Read Western Panjabi لُوقا 1 Bible Online

لُوقا 1 - Western Panjabi bible

لُوقا 1

¹جدوں بُہت ساریاں ایس کمّ نُوں ہتّھ پایا۔ پئی جیہڑیاں گلّاں ساڈے وِچ پُوریاں ہویاں نیں اوہناں دا ٹھیک بیان کرن۔

²جیویں اوہناں بندیاں ساڈے تِیکر اپڑائیاں جیہڑے شُروع توں لے کے اَکھّیں ویکھن والے گواہ تے کلام دی خِدمت کرن والے سن۔

³تے اَے بزُرگ تھِیُفِلُس مَیں وی سارِیاں گلّاں دا ٹھیک ٹھیک پَتا لاکے مناسب سمجھیا پئی تیرے لئی ترتیب نال لِکھاں۔

⁴تاں جو جیہڑیاں گلّاں دی تُوں تعلِیم پائی اے اوہناں دی پُختیائی تینُوں پَتا لگ جاوے۔

⁵یہُودیہ دے بادشاہ ہیرودیس دے دِناں وِچ اَبیّاہ دے فریق وِچوں زکریاہ ناں دا اِک کاہِن سی۔ تے اوہدی گھر والی ہارُون دی اولاد وِچوں سی تے اوہدا ناں اِلیشِبَع سی۔

⁶اوہ دوویں خُدا دے اگّے نیک سن۔ تے خُداوند دے سارے حُکماں تے قانُوناں اُتّے بے عیب چَلّن والے سن۔

⁷تے اوہناں دی اولاد نئیں سی۔ کیوں جو اِلیشِبَع بانجھ سی۔ تے اوہ دوویں ہُن وڈّی عُمر دے ہوگئے سن۔

⁸تے ایویں ہویا پئی جدوں اوہ خُدا دے اگّے اپنے فریق دی واری سِر کہانت دی خِدمت کر دا سی۔

⁹تے کاہِنی دے دستُور دے مُوافق گُنا اوہدے ناں دا نِکلیا پئی خُداوند دی ہیکل وِچ جا کے خوشبو ساڑے۔

¹⁰تے خوشبو ساڑن دے ویلے لوکاں دی ساری جماعت باہر وار دُعا پئی منگدی سی۔

¹¹تَد خُداوند دا فرِشتہ خوشبو ساڑن دی تھاں دے سَجّے پاسے کھلوتا ہویا اوہنوں وکھالی دِتّا۔

¹²تے زکریاہ ویکھ کے گھابر گیا تے ڈر گیا۔

¹³پر فرِشتے اوہنوں آکھیا زکریاہ نا ڈر۔ کیوں جو تیری مِنّت سُنی گئی تے تیری گھر والی اِلیشِبَع تیرے لئی پُتر جمّے گی تے تُوں اوہدا ناں یُوحنّا رکھّیں۔

¹⁴تے تُوں خُوشی نال نہال ہوویں گا تے اوہدے جمّن نال بتھیرے لوک خُوش ہون گے۔

¹⁵کیوں جو خُداوند دی نظر وِچ اوہ بزُرگ ہوئے گا۔ تے اوہ انگور دی رَس تے نشہ نا پِیوے گا۔ تے اوہ اپنی ماں دی کُکّھوں ای پاک رُوح نال بھر جائے گا۔

¹⁶تے اِسرائیل دی اولاد وِچوں بتھیریاں نُوں خُداوند اوہناں دے خُدا ولّ موڑے گا۔

¹⁷تے اوہ ایلیّاہ دی رُوح تے قُدرت نال اوہدے اگّے اگّے چلّے گا تاں جو پئیواں دے دِلاں نُوں بچّیاں ولّ تے نافرماناں نُوں نیکاں دی دانائی ولّ موڑے۔ تے خُداوند دے لئی اِک سُدھاری ہوئی قوم تیار کرے۔

¹⁸تے زکریاہ نے فرِشتے نُوں آکھیا مَیں ایہہ کِیویں جاناں؟ کیوں جو مَیں اِک بُڈّھا بندا ہاں تے میری گھر والی بُہت عُمر والی اے۔

