Read Uzbek Muqaddas Kitob Havoriylar 7 Bible Online

Havoriylar 7 - Uzbek Muqaddas Kitob bible

Havoriylar 7

¹Oliy ruhoniy Stefandan: “Shu gaplar rostmi?” deb soʻradi.

²Stefan shunday javob berdi: “Birodarlar, otalar! Mening gaplarimga quloq solinglar. Bobomiz Ibrohim hali Xoronda yashamasdan oldin — Mesopotamiyada[62] boʻlgan paytda ulugʻvor Xudo unga zohir boʻlib,

³shunday dedi: «Oʻz yurtingdan, qarindosh — urugʻlaring oldidan chiqib ket. Men senga bir yurtni koʻrsataman, oʻsha yerga borasan.»[63]

⁴Shundan keyin Ibrohim Xaldeylar yurtini[64] tark etib, Xoronga borib oʻrnashdi. Ibrohimning otasi vafot etgach, Xudo uni Xorondan hozir sizlar yashab turgan yurtga koʻchirdi.

⁵Xudo Ibrohimga u yerdan mulk bermadi, hatto bir qarich yer ham bermadi. Lekin Ibrohimga va uning nasliga oʻsha yurtni mulk qilib berishni va’da qildi. Vaholanki, oʻsha paytda Ibrohimning farzandi yoʻq edi.

⁶Xudo unga shunday dedi: «Sening nasling begona bir yurtda musofir boʻlib yashaydi. Toʻrt yuz yil qul boʻlib, jabr — zulm tortadi.

⁷Ammo ularni qul qilib oladigan xalqni Men jazolayman. Shundan keyin ular oʻsha yurtdan chiqadilar va bu yerda Menga sajda qiladilar.»[65]

⁸Keyin Xudo unga sunnat ahdini[66] berdi. Shunday qilib, Ibrohimdan Is’hoq tugʻildi. Is’hoqni sakkiz kunligida Ibrohim sunnat qildi. Is’hoqdan Yoqub tugʻildi, u ham sunnat qilindi. Yoqubdan oʻn ikki qabila asoschilari tugʻildi, ular ham sunnat qilindi.

⁹Yoqubning oʻgʻillari oʻzlarining ukalari Yusufga hasad qilib, uni Misrga sotib yubordilar. Ammo Xudo Yusuf bilan birga boʻlib,

¹⁰uni hamma kulfatlardan saqlab qoldi. Xudo Yusufni shunchalik dono qildiki, u Misr fir’avnining iltifotiga sazovor boʻldi. Fir’avn Yusufni butun Misr va oʻzining xonadoni ustidan hokim qilib tayinladi.

¹¹Oʻsha davrda butun Misr va Kan’on boʻylab ocharchilik tarqaldi, koʻp azob — uqubatlar kelib chiqdi. Ota — bobolarimiz yegulik topa olmay qoldilar.

¹²Yoqub, Misrda don bor ekan, deb eshitib qoldi. U oʻgʻillarini, ya’ni bizning bobolarimizni Misrga birinchi bor safarga joʻnatdi.

¹³Ular Misrga ikkinchi marta borganlarida, Yusuf akalariga oʻzini tanitdi. Shunday qilib, Yusufning urugʻ — aymogʻi fir’avnga ma’lum boʻldi.

¹⁴Shundan keyin Yusuf otasi Yoqubni, hamma qarindosh — urugʻlarini yoniga chaqirdi. Ular hammasi boʻlib yetmish besh[67] kishi edilar.

¹⁵Shunday qilib, Yoqub Misrga ketdi. Yoqub ham, uning oʻgʻillari, ya’ni ota — bobolarimiz ham Misrda vafot etdilar.

¹⁶Ularning suyaklarini Shakam shahriga olib kelib, Ibrohimning maqbarasiga qoʻydilar. Bu maqbarani Ibrohim shakamlik Xamoʻrning oʻgʻillaridan bir qancha kumushga sotib olgan edi.

¹⁷Xudoning Ibrohimga bergan va’dasi amalga oshadigan payt yaqinlashgani sari, Misrdagi xalqimiz gʻoyat koʻpayib borar edi.

¹⁸Misrni boshqa hukmdor boshqara boshladi. U Yusuf toʻgʻrisida hech narsa bilmasdi.

¹⁹Ular ota — bobolarimizga nayrang ishlatdilar. Ota — bobolarimiz chaqaloqlaridan voz kechishlariga toʻgʻri keldi, chaqaloqlari oʻldirildi.

