Read Uzbek Muqaddas Kitob Mark 6 Bible Online

Mark 6 - Uzbek Muqaddas Kitob bible

Mark 6

¹Iso u yerdan joʻnab, ona shahriga[55] bordi. Shogirdlari ham Uning ortidan ergashdilar.

²Shabbat kuni Iso sinagogada ta’lim berdi. Uni tinglayotganlarning koʻpchiligi hayratga tushib: — Bu Odam shuncha narsani qayerdan oʻrgandi ekan — a? — deb soʻrardilar. — Unga bunday donolikni kim berdi? U bunday moʻjizalarni qanday qilyapti?

³Iye, U Maryamning duradgor oʻgʻli — ku! Yoqub, Yusuf, Yahudo va Shimoʻnning akasi emasmi bu?! Uning singillari ham oramizda yashaydi — ku! Odamlar Isodan qattiq xafa boʻldilar.

⁴Iso ularga shunday dedi: — Paygʻambar ona shahridan, oʻz qarindosh — urugʻlari va uyidan boshqa hamma yerda izzatlanadi.

⁵Iso u yerda hech qanday moʻjiza koʻrsata olmadi. Faqatgina birmuncha bemorlarga qoʻl tekkizib, ularni sogʻaytirdi.

⁶Iso odamlarning ishonchsizligiga hayron qoldi. Shundan soʻng Iso atrofdagi qishloqlarda kezib yurib, ta’lim berardi.

⁷Oʻn ikki havoriyni yoniga chaqirib, ikkita — ikkitadan qilib joʻnata boshladi. Ularga yovuz ruhlar ustidan hokimiyat berdi.

⁸Ularga buyurib dedi: “Yoʻl uchun yolgʻiz hassadan boshqa hech narsa — non ham, toʻrva ham, belbogʻlaringizga mis chaqa ham qistirib olmanglar,

⁹oyogʻingizga choriq kiyib, ustingizga qoʻshimcha kiyim olmanglar.”

¹⁰Iso yana dedi: “Biror yerga borib, bironta uyga kirganingizda, to oʻsha joyni tark etguningizgacha, shu uyda turinglar.

¹¹Agar biror joyning odamlari sizni qabul qilmasa va sizga quloq solmasa, u yerdan chiqib ketayotganingizda ularni ogohlantirish tariqasida oyoqlaringizning changini qoqib ketinglar[56].”[57]

¹²Shunday qilib, havoriylar yoʻl yurib, tavba qilinglar, deb hammani da’vat qilishdi.

¹³Ular koʻp jinlarni quvib chiqarishdi va koʻp xastalarga zaytun moyi surtib[58] ularni sogʻaytirishdi.

¹⁴Isoning nomi el ogʻziga tushib qolgan edi. Shoh Hirodning[59] qulogʻiga ham mish — mishlar yetib bordi. Ba’zi odamlar: “Yahyo choʻmdiruvchi tirilib kelibdi. Shuning uchun U moʻjizalar koʻrsatish qudratiga ega”, deyishardi[60].

¹⁵Boshqalar esa: “Bu Ilyos[61]”, deb aytishardi. Yana boshqa birovlari: “Qadimgi paygʻambarlarga oʻxshagan bir paygʻambar bu”, deb aytardilar.

¹⁶Hirod bularni eshitib: “Men boshini oldirgan Yahyo tirilib kelibdi”, dedi.

¹⁷Hirod oʻz ukasi Filipning xotini Hirodiyaga uylangan edi. Yahyo esa Hirodga: “Siz ukangizning xotiniga uylana olmaysiz, bu qonunga zid”, deb aytar edi. Shuning uchun Hirod Yahyoni qoʻlga olib, zindonga qamatib qoʻygan edi.

¹⁸

¹⁹Hirodiyaning ham Yahyoda qasdi bor edi. U Yahyoni oʻldirmoqchi boʻlardi, ammo bu niyatiga yeta olmayotgan edi.

²⁰Negaki Hirod Yahyoning solih va muqaddas kishi ekanini bilib, undan qoʻrqar va uni himoya qilar edi. Uning soʻzlari Hirodni gangitib qoʻyardi, shunga qaramay, Hirod uni eshitishni xush koʻrardi[62].

²¹Bir kuni qulay fursat tugʻilib qoldi. Hirod oʻzining tugʻilgan kuni munosabati bilan amaldorlariga, lashkarboshilariga va Jalila hududining yoʻlboshchilariga ziyofat berdi.

²²Hirodiyaning qizi[63] kirib, raqs tushdi va Hirod bilan ulfatlarining koʻnglini topdi. Shoh qizga: — Tila tilagingni, tilagan narsangni beraman, — dedi.

²³Unga hatto qasam ichib: — Mendan nima soʻrasang, beraman, shohligimning yarmigacha boʻlsa ham, beraman, — dedi.

²⁴Qiz tashqariga chiqib onasiga: — Nima soʻray? — dedi. — Yahyo choʻmdiruvchining boshini soʻra! — dedi onasi.

²⁵Qiz shu onda shoh huzuriga yugurib borib: — Menga hoziroq Yahyo choʻmdiruvchining boshini laganda keltirib berishingizni soʻrayman, — dedi.

²⁶Shoh juda xafa boʻldi. Ammo mehmonlari oldida qasam ichgani uchun qizning iltimosini rad etishni istamadi.

²⁷U oʻsha zahoti jallodni yuborib, Yahyoning boshini keltirishni buyurdi.

