Read Western Panjabi مرقس 6 Bible Online

مرقس 6 - Western Panjabi bible

مرقس 6

¹تے اوہ اوتھوں ٹُر پیا۔ تے اپنے دیس وِچ آیا۔ تے اوہدے شاگِرد اوہدے مگر لگ پئے۔

²تے جد سبت دا دِن ہویا تَد اوہ عبادت خانے وِچ تعلِیم دین لگّا تے بتھیرے سُنن والِیاں حَیران ہو کے آکھیا پئی ایہہ گلّاں اوہنوں کِتّھوں آئِیاں؟ تے ایہہ کہی دانائی اے جو اوہنوں دِتّی گئی؟ تے ایہو جیہیاں کراماتاں جیہڑیاں اوہدے ہتھّوں ہوندیاں نیں کِیہ نیں؟

³ایہہ اوہ ترکھان نئیں اے مریم دا پُتر۔ تے یعقُوب تے یوسیس تے یہُوداہ تے شمعُون دا بھرا؟ تے اوہدیاں بھیناں ایتھے ساڈے کول نئیں نیں؟ تے اوہناں اوہدے توں ٹھوکر کھادِی۔

⁴تے یِسُوع اوہناں نُوں آکھیا نبی کِتے بے قدر نئیں اے سِوا اپنے دیس وِچ۔ تے اپنے انگاں ساکاں تے اپنے گھر وِچ۔

⁵تے اوہ کوئی کرامات اوس تھاں نا وکھال سکیا بِناں ایس دے پئی تھوڑے جیہے روگِیاں اُتّے ہتّھ رکھ کے اوہناں نُوں ولّ کِیتا۔

⁶تے اوس اوہناں دی بے اِیمانی اُتّے تعجُّب کِیتا۔ تے آلے دوالے دے پِنڈاں وِچ اوہ تعلِیم دیندا پِھریا۔

⁷تے اوس باراں نُوں کول سدّیا تے اوہناں نُوں دو دو کر کے گھلّنا شُروع کِیتا۔ تے اوہناں نُوں پلِیت رُوحاں اُتّے اختیار دِتّا۔

⁸تے اوہناں نُوں حُکم کِیتا پئی راہ دے لئی سوٹی دے بِناں ہور کُجھ نا لوؤ۔ نا روٹی نا جھولی نا لکّ نال پَیسے بنھّو۔

⁹پر جُتّی پاؤ تے دو کُڑتے نا پاؤ۔

¹⁰تے اوس اوہناں نُوں آکھیا پئی جِتّھے تُسی کِسے گھر وِچ جاؤ۔ اوتھے ای ٹِکو۔ جِنّاں چِر اوتھوں نا ٹُر پَو۔

¹¹تے جِتّھے کِتّھے تُہانوں رہن نا دین۔ تے لوک تُہاڈی نا سُنن تے اوتھوں نِکلدیاں اپنے پیراں دا گھٹّا جھاڑ سُٹّو۔ پئی اوہناں اُتّے گواہی ہوئے۔

¹²تے باہر جا کے اوہناں منادی کِیتی پئی لوک تَوبہ کرن۔

¹³تے اوہناں بتھیریاں بدرُوحاں نُوں کڈھ دِتّا۔ تے بتھیریاں روگِیاں نُوں تیل مَل کے ولّ کِیتا۔

¹⁴تے ہیرودیس بادشاہ نُوں خبر پہنچی۔ اوہدا ناں جو مشہُور ہوگیا سی۔ تے اوس آکھیا۔ پئی یُوحنّا بپتِسمہ دین والا مُردیاں وِچوں جی اُٹھیا اے۔ ایس لئی کراماتاں اوہدے ہتھّوں ہوندیاں نیں۔

¹⁵دُوجے آکھدے سن ایہہ ایلیّاہ اے۔ تے دُوجے۔ پئی اِک نبی اے ہورناں نبیاں وانگُوں۔

¹⁶پر ہیرودیس نے سُن کے آکھیا ایہہ یُوحنّا اے۔ جِہدا مَیں سِر وَڈّھوایا سی۔ اوہو جی اُٹھیا اے۔

¹⁷کیوں جو ہیرودیس اپنے بھرا فِلپُّس دی بیوی ہیرودیاس دے سبّب جِہنُوں اوس ویاہ لیا سی۔ آپے بندے گھل کے یُوحنّا نُوں پھڑوایا۔ تے قیدخانے وِچ اوہنوں بند کِیتا سی۔

¹⁸ایس لئی پئی یُوحنّا نے ہیرودیس نُوں آکھیا سی۔ پئی اپنے بھرا دی بیوی نُوں رکھنا تینُوں روا نئیں۔

