Read Western Panjabi لُوقا 16 Bible Online

لُوقا 16 - Western Panjabi bible

لُوقا 16

¹تے اوس شاگِرداں نُوں وی آکھیا پئی اِک دَولت مند بندہ سی جِہدا اِک مُختِیار سی تے لوکاں اوہدے کول اوہدا گِلہ کِیتا۔ پئی ایہہ تیرا مال اُڈاؤندا اے۔

²تَد اوس اوہنوں سَدّ کے آکھیا۔ ایہہ کِیہ اے۔ جو مَیں تیرے حق وِچ سُننا آں؟ اپنی مُختیاری دا حِساب دے۔ کیوں جو تُوں اگّے نُوں مُختِیار نئیں رہ سکدا۔

³اوس مُختِیار اپنے جی وِچ آکھیا۔ مَیں کِیہ کراں؟ کیوں جو میرا مالک مُختیاری مَیتھوں کھو لَیندا اے۔ اودھر کَہی مَیتھوں ماری نئیں جاندی تے منگدیاں شرم آؤندی اے۔

⁴مَیں جان گیا۔ پئی کِیہ کراں گا تاں جو جِس ویلے مُختیارِیوں ہٹایا جاواں لوک مَینُوں اپنے گھراں وِچ جگہ دین۔

⁵تَد اپنے مالک دے قرضئِیاں نُوں اِک اِک کر کے اپنے کول سدّیا تے پہلے کولوں پُچھیا۔ پئی تُوں میرے مالک دا کِنّاں دینا اے؟

⁶اوہ آکھن لگّا سَو کُپّے تیل۔ تَد اوس اوہنوں آکھیا اپنا کھاتہ لے کے بَہہ کے چھیتی پنجاہ لِکھ دے۔

⁷فیر دُوجے نُوں آکھیا۔ تُوں کِنّاں دینا اے؟ اوس آکھیا۔ سَو مَن کنک۔ اوس اوہنوں آکھیا اپنا کھاتہ لے تے اَسّی لِکھ دے۔

⁸تے مالک نیں بے اِیمان مُختِیار دی وڈیائی کِیتی۔ پئی اوہنے ہُشیاری کِیتی۔ کیوں جو ایس جہان دے فرزند اپنے ساتھِیاں نال کمّاں وِچ نُور دے فرزنداں نالوں وَدّھ ہُشیار نیں۔

⁹تے مَیں تُہانوں آکھنا آں۔ پئی بُرائی دی دَولت دے وسیلے اپنے لئی دوست بناؤ تاں جو جِس ویلے ایہہ مُک جائے گی تدوں اوہ ہمیشہ دے ڈیریاں وِچ تُہانوں جگہ دین۔

¹⁰جیہڑا ساریاں نالوں نِکّیاں گلّاں وِچ وفادار اے اوہ بُہتے وِچ وی وفادار اے تے جیہڑا ساریاں نالوں نِکّیاں گلّاں وِچ بے اِیمان اے۔ اوہ بُہتے وِچ وی بے اِیمان اے۔

¹¹سو جے تُسی جُھوٹھی دَولت وِچ وفادار نا ہوئے۔ تے سَچّی دَولت تُہانوں کون سونپے گا؟

¹²تے جے تُسی پرائے دے مال وِچ وفادار نا ہوئے تے تُہاڈا اپنا ای مال تُہانوں کون دیوے گا؟

¹³کوئی نوکر دو مالکاں دی خِدمت نئیں کر سکدا۔ ایس لئی پئی اوہ اِک نال وَیر رکھّے گا تے دُوجے نال مُحبّت یا اِک نال مِلیا رہے گا۔ تے دُوجے نُوں کُجھ نا سمجھے گا تُسی خُدا دی تے دَولت دوہاں دی خِدمت نئیں کر سکدے ہو۔

¹⁴تے فریسی جیہڑے رُپئیاں دے لالچی سن اوہناں سارِیاں گلّاں نُوں سُن کے اوہدے اُتّے مخَول کرن لگّے۔

¹⁵تَد اوس اوہناں نُوں آکھیا تُسی اوہ لوک ہو۔ جیہڑے بندیاں اگّے اپنے آپ نُوں نیک بناندے ہو۔ پر خُدا تُہاڈے دِلاں دِیاں جان دا اے۔ کیوں جو جیہڑی شے بندیاں دی سمجھ وِچ قدر والی اے۔ سو خُدا دے اگّے کرہتی اے۔

