Read Western Panjabi ۱ـکُرِنتھِیوں 15 Bible Online

۱ـکُرِنتھِیوں 15 - Western Panjabi bible

۱ـکُرِنتھِیوں 15

¹ہُن بھراؤ! مَیں تُہانوں اوہی خُوشخبری دس چھڈناں آں جیہڑی پہلاں دسی سی۔ جِہنُوں تُساں مَن وی لیا سی تے جِہدے اُتّے پکّے وی ہو۔

²اوسے دی راہِیں تُہانوں نجات وی مِلدی اے۔ جیویں اوہ خُوشخبری جیہڑی مَیں تُہانوں دِتّی سی یاد رکھدے ہو۔ نئیں تے تُہاڈا اِیمان لیاؤنا بے فائدہ ہویا۔

³سو مَیں سبھناں توں پہلاں تُہانوں اوہو گلّ اپڑا دِتّی جیہڑی مَینُوں اَپڑی۔ پئی مسِیح پاک کتاب دے سببّوں ساڈیاں گُناہاں دے لئی مویا۔

⁴تے دفن ہویا تے ترِیجے دِن پاک کتاب دے سببّوں جی اُٹھیا۔

⁵تے کیفا نُوں تے اوہدے مگروں اوہناں باراں نُوں وکھالی دِتّا۔

⁶فیر پنج سَو نالوں وَدّھ بھراواں نُوں اِکّو واری وکھالی دِتّا۔ جِنہاں وِچوں ادّھیوں وَدّھ اجے تِیکر جِیوندے نیں۔ تے بعضے سَوں گئے نیں۔

⁷فیر یعقُوب نُوں وکھالی دِتّا۔ فیر ساریاں رسُولاں نُوں۔

⁸تے سبھناں توں پِچّھوں مَینُوں وی جیہڑا ادھماہنُو جِہیا آں وکھائی دِتّا۔

⁹کیوں جو مَیں رسُولاں وِچوں ساریاں نالوں نِکّا آں سگوں رسُول اکھوان دے لائق نئیں ایس لئی پئی مَیں خُدا دی کلِیسیا نُوں ستایا سی۔

¹⁰پر جو کُجھ آں خُدا دے فضل توں آں۔ تے اوہدا فضل جیہڑا میرے اُتّے ہویا بے فائدہ نا ہویا۔ سگوں مَیں اوہناں ساریاں نالوں وَدّھ محنت کِیتی۔ تے ایہہ میرے ولّوں نئیں ہوئی سگوں خُدا دے فضل توں جیہڑا میرے اُتّے سی۔

¹¹سو بھانویں مَیں بھانویں اوہ ہون اسی ایہو منادی کرنے آں تے ایسے اُتّے تُساں اِیمان وی لیاندا اے۔

¹²سو جد مسِیح دی ایہہ منادی کِیتی جاندی اے۔ پئی اوہ مُردیاں وِچوں جی اُٹھیا۔ تے تُہاڈے وِچوں بعضے کِیویں آکھدے نیں پئی مُردیاں دی قیامت ہے ای نئیں؟

¹³جے مُردیاں دی قیامت نئیں تے مسِیح وی نئیں جی اُٹھیا۔

¹⁴تے جے مسِیح نئیں جی اُٹھیا۔ تے ساڈی منادی وی بے فائدہ اے۔ تے تُہاڈا اِیمان وی بے فائدہ۔

¹⁵سگوں اسی خُدا دے جُھوٹھے گواہ بنے۔ کیوں جو اساں خُدا دی بابت ایہو گواہی دِتّی پئی اوس مسِیح نُوں جوالیا کیوں جے اوس نئیں مُردے نئیں جی اُٹھدے۔

¹⁶تے جے مُردے نئیں جی اُٹھدے۔ تے مسِیح وی نئیں جی اُٹھیا۔

¹⁷تے جے مسِیح نئیں جی اُٹھیا تے تُہاڈا اِیمان بے فائدہ اے۔ تُسی اجے تِیکر اپنیاں گُناہاں وِچ پَھسے ہوئے ہو۔

¹⁸سگوں جیہڑے مسِیح وِچ سَوں گئے نیں اوہ وی ہلاک ہوئے۔

¹⁹جے اسی نِرے پُرے ایسے زِندگی وِچ مسِیح اُتّے آس رکھنے آں۔ تے اسی ساریاں بندیاں نالوں وَدّھ بَھیڑے نصیب والے آں۔