¹⁹فرِشتے اوہنوں جواب دِتّا۔ مَیں جبرائیل آں جیہڑا خُدا دے حضُور کھلونا واں تے مَیں گھلّیا گیا آں پئی تیرے نال کلام کراں تے ایہہ خُوشی دی خبر تینُوں سُناواں۔

²⁰تے ویکھ جِس دِن تِیکر ایہہ گلّاں پُوریاں نا ہو جان۔ توں گُونگا ای روّیں گا تے بول نئیں سکیں گا۔ ایس لئی پئی تُوں میرِیاں گلّاں نُوں نئیں مَنّیا۔ جیہڑیاں اپنے ویلے سر پُوریاں ہون گِیاں۔

²¹تے لوک زکریاہ دا راہ پئے ویکھ دے سن۔ تے ہیکل وِچ چِر لان دی وجہ توں اوہدے تے حَیران ہوئے۔

²²تے جد باہر آیا اوہ اوہناں نال گلّ نا کر سکیا تَد اوہناں معلُوم کِیتا پئی ہیکل وِچ اوہنے کوئی رویا ویکھیا اے۔ تے اوہ اوہناں نُوں سَینتاں کر دا سی تے گُونگا ای رہیا۔

²³تے ایویں ہویا پئی جدوں اوہدی خِدمت دے دِن پُورے ہوگئے تے اوہ اپنے گھر گیا۔

²⁴تے ایہناں دِناں دے پِچّھوں اوہدی گھر والی اِلیشِبَع نُوں گربھ ہویا۔ تے اوس ایہہ آکھ کے اپنے آپ نُوں پنج مہینے لُکا چھڈیا۔

²⁵پئی جدوں خُداوند میری شرمساری دھون لئی میرے اُتّے دھیان کِیتا اونہی دِنیں اوس میرے نال اِنج کِیتا۔

²⁶تے چھیویں مہینے جبرائیل فرِشتہ خُدا ولّوں گلِیل دے شہر ناصرۃ نُوں۔

²⁷اِک کواری کول گھلّیا گیا جِہدی منگنی داؤد دے گھرانے دے یُوسف ناں اِک بندے نال ہوئی سی۔ تے اوس کواری دا ناں مریم سی۔

²⁸تے اوس اوہدے کول اندر آ کے آکھیا۔ سلام تینُوں جِہدے اُتّے فضل ہویا اے۔ خُداوند تیرے نال اے۔

²⁹پر اوہ ایس گلّ اُتّے بُہت گھابر گئی تے سوچن لگّی پئی ایہہ کیہو جیہا سلام اے۔

³⁰تَد فرِشتے اوہنوں آکھیا اَے مریم نا ڈر کیوں جو تُوں خُدا دے ولّوں فضل پایا۔

³¹تے ویکھ تُوں حاملہ ہوویں گی تے پُتر جمّیں گی تے اوہدا ناں یِسُوع رکھّیں گی۔

³²اوہ بزُرگ ہوئے گا تے خُدا تعالیٰ دا پُتر اکھوائے گا تے خُداوند خُدا اوہدے پئیو داؤد دا تخت اوہنوں دیوے گا۔

³³تے اوہ سدا تِیکر یعقُوب دے گھرانے اُتّے بادشاہی کرے گا تے اوہدی بادشاہی دا انت نا ہوئے گا۔

³⁴تَد مریم فرِشتے نُوں آکھیا ایہہ کِیویں ہوسکدا اے جد کہ مَیں مرد نُوں جان دی ای نئیں؟

³⁵تے فرِشتے اوہنوں جواب دِتّا پئی پاک رُوح تیرے اُتّے اُترے گا تے خُدا تعالیٰ دی قُدرت تیرے اُتّے پر چھاواں کرے گی۔ ایس واسطے اوہ قُدُّوس جیہڑا جمّے گا خُدا دا پُتر اکھوائے گا۔

³⁶تے ویکھ اِلیشِبَع تیری ساک۔ اوہنوں وی بُڈّھاپے وِچ پُتر ہون والا اے تے اوہ جیہڑی بانجھ اکھواؤندی سی ایہہ اوہدا چھیواں مہِینہ اے۔

