Read Western Panjabi مُکاشفہ 18 Bible Online

مُکاشفہ 18 - Western Panjabi bible

مُکاشفہ 18

¹ایہناں گلّاں دے پِچّھوں مَیں اِک ہور فرِشتے نُوں اسمان توں اُتر دیاں ہویاں ویکھیا۔ جِہدا بڑا اختیار سی تے زمین اوہدے جلال توں روشن ہوگئی۔

²اوس اُچّی تگڑی اواز نال چلّا کے آکھیا پئی ڈِگّ پیا وَڈا شہر بابل ڈِگّ پیا تے شیطاناں دا گھر تے ہر اِک پلِیت رُوح دا اڈّا تے ہر اِک پلِیت تے مکرُوہ پکھیرُو دا اڈّا ہوگیا اے۔

³کیوں جو اوہدی حرامکاری دی غضب والی مَے دے سببّوں سارِیاں قوماں ڈِگّ پئیاں نیں۔ تے زمین دیاں بادشاہاں اوہدے نال حرامکاری کِیتی اے۔ تے دُنیا دے سوداگر اوہدی عَیش عشرت دے سبّب دَولت مند بن گئے۔

⁴فیر مَیں اسمان وِچوں کِسے ہور نُوں ایہہ آکھدیاں سُنیا پئی اَے میری اُمّت دے لوکو اوہدے وِچوں نِکل آؤ۔ تاں جو تُسی اوہدیاں گُناہاں وِچ شریک نا ہوؤ۔ تے اوہدیاں آفتاں وِچوں کوئی تُہاڈے اُتّے نا آوے۔

⁵کیوں جو اوہدے گُناہ اسمان تِیکر اَپڑ گئے نیں تے اوہدیاں بدکارِیاں خُدا نُوں یاد آگئیاں نیں۔

⁶جیویں اوس کِیتا تُسی وی اوہدے نال کرو۔ تے اوہنوں اوہدے کمّاں دا دُونا بدلہ دیو۔ تے جِنّاں پیالہ اوس بھریا تُسی اوہدے لئی دُونا بھر دیو۔

⁷جِنّاں اوس اپنے آپ نُوں سوہنا بنایا تے شان شوکت کِیتی سی۔ اوناں ای اوہنوں عذاب تے غم وِچ پا دیو کیوں جو اوہ اپنے دِل وِچ آکھدی اے پئی۔ مَیں رانی بَیٹھی آں تے مَیں بیوہ نئیں۔ تے کدی غم نا ویکھاں گی۔

⁸ایس لئی اوہدے اُتّے اِکّو دِن وِچ ایہہ آفتاں آؤن گِیاں یعنی مَوت تے غم تے کال اوہ اَگ وِچ ساڑ کے سواہ کِیتی جائے گی۔ کیوں جو اوہدا نیاں کرن والا خُداوند خُدا زوراور اے۔

⁹تے اوہدے نال حرامکاری تے عیاشی کرن والے زمین دے بادشاہ جد اوہدے سڑن دا دُھوں ویکھن گے تَد اوہنوں رون تے پِٹن گے۔

¹⁰تے اوہدے عذاب دے ڈر توں دُراڈے کھلو کے آکھن گے اَے وڈّے شہر اَے بابل! اَے مضبُوط شہر! افسوس! افسوس! گھڑی وِچ ای تینُوں سزا مِل گئی۔

¹¹تے دُنیا دے سوداگر اوہنوں رون گے تے ماتم کرن گے کیوں جو ہُن کوئی اوہناں دا مال نئیں خریدے گا۔

¹²تے اوہ مال ایہہ اے سونا۔ چاندی۔ جواہر۔ موتی۔ تے سُچے کتانی تے جامنو رنگ دے تے ریشمی تے سُوہے کپڑے تے ہر طرح دِیاں خُوشبودار لکڑاں تے ہاتھی دَند دِیاں طرح طرح دِیاں شیواں۔ تے بے بہا مہنگی لکڑ تے پِتّل تے لوہے تے سنگِ مَرمَر دِیاں طرح طرح دِیاں شیواں۔

