Read Uzbek Muqaddas Kitob Luqo 22 Bible Online

Luqo 22 - Uzbek Muqaddas Kitob bible

Luqo 22

¹Xamirturushsiz non bayramiga yaqin qolgan edi. Bu bayram Fisih[241] deb atalardi.

²Bosh ruhoniylar va Tavrot tafsirchilari Isoni yashirincha oʻldirish uchun fursat poylab yurgan edilar, chunki ular xalqdan qoʻrqardilar.

³Shunda oʻn ikki havoriydan biri — Yahudo Ishqariyotning ichiga shayton kirib oldi.

⁴Yahudo bosh ruhoniylarning va Ma’bad mirshabboshilarining[242] oldiga borib, Isoni qanday tutib berish toʻgʻrisida ular bilan gaplashdi.

⁵Ular juda xursand boʻlib, Yahudoga pul beradigan boʻldilar.

⁶Yahudo rozi boʻldi va Isoni xalqdan yashirincha ularning qoʻliga tutib berish uchun qulay fursatni kuta boshladi.

⁷Xamirturushsiz non bayrami keldi. Shu kuni Fisih qoʻzisi qurbonlik qilinar edi.

⁸Iso Butrus bilan Yuhannoni yuborayotib shunday dedi: — Boringlar, biz uchun Fisih taomini tayyorlanglar.

⁹Ular Isodan soʻradilar: — Bayram taomini qayerda tayyorlashimizni xohlaysiz?

¹⁰Iso ularga dedi: — Quddusga kirishlaringiz bilanoq, koʻzada suv koʻtarib ketayotgan bir odamni uchratasizlar. Oʻsha odamga ergashib, u kiradigan uyga kiringlar.

¹¹Xonadon egasiga shunday deb aytinglar: “Ustozimiz shogirdlari bilan Fisih taomini yemoqchilar. U sizdan: «Bizga tayyorlab qoʻyilgan mehmonxona qayerda?» deb soʻrab yubordilar.”

¹²Uy egasi sizlarga jihozlangan katta boloxonani koʻrsatadi. U yerda biz uchun hozirlik koʻringlar.

¹³Shogirdlar ketdilar. Hamma narsa xuddi Iso aytganday roʻy berdi. Ular Fisih taomini tayyorladilar.

¹⁴Ziyofat vaqti boʻldi. Iso bilan havoriylari dasturxon atrofiga yonboshlashdi.

¹⁵Iso ularga dedi: — Men azob chekmasimdan avval bu Fisih taomini sizlar bilan birga yeyishni juda ham orzu qilgandim.

¹⁶Sizlarga aytay: biz Xudoning Shohligida haqiqiy Fisih taomini yemagunimizcha, Men bu taomdan boshqa yemayman.

¹⁷Keyin Iso sharob quyilgan kosani olib, shukrona duosini aytib dedi: — Buni olinglar, oʻzaro boʻlishinglar.

¹⁸Sizlarga aytay: Xudoning Shohligi kelmaguncha, Men uzum ne’matidan boshqa ichmayman.

¹⁹Soʻngra nonni oldi, shukrona duosini aytib sindirdi va shogirdlariga berib dedi: — Bu non Mening tanamni bildiradi. Tanam sizlar uchun fido boʻladi. Birgalikda non sindirib yeganingizda Meni xotirlanglar.

²⁰Ovqatlanib boʻlganlaridan keyin, Iso yana sharob quyilgan kosani olib, shunday dedi: — Bu kosa Xudoning yangi ahdini[243] bildiradi. Bu ahd sizlar uchun toʻkiladigan qonim evaziga kuchga kiradi.

²¹Ana, qarang! Menga xiyonat qiladigan odam Men bilan bir dasturxonda oʻtiribdi.

²²Ha, Xudo reja qilganday, Inson Oʻgʻli jon beradi. Ammo Inson Oʻgʻliga xiyonat qilgan odamning holiga voy!

²³Shunda ular bir — birlaridan: — Oramizda bunday ishga qoʻl uradigan kim ekan? — deb soʻray boshladilar.

²⁴Shogirdlar orasida: “Qaysi birimiz eng katta hisoblanishimiz kerak?” degan bahs boʻldi.