³⁷کیوں جو کوئی وی گلّ خُدا دے وسوں باہر نئیں۔

³⁸تَد مریم آکھیا ویکھ مَیں خُداوند دی بندی آں۔ میرے نال تیرے آکھے دے سببّوں ہوئے تے فرِشتہ اوہدے کولوں ٹُرگیا۔

³⁹تے مریم ایہناں ای دِناں وِچ اُٹھی تے چھیتی نال پہاڑی مُلک وِچ یہُوداہ دے اِک شہر نُوں گئی۔

⁴⁰تے زکریاہ دے گھر اندر آ کے اِلیشِبَع نُوں سلام کِیتا۔

⁴¹تے ایویں ہویا پئی جیویں ای اِلیشِبَع نے مریم دا سلام سُنیا تیؤں بچّہ اوہدی کُکھ وِچ اُچھل پیا تے اِلیشِبَع پاک رُوح نال بھر گئی۔

⁴²تے زور نال اُچّی اواز وِچ آکھیا۔ تُوں زنانِیاں وِچوں مُبارک ایں تے مُبارک اے تیرے پیٹ دا پَھل۔

⁴³تے میرے نال ایہہ کِیویں ہویا پئی میرے خُداوند دی ماں میرے کول آئی؟

⁴⁴کیوں جو ویکھ تیرے سلام دی اواز میرے کنِّیں پَیندیاں سار ای بچّہ میری کُکھ وِچ خُوشی نال اُچھلیا۔

⁴⁵تے مُبارک اے اوہ جیہڑی اِیمان لیائی کیوں جو جو کُجھ خُداوند ولّوں اوہنوں آکھیا گیا اے سو پُورا ہوئے گا۔

⁴⁶تے مریم آکھیا میری جان خُداوند دی وڈیائی کر دی اے۔

⁴⁷تے میری رُوح میرے بچان والے خُدا توں خُوش ہوئی۔

⁴⁸کیوں جو اوس اپنی بندی دی غرِیبی اُتّے دھیان کِیتا۔ تے ویکھ ایدوں اگّے سارِیاں پِیڑھیاں مَینُوں مُبارک آکھن گِئیاں۔

⁴⁹کیوں جو اوہ جیہڑا قادر اَے اوس میرے لئی وڈّے کمّ کِیتے نیں۔ تے اوہدا ناں قُدُّوس اے۔

⁵⁰تے اوہدی مِہر اوہناں اُتّے جیہڑے اوہدے توں ڈر دے نیں۔ پِیڑھیوں پِیڑھی اے۔

⁵¹اوس اپنی بانہہ نال زور وکھایا۔ تے مان والیاں نُوں کھِنڈا دِتّا جیہڑے اپنے دِلاں وِچ اُچّے خیال کر دے سن۔

⁵²اوس زور والیاں نُوں تختوں لاہ دِتّا تے نِیویاں نُوں اُچیاں کِیتا۔

⁵³اوس بُھکھیاں نُوں چَنگیاں شیواں نال رجایا تے بختاوراں نُوں سکھنی ہتّھِیں موڑ دِتّا۔

⁵⁴اوس اپنے بندے اِسرائیل دی مدد کِیتی تاں جو اپنے رَحم نُوں یاد کرے۔

⁵⁵جیہڑا ابرہام تے اوہدی اولاد دے اُتّے ہمیشہ تِیکر رہے گا۔ جیویں اوس ساڈے پئیو دادیاں نُوں آکھیا سی۔

⁵⁶تے مریم اوہدے کول تِنّ کُو مہینے رہی تے فیر اپنے گھر مُڑ گئی۔

⁵⁷تے اِلیشِبَع دا ویلا پُورا ہویا پئی بچّہ جمّے۔ تے اوس پُتر جمّیا۔

⁵⁸تے اوہدے گوانڈِھیاں تے ساکاں سُنیا پئی خُداوند اوہدے اُتّے بڑی مِہر کِیتی۔ تے اوہناں اوہدے نال خُوشی کِیتی۔

⁵⁹تے اٹھویں دِن ایویں ہویا پئی اوہ مُنڈے نُوں سُنتی بہان آئے۔ تے اوہدا ناں اوہدے باپ دے ناں اُتّے زکریاہ رکھن لگّے۔