¹³تے دارچینی تے مصالے۔ تے دُھوف تے عِطر۔ تے لوبان تے مَے۔ تے تیل تے میدہ۔ تے کنک تے مال ڈنگر۔ تے بھیڈاں تے گھوڑے۔ تے گڈِیاں تے غلام تے بندیاں دِیاں جاناں۔

¹⁴ہُن تیرے دِل پسند میوے تیرے کولوں دُور ہوگئے تے سارِیاں سوادلیاں تے چمکدار شیواں تَیتھوں جاندِیاں رہیاں۔ ہُن کدی وی ہتّھ نا آؤن گِیاں۔

¹⁵ایہناں شیواں دے سوداگر جیہڑے اوہدے سببّوں مالدار بن گئے سن اوہدے عذاب دے ڈر دے سببّوں دُور ای کھلو کے روؤن گے تے غم کرن گے۔

¹⁶تے آکھن گے پئی افسوس! افسوس! اوہ وَڈا شہر جیہڑا مہِین کتانی تے جامنو رنگ تے سُوہے کپڑے پا کے تے سونے تے جواہر تے موتِیاں نال شنگاریا ہویا سی۔

¹⁷گھڑی وِچ ای اوہدی اینی چوکھی دَولت اُجّڑ گئی۔ تے سارے جہازاں والے تے جہازاں دے مُسافر تے ملّاح تے ہور جِنّے سمُندر دا کمّ کر دے نیں۔

¹⁸جدوں اوہدے سڑن دا دُھوں ویکھن گے تدوں دُور ای کھلو کے چلّاؤن گے تے آکھن گے۔ پئی کیہڑا شہر ایس وڈّے شہر وانگر اے؟

¹⁹تے اپنے سِراں وِچ سواہ پان گے تے روکے تے ماتم کر کے اُچّی اُچّی آکھن گے پئی۔ افسوس! افسوس اوہ وَڈا شہر جِہدی دَولت توں سمُندر دے سارے جہازاں والے دَولتمند بن گئے! گھڑی وِچ اُجّڑ گیا۔

²⁰اَے اسمانوں تے اَے پاک لوکو۔ تے رسُولو تے نبیو۔ اوہدے اُتّے خُوشی کرو کیوں جو خُدا انصاف کر کے اوہدے کولوں تُہاڈا بدلہ لے لیا۔

²¹فیر اِک ہور زوراور فرِشتے وڈّی چکّی دے پُڑ وانگر اِک پتّھر چُکیا۔ تے ایہہ آکھ کے سمُندر وِچ سُٹ دِتّا پئی بابل دا وَڈا شہر وی اینج ای زور نال ڈھایا جائے گا تے فیر کِیتے اوہدا پَتا نا مِلے گا۔

²²تے بربط وجان والے تے گویّاں تے بانسری وجان والیاں تے تُرہی پُھوکن والیاں دی اواز فیر کدی تیرے وِچوں سُنی نا جائے گی۔ تے کِسے پیشے دا کاریگر تیرے وِچ فیر کدی نا لَبھّے گا تے چکّی دی اواز فیر کدی تیرے وِچ سُنائی نا دیوے گی۔

²³تے دِیوے دی روشنی فیر کدی تیرے وِچ نا چمکے گی تے لاڑے وَوہٹی دی اواز فیر کَدے تیرے وِچ سُنی نا جائے گی کیوں جو تیرے سوداگر زمین دے امیر سن۔ تے تیری جادُوگری توں سارِیاں قوماں بدراہ ہوگِئیاں۔

²⁴تے نبیاں تے پاک لوکاں تے دھرتی اُتّے سارے قتل ہون والیاں دا خُون اوہدے وِچ پایا گیا۔