Read Uzbek Muqaddas Kitob Vahiy 14 Bible Online

Vahiy 14 - Uzbek Muqaddas Kitob bible

Vahiy 14

¹Men Sion togʻida[70] Qoʻzining turganini koʻrdim. Qoʻzi bilan birga 144.000 kishi bor edi. Ularning peshanalariga Qoʻzining va Otasi Xudoning ismi yozilgandi.

²Shunda men samodan bir tovush eshitdim. Bu tovush dengizning shovullashiday, gumburlagan momaqaldiroq tovushiday edi. U xuddi arfa chalayotgan cholgʻuchilarning kuyiga oʻxshardi.

³Oʻsha 144.000 kishi taxt oldida, toʻrtta jonli mavjudot va oqsoqollar oldida yangi bir qoʻshiq kuylayotgan edilar. Dunyodan qutqarib olingan bu 144.000 kishidan boshqa hech kim bu qoʻshiqni oʻrgana olmas edi.

⁴Bu odamlar bulgʻanmaganlar, bokira qizlarday oʻzlarini pok saqlaganlar[71]. Qoʻzi qayerga borsa, Uning orqasidan ergashganlar. Insonlar orasidan qutqarib olingan bu odamlar ilk hosil singari, Xudo va Qoʻziga nazr qilinganlar.

⁵Ularning tilida yolgʻon — makr yoʻq, ular benuqsondirlar[72].

⁶Shundan keyin boshim uzra uchib borayotgan bir farishtani koʻrdim. Bu farishta yer yuzida yashovchi har bir xalq va qabilaga, har qanday millatu elatga abadiy Xushxabarni e’lon qilayotgan edi.

⁷U baland ovozda shunday dedi: “Xudodan qoʻrqing, Uni ulugʻlang! U xalqlarni hukm qiladigan vaqt keldi. Yeru osmonni, dengizu buloqlarni Yaratganga sajda qiling!”

⁸Uning ketidan ikkinchi farishta uchib kelib, shunday dedi: “Vayron boʻldi! Buyuk Bobil shahri[73] vayron boʻldi! Bobil shahvoniy hirsi sharobidan Hamma xalqlarga ichirgandi.”

⁹Ularning ketidan uchinchi farishta uchib kelib, baland ovozda shunday dedi: — Kimki maxluqqa va uning tasviriga sajda qilib, peshanasi yoki qoʻliga tamgʻa qabul qilsa,

¹⁰u Xudoning gʻazab sharobidan ichadi. Qahr kosasiga quyilgan bu sharob nihoyatda kuchlidir. Bunday odamlar muqaddas farishtalar va Qoʻzi oldida yonayotgan oltingugurt ichida azob chekadilar.

¹¹Azoblarining tutuni abadulabad burqirab turadi. Maxluq va uning tasviriga sajda qilib, maxluq nomli tamgʻani qabul qilganlar kechayu kunduz tinchlik bilmaydilar.

¹²Bunday vaziyatda Xudoning amrlariga itoat qilgan va Isoga sodiq qolgan Xudoning azizlaridan sabr — toqat talab qilinadi.

¹³Shunda men samodan bir ovoz eshitdim. U menga dedi: — Shunday deb yoz: bundan buyon Rabbimiz Isoga umid bogʻlab, olamdan koʻz yumganlar baxtlidir! — Ha, — deydi Ruh, — ular qilgan ogʻir mehnatidan dam olsinlar, mehnatining rohatini koʻrsinlar.

¹⁴Shundan keyin men bir oq bulutni koʻrdim. Bulut ustida inson qiyofasidagi bir Zot[74] oʻtirgandi. Uning boshida oltin toj, qoʻlida oʻtkir oʻroq bor edi.

¹⁵Keyin Ma’baddan bir farishta chiqdi. U bulut ustida oʻtirgan Zotga baland ovozda shunday dedi: “Oʻrogʻingizni ishga soling, chunki oʻrim — yigʻim vaqti keldi. Mana, yerning hosili yetildi.”

¹⁶Bulut ustida oʻtirgan Zot yerga oʻroq soldi, yerning hosili oʻrildi.

¹⁷Samodagi Ma’baddan boshqa bir farishta chiqdi. Uning ham oʻtkir oʻrogʻi bor edi.

¹⁸Soʻng qurbongoh oldidan yana boshqa bir farishta keldi. U qurbongohdagi olov uchun mas’ul edi. U oʻtkir oʻroqli farishtaga baland ovozda xitob qildi: “Oʻtkir oʻrogʻingni ishga sol. Yerdagi uzum boshlarini yigʻ. Axir, uzum pishib boʻldi.”

¹⁹Farishta oʻrogʻini yerga soldi. Yerdagi uzum boshlarini yigʻib, Xudoning uzum siqadigan katta qahr — gʻazabi chuquriga[75] uloqtirdi.

²⁰Shahar tashqarisidagi oʻsha chuqurda uzumlarni eza boshlashdi. Chuqurdan qon daryo boʻlib oqib chiqdi. Bu qonli daryo 1600 oʻq otimi[76] masofaga oqib bordi, u shunchalik chuqur ediki, deyarli otni koʻmib yuborar edi.