¹⁹تے ہیرودیاس اوہدے نال وَیر رکھ دی تے اوہنوں جانوں مارنا چاہندی سی۔ پر وَس نئیں سی چلدا۔

²⁰کیوں جو ہیرودیس یُوحنّا نُوں نیک تے پاک بندہ جان کے اوہدے توں ڈردا تے اوہنوں بچائی رکھدا سی۔ تے اوہدی سُن کے بڑا حَیران ہوندا سی۔ تے خُوشی نال اوہدی سُندا ہوندا سی۔

²¹تے موقعہ دا دیہاڑا آگیا۔ پئی ہیرودیس اپنے جنم دِن اُتّے وڈّے وڈّے امِیراں تے صُوبیداراں تے گلِیل دے رئیساں دی ضیافت کِیتی۔

²²تے جد ہیرودیاس دی دِھی آپ اندر آ کے نچّی۔ تے ہیرودیس تے اوہدے نال بیہن والیاں نُوں خُوش کِیتا۔ تے بادشاہ نے کُڑی نُوں آکھیا۔ جو چاہیں تُوں مَیتھوں منگ۔ مَیں تینُوں دیاں گا۔

²³تے اوہدے نال سَونہہ کھا دی پئی جو کُجھ تُوں مَیتھوں منگیں گی۔ مَیں اپنے ادھے راج تِیکر وی تینُوں دے دیاں گا۔

²⁴تے اوس باہر جا کے اپنی ماں نُوں آکھیا۔ پئی مَیں کِیہ منگاں؟ اوہ آکھن لگّی۔ یُوحنّا بپتِسمہ دین والے دا سِر۔

²⁵تَد اوہ اوسے ویلے بادشاہ دے کول چھیتی نال اندر گئی تے عرض کِیتی پئی مَیں چاہنی آں۔ تُوں یُوحنّا بپتِسمہ دین والے دا سِر مَینُوں ہُنے تھال وِچ دے دے۔

²⁶تے بادشاہ بُہت اُداس ہویا۔ پر اوہ اپنی سَونہہ تے مجلس دی خاطر اوہنوں نا نئیں سی کرنا چاہندا۔

²⁷تَد بادشاہ اوسے ویلے سپاہی نُوں حُکم دے کے گھلّیا پئی اوہدا سِر لیا دے تے اوس جا کے اوہدا سِر قیدخانے وِچ وَڈّھیا۔

²⁸تے اِک تھال وِچ رکھ کے لیاندا۔ تے کُڑی نُوں دِتّا تے کُڑی نیں اوہ اپنی ماں نُوں دِتّا۔

²⁹تے اوہدے شاگِرد سُن کے آئے تے اوہدی لوتھ چُک کے اوہناں قبر وِچ رکھی۔

³⁰فیر رسُول یِسُوع دے کول اکٹّھے ہوئے۔ جو کُجھ اوہناں کِیتا تے جو کُجھ تعلِیم دِتّی سی سبھ کُجھ اوہنوں دسیا۔

³¹تَد اوس اوہناں نُوں آکھیا۔ تُسی آپ وکھرے ہو کے اُجاڑ تھاں ٹُر چلّو۔ تے ذرا آرام کرو۔ ایس لئی پئی آؤن جان والے بُہت سن۔ تے روٹی کھان دی وی ویہل نئیں سی ہوندی۔

³²تَد اوہ بیڑی اُتّے چڑھ کے اِک اُجاڑ تھاں وِچ وکھرے چلّے گئے۔

³³پر لوکاں اوہناں نُوں جاندِیاں ویکھیا۔ تے بتھیریاں سنجھان لیا۔ تے سارے شہراں توں پَیدل اودھر نُوں اکٹّھے دَوڑے۔ تے اوہناں توں اگّے اَپڑے۔

³⁴تے یِسُوع بڑی خلقت ویکھی۔ تے اوہنوں اوہناں اُتّے ترس آیا۔ کیوں جو اوہ بھیڈاں وانگُوں سن۔ جِنہاں دا ایّالی نا ہوئے۔ تے اوس اوہناں نُوں بتھیریاں گلّاں سِکھانِیاں شُروع کِیتیاں۔

³⁵تے جد دِن بُہت ڈھل گیا۔ اوہدے شاگِرداں نیں اوہدے کول آ کے آکھیا ایہہ تھاں اُجاڑ اے۔ تے ہُن کویلا ہوگیا اے۔

³⁶ایہناں نُوں وِداع کر۔ پئی اوہ آلے دوالے دے پِنڈاں تے ڈیریاں وِچ جا کے اپنے لئی کُجھ کھان نُوں مُل لین۔