²⁰Shu paytda Muso tugʻilgan edi. U juda chiroyli bola edi. Ota — onasining uyida Musoni uch oy parvarishlaganlaridan keyin

²¹oxiri, voz kechishga majbur boʻldilar. Fir’avnning qizi Musoni saqlab olib, oʻz oʻgʻliday tarbiya qildi.

²²Musoga Misrliklarning ilmu ma’rifati oʻrgatildi, u soʻzda ham, ishda ham buyuk odam boʻldi.

²³Muso qirq yoshga kirganda, uning yuragida qardoshlari boʻlgan Isroil xalqini koʻrish orzusi tugʻildi.

²⁴Misrliklardan biri Isroil xalqidan bittasiga shafqatsizlik qilayotganini koʻrganda, Muso qardoshini himoya qildi. Misrlikni oʻldirib, qardoshining oʻchini oldi.

²⁵Muso: «Xudo men orqali xalqimni ozod qilmoqchi, buni xalqim tushunsa kerak», deb oʻyladi. Ammo ular tushunmadilar.

²⁶Keyingi kuni Muso Isroil xalqidan ikkitasi janjallashayotganini koʻrib, ularni yarashtirmoqchi boʻldi: «Quloq solinglar, ey odamlar, axir, sizlar birodarsizlar! Nega bir — biringizni xafa qilyapsizlar?»

²⁷Ammo qardoshini xafa qilayotgan odam Musoni turtib dedi: «Kim seni bizning ustimizdan hukmdor yoki hakam qilib qoʻydi?

²⁸Kecha Misrlikni oʻldirganingday meni ham oʻldirmoqchimisan?»[68]

²⁹Muso bu gapni eshitgach, Misrdan qochib ketdi va Midiyon yurtida[69] musofir boʻlib yashay boshladi. Bu yurtda Muso ikki oʻgʻil koʻrdi.

³⁰Oradan qirq yil oʻtgach, Muso sahrodagi Sinay togʻi yonida boʻlganda, buta alangasi ichida unga bir farishta[70] zohir boʻldi[71].

³¹Muso buni koʻrib, hayron boʻldi. Yaxshiroq koʻrish uchun butaga yaqin bordi. Shu payt u Egamizning ovozini eshitdi:

³²«Men ota — bobolaringiz — Ibrohim, Is’hoq va Yoqubning Xudosiman.» Muso qoʻrqqanidan titrab, qarashga jur’at etmadi.

³³Shunda Egamiz Musoga dedi: «Oyogʻingdagi chorigʻingni yech, chunki sen turgan joy muqaddas yerdir.

³⁴Xalqimning Misrda chekkan azoblarini koʻrdim, ularning oh — vohlarini eshitdim. Men ularni ozod qilish uchun keldim. Endi kel, Men seni Misrga yuboraman.»

³⁵Mana shu Musoni xalq rad qilib, unga: «Kim seni bizga hukmdor va hakam qilib qoʻydi?» deb aytgandi. Xudoning Oʻzi esa Musoni hukmdor va xaloskor qilib yubordi. U buni buta ichida zohir boʻlgan farishta orqali amalga oshirdi.

³⁶Muso Isroil xalqini Misrdan olib chiqdi. Misrda, Qizil dengizda va sahroda qirq yil davomida moʻjizalar va alomatlar koʻrsatdi.

³⁷Isroil xalqiga: «Xudo sizlar uchun oʻz xalqingiz orasidan menga oʻxshagan bir paygʻambar chiqaradi[72]»[73], deb aytgan ham oʻsha Muso edi.

³⁸Sahroda Isroil xalqi bilan birga yashagan Musodir, Sinay togʻida otalarimiz bilan birga turgan, farishta bilan gaplashgan ham udir. Bizga beriladigan Xudoning hayotbaxsh kalomini Muso farishtadan qabul qildi.

³⁹Ammo ota — bobolarimiz Musoga itoat etishni istamadilar. Aksincha, ular Musoni mensimay, koʻngillarida Misrga qaytishga moyil boʻldilar.

⁴⁰Ular Horunga shunday dedilar: «Biz uchun xudolar yasab ber, ular bizni yoʻlda boshlab borsin. Bizni Misrdan olib chiqqan Musoga nima boʻlganini bilmaymiz.»[74]

⁴¹Oʻsha paytda ular buzoq tasvirini yasadilar, oʻsha butga qurbonlik qildilar. Shunday qilib, qoʻllarining ijodi oldida koʻngilxushlik qildilar.

