Read Uzbek Muqaddas Kitob Luqo 19 Bible Online

Luqo 19 - Uzbek Muqaddas Kitob bible

Luqo 19

¹Iso Yerixo shahriga kirib, shahar boʻylab oʻtayotgan edi.

²Bu shaharda Zakkay degan bir odam bor edi. U soliqchilar[212] boshligʻi boʻlib, boy edi.

³Zakkay “Iso kim ekan?” deb Uni koʻrishga urinardi, ammo odam koʻpligidan koʻra olmasdi, chunki uning boʻyi past edi.

⁴U oldinga yugurib, Isoni koʻrish uchun shikamora — anjir daraxti[213] ustiga chiqib oldi. Iso oʻsha yerdan oʻtishi kerak edi.

⁵Iso u yerga kelganda, yuqoriga qarab, Zakkayga dedi: — Zakkay! Tezroq pastga tush, Men bugun sening uyingda mehmon boʻlishim kerak.

⁶Zakkay darrov pastga tushdi, Isoni quvonch bilan uyiga taklif qildi.

⁷Buni koʻrganlarning hammasi: “Iso bir gunohkor odamning uyiga mehmonga bordi”, deb norozilik bildirishdi.

⁸Zakkay esa oʻrnidan turib, Rabbimiz Isoga dedi: — Hazrat, men mol — mulkimning yarmini kambagʻallarga beraman. Biron kimsaning narsasini nohaq olgan boʻlsam, toʻrt barobar qilib qaytaraman.

⁹Iso unga shunday javob berdi: — Bugun bu xonadonga najot keldi, chunki bu odam ham Ibrohimning oʻgʻlidir[214].

¹⁰Inson Oʻgʻli yoʻqolganni izlab topish va uni qutqarish uchun kelgan.

¹¹Olomon Isoning bu soʻzlarini tinglar ekan, Iso gapini bir masal bilan davom ettirdi. Chunki Iso Quddusga yaqinlashib qolgan edi, odamlar ham, Xudoning Shohligi hozir zohir boʻlishi kerak, deb oʻylardilar.

¹²Iso shunday dedi: “Bir zodagon odam uzoq mamlakatga ketmoqchi boʻlibdi. U yerda shohlik taxtini egallab, qaytib kelmoqchi edi.

¹³Ketishdan oldin u xizmatkorlaridan oʻntasini chaqiribdi — da, har biriga bir tilladan[215] berib, shunday debdi: — Men qaytib kelgunimcha, bu pullarni ishga solinglar.

¹⁴Holbuki, bu zodagonning hamyurtlari uni yomon koʻrishar ekan. Uning orqasidan: «Bu odam bizga shoh boʻlmasin, istamaymiz», deb aytish uchun elchilar yuborishibdi.

¹⁵Ammo zodagon shohlik taxtini egallab, qaytib kelibdi. Soʻng oʻzi pul bergan xizmatkorlarini chaqirtirib, kim qancha foyda olganini bilmoqchi boʻlibdi.

¹⁶Birinchisi kelib: — Shoh hazratlari, sizning tillangiz oʻn tilla foyda olib keldi, — debdi.

¹⁷Shoh unga: — Barakalla! Sen yaxshi xizmatkorsan! Kichik ishda ishonchimni oqlaganing uchun oʻnta shahar ustidan hokim boʻlasan, — debdi.

¹⁸Ikkinchisi kelib: — Shoh hazratlari, sizning tillangiz besh tilla foyda keltirdi, — debdi.

¹⁹Unga ham: — Sen ham beshta shaharga hokimlik qilasan, — debdi.

²⁰Soʻng uchinchi xizmatkori kelib: — Shoh hazratlari! — debdi, — mana sizning tillangiz, men uni roʻmolchaga tugib saqladim.

²¹Men sizdan qoʻrqdim, siz qattiqqoʻl odamsiz. Siz bermasdan olasiz, ekmasdan oʻrasiz.

²²Shoh esa unga: — Ey yomon xizmatkor! — deb doʻq urdi, — men seni oʻz soʻzlaring boʻyicha hukm qilaman! Mening qattiqqoʻlligimni hamda bermasdan olishimni, ekmasdan oʻrishimni bilar ekansan,

²³nega pulimni muomalaga kiritmading? Men qaytib kelganimdan keyin, pulimni foydasi bilan olgan boʻlardim.