²⁵Iso ularga dedi: “Butparastlarning hukmdorlari xalqlariga oʻz hukmini oʻtkazadilar. El boshliqlari oʻzlarini oliyhimmat deb ataydilar.

²⁶Sizlar esa bunday boʻlmanglar. Aksincha, orangizda kim katta boʻlsa, oʻzini eng kichikday tutsin. Kim boshliq boʻlsa, xizmatkorday boʻlsin.

²⁷Xoʻsh, kim katta? Dasturxon atrofida oʻtirganmi yoki unga xizmat qilayotganmi? Dasturxon atrofida oʻtirgan emasmi?! Men esa orangizda xizmatkordayman.

²⁸Ogʻir kunlarimda yonimda boʻldingizlar.

²⁹Shuning uchun osmondagi Otam Menga in’om qilgan Shohlikni Men sizlarga in’om qilyapman.

³⁰Sizlar Mening Shohligimda dasturxonim atrofida oʻtirib yeb — ichasizlar, Isroilning oʻn ikki qabilasiga hukmronlik qilasizlar.”

³¹Iso dedi: — Shimoʻn[244], Shimoʻn! Mana, bugʻdoyni gʻalvirdan oʻtkazishganday, shayton sizlarni sinovdan oʻtkazishga izn talab qildi[245].

³²Biroq imondan toymasin deb, Men sen uchun ibodat qildim. Sen tavba qilib, Menga qaytganingdan keyin, birodarlaringni imonda mustahkamla.

³³Shimoʻn Isoga javoban dedi: — Hazrat! Men Siz bilan zindonga ham, oʻlimga ham borishga tayyorman!

³⁴Iso esa dedi: — Eh Butrus! Senga shuni aytay: bugun xoʻroz qichqirmasdan oldin sen uch marta Meni tanimasligingni aytasan.

³⁵Iso shogirdlariga dedi: — Men sizlarni hamyonsiz, toʻrvasiz, choriqsiz yuborganimda[246], biron narsada kamchiligingiz bormidi? — Hech narsada! — javob berdi ular.

³⁶Iso ularga shunday dedi: — Endi esa kimning hamyoni yoki toʻrvasi boʻlsa, olsin. Kimda qilich yoʻq boʻlsa, choponini sotib, qilich[247] xarid qilsin.

³⁷Sizlarga aytay: “U gunohkorlar qatorida sanaldi”[248], — deb Men haqimda aytilgan bashorat bajo boʻlishi kerak. Ha, Men haqimda yozilgan bu soʻz bajo boʻlyapti.

³⁸Shogirdlar: — Hazrat, qarang, mana bu yerda ikkita qilich bor ekan! — dedilar. — Boʻldi, bas qilinglar! — dedi Iso.

³⁹Iso shahardan chiqib, odatdagiday Zaytun togʻiga[249] yoʻl oldi. Shogirdlari ham Uning orqasidan ketdilar.

⁴⁰Iso oʻsha joyga yetib kelgandan keyin, shogirdlariga: — Vasvasaga tushib qolmaylik, deb ibodat qilinglar[250], — dedi.

⁴¹Oʻzi ulardan bir tosh otar masofacha nari bordi — da, tiz choʻkib ibodat qildi:

⁴²— Ey Ota! Qaniydi, bu azob kosasini[251] Mendan uzoqlashtirsang! Ammo Mening xohishim emas, Sening xohishing bajo boʻlsin.

⁴³Shu orada osmondan bir farishta Isoga zohir boʻlib, Unga kuch ato qildi.

⁴⁴Iso ogʻir iztirob ichida jon — jahdi bilan ibodat qildi. Undan oqqan ter esa yerga tomayotgan qon tomchilariga oʻxshar edi[252].

⁴⁵Iso ibodatni tugatib, shogirdlari yoniga keldi. Ularning uxlab yotganini koʻrdi. Shogirdlar qaygʻudan holdan toygan edilar.

⁴⁶Iso ularga: — Nega uxlab yotibsizlar? Qani, turinglar, vasvasaga tushib qolmaylik, deb ibodat qilinglar, — dedi.

⁴⁷Iso hali gapini tugatmagan ham ediki, olomon kelib qoldi. Olomonni oʻn ikki shogirddan biri — Yahudo boshlab kelgandi. Yahudo Isoni oʻpmoqchi boʻlib, Unga yaqinlashdi[253].