²⁰پر سَچ مُچ مسِیح تے مُردیاں وِچوں جی اُٹھیا اے تے اوہناں وِچوں جیہڑے سَوں گئے نیں پہلا پَھل ہویا۔

²¹کیوں جو جدوں بندے دے سببّوں مَوت اے۔ تے بندے دے سببّوں مُردیاں دا اُٹھنا وی اے۔

²²تے جیویں آدم وِچ سارے مر دے نیں۔ ایسے طرح مسِیح وِچ سارے جوالے جان گے۔

²³پر ہر اِک اپنی اپنی واری سِر پہلا پَھل مسِیح فیر مسِیح دے آؤن اُتّے سارے لوک۔

²⁴ایہدے مگروں اوڑک اے۔ اوس ویلے اوہ ساری حکُومت تے سارا اختیار تے قُدرت دا ناس کر کے بادشاہی نُوں خُدا باپ دے حوالے کر دے گا۔

²⁵کیوں جو جد تِیکر اوہ ساریاں وَیرِیاں نُوں اپنے پیراں ہیٹھ نا لیاوے۔ تَد تِیکر اوہنوں بادشاہی کرنی ضرُور اے۔

²⁶ساریاں نالوں پِچّھلا وَیری جِہدا ناس کِیتا جائے سو مَوت اے۔

²⁷کیوں جو خُدا سبھو کُجھ اوہدے پیراں ہیٹھ کِیتا اے۔ پر جد اوہ آکھدا اے۔ پئی سبھو کُجھ اوہدے پیراں ہیٹھ کِیتا گیا اے۔ تے صاف معلُوم ہوندا اے۔ پئی جِس سارِیاں شیواں اوہدے تابعیاں کر دِتّیاں۔ اوہ آپ تابعیاں نئیں ہویا۔

²⁸تے جدوں سبھو کُجھ اوہدے تابعیاں ہو جائے گا۔ تے پُتر آپ اوہدے تابعیاں ہو جائے گا جِس سارِیاں شیواں اوہدے ہیٹھ کر دِیتّاں۔ تاں جو خُدا ای سبھناں وِچ سبھ کُجھ ہوئے۔

²⁹نئیں تے اوہ جیہڑے مُردیاں لئی بپتِسمہ لَیندے نیں سو کِیہ کرن گے؟ جے مُردے جی اُٹھدے ای نئیں تے فیر اوہناں دے لئی کیوں بپتِسمہ لَیندے نیں؟

³⁰تے اسی کیوں ہر ویلے خطرے وِچ رہنے آں۔

³¹بھراؤ! مَینُوں اوس مان دی سَونہہ جیہڑا خُداوند یِسُوع مسِیح وِچ تُہاڈے اُتّے اے۔ مَیں روز دِہاڑی مرنا آں۔

³²جے مَیں بندے وانگ اِفِسُس وِچ درِندیاں نال لڑیا۔ تے مَینُوں کِیہ فائدہ اے۔ جے مُردے نا جی اُٹھن گے تے آؤ کھایئے پِیئے۔ بھلکے تے مر ای جانا اے

³³دھوکھا نا کھاؤ بُریاں سنگتاں چَنگیاں عادتاں نُوں وگاڑ دیندیاں نیں

³⁴اِیماندار ہون لئی ہوش وِچ آؤ۔ تے گُناہ نا کرو۔ کیوں جو کئیاں وِچ خُدا دی پچھان نئیں۔ مَیں تُہانوں شرمندیاں کرن لئی ایہہ آکھنا آں۔

³⁵ہُن کوئی آکھے پئی مُردے کِس طرح جی اُٹھدے نیں تے کِس طرح دے جِسم وِچ آوندے نیں؟

³⁶مُورکھا تُوں آپ جو کُجھ بِیجنا ایں جد تِیکر اوہ نا مرے۔ جوالیا نئیں جاندا؟

³⁷تے ایہہ جو کُجھ تُوں بِیجنا ایں۔ سو اوہ جِسم نئیں جیہڑا ہونا اے سگوں نِرا دانہ اے بھانویں کنک دا بھانویں کِسے ہور شے دا۔

³⁸پر خُدا جِہیا چاہندا اے۔ اوہنوں جِسم دیندا اے۔ تے ہر اِک بی نُوں اپنا اپنا جِسم۔

