Read Uzbek Muqaddas Kitob Luqo 18 Bible Online

Luqo 18 - Uzbek Muqaddas Kitob bible

Luqo 18

¹Shogirdlar doimo va bezmasdan ibodat qilsin deb, Iso ularga shunday bir masal aytib berdi:

²“Bir shaharda Xudodan ham qoʻrqmaydigan, odamdan ham uyalmaydigan bir qozi bor ekan.

³Oʻsha shaharda bir beva ayol ham yashar ekan. U qozining oldiga tez — tez borib turib: — Meni raqibimdan himoya qiling, — deb oʻtinarkan.

⁴Qozi ancha vaqtgacha unga yordam berishdan bosh tortib yurar ekan. Oxiri u oʻzi — oʻziga shunday debdi: — Men Xudodan qoʻrqmayman, odamlardan ham uyalmayman.

⁵Ammo bu beva xotin meni holu jonimga qoʻymagani uchun uni himoya qila qolay. Boʻlmasa, u kelaverib meni bezor qiladi.”

⁶Rabbimiz Iso gapida davom etdi: “Adolatsiz qozining gapini eshitdingizmi?

⁷Shunday ekan, nahotki Xudo tunu kun iltijo qilayotgan Oʻz tanlaganlarini himoya qilmasa?! Yoʻq, Xudo ularni kuttirib qoʻymaydi!

⁸Sizlarga aytaman: ularni zudlik bilan himoya qiladi! Ammo Inson Oʻgʻli kelganda, yer yuzida imoni bor odamlarni toparmikin?”

⁹Oʻzlarining solihligiga ishonib, boshqalarni mensimaydigan ba’zi odamlarga Iso quyidagi masalni aytib berdi:

¹⁰“Ikki odam ibodat qilgani Ma’badga kirishibdi. Ularning biri farziy, ikkinchisi soliqchi[207] ekan.

¹¹Farziy oʻrnidan turib, shunday ibodat qilibdi: — Xudoyim, Oʻzingga shukur! Chunki men boshqalarga oʻxshab oʻgʻri, jinoyatchi, zinokor yoki manavi soliqchiday emasman.

¹²Men haftada ikki marta roʻza tutaman. Topganimning oʻndan birini ushr qilib beraman.

¹³Soliqchi boʻlsa uzoqda turib, hatto osmonga ham qarashga botinolmay, koʻkragiga urganicha: — Yo Xudo, men gunohkorga rahm qil! — deb iltijo qilardi.

¹⁴Sizga aytaman: farziy emas, mana shu odam oqlanib uyiga qaytdi. Zotan, oʻzini oʻzi yuksaltirgan odam kamsitiladi, oʻzini past olgan odam esa yuksaltiriladi.”

¹⁵Iso bolalarimizga qoʻl tekkizsin deb, odamlar Uning oldiga hatto goʻdaklarni ham olib kelishardi. Shogirdlar buni koʻrib, odamlarni koyidilar.

¹⁶Iso esa bolalarni yoniga chaqirib, dedi: “Bolalarga yoʻl beringlar, Mening oldimga kelishlariga toʻsqinlik qilmanglar! Zero, Xudoning Shohligi shundaylarnikidir.

¹⁷Sizlarga chinini aytayin: kim Xudoning Shohligini bola kabi qabul qilmasa, unga hech qachon kirolmaydi.”

¹⁸Obroʻli bir odam Isodan soʻradi: — Valine’mat Ustoz! Abadiy hayotga ega boʻlish uchun nima qilishim kerak?

¹⁹Iso unga dedi: — Nega Meni valine’mat deysan? Birgina Xudodan boshqa hech kim valine’mat emas — ku!

²⁰Sen amrlarni bilasan: “Zino qilma. Qotillik qilma. Oʻgʻrilik qilma. Yolgʻon guvohlik berma. Ota — onangni hurmat qilgin.”[208]

²¹— Bularning hammasiga yoshligimdan amal qilib kelaman, — dedi boyagi boshliq.

²²Buni eshitib, Iso dedi: — Senga birgina narsa yetishmaydi: bor narsangni sot, pulini kambagʻallarga tarqat. Shunda samoda xazinang boʻladi. Keyin kelib, Menga ergashgin.

²³Boshliq buni eshitib, qattiq xafa boʻldi, chunki u juda boy edi.

²⁴Iso uning xafa boʻlganini koʻrib dedi: — Mol — dunyosi bor odamlarning Xudo Shohligiga kirishi naqadar qiyin!

²⁵Boyning Xudo Shohligiga kirishidan koʻra, tuyaning igna teshigidan oʻtishi osonroqdir.

²⁶Buni eshitganlar esa: — Unday boʻlsa, kim najot topa olar ekan? — deb soʻrashdi.

²⁷Iso shunday javob berdi: — Odamlar uchun imkonsiz boʻlgan narsaning Xudo uchun imkoni bor.

²⁸Shunda Butrus dedi: — Mana, biz uy — joyimizni tashlab, Sizning orqangizdan ergashib keldik.

²⁹Iso shogirdlariga dedi: — Sizlarga chinini aytayin, Xudoning Shohligi uchun uy — joyini yoki xotinini yo aka — ukalarini yoki ota — onasini yo bola — chaqasini qoldirgan odam[209]

³⁰bu dunyoning oʻzidayoq bir necha barobar ortigʻi bilan oladi, narigi dunyoda esa abadiy hayotga ega boʻladi.

³¹Keyin Iso oʻn ikki shogirdini chetga olib, ularga dedi: “Mana, biz Quddusga ketyapmiz. Paygʻambarlarning Inson Oʻgʻli toʻgʻrisida yozgan hamma bashoratlari bajo boʻladi.

³²Uni gʻayriyahudiylarga[210] tutib beradilar. Uni masxaralab haqorat qiladilar. Unga tupuradilar.

³³Gʻayriyahudiylar Uni qamchilaydilar, keyin oʻldiradilar. Ammo uchinchi kuni U tiriladi.”

³⁴Shogirdlar esa bu soʻzlardan hech narsa tushunmadilar. Bu soʻzlarning ma’nosi ularga qorongʻi edi, Isoning aytganlarini ular anglamadilar.

³⁵Iso Yerixo shahriga kirib kelayotganda, bir koʻr odam yoʻl chekkasida sadaqa soʻrab oʻtirar edi.

³⁶Oldidan katta bir olomon oʻtib ketayotganini eshitgan oʻsha koʻr: — Nima gap? — deb soʻradi.

³⁷— Nosiralik Iso oʻtib ketyapti, — deb javob berishdi unga.

³⁸Shunda koʻr: — Ey Dovud Oʻgʻli[211] Iso, menga rahm qiling! — deb baqirdi.

³⁹Oldinda ketayotganlar esa: — Jim boʻl! — deb unga doʻq qilishdi. U esa yanada qattiqroq baqirdi: — Ey Dovud Oʻgʻli! Menga rahm qiling!

⁴⁰Shunda Iso toʻxtab, koʻrni yoniga olib kelishlarini buyurdi. Koʻr kelgach, Iso undan soʻradi:

⁴¹— Mendan nima istaysan? Sen uchun nima qilay? — Hazrat, koʻzlarim koʻrsin! — dedi u.

⁴²Iso unga: — Koʻzlaring koʻrsin, ishonching senga shifo berdi, — dedi.

⁴³Oʻsha zahoti u koʻra boshladi. Soʻng Xudoni ulugʻlagancha Isoga ergashdi. Buni koʻrgan butun xalq Xudoga hamdu sanolar aytdi.