⁴⁸Iso esa unga dedi: — Yahudo, sen Inson Oʻgʻliga birgina oʻpich bilan xiyonat qilyapsanmi?!

⁴⁹Isoning yonidagilar voqea qayoqqa yoʻnalayotganini payqab: — Hazrat, qilichni ishga solaylikmi? — deyishdi.

⁵⁰Ulardan biri esa oliy ruhoniyning xizmatkoriga bir urib, uning oʻng qulogʻini kesib tashladi.

⁵¹Shunda Iso: — Qoʻyinglar, bas! — dedi — da, xizmatkorning qulogʻiga qoʻl tekkizib unga shifo berdi.

⁵²Soʻng Uni qoʻlga olishga kelgan bosh ruhoniylar, Ma’bad mirshabboshilari[254] va yoʻlboshchilarga dedi: — Men qaroqchimidim, Meni olib ketgani qilichu tayoqlar bilan kelibsizlar?!

⁵³Sizlar bilan har kuni Ma’badda birga edim, Menga qoʻl tekkizmadingizlar. Ammo endi zamon sizniki, zulmat hukmronligi keldi!

⁵⁴Isoni ushlab, oliy ruhoniyning[255] uyiga olib ketdilar. Butrus esa masofa saqlab ularga ergashib bordi.

⁵⁵Oliy ruhoniyning hovlisi oʻrtasida gulxan yoqishdi. Butrus gulxan atrofida oʻtirgan odamlarning yoniga borib oʻtirdi.

⁵⁶Bir choʻri qiz gulxan yonida oʻtirgan Butrusni koʻrdi. U Butrusga tikilib qaradi — da: — Bu odam ham U bilan birga edi! — dedi.

⁵⁷Lekin Butrus inkor etib: — Ey singlim, men Uni tanimayman! — dedi.

⁵⁸Bir ozdan keyin boshqa bir odam Butrusni koʻrib: — Sen ham ulardan birisan — ku! — dedi. Lekin Butrus unga ham: — Yoʻgʻ — e, men ulardan emasman! — dedi.

⁵⁹Oradan bir soatlar oʻtgandan keyin yana kimdir: — Haqiqatan ham, manavi odam U bilan birga boʻlgan. Axir, u ham Jalilalik — ku![256] — deb turib oldi.

⁶⁰— Menga qara, nima toʻgʻrisida gapiryapsan, tushunmayapman, — deb e’tiroz bildirdi Butrus. U gapini tugatmasdanoq, xoʻroz qichqirdi.

⁶¹Rabbimiz Iso oʻgirilib, Butrusga qaradi. Shunda Butrus Rabbimizning: “Bugun xoʻroz qichqirmasdan oldin, sen Mendan uch marta tonasan” degan gapini esladi.

⁶²Butrus hovlidan chiqib, achchiq — achchiq yigʻladi.

⁶³Isoni qoʻriqlagan odamlar Uni haqoratlab kaltakladilar.

⁶⁴Ular Isoning koʻzlarini bogʻlab qoʻyib: — Paygʻambar, qani, top — chi, Seni kim urdi ekan? — derdilar.

⁶⁵Isoga yana koʻp haqoratli soʻzlar aytdilar.

⁶⁶Tong otganda Oliy kengash[257] a’zolari — bosh ruhoniylar va tafsirchilar yigʻildilar. Isoni ularning oldiga olib kelishdi.

⁶⁷— Bizga ayt — chi, Sen Masihmisan? — deb soʻradilar. Iso shunday javob berdi: — Agar sizlarga aytsam, Menga ishonmaysizlar.

⁶⁸Agar sizlarga savol bersam, javob bermaysizlar[258].

⁶⁹Biroq bundan buyon Inson Oʻgʻli Qodir Xudoning oʻng tomonida oʻtiradi[259].

⁷⁰Shunda hamma birdaniga: — Bundan chiqdi, Sen Xudoning Oʻgʻli[260] ekansan — da? — deb soʻradilar. — Oʻzlaringiz Mening kimligimni aytdingizlar, — dedi ularga Iso.

⁷¹Shunda ular: — Boshqa guvohga ehtiyoj qolmadi! Oʻz ogʻzidan oʻzimiz eshitdik, axir! — deyishdi.