Read Uzbek Muqaddas Kitob Ibtido 19 Bible Online

Ibtido 19 - Uzbek Muqaddas Kitob bible

Ibtido 19

¹Oʻsha kuni kechqurun ikkala farishta[132] Sadoʻmga yetib keldi. Lut Sadoʻm darvozasi yonida[133] oʻtirgan edi. Lut farishtalarni koʻrib, ularga peshvoz chiqdi va muk tushib ta’zim qildi.

²— Janoblar, marhamat, shu kecha bu qulingizning uyiga kiringlar, oyoqlaringizni yuvayin, menikida tunab qolinglar. Ertaga ertalab yoʻllaringizga ketsalaringiz ham boʻladi. — Rahmat, biz tunni shahar maydonida oʻtkazamiz, — deb aytishdi ular.

³Lut hadeb qistayvergandan keyin, farishtalar Lutnikiga kelishdi. Lut xizmatkorlariga non[134] yopib, ziyofat tayyorlashni buyurdi. Ziyofat tayyor boʻlgach, ular ovqatlanishdi.

⁴Lekin ular endi uxlashga yotmoqchi boʻlib turganlarida, Sadoʻm shahrining hamma erkagi — yoshu qarisi kelib, Lutning uyini oʻrab olishdi.

⁵Ular Lutni chaqirishib, soʻrashdi: — Bugun kechqurun sening uyingga kelgan odamlar qani? Ularni olib chiq bizning oldimizga! Ular bilan birga boʻlaylik.

⁶Lut tashqariga chiqib, orqasidan eshikni yopib qoʻydi.

⁷— Birodarlarim! — dedi u, — oʻtinaman, zinhor bunday qabihlik qila koʻrmanglar!

⁸Mana, ikkita bokira qizim bor. Qizlarimni sizlarga olib chiqib berayin, ular bilan bilganlaringizni qilinglar. Lekin bu odamlarga tegmanglar, ular mening mehmonim, mening panohim ostidadirlar.

⁹Lekin ular: — Yoʻldan qoch! — deb shovqin soldilar. — Sen oʻzingni kim deb oʻylayapsan? Biz senga oramizdan joy berdik, endi esa bizga aql oʻrgatadigan boʻlib qoldingmi?! Mana endi koʻrasan. Anavi kelgan odamlarga qiladiganimizdan ham battarrogʻini senga qilamiz! Odamlar Lutni siqib kelib, eshikni sindirmoqchi boʻldilar.

¹⁰Shu payt ichkaridagi ikkala farishta qoʻllarini tashqariga chiqarib, Lutni uyning ichkarisiga — yonlariga oldilar va eshikni yopdilar.

¹¹Keyin uyning eshigi oldida turgan hamma odamlarni — kattalarni ham, kichiklarni ham farishtalar koʻr qilib qoʻydilar. Shuning uchun odamlar eshikni topa olmay qoldilar.

¹²Shundan keyin farishtalar Lutdan soʻrashdi: — Bu shaharda sening yana kiming bor? Kuyovingmi, oʻgʻillaringmi, qizlaringmi — senga qarashli kim boʻlsa ham, shahardan olib chiqib ket.

¹³Biz shaharni butunlay qirib tashlaymiz. Bu shahar aholisining razilligiyu ogʻir gunohlari haqidagi ohu figʻonlar Egamizga yetib bordi. “Bu shaharni qirib tashlanglar”, deb U bizni yubordi.

¹⁴Shundan keyin Lut boʻlajak kuyovlari oldiga borib: — Tezda shahardan chiqib ketinglar! — dedi. — Egam bu shaharni qirib tashlamoqchi. Lekin Lutning gapi kuyovlariga hazil boʻlib tuyuldi.

¹⁵Tong otgach, farishtalar Lutni shoshiltirishdi: — Tez boʻl! Xotining bilan ikkala qizingni olib, hoziroq bu yerdan joʻna! Boʻlmasa, shaharga qirgʻin kelganda, sizlar ham halok boʻlasizlar!

¹⁶Lut hali ham ikkilanib turganda, farishtalar Lutni, xotinini va ikkala qizini qoʻllaridan ushlab, shahar tashqarisiga olib chiqib qoʻydilar. Chunki Egamiz shafqatli edi.