¹⁶توریت تے نبی یُوحنّا تائیں سن اوس ویلے توں خُدا دی بادشاہی دی خُوش خبری دِتّی جاندی اے۔ تے ہر اِک زور مار کے اوہدے وِچ وڑ دا اے۔

¹⁷پر اسمان تے زمین دا ٹل جانا توریت دے اِک شوشے دے مِٹ جان نالوں سوکھا اے۔

¹⁸جیہڑا وی اپنی بیوی نُوں چھڈ کے دُوجی نال ویاہ کرے۔ اوہ زنا کر دا اے۔ تے جیہڑا چھڈی ہوئی زنانی نُوں ویاہے اوہ زنا کر دا اے۔

¹⁹اِک دَولت مند بندہ سی جیہڑا لال رنگ دے تے چنگے سُوتی کپڑے پاندا تے روز شان شوکت نال عَیش کر دا سی۔

²⁰تے لعزر ناں دا اِک غرِیب بندہ پھوڑیاں دا بھریا ہویا اوہدے بُوہے اُتّے رکھیا جاندا سی۔

²¹تے اوہدی چاہ سی پئی مَیں اوہناں بھوریاں نال اپنا ڈِھڈ بھراں جیہڑے دَولت مند دے میز اوتھوں ڈِگّدے نیں۔ سگوں کُتّے وی آ کے اوہدے پھوڑیاں نُوں چَٹدے سن۔

²²تے اِنج ہویا پئی اوہ غرِیب مر گیا۔ تے فرِشتیاں اوہنوں ابرہام دی کُچھّڑ وِچ لے جا رکھیا۔ تے دَولت مند وی مویا تے دَبّیا گیا۔

²³تے پاتال وِچ ڈاڈھے عذاب وِچ پَے کے اوس اَکھّیاں چُکیاں۔ تے ابرہام نُوں دُوروں ویکھیا تے اوہدی کُچھّڑ لعزر نُوں۔

²⁴تے اوس اواز مار کے آکھیا۔ اَے پئیو ابرہام میرے اُتّے رَحم کر تے لعزر نُوں گھل پئی اپنی اُنگلی دا پوٹا پانی نال بھیوں کے میری جِیبھ ٹھنڈی کرے کیوں جو مَیں ایس اَگ وِچ تڑپنا آں۔

²⁵تَد ابرہام آکھیا پُتر یاد کر پئی جِیوندیاں جی تینُوں چَنگیاں شیواں مِلیاں تے ایسے طرح لعزر نُوں مَندِیاں شیواں مِلیاں سو ہُن اوہنوں ایتھے تسلّی مِلدی اے تے تُوں تڑپنا ایں۔

²⁶تے ایہناں سارِیاں گلّاں دے بِناں ساڈے تُہاڈے وِچ اِک وڈّی کھڈ پئی ہوئی اے پئی اوہ جیہڑے ایتھوں تُہاڈے ولّ لنگھناں چاہن اوہ نا لنگھ سکن۔ تے نا اودھروں کوئی ساڈے ولّ اُراں آوے۔

²⁷تَد اوس آکھیا فیر اَے باپ میری مِنّت اے۔ پئی تُوں اوہنوں میرے پئیو دے گھر گھل۔

²⁸کیوں جو میرے پنج بھرا نیں۔ تاں جو اوہناں دے اگّے اوہ گواہی دیوے۔ اجیہا نا ہوئے پئی اوہ وی ایس عذاب والے تھاں وِچ آؤن۔

²⁹ابرہام اوہنوں آکھیا اوہناں کول مُوسیٰ تے بنی نیں۔ سو اوہ اوہناں دی سُنن۔

³⁰اوس آکھیا نئیں اَے باپ ابرہام سگوں جے کوئی مُردیاں وِچوں اوہناں دے کول جائے تے اوہ تَوبہ کرن گے۔

³¹اوس اوہنوں آکھیا۔ جے مُوسیٰ تے نبیاں دی نئیں سُندے۔ تے بھانویں مُردیاں وِچوں کوئی جی وی اُٹھے۔ اوہ نا مَنّن گے۔