Read Western Panjabi مرقس 13 Bible Online

مرقس 13 - Western Panjabi bible

مرقس 13

¹تے جدوں اوہ ہیکل وِچوں باہر پیا جاندا سی۔ اوہدے شاگِرداں وِچوں اِک آکھیا۔ اَے اُستاد۔ ویکھ ایہہ کِہو جیہے پتّھر تے کِہو جِہیاں عمارتاں نیں۔

²تے یِسُوع اوہنوں آکھیا۔ تُوں ایہناں وڈّیاں عمارتاں نُوں ویکھنا ایں۔ ایتھے پتّھر اُتّے پتّھر نا چھڈیا جائے گا۔ جیہڑا ڈیگیا نا جائے۔

³تے جد اوہ زَیتُون دے پہاڑ اُتّے ہیکل دے سامھنے بَیٹھا سی۔ پطرس تے یعقُوب تے یُوحنّا تے اندریاس اکلّیاں ہو کے اوہدے توں پُچھیا۔

⁴پئی سانُوں دس ایہہ گلّاں کدوں ہون گِیاں۔ تے اوس سَمے دا کِیہ پتا اے۔ جدوں ایہہ سبھ پُوریاں ہون اُتّے آؤن گِیاں؟

⁵یِسُوع اوہناں نُوں آکھن لگّا۔ ہُشیار رہو۔ پئی تُہانوں کوئی بُھلاوے وِچ نا پاوے۔

⁶بتھیرے میرے ناں اُتّے ایہہ آکھدے آؤن گے۔ پئی مَیں اوہو ای آں۔ تے بتھیریاں نُوں بُھلان گے۔

⁷تے جد لڑائِیاں تے لڑائِیاں دِیاں افواواں سُنو تے گھبرا نا جانا ایہناں گلّاں دا ہونا ضرُور اے پر اجے اخِیر نئیں۔

⁸کیوں جو قوم قوم اُتّے۔ تے بادشاہی بادشاہی اُتّے چڑھائی کرے گی۔ تھاں تھاں بھوچال آؤن گے تے کال پَین گے۔ ایہہ گلّاں مُصِیبتاں دا شُروع اے۔

⁹پر تُسی خبردار رہو۔ کیوں جو اوہ تُہانوں مجلسیاں دے حوالے کرن گے۔ تے عبادت خانیاں وِچ تُسی مار کھاؤ گے۔ تے حاکماں تے بادشاہاں دے اگّے میرے سببّوں کھلے کِیتے جاؤ گے۔ تاں جو اوہناں دے لئی گواہی ہوئے۔

¹⁰تے ضرُور اے۔ پئی سارِیاں قوماں دے اگّے اِنجِیل دی منادی پہلاں کِیتی جائے۔

¹¹تے جدوں تُہانوں پھڑوا کے لے جان گے۔ تے پہلاں ای فِکر نا کرنا۔ پئی اسی کِیہ آکھاں گے۔ پر جو کُجھ اوس گھڑی تُہانوں بخشیا جائے۔ سو ای۔ آکھنا۔ کیوں جو آکھن والے تُسی نئیں اوہ۔ پر پاک رُوح۔

¹²تے بھرا بھرا نُوں۔ تے پئیو بچّے نُوں مروان لئی پھڑان گے۔ تے بچّے اپنے ماپیاں دا سامنا کرن گے۔

¹³تے اوہناں نُوں مار سُٹّن گے۔ تے میرے ناں دے سبّب سبھ لوک تُہاڈے وَیری ہون گے۔ پر جو کوئی اخِیر توڑی قیم رہے گا۔ سو ای نجات پائے گا۔

¹⁴تے جِس ویلے اوس اُجاڑن والی ناپاک شے نُوں اوس تھاں کھلوتی ویکھو۔ جِتّھے اوہدا ہونا نئیں چاہیدا (پڑھن والا سمجھ لَئے) تَد اوہ جیہڑے یہُودیہ وِچ ہون پہاڑاں نُوں بھج جان۔

¹⁵تے اوہ جیہڑا کوٹھے اُتّے ہوئے ہیٹھاں نا اُترے۔ تے اپنے گھروں کُجھ کڈھن لئی اندر نا وڑے۔

¹⁶تے جیہڑا پَیلی وِچ ہوئے۔ اپنے کپڑے لین نُون پِچھّاں نا مُڑے۔

¹⁷پر افسوس اوہناں اُتّے۔ جیہڑیاں اوہناں دِناں وِچ جمّن والیاں تے دُودھ چُنگھان والیاں ہون۔

