қайиқлар сувга бота бошлади.

⁸Шимўн Бутрус буни кўрди–да, Исонинг олдида тиз чўкиб деди: — Ҳазрат! Менинг ёнимдан кетинг, чунки мен гуноҳкор инсонман.

⁹Шимўн ва ёнидагилар бундай мўл балиқ овидан ҳайратга тушган эдилар.

¹⁰Шимўннинг шериклари Забадий ўғиллари Ёқуб билан Юҳанно ҳам ҳайратда эдилар. Исо Шимўнга деди: — Қўрқма, бундан буён сен инсонларни овлайсан.

¹¹Улар қайиқларини қирғоққа тортдилар ва ҳамма нарсаларини қолдириб, Исога эргашдилар.

¹²Исо бир шаҳарда бўлганда, тери касаллигига чалинган бир одам келиб қолди. У Исони кўриб, юз тубан ерга мук тушиб, ёлворди: — Ҳазрат, биламан, истасангиз, мени бу касалликдан поклай оласиз.

¹³Исо қўлини узатди ва унга теккизиб: — Истайман, пок бўл! — деди. Касаллик эса ўша заҳоти кетди.

¹⁴Исо юз берган воқеани ҳеч кимга айтмасликни ўша одамга буюрди. Сўнг деди: — Бориб ўзингни руҳонийга кўрсат. Покланганингни ҳаммага исбот қилиш учун Мусо амр қилган қурбонликларни келтир.

¹⁵Аммо Исо тўғрисидаги гап–сўзлар тобора ёйилиб бораверди. Тумонат халойиқ Уни тинглаш ва дардларидан фориғ бўлиш учун Унинг олдига йиғилиб келар эди.

¹⁶У эса кўпинча кимсасиз жойларга кетиб, ибодат қилар эди.

¹⁷Бир куни Исо таълим бераётганда, Унинг тингловчилари орасида фарзийлар билан Таврот тафсирчилари ҳам ўтирган эдилар. Улар Жалила ва Яҳудиянинг ҳамма қишлоқларидан, Қуддусдан келган эдилар. Исода Эгамизнинг хасталарга шифо бериш қудрати бор эди.

¹⁸Бир нечта киши тўшакда ётган бир шол одамни кўтариб келдилар. Уни уйга — Исонинг олдига олиб киришга уриндилар.

¹⁹Лекин оломон кўплигидан бунинг иложини тополмай, уйнинг томига чиқиб, томдан тешик очдилар. Сўнг шолни ўша тешикдан тўшаги билан оломон ўртасига — Исонинг олдига туширдилар.

²⁰Исо уларнинг ишончини кўриб, шолга деди: — Биродарим, гуноҳларинг кечирилди.

²¹Тафсирчилар билан фарзийлар эса ўзларича шундай мулоҳаза қила бошладилар: “Куфрлик қилаётган бу Одам ким ўзи? Худодан бошқа ҳеч ким гуноҳларни кечира олмайди–ку!”

²²Исо уларнинг мулоҳазаларини билиб, шундай савол берди: — Нега бундай нарсаларни ўйлайсизлар?

²³Қайси бири осонроқ? Шолга: “Гуноҳларинг кечирилди!” деб айтишми, ёки: “Ўрнингдан туриб юр!” деб айтишми?

²⁴Инсон Ўғлига ер юзида гуноҳларни кечириш ҳокимияти берилган. Ҳозир шуни билиб оласизлар. Исо шундай деди–ю, шолга: — Сенга айтаман: Ўрнингдан тур! Тўшагингни олиб, уйингга бор! — деб буюрди.

²⁵Шол ўша заҳоти ҳамманинг кўзи олдида ўрнидан турди. Ётган тўшагини олиб, Худони улуғлаб, уйига кетди.

²⁶Ҳамма ҳайратга тушиб, Худони улуғлади. Улар қўрқув ичра: “Бугун ақл бовар қилмайдиган ҳодисани кўрдик”, деб айтардилар.

²⁷Шундан сўнг, Исо у ердан чиқиб, солиқ йиғадиган жойда ўтирган Левини кўриб қолди. Исо унга: — Ортимдан юр! — деди.

²⁸Леви ўрнидан турди, ҳамма нарсасини қолдириб, Исога эргашди.

²⁹Сўнгра Леви ўз уйида Исонинг шарафига катта зиёфат берди. Меҳмонлар орасида бир гуруҳ солиқчилар ва бошқа одамлар бор эди.

³⁰Фарзийлар ва фарзийларнинг мазҳабидан бўлган тафсирчилар норози бўлиб, Исонинг шогирдларига дедилар: — Нега сизлар солиқчилару гуноҳкорлар билан бирга еб–ичиб ўтирибсизлар?

³¹Исо уларга шундай жавоб берди: — Соғлар эмас, хасталар табибга муҳтождир.

³²Мен солиҳларни эмас, гуноҳкорларни тавбага чақиргани келганман.

³³Баъзи одамлар Исога дедилар: — Мана, Яҳёнинг шогирдлари фарзийларнинг шогирдлари каби тез–тез рўза тутиб, ибодат қилишади. Сизнинг шогирдларингиз эса еб–ичиб юрибдилар!

³⁴Исо уларга деди: — Куёв даврада бўлганда тўйга келган меҳмонларни рўза тутишга мажбур қилиб бўлардими?!

³⁵Бироқ улар куёвдан жудо бўладиган кунлар келади, ана ўшанда рўза тутадилар.

³⁶Исо уларга бир масални ҳам айтиб берди: — Ҳеч ким янги кийимдан йиртиб олиб, эски кийимга ямоқ солмайди. Акс ҳолда янги кийим ҳам йиртилади, янги кийимдан олинган ямоқ ҳам эски кийимга тўғри келмайди.

³⁷Шунингдек, ҳеч ким янги шаробни эски мешга қуймайди. Чунки янги шароб мешни ёриб юборади, шароб тўкилади, меш ҳам нобуд бўлади.

³⁸Аксинча, янги шаробни янги мешга қуймоқ даркор.

³⁹Эски шаробдан ичган одам янги шаробни истамайди. “Эскиси яхши”, деб айтади.