³⁷اوس اوہناں نُوں جواب دے کے آکھیا۔ تُسی آپے ایہناں نُوں کھان نُوں دیو۔ تَد اوہناں اوہنوں آکھیا۔ اسی دو سَو دیناراں دِیاں روٹِیاں جا کے مُل لیائے تے اوہناں نُوں کھوا لَئے؟

³⁸اوس اوہناں نُوں آکھیا۔ تُہاڈے کول کِنیاں روٹِیاں نیں۔ جا کے ویکھو؟ تے اوہناں معلُوم کر کے آکھیا۔ پنج روٹِیاں تے دو مچھّیاں نیں۔

³⁹تَد اوس اوہناں نُوں حُکم دِتّا۔ پئی اوہ سبھے ہرے گھاہ اُتّے جُنڈِیاں ہو کے بَہہ جان۔

⁴⁰تے اوہ سَوسَو تے پنجاہ پنجاہ ہو کے پالو پال ہو بَیٹھے۔

⁴¹تَد اوس اوہناں پنجاں روٹِیاں تے دو مچھّیاں نُوں لیا۔ تے اسمان ولّ ویکھیا۔ تے برکت منگ کے روٹِیاں توڑیاں۔ تے لوکاں دے اگّے رکھن لئی شاگِرداں نُوں دِتّیاں۔ تے دو مچھّیاں اوس اوہناں سبھناں نُوں وَنڈِیاں۔

⁴²تے سارے کھا کے رَجّ گئے۔

⁴³تے اوہناں ٹُکّراں نال باراں ٹوکریاں بھریاں ہویاں چُکیاں۔ تے کُجھ مچھّیاں وِچوں وی چُکیاں۔

⁴⁴تے روٹِیاں دے کھان والے پنج ہزار بندے سن۔

⁴⁵تے اونویں اوس اپنے شاگِرداں نُوں پَکّی کِیتی۔ پئی جد تِیکر مَیں بِھیڑ نُوں وِداع نا کراں۔ تُسی بیڑی اُتّے چڑھ کے میرے اگّے بَیت صَیدا نُوں پار جاؤ۔

⁴⁶تے جد اوس اوہناں نُوں ٹور دِتّا۔ اوہ پہاڑ اُتّے دُعا منگن نُوں گیا۔

⁴⁷تے جد شاماں پئیاں تے بیڑی سمُندر دے وِچکار سی۔ تے اوہ اکلّا خُشکی اُتّے سی۔

⁴⁸تے جد اوس اوہناں نُوں چپّے لان وِچ اَوکھیاں ویکھیا کیوں جو وَا سامھنی سی تَد پِچّھلے پہر رات نُوں سمُندر اُتّے ٹُردیاں اوہناں ولّ آیا۔ تے اوہناں توں اگّے وَدھن لگّا۔

⁴⁹پر اوہناں اوہنوں سمُندر اُتّے ٹُردیاں ویکھ کے بُھوتنا جانیا۔ تے ڈڈِیّا اُٹھے۔

⁵⁰کیوں جو ساریاں اوہنوں ویکھیا۔ تے گھبرا گئے۔ پر اوس اونویں اوہناں نال گلّ کِیتی۔ تے اوہناں نُوں آکھیا۔ خاطرجمع رکھو۔ مَیں آں۔ نا ڈرو۔

⁵¹فیر اوہ اوہناں نال بیڑی اُتّے چڑھ گیا۔ تے وَا کھلو گئی۔ تَد اوہ اپنے دِلاں وِچ ڈاہڈے حَیران ہوئے۔

⁵²ایس لئی پئی اوہناں نیں اوہناں روٹِیاں دی گلّ نئیں سی سمجھی پر اوہناں دے دِل سُنّ ہوئے ہوئے سن۔

⁵³تے اوہ پار لنگھ کے گنّیسرت دے دیس وِچ اَپڑے تے بیڑی نُوں کنڈھے اُتّے لایا۔

⁵⁴تے جد اوہ بیڑیوں لتّھے تے لوکاں اوہنوں جھٹ سیان لیا۔

⁵⁵تے اوس سارے دیس وِچ دَوڑ بھج کر کے بِیماراں نُوں مَنجِیاں اُتّے پا کے جِتّھے جِتّھے اوہناں سُنیاں پئی اوہ ہوندا اے اوتھے اوتھے ای لئی پِھرے۔

⁵⁶تے جِتّھے کِتّھے اوہ گِرانواں یا شہراں یا پِنڈاں نُوں جاندا سی اوتھے لوک ماندیاں نُوں بازاراں وِچ لیا پاندے تے اوہدیاں مِنّتاں کر دے سن۔ پئی اوہدے کپڑے دے پلّے نُوں ای چُھو لین۔ تے جِنّیاں اوہنوں چُھوئیا سو چنگے ہوگئے۔