¹⁸تُسی دُعا منگو پئی ایہہ سِیال وِچ نا ہوئے۔

¹⁹کیوں جو اوہناں دِناں وِچ ایڈی مُصِیبت ہوئے گی۔ پئی خلقت دے مُڈھوں لے کے جِہنُوں خُدا بنایا اے۔ ہُن تِیکر نا ہوئی اے۔ تے نا کدی ہوئے گی۔

²⁰تے جیکر خُداوند اوہناں دِناں نُوں نا گھٹاؤندا۔ تے اِک بندہ وی نا بچدا۔ پر اوہناں چُنیاں ہویاں دی خاطر جِنہاں نُوں اوس چُنیا اے۔ اوس اوہناں دِناں نُوں گھٹایا۔

²¹تے اوس ویلے جے کوئی تُہانوں آکھے۔ پئی ویکھو۔ مسِیح ایتھے اے۔ یا ویکھو اوتھے اے۔ تے سَچ نا مننّاں۔

²²کیوں جو جُھوٹھے مسِیح تے جُھوٹھے نبی اُٹھن گے۔ تے نِشان تے اچرج کمّ وکھان گے۔ تاں جو جے ہو سکے اوہ چُنیاں ہویاں نُوں بُھلان۔

²³پر تُسی خبردار اوہ۔ دیکھو۔ مَیں تُہانوں پہلاں ای سبھو کُجھ دس دِتّا اے۔

²⁴پر اوہناں دِناں وِچ اوس مُصِیبت دے پِچّھوں سُورج ہنیر ہو جاوے گا۔ تے چَنّ اپنی روشنی نا دے گا۔

²⁵تے اسمانوں تارے ڈِگّ پَین گے تے قُوّتاں جیہڑیاں اسماناں وِچ نیں ہلائِیاں جان گِیاں۔

²⁶تے اوس ویلے اِبنِ آدم نُوں بڑی قُدرت تے جلال نال بدّلاں اُتّے آؤندیاں ویکھن گے۔

²⁷تے اوس ویلے اوہ فرِشتیاں نُوں گھلّے گا۔ تے چَوہاں گُٹّھاں توں زمین دی حدّوں اسمان دی حد تِیکر اپنے چُنیاں ہویاں نُوں اکٹّھے کرے گا۔

²⁸فیر ہنجیر دے بُوٹے توں تمثِیل سِکھّو جد اوہدی ٹہنی نرم ہوندی تے پَتّر پُھٹدے نیں۔ تے جان لَیندے ہو پئی گرمی دی رُت آئی اے۔

²⁹ایسے طرح تُسی وی جدوں ایہہ گلّاں ہوندیاں ویکھو۔ تے جانو پئی اوہ نیڑے۔ سگوں بُوہے اُتّے اے۔

³⁰مَیں تُہانوں سَچ آکھنا آں پئی جد تِیکر ایہہ سبھ کُجھ نا ہو لَوے ایس زمانے دے لوک گُذر نا جان گے۔

³¹اسمان تے زمین ٹل جان گے۔ پر میرِیاں گلّاں کَدے نا ٹلن گِیاں۔

³²پر اوس دِن یا اوس گھڑی دی بابت بِناں باپ دے کوئی نئیں جان دا نا تے فرِشتے اسمان وِچ۔ تے نا پُتر۔

³³خبردار رہو۔ جاگدے رہو۔ تے دُعا منگو۔ کیوں جو تُسی نئیں جان دے پئی اوہ ویلا کدوں ہوئے گا۔

³⁴ایہہ اِک پردیس وِچ گئے ہوئے بندے وانگر اے جِس گھروں نِکلدے ویلے اپنے نَوکراں نُوں اختیار دِتّا۔ ہر اِک نُوں اوہدا کمّ دس دِتّا تے دربان نُوں حُکم کِیتا پئی جاگدا رہے۔

³⁵سو جاگدے رہو کیوں جو تُسی نئیں جان دے۔ پئی گھر دا مالک کیہڑے ویلے آؤندا اے۔ شام نُوں یاد اَدھی رات نُوں یا کُکّڑ دی بانگ ویلے۔ یا سویرے۔

³⁶اجیہا نا ہوئے پئی آ کے اوہ تُہانوں سُتّیاں پاوے۔

³⁷تے جو کُجھ مَیں تُہانوں آکھنا آں سو ساریاں نُوں آکھنا آں۔ جاگدے رہو۔