⁴²Shu sababdan Xudo ulardan yuz oʻgirdi, samoviy jismlarga sajda qilishsin, deb ularni tark etdi. Zotan, paygʻambarlar kitobida shunday yozilgan: «Ey Isroil xalqi, sizlar juda koʻp qurbonliklar keltirasizlar! Men ota — bobolaringizni qirq yil sahroda olib yurganimda, ulardan shu qadar koʻp qurbonligu nazrlarni talab qilmadim!

⁴³Sizlar oʻzingiz yasagan xudolarga — Moʻlax va Rayfon[75] tasvirlariga topinib yuribsizlar. Shuning uchun Men sizlarni Bobil yurtiga surgun qilaman. Qani, endi turinglar! Moʻlaxning chodirini va Rayfonning tasviri boʻlgan yulduzni koʻtarib olib ketinglar.»[76]

⁴⁴Sahroda ota — bobolarimizning Muqaddas ahd chodiri[77] bor edi. Bu Chodir, Xudo Musoga buyurganday, U koʻrsatgan namuna boʻyicha yasalgan edi.

⁴⁵Keyinroq oʻsha Chodir otalarimizga berildi. Otalarimiz Yoshua bilan ketganlarida Chodirni oʻzlari bilan olib ketdilar. Oʻshanda Xudo quvib yuborgan xalqlarning yerini otalarimiz tortib olgan edilar. Chodir shoh Dovud zamonigacha oʻsha yurtda otalarimiz bilan qoldi.

⁴⁶Xudoning marhamatiga sazovor boʻlgan Dovud: «Yoqubning Xudosiga maskan[78] qurib beray», deb Undan izn soʻradi.

⁴⁷Ammo Xudoga uyni Sulaymon qurib berdi.

⁴⁸Vaholanki, Xudoyi Taolo inson qoʻllari bilan yasalgan uylarda istiqomat qilmaydi. Xudo paygʻambar orqali aytganday:

⁴⁹«Osmon Mening taxtimdir, Yer oyogʻim tagidagi kursidir. Menga qanday uy qurib bera olasiz?! — demoqda Egamiz. — Qaysi joy Menga maskan boʻla oladi?!

⁵⁰Axir, hammasini Oʻz qoʻllarim bilan yaratganman.»[79]

⁵¹Sizlar oʻjar xalqsiz! Ey yuraklari, quloqlari sunnat qilinmaganlar![80] Sizlar ham, ota — bobolaringizga oʻxshab, har doim Muqaddas Ruhga qarshi turasizlar.

⁵²Ota — bobolaringiz paygʻambarlarning hammasini quvgʻin qilganlar! Solih Zotning[81] kelishini bashorat qilganlarni ular oʻldirganlar! Endi esa sizlar Solih Zotni sotib, qatl qildingizlar.

⁵³Xudoning qonunini olgan sizlarsiz. Ammo oʻsha qonun sizlarga farishtalar orqali berilganiga[82] qaramay, sizlar unga rioya qilmadingizlar.”

⁵⁴Oliy kengash a’zolari Stefanning soʻzlarini eshitib, gʻazabga mindilar, gʻazabdan tishlarini gʻijirlatdilar.

⁵⁵Ammo Muqaddas Ruhga toʻlgan Stefan osmonga tikilib, Xudoning ulugʻvorligini koʻrdi. Iso Xudoning oʻng tomonida[83] turar edi.

⁵⁶“Qaranglar! — dedi Stefan. — Men osmon ochilganini koʻryapman. Inson Oʻgʻli[84] Xudoning Oʻng tomonida turibdi!”

⁵⁷Ular esa qoʻllari bilan quloqlarini berkitib oldilar, soʻng birdaniga hammalari ovozlari boricha baqirib, Stefanga tashlandilar.

⁵⁸Ular Stefanni shahar tashqarisiga olib chiqdilar va toshboʻron qildilar. Unga qarshi guvohlik berganlar esa choponlarini Shoul[85] degan yigitning oyoqlari ostiga qoʻydilar.

⁵⁹Ular Stefanni toshboʻron qilayotganlarida, Stefan: “Ey Rabbim Iso, ruhimni ol!” deb ibodat qildi.

⁶⁰Soʻngra u tiz choʻkib, ovozi boricha: “Ey Rabbim Iso! Bu gunohni ularga yuklamagin!” deb baqirib, jon berdi.