²⁴Soʻng yonida turganlarga debdi: — Uning qoʻlidan tillani olib, oʻn tillasi borga beringlar.

²⁵— Ey olampanoh, uning oʻn tillasi bor — ku! — deyishibdi ular.

²⁶— Sizlarga shuni aytay: kimda bor boʻlsa, unga yana beriladi. Kimda yoʻq boʻlsa, hatto bori ham tortib olinadi.

²⁷Endi mening shoh boʻlishimni istamagan dushmanlarimga kelsak, ularni shu yerga olib kelib, koʻz oldimda qatl qilinglar.”

²⁸Iso shu gaplarni aytgandan keyin, yoʻlida davom etib, Quddusga ketdi.

²⁹Zaytun togʻi[216] etagidagi Baytfagiya bilan Baytaniya qishloqlariga yaqinlashgach, U shogirdlaridan ikkitasiga dedi:

³⁰— Anavi qishloqqa[217] boringlar. U yerga kirishingiz bilanoq, bogʻliq turgan va hech qachon minilmagan xoʻtikni koʻrasizlar. Oʻsha xoʻtikni yechib, bu yerga olib kelinglar.

³¹Agar kimdir sizlardan: “Xoʻtikni nega yechyapsizlar?” — deb soʻrab qolsa, “Bu xoʻtik Rabbimiz Masihga kerak”, — deb aytinglar.

³²Shogirdlar borib, xuddi Isoning aytganini topdilar.

³³Xoʻtikni yechayotganlarida uning egalari: — Nega xoʻtikni yechyapsizlar? — deb soʻrashdi.

³⁴Shogirdlar: — U Rabbimiz Masihga kerak, — dedilar.

³⁵Xoʻtikni Isoning oldiga keltirishdi — da, ustiga toʻnlarini tashlab, Isoni mindirishdi.

³⁶Iso xoʻtikni minib ketayotganda, odamlar toʻnlarini yoʻlga poyandoz qildilar.

³⁷Iso Zaytun togʻidan tushadigan joyga yetib kelganda, koʻpdan — koʻp shogirdlar koʻrgan barcha moʻjizalarni eslab shodlandilar va baland ovozda Xudoga hamdu sanolar aytdilar:

³⁸“Egamiz nomidan kelayotgan Shoh baraka topsin![218] Osmonda tinchlik, falak toqida shon — sharaflar boʻlsin!”

³⁹Shunda olomon orasidan ba’zi farziylar Isoga: — Ustoz, shogirdlaringizni jim qiling! — deyishdi.

⁴⁰Iso esa ularga dedi: — Sizlarga shuni aytay: agar bular jim boʻlsa, toshlar chinqiradi!

⁴¹Iso Quddusga kiray deganda, shaharni koʻrib, yigʻlab yubordi:

⁴²“Tinchlik uchun nimalar zarurligini bugun sen bilsayding! Ammo bular senga qorongʻi.

⁴³Boshingga shunday kunlar keladi: dushmanlaring atrofingga tuproq uyadilar, seni oʻrab oladilar, har tomondan siquvga oladilar.

⁴⁴Bagʻringdagi farzandlaringni qirib tashlaydilar. Seni shu qadar vayron qiladilarki[219], shahringda hatto tosh ustida turgan tosh qolmaydi. Chunki Xudo seni qutqargani kelgandi, ammo sen bu imkoniyatni qoʻldan boy berding[220].”

⁴⁵Iso Ma’badga kirib, ichkarida savdo — sotiq qilayotganlarni[221] quvib chiqara boshladi.

⁴⁶Ularga shunday dedi: — “Mening uyim ibodat uyi boʻladi”[222], deb Muqaddas bitiklarda yozilgan — ku! Sizlar esa Xudoning uyini qaroqchilar uyasiga[223] aylantirib yuboribsizlar!

⁴⁷Iso har kuni Ma’badda ta’lim berardi. Bosh ruhoniylar, Tavrot tafsirchilari va xalq yoʻlboshchilari esa Uni halok qilish payiga tushdilar.

⁴⁸Lekin buning chorasini topmadilar, chunki butun xalq Isoning soʻzlarini jonu dili bilan tinglar edi.