³⁹سارے ماس اِکّو جیہے ماس نئیں۔ پر بندیاں دا ماس ہور اے۔ ڈنگراں دا ماس ہور اے پنچھیاں دا ماس ہور اے۔ مچھّیاں دا ماس ہور اے۔

⁴⁰اسمانی جِسم وی نیں تے زمِینی وی۔ پر اسمانِیاں دا جلال ہور اے تے زمِینِیاں دا ہور۔

⁴¹سُورج دا جلال ہور اے چَنّ دا ہور تے تاریاں دا جلال ہور اے۔ کیوں جو تارے تارے دے جلال وِچ فرق اے۔

⁴²مُردیاں دی قیامت وی ایہو جیہی اے۔ جِسم ناس ہو جان والی حالت وِچ بِیجیا جاندا اے۔ سدا رہن والی حالت وِچ جی اُٹھدا اے۔

⁴³بے عِزّتی دے حال وِچ بِیجیا جاندا اے۔ تے جلال دی حالت وِچ جی اُٹھدا اے۔ کمزوری دی حالت وِچ بِیجیا جاندا اے۔ تے زور دی حالت وِچ جی اُٹھدا اے۔

⁴⁴نفسانی جِسم بِیجیا جاندا اے۔ تے رُوحانی جِسم جی اُٹھدا اے۔ جے اِنسانی جِسم اے تے رُوحانی جِسم وی اے۔

⁴⁵جیویں لِکھیا وی اے۔ پئی پہلا بندہ یعنی آدم جِیوندا جی بنیا پِچّھلا آدم زِندگی دین والی رُوح بنیا۔

⁴⁶پر رُوحانی پہلاں نئیں سی سگوں نفسانی سی۔ پِچّھوں رُوحانی ہویا۔

⁴⁷پہلا بندہ زمین وِچوں یعنی خاکی سی دُوجا بندہ اسمانی اے۔

⁴⁸جیویں اوہ خاکی اے۔ اوسے طرح ہور وی خاکی نیں تے جیویں اوہ اسمان اے اوسے طرح ہور وی اسمانی نیں۔

⁴⁹تے جیویں اسی اوس خاکی دی صُورت اُتّے ہوئے اوسے طرح اوس اسمانی دی صُورت اُتّے وی ہوواں گے۔

⁵⁰بھراؤ! مَیں ایہہ آکھنا آں۔ پئی ماس تے لہو خُدا دی بادشاہی دے وارث نئیں ہوسکدے نا ناس ہون والا بقا دا وارث ہوسکدا اے۔

⁵¹ویکھو مَیں تُہانوں ایہہ بھیت دی گلّ دسنا آں۔ اسی سارے سَنواں گے نئیں۔ پر سارے بدل جاواں گے۔

⁵²تے اِک دم وِچ اِک پَل وِچ پِچّھلی تُرہی پُھوکدیاں ای ہو جائے گا۔ کیوں جو تُرہی پُھوکی جائے گی تے مُردے بقا دی حالت وِچ اُٹھن گے۔ تے اسی بدل جاواں گے۔

⁵³کیوں جو ضرُور اے پئی ایہہ ناس ہون والا جِسم بقا دا جامہ پائے تے ایہہ مرن والا جِسم سدا دی زِندگی دا جامہ پائے۔

⁵⁴تے جدوں ایہہ ناس ہون والا جِسم بقا دا جامہ پائے گا۔ تے ایہہ مرن والا جِسم سدا دی زِندگی دا جامہ پا لے گا۔ تاں اوہ گلّ پُوری ہوئے گی۔ جیہڑی لِکھی اے۔ پئی مَوت فتح دی بُرکی بن گئی۔

⁵⁵مَوت تیری فتح کِتّھے اے؟ مَوت تیرا ڈنگ کِتّھے رہیا؟

⁵⁶مَوت دا ڈنگ گُناہ اے۔ تے گُناہ دا ڈنگ شریعت اے۔

⁵⁷پر خُدا دا شُکر اے۔ جیہڑا ساڈے خُداوند یِسُوع مسِیح دی راہِیں سانُوں فتح دیندا اے۔

⁵⁸سو میرے پیارے بھراؤ! پیراں اُتّے پکّے رہو۔ تے خُداوند دے کمّ وِچ سدا وَدھدے جاؤ۔ کیوں جو تُسی ایہہ جان دے ہو پئی تُہاڈی محنت خُداوند وِچ ایویں نئیں اے۔