⁶⁰پر اوہدی ماں جواب دِتّا پئی نا سگوں اوہ یُوحنّا اکھوائے گا۔

⁶¹تے اوہناں اوہنوں آکھیا تیرے ساکاں وِچوں کوئی ایس ناں دا نئیں اکھواؤندا۔

⁶²تَد اوہناں اوہدے پئیو ولّ سَینتاں کِیتیاں پئی اوہ اوہدا کِیہ ناں رکھنا چاہندا اے۔

⁶³تے اوس پھٹّی منگا کے ایویں لِکھیا پئی اوہدا ناں یُوحنّا اے۔ تے سبھناں تعجُّب کِیتا۔

⁶⁴جھٹ اوہدا مُنھ کُھل گیا تے اوہدی زبان چَل پئی تے اوہ خُدا دی وڈیائی کر دا بول پیا۔

⁶⁵تے آلے دوالے دے رہن والے سبھ ڈر گئے۔ تے یہُودیہ دے سارے پہاڑی مُلک وِچ ایہناں سبھناں گلّاں دا چَرچا ہوگیا۔

⁶⁶تے ساریاں سُنن والیاں اوہناں نُوں اپنے دِلاں وِچ سوچ کے ایہہ آکھیا پئی ایہہ مُنڈا کِیویں دا ہوئے گا؟ ایس لئی پئی خُداوند دا ہتّھ اوہدے نال سی۔

⁶⁷تے اوہدا پئیو زکریاہ پاک رُوح نال بھر گیا تے نبُوّت کر کے آکھن لگّا۔

⁶⁸خُداوند اِسرائیل دا خُدا مُبارک ہوئے کیوں جو اوس اپنے لوکاں اُتّے نظر کِیتی تے اوہناں دا چُھٹکارا کر دِتّا۔

⁶⁹تے اپنے بندے داؤد دے گھر وِچ ساڈے لئی نجات دا اِک سِنگ کھلار دِتّا۔

⁷⁰(جِہیا اوس اپنے پاک نبیاں دی زبانی آکھیا جیہڑے دُنیا دے مُڈھوں ہوندے آئے نیں۔)

⁷¹پئی سانُوں ساڈے دُشمناں توں تے ساڈے سارے وَیرِیاں دے ہتھّوں خلاصی دِتّی۔

⁷²تاں جو ساڈھے پئیو دادیاں اُتّے رَحم کرے تے اپنے پاک عہد نُوں یاد رکھّے۔

⁷³یعنی اوس سَونہہ نُوں جیہڑی اوس ساڈے پئیو ابرہام نال کھادِی سی۔

⁷⁴پئی سانُوں ایہہ بخشے گا پئی اسی اپنیاں وَیرِیاں دے ہتھّوں چُھٹ کے۔

⁷⁵پاکیزگی تے نیکی نال ساری عُمر اوہدے حضُور بے دھڑک اوہدی عبادت کریئے۔

⁷⁶تے اَے مُنڈیا تُوں خُدا تعالیٰ دا نبی اکھوائیں گا کیوں جو تُوں خُداوند دے راہ تیار کرن لئی اوہدے اگّے اگّے چلّیں گا۔

⁷⁷تاں جو اوہدے لوکاں نُوں نجات دا عِلم دیویں۔ جیہڑی اوہناں نُوں گُناہ دی مُعافی توں مِلے۔

⁷⁸ایہہ ساڈے خُدا دے رَحم توں ہوئے گا جِہدے سبّب اسمان توں ساڈے اُتّے سُورج چڑھے گا۔

⁷⁹تاں جو اوہناں نُوں چانن دیوے جیہڑے ہنیرے تے مَوت دے پر چھاویں وِچ بَیٹھے ہوئے نیں۔ تے ساڈے قدماں نُوں سلامتی دی راہ پائے۔

⁸⁰تے اوہ بال وَدھدا گیا۔ تے رُوح وِچ زور پھڑدا گیا۔ تے اِسرائیل اُتّے اپنے ظاہر ہون دے دِن تِیکر بیاباناں وِچ رہیا۔