¹⁷Farishtalar ularni shahar tashqarisiga olib chiqib qoʻyganlaridan keyin, ulardan biri ogohlantirdi: — Qochinglar, jonlaringni qutqaringlar! Orqaga qaramanglar, vodiydagi biron joyda toʻxtamanglar! Toqqa qarab qochinglar! Boʻlmasa, halok boʻlasizlar!

¹⁸— Yoʻq, Hazratim! — deb iltijo qildi Lut.

¹⁹— Bu qulingizga koʻp inoyat koʻrsatdingiz, hayotimni qutqarib qoldingiz, menga koʻp shafqat qildingiz. Lekin togʻ juda ham uzoq. Men falokatga yoʻliqib, u yerga yetib borolmay oʻlib ketaman — ku!

²⁰Hov anavi shaharchani koʻryapsizmi? Oʻzi kichkinagina shaharcha, uncha uzoq emas. Men oʻsha yoqqa qochib bora qolay. Oʻshanda men jonimni saqlab qolaman.

²¹— Boʻpti! — dedi farishta Lutga. — Sen aytganday boʻlsin. Oʻsha kichkina shaharni yoʻq qilmayman.

²²Tez boʻl, oʻsha yoqqa qoch! Sen oʻsha shaharga yetib bormaguningcha, men hech narsa qilolmayman. Lut shaharni kichkina degani uchun, bu shahar Zoʻvar[135] deb yuritiladigan boʻldi.

²³Quyosh chiqayotganda, Lut Zoʻvarga yetib keldi.

²⁴Shundan keyin Egamiz Sadoʻm va Gʻamoʻra shaharlari ustiga yonayotgan oltingugurt yogʻdirdi.

²⁵Yonayotgan oltingugurt bu shaharlar qatorida vodiydagi hamma shaharlarni aholisiyu oʻt — oʻlanlari bilan birga qirib tashladi.

²⁶Lutning ortidan xotini kelayotgan edi. Xotini orqasiga qaragan edi, tuz ustuniga aylanib qoldi.

²⁷Keyingi kuni ertalab Ibrohim Egamiz bilan gaplashgan joyga qaytib bordi.

²⁸Sadoʻm, Gʻamoʻra va butun vodiyga qarab, u yerlardan tutun koʻtarilayotganini koʻrdi. Bu manzara goʻyo tandirdan chiqayotgan tutunni eslatardi.

²⁹Xudo vodiydagi shaharlarni qirib, Lut yashayotgan shaharlarga falokat yogʻdirganda, Ibrohimni esdan chiqarmagan edi. Shuning uchun Xudo Lutni falokatdan asrab qoldi.

³⁰Lut Zoʻvarda turishdan qoʻrqib, ikkala qizi bilan togʻdagi bir gʻorga joylashib, oʻsha yerda yashayverdi.

³¹Bir kuni katta qizi kichigiga dedi: — Bu atroflarda bizga uylanadigan birorta erkak qolmagan. Otamiz esa qarib qolyapti.

³²Kel, otamizga sharob ichiramiz — da, keyin uning yoniga kiramiz. Shu yoʻl bilan otamizdan naslimizni davom ettiramiz.

³³Shunday qilib, ular oʻsha kuni kechasi otalariga sharob ichirdilar. Katta qizi otasining yoniga kirdi. Otasi qizining qachon kirib, qachon turganini bilmadi.

³⁴Keyingi kuni katta qizi kichigiga dedi: — Kecha tunda men otamning yoniga kirdim. Bugun ham otamizga sharob ichiraylik, keyin sen otamizning yoniga kirasan. Shu yoʻl bilan otamizdan naslimizni davom ettiramiz.

³⁵Shunday qilib, ular oʻsha kuni kechasi ham otalariga sharob ichirdilar. Kichik qiz otasining yoniga kirdi. Otasi kichik qizining qachon kirib, qachon turganini bilmadi.

³⁶Shunday qilib, Lutning ikkala qizi ham otalaridan homilador boʻldilar.

³⁷Katta qizi oʻgʻil tugʻdi va ismini Moʻab[136] qoʻydi. U bugungi kunda Moʻab xalqining ota — bobosi hisoblanadi.

³⁸Kichik qiz ham oʻgʻil tugʻdi va ismini Banommi[137] qoʻydi. U bugungi kunda Ommon xalqining ota — bobosi hisoblanadi.