Read Western Panjabi مُکاشفہ 14 Bible Online

مُکاشفہ 14 - Western Panjabi bible

مُکاشفہ 14

¹فیر مَیں دھیان کِیتا تے کِیہ ویکھنا آں پئی اوہ لیلا صِیُّون دے پہاڑ اُتّے کھلوتا اے تے اوہدے نال اِک لَکّھ چتالی ہزار بندے نیں جِنہاں دے متّھیاں اُتّے اوہدا تے اوہدے باپ دا ناں لِکھیا ہویا اے۔

²تے مَینُوں اسمان اُتّوں اِک اجیہی اواز سُنائی دِتّی جیہڑی زور دے پانی تے بڑے بدّل دے گجّن وانگر سی۔ تے جیہڑی اواز مَیں سُنی اوہ اجیہی سی جیویں بربط والے بربط وجاندے ہون۔

³اوہ تخت دے سامھنے تے چَوہاں جانداراں تے بزُرگاں دے سامھنے اِک نواں گِیت پئے گاؤندے سن تے اوہناں اِک لَکّھ چتالی ہزار بندیاں دے بِناں جیہڑے دُنیا وِچوں مُل لَئے گئے سن ہور کوئی اوس گِیت نُوں نا سِکھ سکیا۔

⁴ایہہ اوہ نیں جیہڑے زنانِیاں نال پلید نئیں ہوئے تے سگوں کوارے نیں ایہہ اوہ نیں جیہڑے لیلے دے پِچّھے پِچّھے جِتّھے اوہ جاندا اے ٹُردے نیں۔ ایہہ خُدا تے لیلے دے لئی پہلے پَھل ہون لئی بندیاں وِچوں مُل لَئے گئے نیں۔

⁵تے اوہناں دے مُنھ وِچوں جُھوٹھ نئیں سی لَبّھدا۔ تے اوہ بے عیب نیں۔

⁶فیر مَیں اِک ہور فرِشتے نُوں اسمان دے وِچ اُڈدیاں ہویاں ویکھیا جِہدے کول زمین دے رہن والیاں دی ہر اِک قوم تے گھرانے تے اہلِ زبان تے اُمّت دے سُنان لئی ہمیشہ دی خُوشخبری سی۔

⁷تے اوس اُچّی اواز نال آکھیا پئی خُدا توں ڈرو تے اوہدا جلال ظاہر کرو۔ کیوں جو اوہدی عدالت دا ویلا آ گیا اے تے اوسے دی بندگی کرو جِس اسمان تے زمین تے سمُندر تے پانی دے چشمے پَیدا کِیتے۔

⁸فیر ایہدے پِچّھوں اِک ہور دُوجا فرِشتہ ایہہ آکھدا ہویا آیا پئی ڈِگّ پیا اوہ وَڈا شہر بابل ڈِگّ پیا جِس اپنی حرامکاری دی غضب والی مَے سارِیاں قوماں نُوں پیائی اے۔

⁹فیر ایہناں دے پِچّھوں اِک ہور ترِیجے فرِشتے آ کے اُچّی اواز نال آکھیا پئی جیہڑا اوس پشُو تے اوہدے بُت دی پُوجا کرے اوہ اپنے مَتّھے اُتّے یا اپنے ہتّھ اُتّے اوہدا ٹھپّہ لوائے۔

¹⁰اوہ خُدا دے قَہر دی اوس خالص مَے نُوں پئے گا۔ جیہڑی اوہدے غضب دے پیالے وِچ بھری ہوئی اے تے پاک فرِشتیاں تے لیلے دے سامھنے اَگ تے گندھک دے عذاب وِچ پَوے گا۔

¹¹تے اوہناں دے عذاب دا دُھواں ہمیشہ تِیکر اُٹھدا رہے گا تے جیہڑے اوس پشُو تے اوہدے بُت دی پُوجا کر دے نیں تے جیہڑے اوہدے ناں دا ٹھپّہ لواندے نیں اوہناں نُوں دِنے راتِیں آرام نا مِلے گا۔

¹²پاک لوکاں یعنی خُدا دے حُکماں اُتّے عمل کرن والیاں تے یِسُوع اُتّے اِیمان لیاؤن والیاں دے صبر دا ایہو ویلا اے۔

¹³فیر مَیں اسمان وِچوں ایہہ اواز سُنی پئی لِکھ دھنّ نیں اوہ مُردے جیہڑے ہُن توں خُداوند وِچ مر دے نیں۔ رُوح آکھدا اے۔ پئی بے شک کیوں جو اوہ اپنیاں محِنتاں توں آرام پان گے تے اوہناں دے عمل اوہناں دے نال نال ہوندے نیں۔

¹⁴فیر مَیں دھیان کِیتا تے کِیہ ویکھنا آں پئی اِک چِٹّا بدّل اے تے اوس بدّل اُتّے آدم دے جائے وانگر کوئی بَیٹھا اے۔ جِہدے سِر اُتّے سونے دا تاج تے ہتّھ وِچ تِکھی داتری اے۔

¹⁵فیر اِک ہور فرِشتے ہیکل وِچوں نِکل کے اوس بدّل اُتّے بَیٹھے ہوئے نُوں اُچّی اواز نال آکھیا پئی اپنی داتری ڈاھ تے وَڈّھ کیوں جو وَڈّھن دا ویلا آگیا ایس لئی پئی دھرتی دی فصل بُہت پکّ گئی۔

¹⁶سو جیہڑا بدّل اُتّے بَیٹھا ہویا سی اوس اپنی داتری دھرتی اُتّے واہی تے دھرتی دی فصل وَڈّھی گئی۔

¹⁷فیر اِک ہور فرِشتہ اوس ہیکل وِچوں نِکلیا جیہڑی اسمان اُتّے اے اوہدے کول وی تِکھی داتری سی۔

¹⁸فیر اِک ہور فرِشتہ قُربان گاہ وِچوں نِکلیا جِہدا اَگ اُتّے اختیار سی اوس تیز داتری والے نُوں اُچّی اُچّی آکھیا پئی اپنی تیز داتری ڈاھ کے زمین دے انگوراں دے بُوٹیاں دے گُچھّے وَڈّھ لے کیوں جو اوہدے انگور بالکل پکّ گئے نیں۔

¹⁹تے اوس فرِشتے اپنی داتری زمین اُتّے واہی تے زمین دے انگوراں دے بُوٹیاں دی فصل وَڈّھ کے خُدا دے قَہر دے وڈّے حوض وِچ پا دِتّی۔

²⁰تے شہر دے باہر اوس حوض وِچ انگور لتاڑے گئے تے حوض وِچوں اینا خُون نِکلیا پئی گھوڑیاں دِیاں لگاماں تِیکر اَپڑ گیا تے سولاں سَو فرلانگ تِیکر وَگیا۔