²⁸Jallod zindonga borib, Yahyoning boshini tanidan judo qildi. Keyin uning boshini laganda keltirib, qizga berdi. Qiz esa onasiga berdi.

²⁹Yahyoning shogirdlari yuz bergan hodisani eshitib, uning jasadini olgani borishdi va uni dafn etishdi.

³⁰Havoriylar Isoning oldiga yigʻilib, qilgan hamma ishlarini, xalqqa nimalar oʻrgatishganini aytib berdilar[64].

³¹Iso ularga: — Kelinglar, yolgʻiz oʻzimiz kimsasiz joyga boraylik, bir oz dam olinglar, — dedi. Chunki kelib — ketuvchilar koʻpligidan ularning ovqat yeyishga ham vaqti yoʻq edi.

³²Iso bilan shogirdlari qayiqqa tushib[65], yolgʻiz oʻzlari kimsasiz joyga joʻnab ketishdi.

³³Lekin koʻpchilik ularning qayerga ketayotganini bilib qoldilar. Shunda atrofdagi hamma shaharlardan odamlar piyoda yoʻlga tushishdi, Iso bilan shogirdlari borayotgan joyga yugurib, ulardan oldin yetib borishdi.

³⁴Iso qayiqdan tushganda, katta bir olomonni koʻrdi. Ularga achinib ketdi, chunki ular choʻponsiz qoʻylarga oʻxshardi. Iso ularga koʻp narsalar haqida ta’lim berdi.

³⁵Kech kirganda, shogirdlar Isoning oldiga kelib dedilar: — Bu joy kimsasiz ekan, buning ustiga, juda kech boʻlib qoldi.

³⁶Xalqni joʻnatib yuboring, toki ular atrofdagi qishloq va ovullarga borib, oʻzlariga yegulik sotib olishsin.

³⁷— Sizlar ularga ovqat beringlar! — dedi Iso. — Nahotki biz ikki yuz kumush tangaga[66] non sotib olib kelib, xalqqa yedirsak? — deb soʻrashdi Undan.

³⁸Iso dedi: — Qancha nonlaringiz bor? Borib koʻringlar. Ular bilib kelib: — Beshta non, ikkita baliq bor ekan, — deyishdi.

³⁹Iso xaloyiqni guruh — guruh qilib, yashil oʻt ustiga oʻtqazishni shogirdlariga buyurdi.

⁴⁰Xalq yuztadan va elliktadan guruh — guruh boʻlib oʻtirdi.

⁴¹Iso beshta non bilan ikkita baliqni oldi va osmonga qarab, shukrona duosini oʻqidi. Nonlarni sindirib, xaloyiqqa tarqatish uchun shogirdlariga berdi. Ikkita baliqni ham hammaga taqsimlab berdi.

⁴²Hamma yeb toʻydi.

⁴³Soʻng ortib qolgan non burdalarini va baliqlarni yigʻib olishgan edi, toʻla oʻn ikki savat chiqdi.

⁴⁴Non yeganlar orasida besh ming erkak bor edi.

⁴⁵Iso vaqt oʻtkazmay, shogirdlarini qayiqqa tushirib, koʻlning narigi tomonidagi[67] Baytsayda shahriga[68] ketishga majbur qildi. Olomonni esa uylariga qaytarib joʻnatib yubordi.

⁴⁶Odamlar bilan xayrlashgandan keyin, ibodat qilish uchun tepalikka chiqdi.

⁴⁷Oqshom tushdi. Qayiq koʻlning oʻrtasida, Iso esa yolgʻiz Oʻzi quruqlikda qolgan edi.

⁴⁸Shogirdlar eshkak eshishga qiynalayotgan edilar, chunki shamol qayiqqa qarshi esar edi. Iso buni koʻrib, erta saharda koʻl ustida yurganicha shogirdlari tomon bordi — da, ularning oldidan oʻtib ketmoqchi boʻldi[69].

⁴⁹Shogirdlar esa koʻl yuzida yurgan Isoni koʻrib, arvoh deb oʻylab, baqirib yuborishdi.

⁵⁰Chunki hammalari Uni koʻrib, vahimaga tushib qolgan edilar. Lekin Iso oʻsha zahoti ularga: — Dadil boʻlinglar! Qoʻrqmanglar, bu Menman! — dedi.

⁵¹Soʻng Iso shogirdlari yoniga — qayiqqa oʻtgach, shamol tinib qoldi. Shogirdlar tamomila hayratga tushdilar,

⁵²chunki ular non toʻgʻrisidagi moʻjizani ham tushunmagan edilar, ularning imoni sust edi[70].

⁵³Ular koʻldan suzib oʻtib[71], Genisaret[72] oʻlkasiga keldilar. Oʻsha yerda qayiqni bogʻladilar.

⁵⁴Qayiqdan chiqishlari bilanoq xalq Isoni tanib qoldi.

⁵⁵Odamlar butun yurtni yugurib aylanib chiqdilar, xastalarni toʻshaklarda Isoning oldiga olib bordilar. Ular har safar Isoning qayerdaligini eshitishsa xastalarni oʻsha yerga olib borishardi.

⁵⁶Iso qayerga bormasin — qishloqlargami, shaharlargami, ovullargami — odamlar xastalarni ochiq maydonlarga yotqizib qoʻyishardi. Xastalar Isodan: “Hech boʻlmasa kiyimingizning etagiga qoʻl tekkizaylik”, deb iltimos qilishardi. Unga qoʻl tekkizganlarning hammasi shifo topardi.